Grekët, popujt e Hënës ?

Udhtime në djepin e Atlantides

Një sqarim i vogël për lexuesin; në asnjë mënyrë nuk duhet të ngatrrojmi gjuhën sllave më etnin dhe gjuhën skite, edhese gjuha skite identifikohet sot vetëm përmes gjuhës vellahe balto-sllave, né  nuk mund të themi se: ky popull ishte sllavë, prandaj,  në të ardhmen do e kemi vetëm si gjuhë skite e jo sllave për t'iu ikur keqkuptimeve sepse; tjetër gjë është nëse popujt sllavë që ishin si vasal të  skitve e huazuan gjuhën skite mirëpo këta popuj si serbët e bullgarët apo pulgaret ishin popuj të perziër dhe asgjë nuk kanë të perbashkët më balto-vellaho-skitët  e Ukraines dhe Dakis, pra,  ata ishin të gjithë të perziër më racat mongole të stepeve aziatike. Faleminderit !

Pushtuesit Egjiptian në Kaukaz sundonin dhunshëm ndaj popullsisë autokone të këtyre vendeve. Të gjithë këta popuj që iu dhanë emra të ndryshëm më vonë historianët e antikitetit sot i njohim në gjuhë të ndryshme si Eritreanët, Edomitët, Himiaritët e Fenikasit që të gjithë këta popuj janë, për historianët grekë, Atlantët (ata-lan), Etiopianët, Kurretët dhe Pellazgët e parë. Ndërsa në poemat Hinduiste njihën më emrat Devasët, Ditiasët, Danavasët, Asurasët kurse në legjendat arabe e perse ishin të njohur më emrin Divët, Gjinët, Afritët, e në librat e zoroastrave (yjet e mëngjesit=nga skitja) njihëshin më emrin Darvansët, Drukhët, Haenaët kurse në poemat greke njihen si Titanët, Lestrigonët, (kuk-l-op) dhe në mitologjinë e popujve të veriut njihëshin si Jotunët apo Duvergari. Gjithkund arianizmi iu ipte karakter të djallit dhe të gjenive famëkeqe. Si duket, egjiptianët e kohës së Seozirisit rreth 3315 vite para krishti në Kaukaz kishin themeluar një mbretni të fuqishme në Azinë qëndrore, më qëndër në Bab-el-on, babai i diellit, si On, që quhej dielli tek egjiptasit e vjetër.

Sipas pikës së rëndësishme strategjike Babiloni mbetët për lindjen e Azisë dinastija kryesore ku sipas idiomes kaldeane kështu mori emrin vendi Uri dhe venerohej me simbolin e Horusit, ku sipas të birit të Ozirisit dhe mbretneshes Izis. i tërë regjioni filloj të zhvillohet shpejtë duke njohur prosperitet të madh si dhe shtim të popullësisë.

Nga ishulli i Krimës apo Meotida, ku bënte dimër i ftohët, një koloni e parë u vendos në Ur-i, në krye me prijsin e tyre Xhemshitin, apo sunduesin e Hamit, që kjo koloni përbënte trungun e popujve Iranianë, Kaldean ose Helen që formonin popullin e Hënës. Pas një kohe filloj lufta mes këtyre dy racave që kishin pushtuar qytetinUri, njëra që vinte nga veriu i Kaukazit dhe tjetra që vinte nga jugu i ketij regjioni. Në këtë periudh të ashpër lufte, arrijti në këtë regjion një sundimtar i dalur nga familja e Jupiter -Amonit i cili e krijoj një lidhje të re për ti mbajtur nën sundim popujt Etiopian e Atlantë të Kaukazit që kishin shpetuar nga permbytja, epoka e quajtur neshpetimi apo nefillimi? Kjo fushat njihët më vonë permes poteve, lufta e Titanve kundër Olimpianve ku sipas të dhënave të udhëtarve të huaj, kjo kujtes ka mbetur ende edhe sot tek popujt e Kaukazit. Mirëpo në këto kohhëra të lashta, derisa i tërë regjioni ishte në luftë, një fenomen tjetër ndodhi në brigjet e Detit (Pont-Euksum=Eushumë, pra nga Ponti deri në Eshumë nga hyrja e Bosforit deri tek Euksumi qyteti tjetër perballë Bosforit, në skajin tjetër në Gjeorgjinë aktuale, dhe për atë quhet Pont-Euksum apo Deti i Zi.)..pra ndodhi një kataklizëm i tmerrshëm mbi kolonit egjiptiane të Kaukazit dhe e zhduki qytetin e Atlantëve dhe shkatrroi pjesen më të madhe të ishullit Meotidë. Ky vend aqë i rëndësishëm i civilizimit të veriut të Azisë u fundos në ujërat e Detit të Zi nga shperthimi i një vullkani nënujor, ku më këtë rast, sipas dëshmive, niveli i detit u ngrit më së tri metra, dhe në vendin e këtij ishullit u krijua një liqe që sot quhet gjiri Tamanit.

Popujt që shpetuan këtij kataklizmi gjeten strehim në malet e larta të Krimes dhe për rrethë maleve të bardha, Ko kas, mirëpo ishte e pamundur që i gjithë njerëzimi të ushqehej në male të larta, ishin te detyruar nga uria të gjënin toka të reja. Aty në Kolshidë mbeten disa fise që iu bashkangjitën perandorisë Kushite mirëpo pjesa më e madhe e fiseve kaluan vargmalet e Kaukazit=Kakas=malet e bardha dhe u vendosen në shpatin e maleve të Taurusit dhe Ararat, në këto vende ku sundonin ende kolonit egjiptase. Fiset që ishin më të perparuara nga bujqësija dhe xehtarija u ndalen në luginën Sinhar, Aram- el- Naharajm, që njihet më vonë me emrin Mezopotamia dhe shtrihen brigjeve të Tigrit dhe Eufratit ku ndertojnë qytete të reja në mesin e kolonive egjiptase në Hor të cilët i strehuan miqësishtë këta vllëzërit e veriut që shpetuan nga permbytja dhe mes fiseve Kaldana apo Ana. Pra këta të fundit, Ana apo Kaldanajt, u bashkuan në Armeninë qëndrore, rreth dy liqenjve, Vanit që njihet sot me këtë emër por në realitet dikur quhej Ana, apo Liqeni i Hënës, kurse tjerat fise u vendosën rreth liqenit që ishte në lindje, Urmiah, ose Liqeni i Diellit, urimi=dielli.

Perandoria kaldeane u formua pra mbi bazat egjiptase të sabeanëve, mirëpo edhe kjo kolonia egjiptiane mori shumë mësime nga kjo rrënjë e re e gjeniut kaukazianë, sidomos magjin dhe haren, si e thotë Eusbe,* këto mrekulli u çpiken nga këta popujt e rinjë të ardhur nga Kus apo Kushi i Kaukazit pas permbytjes. Poashtu edhe Kaldeanët ndiqnin këto praktika me studimin e yjeve, ku iu kushtonin atyre disa virtyte me influancë sidomos mbi të vdekurit. Sipas Ciceronit,* kaldeanët e kaukazit vëzhgonin tërë kohën e tyre të lirë shenjat qiellore, levizjet e planeteve dhe formonin prej kohësh në Babilon doktrinen e shenjtë për astronomi. Ata moren nga egjiptasit sistemin politikë e administrativ dhe e ndajten perandorin në 36 konstellacione, që pershtatej mbi 36 emertimet që dikur Seozirisi ua kishte themeluar, gjatë udhtimit të tij në Hindi. Dymbdhjetë rrethe ndahen sipas shenjave të zodiakut, 7 planete ndahen për fiset më të vogla, ata që dominonin hierarkinë si dhe 30 yje këshilltarve, që prezentonin gjyqin e fiseve.

Misioni i tyre ishte ky; që të vëzhgonin gjithqka në mesin e njerzëve dhe të këtyre vasalve të rinjë, kurse gjusma tjetër e gjyqtarëve kujdesej më vezhgimin e qiellit.

Sipas yjeve emroheshin lajmetarët të cilët i raportonin sundimtarit çdo 10 ditë lajmet e reja, kishin për detyr të regjistronin rekrutimin e ushtrisë perandorike. Dhe që nga kjo kohë nga Uri, njihen më vonë 12 shenjat e zodikut edhe në Egjipt. Secili fis kishte si simbol një kafshë specifike që perfaqsonte familjen e tij, ku këto shenja të shënuara mbi zodiak që më vonë edhe grekët e vjetër imituan për ti shënuar mbi harta konstelacionet duke u mbeshtetur nga këto shenjat kaldeane që ishin dy amblemat kryesore që perfaqsonte kaldeanët dhe kushitët që ishin Luani dhe Kau.

Luani shoqëronte Vishnun në Indi, ndersa tek Persët figuronte Mitren, besohët që Mitra e sjelli qerren e Reas në Greqi, të Opsit dhe Junonit. Kau kujdesej mbi pallatin e Asurit ku brirët e tij sherbenin si kuron mbretnore sundimtarve të tyre.

Tek iranianët Luani është figurina që perfaqson ngadhnjimin kurse mbi Kushitet e kaukazit ishte kau. Pra deri vonë këto dy raca ishin në kundershtim më njëra tjetren, apo si të themi, dy figura që simbolizonin kaun dhe luanin.

Gjiganti Orion apo Hor-Ion, eponimi i racës Ioniane, e ngrit çekanin lartë për të rrafur Kaun i cili hidhet kundër heroit. Herodoti thotë se në kaukaz jetonin popuj të shumët, të cilët merrnin gjethët e disa drunjëve për të pikturuar mbi rrobat e tyre figura të shtazëve, këto shenja nuk fshiheshin kurrë. Për këtë arsye te disa popuj, disa shtazë janë të shenjta, me siguri se ato perfaqsonin dikur fiset e tyre para permbytjes. Sirianët nuk e hanin peshkun sepse e kishin huazuar këtë simbol nga nje fis egjiptianë më amblemen e Peshkut, pra edhe te popuj tjerë këto ndalime kishin origjinen më herët, si si shembull, ndalimi i ngrënjës së pëllumbit tek rusët, sepse tek ta konsiderohej si i shenjtë, pa dyshim se më vonë e moren edhe Asirianët që kishin simbol kumrin, që dikur moti kaldeanët e kishin amblem të tyrën nga kasta e shënjtë e të diturve, sepse kumria ishte si edukim i Semiramisëve dhe se falltoret egjiptiane sipas Herodotit, themeluan një orakul në Dodona, që e quanin Pelejaj, ose Kumrijat. Ndalimi për të ngrënë derrin për hebrejet, nuk ka asnjë kuptim higjenik siç mendohet, por vjenë thjeshtë për arsyje se derri që figuron mbi zodiak ishte atributi i tyre atje në ishullin para permbytjes, i kushitëve të kaukazit që quhej ap-hor-kus, ose sus, në latinishtë kurse greqishtë quhej ber, aper e hog në gjuhën skitike, poashtu edhe popujt e races gjermanike nuk e hajnë mishin e kalit. Raca e bardh me lëkur të bardh që prej kohërave të lashta jetonte në Azinë qendrore (kaspik-kaukaz ) derisa u zvoglua më perzierje me racat tjera.

Alianca e popujve gjermanik ishte e kerkuar së tepermi nga bukuria e tyre në ato kohëra sidomos nga Etiopianët e kaukazit dhe kaldeanët, ku më vonë admirohen dhe inspirohen përmes staujave mbi mermer edhe grekët e vjetër. Gjeneza në librin e shenjtë e njehë këtë levizje të popujve nga lashtësija se, nga veriu, pas permbysjes gati se të gjithë këta popuj të bardh u shperngulen kah jugu.

Abrahami dihet se lëshoj Kalden dhe u vëndos në Kanan, vetëm kaq e thotë libri i shenjtë, por nuk na spjegon më tej se, këta popuj erdhen nga Permbytja e Meotidës ku me vete këta popuj sollen edhe trashigimsinë e Atlantëve. Diodori na e spjegon më së miri në një paragraf të tij; "Belus, i biri i Jupiterit e i Libisë, e dergoj një koloni në Babilon, buzë Eufratit, i mësoj priftërijtë e tij sipas modelit egjiptian dhe se ky popull ishte i privilegjuar nga sundimtari, pra të liruar nga tatimet, Babilonasit i quanin Kaldeanë". Si e shohim më vonë gjatë historisë, këta prifterijë të ardhur nga kaukazi u dhanë pas studimit të yjeve, astrologjisë dhe shkences, ku nga Babiloni, prijsi Danau vëndosët në gadishullin e Egjeut dhe themelon Argun, njërin ndër qytetet e para në Greqi. Tjerë prijsa dolen nga i njejti vend dhe barten me vete popujt e Kolshides dhe të Pontiti, apo Putit, në Thrakinë e sotme turke, të tjerë prijsa i sollen hebrejet drejtë Arabisë e Sirisë, ku të gjithë këta popuj praktikonin synetinë tek fëmijt e tyre. Mund të themi se edhe Atenasit ishin koloni e Sajve egjiptas, që provohet edhe sipas sistemit të tyre politikë dhe kishin prijës Sekropsin dhe Erekten por edhe mbretër tjerë me origjinë egjiptiane që perbetoheshin për emrin e Isisi-t deri vonë.

Sipas kësaj teorie dëshmohet se: Bel apo ab-eli, (i parii pellashkve=te bardhve) Abeli biblik, i races së bardh, ishte për këta popuj babai i shenjtë, babi-on-i, babiloni, babai i diellit, i biri i Jupiterit dhe Neptunit, ku edhe Platoni e quan si sundimtarin e Atlantides, e nga ana tjetër edhe Libia e kaukazit, edhe sot emrohet lumi Luba në Kaukaz, nga rrjedh emri Libia, perfaqsonte këtë rac të ishujve të Meotidës, që gjithsejt ishin 7, ku edhe Atlantida bënte pjes në mesin e ishujve që shtriheshin perballë Krimes së sotme në Ukrainë, buzë liqenit të sotëm Kuban.

Libia, siaps Suidas*, shtrihej në veri të Kolshides, ku sipas kësaj deshmije, Belusi, ndoshta prijsi i tyre i bardh i percjelli kaldeanët gjegjësisht të shpetuarit që ishin të dalur nga Atlantët dhe i shpuri në Babilon dhe duke e ndjekur këtë traditë, edhe Helenët e Danausit, si dhe Hebrejet e populli i Put-it apo Pontit të Kolshides, të gjithë këto fise vinin nga i njejti vendë, Meotida e Krimes.

Më këtë deshmi, vertetohet se duke i permendur popujt e lashtë të njohur nga antikiteti grekë, kjo perandoria kaldeane formonte një konfederat apo një lloj Arke të Aliances, aleanc prej fiseve të shumta nga e njëjta origjinë që sunduan tre katër shekuj më tej pas permbytjes së Atlantidës.

Në Azinë qendrore perseri qfaqet një stuhi. Etiopianët që ishin të mbyllur pertej maleve të kaukazit u versulen mbi perandorinë kaldeane. Kjo forcë e madhe e përbërë nga popuj e raca të ndryshme sulmuan në trekëndshin e famshëmk Indo-Skiti dhe e shpartalluan prandorinë e madhe kalde.

Popujt u shperndan në lindje e perendim. Mirëpo populli më i fuqishëm i perandorisë kalde që ishin Asurët, arrijtën t'iu perballonin këtyre sulmeve dhe më në fund edhe ti ripushtonin vendet që posedonte perandoria kalde, kështu që në krye me monarkin e tyre Ninusin, pushtuan edhe Babelin, Erekun, Akadin etj...

Nga kjo pasiguri që mbretnonte në këtë regjion, disa fise të konfederates që ishin këta; As, Arg, Hak, El-ana, Hod, Eri apo Heber, vendosen që të gjithë së bashku të shperngulen nga këto territore, në kerkim të tokave të reja për një vend më të qetë. Edhe këtu e hasim tek Gjenza këtë evenment të famshëm; shperndarja nga Babeli.

 

Pa dyshim se, raca kaukaziane ishte e fuqishme, i ngjanë një druri të shtrirë, rrënjët i kishte dikur në Meotidë dhe trungu i zgjatej më tej deri në kaukaz ku më tej hapte degët tjera deri në Armeni e Mezopotami, ku kjo deg ndahet pastaj në tri sytha kryesor;

1° Rremi Iranianë, Baktrianë, Hindu.

2° Rremi Sirianë, Hebre, Arab, Berber dhe Etiopianë.

3° Rremi Helenikë, Latino-Iberikë, Keltikë ose Kimerianë.

Ekspansionet e këtyre tre rremave mbi siperfaqen e hemisferes antike dobësohet duke vijuar gradualishtë deri sa humbë fare në racat tjera primitive apo autotone të atyre vendeve që i pershkuan edhe për disa shekuj më tej.

Rrémi i lindjes do humbasi në Tibet e Siam, në Birman, në Kinë, si dhe deri në gjirin e popullsisë mongole, pasi që nxjerrin më vonë me perzierje Tartarët, Turqit, Sllavët e popuj tjerë të Azisë së epërme.

Në drejtim të perendimit ky tip perhapet në shumë llojshmëri të popujve gjermanik, sakson e gotikë pasi që krijohet më vonë nën tipi i Galëve.

Në jug drejtë Afrikës këta popuj të dalur nga Kaukazi humbin në mesin e popujve zezakë në fund të Sudanit e në Abisini ku disa prej tyre pasi që u vëndosën në Egjiptin e epërm dhe në brigjet e Mesdheut e deri në Atlasin Marokanë, të gjithë këta popuj që ishin të dalur nga Kushët e Kaukazit të perzier më banorët vendas që sot i njohim më emrat, Brberët, Kabilët, Abisinianët, Nubianët dhe Morët tjerë, të lloj lloj nuances, të gjithë këta vinin nga origjina e Azisë qendrore.

Pra, bota e cila qfaqej në fillim të periudhes historike, u tregua e mbuluar më këto mbijetesa të trungut kaukazianë, apo i të shpetuarve nga ishujt e Meotidës së Krimes së sotme.

T'ju kojtojmi njëherë vetëm dy rreshta nga epopeja Homerike në Iliada, ku prore Etiopianët zëjnë vend tek Homeri i cili na i prezenton si aleatët e fuqishëm të Priamit që i shkuan në ndihmë rreth 10 000 luftëtar, që për këtë deshmohet edhe nga shkrimet asiriane se etiopianët moren pjesë në luftën e Trojës, mirëpo pêr cilêt etiopianë bëhët fjalë ?

Largohet ideja se tek Homeri etiopianët të ishin Abisinët e Etiopisë që shtrihet në brigjet e detit të Kuq, në pjesen lindore të Afrikës, fqinjë të egjiptianëve, por, pa dyshim se bëhët fjalë për këta etiopianët e vjetër që banonin në pjesen veriore të maleve të Kaukazit, atje ku Kroni perendia bênte gosti dhe mbrenda 12 ditëve më anije të tija do arriinte për vizit edhe në Olimpin madheshtor. Si e shohim, në këtë pjesen veriore të detit të zi shtrihej Etiopia dhe Libija e parë, ku pastaj, këta popuj pas permbytjes u vëndosen në pjesn e Afrikës, si e trregon edhe ngjyra e tyre që moren më vonê nga perzierja e tyre me afrikanët vëndas, ata moren ngjyren e kuqe dhe për këtë arssyje deti i kuq mori po te njejtin emër, sipas njerzëve të kuq që banonin në këto vise. Mirëpo, mos të harrojmi se kur Herodoti e vizitoj Kolshiden dhe Krimen, atje gjeti në mesin e banorve edhe njerëz të zinjë, ishin Etiopianë apo Abisianë të ardhur me siguri nga Afrika apo nga viset e largëta të Nubisë Egjiptiane të cilët iu bashkangjiten ekspedites së Seozirisit, faraonit egjiptianë i cili kishte nërmarrur këtë fushat për ti pushtuar viset e largëta deri në Indi, dy mij vite para Aleksandrit të Madh !

Sipas deshmisë nga Diodori, Osirisi lindi në qytetin Nisa në Egjiptë, buzë Nilit, nga edhe vjen emri i tij, DioNisos, Perendia nga Nisa, që më vonë njihet edhe më emrin Bakus por që është i njëjti person, Seozirisi i famshëm i cili martohet më Izis-in dhe nga kjo martes lindin tre djem, Anubis, Pan dhe Makedo. Drejtë ekspedites së tij në Indi, Sezorisi u nis më një ushtri të madhe prej 600 000 njerëzve, kur arrijti në Indi, atje themeloi për nder të qytetit tê tij të lindjes një qytet ku i dha emrin Nisa, hinduset e moren si perendi dhe e pervetsuan sikur të ishte perendia e vendit të tyre.

Pasi qëndroi një kohë në Indi, Seozirisi vijoi ekspediten e tij edhe në pjesët tjera të Azisë të banuara me shumë poppuj të ndryshëm. Duke u kthyer në Egjiptë, pas 9 vitesh sa zgjati udhëtimi i tij, Seozirisi kalon ngushticen e Bosforit, aty një mbret i këtij vendi të Trakes, kundershton kalimin mbi tokat e tija dhe Seozirisi e vret mbretin dhe e emron mikun e këtij mbretit që quhej Maron të sundoje së bashku më djalin e tij Makedo, ku pastaj ky vend mori emrin Maqedonia. Pastaj kaloi edhe tek Danubi, ku ngriti një shtyll perkujtimore per të kujtuar ekspediten e tij nder këta popuj. Vizitoi edhe Atiken, ku vêndasëve ua mësoi kultivimin e hardhisë dhe vërës, si dhe një pije që quhej zitum, e ngjajshme më vërën por bëhej nga tërrshëra.

Kështu prezentohej Seozirisi në tekstet e vjetra egjiptiane, por vetëm se një dallim kishte tek emri i personazhit. Dihet se egjiptasit e vjeter, perendin e tyre të shenjtë e quanin Oziris, por në realitet ky ishte Bakusi egjiptian, perndryshe Seozirisi, i cili poashtu edhe Bakusi kishte shkuar deri në Indi, poashtu edhe ai si Seozirisi ishin ndalur nê Gadishullin tonë, e mundi Penten, tek vendet e greqisë së lashtë, e mundi edhe Likurgin dhe emroi si mbret një vëndas që quhej Tharops, i cili e kishte shpetuar në një rast gjatë një udhëtimi natën, që ndoshta edhe Thrakia mori emrin sipas këtij mbreti, njashtu si edhe Maqedonia sipas të birit të Sezorisit Makedo ? 

Poashtu edhe për Bakuzin thuhet se ndertoi një tempull për nder të atit të tij Amon, më këtë rast ai kishte bërë sakrifica dhe kishte ngritur një shtatore më kokë dashi, sepse edhe i ati i Bakusit, Amoni mbante një helmet të dekoruar me dy brirë të dashit të kthyër dhe e vente mbi kokë kur nisej për luftë. Poashtu si Amoni edhe Bakusi kur u nis për Indi ku ai mbante brirët e dashit të kthyer mbi helmet.

Si të mo na kujtohet në këtë rast princi Makedon, Aleksandri i Madh më helmeten e tij të famëshme që edhe ai si Bakusi shkeli token e Indisë 2000 vite më vonë ?

I vetmi autor ishte Eustate i cili e kishte vrejtur se Bakusi nuk ishte i biri i Slemesë i cili luftonte kundër Hindusve as ai Bakusi që Atenianët e adhuronin si të ishte biri i Jupiterit e i Prosperinës por një tjetër Bakus që origjina e tij dukej e panjohur sipas Eustate.

Të njëjten pytje e shton edhe Arieni, historiani dhe percjelles i ekspedites së Aleksandrit, kur erdhi ky personazh i famshëm i quajtur Makedo që mbante një helmet më brirë dashi, të ngjajshmen si kjo që mbante edhe Aleksandri i Madh dhe kur arrijti në Afganistan, aty afër Kabullit, saktësishtë në qytetin Nisa, qytet i themeluar dy mij vite para ardhjes së Aleksandrit dhe për habinë e të gjithëve, banorët e këtij qyteti ia dorzuan qelsat e kêshtjellës Aleksandrit, se ata e moren për perendin e tyre të lashtë, Bakusin dhe mendonin se ky Makedoni i ri ishte i biri i Bakusit të dikurshëm ?

Mirëpo ne sot mund t'ia kthejmi këtë pergjigjie Arrienit të urtë, se jo vetëm se pas Bakusit fshihej Ozirisi por edhe një personalitet tjetër më emrin Seoziris, faraoni egjiptin që pershkoi këto vende dhe i vetmi që i mundi hidusët, mirëpo egjiptasit e fshihnin këtë emër, pasi që ky kishte hyrë në rangun e hyjnive të tyre të shenta dhe nuk duhej të konsiderohej më si mbret por perendi më emrin Oziris.

Nuk ishte koti shkuarja e Aleksandrit në Egjiptë dhe hyrja e tij në tempullin e Amonit, tempullin e babait të Ozirisit, Bakusit egjiptian, ku i dihet, më këshillat e Olimbis, ai duhej të paisej më këtë helmeten dhe brirete dashit, ishte çelsi apo fjalkalimi për të hyr edhe ai në boten hinduiste si perendi ku edhe atje ndoshta e priste një detyr tjetër...

Pra si dëshmi i një egzistences së këtij qytetrimi para europian e para egjiptianë, edhe sot mund të shihen ndertimet gjigante të Atlantëve të lashtë në siujdhesen e Krimes në vendin e quajtur Kersh=si kërrshi, e lartë 30 metra, e nderuar prej gurve kolosal, që vetem ata mjeshtër dinin ti ndërtonin më vegla të tyre të panjohura. Vetëm një qytetrim i tillë ka patur mundësi të ndertoje edhe muret kolosale në gadishullin Ilirikë, në Daoroson, Medun e ndoshta edhe Lezhen, por kurrësesi këta nuk ishin pellazgët si mendojmi ne por ishte ky qytetrmi i Atlantëve më qendër në Krime. Kjo mund të spjegohët vetëm më arsyjen se të shpetuarit pas kësaj permbytjes ndertuan më vonë mure të tilla në naltësi mbidetare prej 600 metra, dhe kur i shohim këto punime, janê tepêr të ngjajshme më ato muret e gjetura në Ukrainë, prandaj, nuk perjashtohet edhe kjo lidhje e gjithë këtyre terrtoreve nga Heregovinna Vinça e deri në Kaukaz kudo gjejmi gjurmê të njejtit qytetrim. Prandaj, përpos ngjajshmërisë së gjuhës, kemi edhe këto dëshmi të ndertimeve. T'ju permendim vetëm dy fjalë të ngjashme më shqipen; Në kohën e Aleksandrit, kur kaloi përmes këtyre vendeve të Transkaukazit, për habi ushtria e tij nuk hasi asnjë rezistencë, të gjithë banoret ishin fshehur në vendëbanimet perdhese që quheshin kulla pra ishin gropa te hapura në shpatije të maleve dhe nga aty vëzhgonin armikun, prandaj edhe sot quhen disa toponime të tilla që mbajn këtë emër, Kullashi, Gusari apo Kusari, ...pra ishin gropa nga kullonte uji dhe sherbenin për strehim.

Nuk mund të thëmi se gjuha shqipe sot nuk ka fjalë të huazuara nga pellazgët, pa dyshim se ka fjalë skito-pellazge apo kalde e kushite të ardhura nga lindja përmes sumerve të Mezopotamisë që i percolen deri tek ne këta pellazgËt apo Bellaskët e bardh nga Babilonia në peloponez, mirëpo kjo nuk do thotë se edhe ne jemi të ardhur me origjinë nga këta pellazgët e shpëtuar nga permbytja e Atlantidës, si e thotë edhe Naim Frashëri, për shkakë të shtimit të tyre si mizêria, si mizat, u detyruan pellazgêt nga Azia tê kalojnë detin më Anije dhe u vëndosën në trojet tona, ku gjetën strehim nga vëndasit, Molopet e Epirit, u asimiluan në mesin e e popullit autokton, se perndryshe duhej te pranohej teza se ne erdhem nga Babilonia kështu qê edhe ne si grekët do ishim të ardhur e jo autokton, por, e vetmia dëshmi që ne jemi autokton është kjo, përmes Antropologjisë, dëshmohet se shqiptarËt janë popull autokton dhe europianë i races Dinarike dhe jo i ardhur nga lindja, edhepse kjo pakicë e këtyre pellazgëve që kaloi nga Arkadia pastaj në Thesali dhe nga aty kaloi në Thesproti të Epërme që quhej Epiri dikur në vendet per rreth liqenit të Ohrit, dhe Doodna e vertetë duhej të ishte aty afër Dibres e jo në Epirin e sotem. Këta pellazgë që erdhen në viset tona dihet se  shumica e tyre iken në Italië, edhese qëndruan tek ne një kohë të shkurtër, rreth 150 vite, ka mundësi të kenë mësuar ndonjë fjalë shqipe nga banoret vendas autoktonë por edhe ne kemi huazuar nga ata fjalë skite prej kësaj diaspore.

Sidoqoftë, edhe pa prezencen pellazge në viset tona, në jemi populli më i vjetër i Europës ku ndoshta edhe këta banorët e Atlantides në Krime e kanë periardhjen nga këto viset e lëshuara si i shohim germadhat në Daoroson dhe Vinça dhe këtu do ishte një mbështetje e vetme pozitive për ne, se, kur i shohim ato punime mbi gur si dhe veshjet e këtyre banorve me tirqi identik me veshjet tona të sotme kombtare, pastaj ngjajshmërin përmes gjuhës, do ishte e pa mundur që të mbesim gjithëmonë në të njëjten pozit; « edhe ata i moren nga ne këto veshje »...mirëpo ka diçka që nuk qendron këtu, sepse, tirqit janë të një stili tepër të persosur, nëse i vrejmi ato shenjat e zeza topa topa si tigri, dhe se në realitet, tigri i bardh jeton vetëm në stepat e largëta të Kazakstanit e Uzbekistanit, nga ku mendohët se edhe zhguni është i ardhur nga banorët e lashtë të altajve, të cilët çpikën zhgunin.

E njëjta gjë është edhe pêr popullin Ujëgur në Kinë ku edhe ata sot lavdërohën se gjithqka e tyre është autentike, si muzika pêrshembull, ku defit i thonë edhe ata si ne =def= mandej edhe stili muzikor i tyre më të cilin mburren ata më një vegel muzikore si çiftelia por më tre tela dhe kur këndojnë, këtë melodi e quajnë =makam= ndërsa tek ne edhe sot quhet =nakam=, pastaj edhe mënyra e tyre se si ia arrijten të çpikin një sistem për ujitjen e arave e kopshtieve të tyre duke hapur galeri apo kanale në vendet gurore për të sjellur ujin deri ne kopshtin e tyre, edhe kjo është e habitshme, apo thjeshtë edhe njê dëshmi pra se dikur, të gjithë këta poppuj kishin si djep qytetrimin nga Meotida apo Atlantida e Krimes.

Atlantida në gjirin e Meotidës në Krime

Te gjitha këto paralele më ngjajshmëri aqë përrallore na bëjnë të mendojmi edhe më tej sot; A thua, ku dhe kur filloi civilizimi i parë, në Egjipt apo në Atlantidën e fundosur këtu në gjirin e Krimës ?

A është e dëmshme apo në dobinë tonë që ne shqiptarët sot të deklarohemi se i tërë qytetrimi i sotëm europianë rrjedh nga të parët tanë pellazgët, e siç e pamë më lartë më deshmi e prova shkencore, se e gjithë kjo bashkësi e popujve të lashtë, origjinën e përbashkët e ka nga të shpetuarit e Atlantides që gjendej në Ukrainë?

Sikur të kishte egzistuar Atlantida aty diku në detin Egje, edhe unë do kish thënë, po, pajtohem dhe se pa dyshim edhe ne duhej të ishim pasardhesit e pellazgëve, mirëpo, është dëshmuar nga dijetra të mdhenjë e shkenctarë se pellazget nuk janë autoktonë në vendet tona por të ardhur nga largë, ku i pari i tyre Belli apo Ab-eli i bardhi, rrjedhin nga kolshida e largët e kaukazit dhe se tê gjitha këto degë të popjve janë me origjinê skitike, te bardh që kurrsesi nuk duhet ti ngatrrojmi më sllavët e ardhur 2000 vite më vonë nê viset tona, kjo rrënjë e përzier me popujt tjerë turko-mongol, kjo dihet, por fjala është për skitet dhe kaldet, e kolshet e vjetër të cilët, pas këtij kataklizmit siç e pam, fundosjes së Atlantides në Krime, u detyruan të strehohen në toka tê reja, nga Babiloni u shperndanë neper vise tjera të botes antike dhe disa degê nga kjo familje e madhe më nê fund gjeti strehim në tokat e të parve tanê autoktonë që ishin banorët më të hershem të europes, raca dinarike ku dhe ne shqiptarët i perkasim ketij trungu, e jo races kalde e skito-kushite, siç e vrejtem më lartë.

Megjithate, nuk perjashtohet kurrësesi ngjajshmëria apo lidhja që na perketë më pellazgët, vetëm përmes gjuhës por jo edhe për nga origjina etnike e gjenetike.

Edhe Albert Dozon kur fletë për gjuhën shqipe, disa herë që është takuar mê Konstandin Kristoforidhin, ai e permend fjalorin e tij tê gjuhes shqipe greke më 40 000 fjalë shqipe dhe në mesin e tyre ka gjetur vetëm 400 fjalë të huaja sllave, do thotë vetëm 1.%, dhe nuk më duket se është ndonjê tragjedi kjo, se shumica e këtyre fjalëve që mendojmi sot se janë fjalë sllave të huazuara nga këta sllavët e jugut të ardhur para 1000 vitesh në viset tona, mirëpo në realitet disa prej tyre janë fjalë të huazuara më herët, me ardhjen e pellazgëve në këtê pjes të gadishullit, lexojeni më lartë si deshmi, pellazgët erdhen nga Babilonia Bab-el-on, =ati i diellit= dhe u vendosen për herë të parë në Argun e Peloponezes dhe u quajten Arkadien, sepse këta popuj bartnin m vete një kuti prej druri dhe e barnin në një karocë, ku në këtë =arka=si e quanin ata në gjuhën e tyre, që edhe shqipja e ka houazuar me siguri, pra mbrenda në këtë ark kêta të shpetuarit e ruanin një guri i zi, si një shenjë kujtimi ndoshta që e ruajten nga shperthimi i vllkanit që shkatrroi Atlaniden ?

Pradaj, nuk duhët të habitemi se këta të shpetuarit e Atlantides, që nuk ishin vetëm pellazgët por edhe etni tjera prej 7 ishujve që jetonin rreth Krimes në Meotiden e sotme, pra të gjith këta popuj bredhen vende të largëta në kërkim të tokave të reja, du një deg e tyre arrijti edhe në Arabi, nuk ka nevoj të flasim se si profeti Muhamet i dogji të gjthë idhujt e të parve të Atlantëve që e aduroninedhe ata hëbën dikur si të gjithë kaldeanët e kushitët, pra vëndosi që ta ekspozoje gurin e zi në pallatin e tij si një simbol i Aliancës së vjetër në A ka ba...ku vinin banor e beduin=të varfër=bedi, në gjuhën skite, nga vendet e largëta të vizitonin dhe ia arrijti këtu fama e tij si profet përmes kësaj magjisë së këtij gurit të zi vullanik nga trualli i Atlantidës.

Poashtu edhe pellazgët kur erdhen në gadishullin tonë, ndoshta pasi bredhen boten, megjithëse, thuhet se erdhen drejtë nga Babiloni, ku në këto toka banonin autoktonët, para ilirët, Molopet apo Epirotët ilirianë e dorianë, të rrënjes dinarike. Pra pa dyshim se keta popuj atje para permbytjes flisnin edhe gjuhen sllave, siç e vren edhe Robert D'Angeli kur fletë për mbishkrimin e Steles Lemnos, fjalen sllave « zivaj » e konsideron si fjalë shqipe, duke u shprehur se kjo fjalë si dhe « =siba » «si je » janë fjalë shqipe por që sllavet i huazuan nga gjuha shqipe, normal se duhet të mbesim pa koment kur hasim në këto analizash të pa baza, sepse dihet se « zivaj » apo =zhivaj =jeto, është fjalë e gjuhës skito sllave që perpos tek stela e Lemnos është gjetur edhe në mbishkrimin tjetër në Egjiptë, prandaj kurrësesi nuk mund të thuhet më tej se « ...ne shqiptarët shkuam deri në Egjiptë » « ….ne shkuam edhe deri në Indi, sepse gjoja se kur shkoi Aleksandri në Indi, atje i thanë prinncat indian që edhe para tij, në kohët e lashta këtu në Indi erdhi edhe një Makedon tjetër i cili mbante mbo kokë të njejtën helmet më brinjë të dashit » dhe tani neve na u është bërë shprehi kjo, të themi se, « ne shkuam gjithandej nëper ekspedita dhe pushtuam tërë botën antike gjithandej kemi lën gjurmë të gjuhës shqipe ? 

Këto përgjigjije aqë të thjeshta, mos mendoni se e ndihmojnë apo e zmadhojnë historinë tonë, por perkundrazi, ne e demtojmi gjeneraten tonê të re se këto ide janë tepËr negative për ne. Këtu paraqitem historinë e sakët se si erdhi deri tek ndarja e popujve nga Atlantida dhe se si u ndanê pastaj edhe gjuhêt e bootës ku pa dyshim edhe gjuha shqipe së bashku më gjuhêt tjera të botes dikur ishin në kontakte, jo duke u nisur nga gadishulli yni por e kundërta, nga lindja erdhen drejtë perendimit, prandaj është absurde të diskutohet më teza e ideologji të pa baza se të vetmit popuj që ishin autoktonë, os më të lashtë se këta Atlantët e Krimes ishin vendas vetëm Dinarikët dhe kultura e Vinçes ishte bija e Atlantëve të Krimes ku prej aty kalon edhe në mezopotami e Indi. Ende nuk mund të vertetohet se cila kultur ishte me e vjeter, ajo e Viçes apo e Mezopotamis apo e Egjiptit, prandaj djepi i qytetrimit te botes mbetet ende Egjipti, dhe nese është e kunderta që qytetrimi i parë filloi në Krime, atëhere duhet besuar se edhe egjiptasit rrjedhin nga ky qytetrim Atlantëve, ku aty jetonin shumë popuj, si ç e vrejtem, nuk ishin pellazgët të parët e botës por njê rremë i kêsaj familjes atlante të kaldëve që u shperngulen në Armeni e pastaj nga atje erdhen në Gadishullin tonë gjuha armene si dhe tjerat gjuhë po e vertetojnê se tê gjithë jetonin dikur së bashku nê këto vise të largëta dhe nuk duhet dhe nuk kemi pse ti ikim së vertetes kur dihet se ne shqiptarët jemi 90% autoktonë të races dinarike e jo aziatike, por nuk perjashtohet as hyrja e këtyre gjuhëve lindore të ardhura nga popujt që shpetuan nga ky kataklizëm, pra gjenetikishtë ne jemi autokton kurse perkahë gjuha kemi edhe ne si popuj tjerë elemente të kësj bashkësije së lashtë dhe që duhet ta pranojmi këtë fakt të drejtë që duhet parë pozitivishtë pa asnjë dyshim se nuk jemi ne të veçant në botë e as në Europë dhe se gjuhët e tjera të europes nuk dolen nga gjuha shqipe, as që u themelua Roma nga ne sepse ne qendruam në trojet tona aty ku jemi edhe sot dhe kjo është krenaria jonë se jemi shqiptar dhe pasardhes të races dinarike dhe pasardhës të ilirve kjo do na mjaftonete e jo të teprohet më thênjet se gjoja e tërë bota e ka origjinen nga gjuha shqipe. Mirëpo pasi që nuk deshirojmi të mbahemi si të urtë, dhe si dihet, çdo popull ka dhe mburret më origjinen e tij ku nganjêherë secili deshiron ta shpalli veten mê të vjetër se tjetrin. 
 

Të shohim këtu se si armenet i thonë zogut =zog= apo =zok= si dhe rreth 200 fjalë tjera të ngjajshme më shqipen. Tani mund të thuhet se edhe armenishtja e paska origjinen nga shqipja ? 

Pse jo, është shumë e lehtë të thuhët por si të provohet kjo...?

Pra, nuk duhet tepruar më këto tema, do ishte në interesin tonë të shkelim më këmbë për toke njëherë, se këto kritika duhet t'ia lëmi trashegim gjenerates së re që të mos infektohet me banalitete si këto të perditshmet që i hasi në shtypin tonë, por të ndrroje konceptin e të meduarit ndryshe nga këto ideologjit e tezat e mbrapshta që i nxjerrim dita dites pa kurrfarë pergjegjsije.

Sipas Robert D'Angeli, shumica e gjuhëv edhe dialekteve pelazgjike të vjetra kanë humbur prej kohesh, njashtu si humbi gjuha hitite, etruske, lidiane e bizantine, por edhe ka edhe të tjera që kanë shpetuar, disa gjuhë në Azinë e vogël, në Toskanë, dhe bregdetin Adriatikë, dhe nëse sot ende ndihen elemente pelazgjke nê Greqi, nê Italië, nê Sicilië në korzikë si dhe Sardenjë e tjera:

"Mos të harrojmi se duke u bazuar në të dhënat tjera, ne nuk do kerkonim nga shqiptarët e sotëm, që ka nevojë të reformohet, i cili për shkaqe të situatës gjeografike dhe shkaqet e rrëthanave tjera, është vonuar për sa i përketë civilizimit të sotëm, ti permbledhin të gjithë termat e të gjitha format që i flisnin popujt vjetër pellazgë dhe duke iu falemenderuar kontaktit të tyre më popuj të ndryshëm sot shqiptarët e kanë zhvilluar dhe perfekcionuar gjuhën e tyre gjatë mivjeçarve të kaluar përmes huazimeve të duhura e të pasuruara".

Tek mbishkrimet e Karrisë, Robert D'Angeli pershkruan tentimet e deshifrimeve të mbishkrimeve në njê permbledhje të këtyre teksteve dy gjuhësore, karriene dhe greke në volumin e famshëm Titulli Asiae Minoris vol. titull Lyciae, 1901, mirëpo dijetarët nuk pajtohën më këto deshifrime, ku shumica e tyre pohojnë se tekstet likiane janë të shkruara në gjuhën indogjermanike, poashtu edhe më parë studiuesi Grotefend pohonte se gjuha likiane ishte indogjermanike, sipas teksteve në fjalë, nder tjera, studiues tjerë pohojnë se këto mbishkrime të zbuluara në Azinë e vogël janë në gjuhën sllave, do thotë ariane ose pellazgjishtës së vjetër, ky ishte mendimi i Shodzkos, ndërsa Konder ka gjetur se gjuha karriene është një dialekt më origjinë nga popujt Vanit, do thotë Albania dhe Armenia e Kaukazit.

Pra si e shofim, dijetarët e shumtë tê shekullit të kaluar si edhe të kohes së tanishme, e vejnë në pytje gjuhën evjetër skite, që Robert d'Angelis e quan gjuha e vjetër e arianve apo e pellazgëve të lashtë, ku edhe më vonë Ventris në deshifriet e Linear B të shekullit XIV-të para krishti vrejti se mbi këto tableta kishte edhe elemente të gjuhës sllave. Normale se, lexuesi aktual do befasohej më këto të dhëna, mirëpo si e permendem edhe në fillim të kësaj dosje se, kurrësesi nuk duhët të ngatrohët gjuha sllave e popujve që sot jetojnë në gadishullin tonë, kur dihet fortë mirë se: këta sllavët e  ardhur  pas krishti nuk kanë lidhje familiare më skitët e lashtë që ishin popull i antikitetit të vendosur kryesishtë në Ukrainen e sotme, nuk ka fare të bëje as më serbët e as më bullgarët, kroatët apo sllovenët, megjithëse sllovenët sot perpiqen nga ana e tyre të pervetsojnë gjuhën pellazge etruske si trashigimsi të tyren, poashtu edhe serbët, pa e thënë asnjëherë se, populli skitë ishte stergjyshi i gjermanëve dhe pellazgve, ndërsa stergjyshërit e serbëve e bullgarëve ishin sarmato-mongolët ku vetëm se duke e huazuar tërsishtë gjuhën skite, këta popuj të stepeve të Azisë që nuk kanë gjenom skitik tentojnë dhe pretendojnë sot se, edhe këta janë popull i lashtë i këtij regjioni të gadishullit, gjë që është krejtë e pa vertetë dhe absurde. 

Ndërsa sllovenët pretendojnë se janë këta pellazgo-etruskët e vjetër që erdhen nga Azia e vogël ku nga Italia pastaj aty afër në kufi më sllovenët të kenê patur marrdhenje, duke u nisur si baz se sllovenet asnjëherë nuk e kanê pranuar që janë popull i ardhur nê kêto vende nga trungu i popujve të sllavëve të jugut por gjithëmonë kanë revandikuar një origjinë gjermanike, si baz duke marrur emrin "slloven" që do thotë "gerrmshkruesit" dhe ky term iu jep munësin sot të revandikojnë origjinen pellazge e etruske. Përpos kësaj, studiuesit e rinjë slloven perpiqen të deshmojnë më deshifrimin e mbishkrimeve etruske se të gjitha ato fjalë janë sllovene, pa epermenduar asnjëherë lidhjet që kishte nga antikiteti gjuha skite më pellazgët, por i shkojnë rrotull, duke perfituar nga këto argumente të dukshme se dikur vertetë pellazgët ishin të dalur nga bërthama e këtij popullit të lashtë Skitë që ngriti Atlantiden dhe Egjiptin, dy qytetrimet më të famshme. Nuk po hyjmi nê detaje edhe rreth pretendimeve tjera që i revandikojnë poashtu gati si sllovenët edhe serbët të cilët duke u bazuar në mbishkrimet e vjetra egjiptiane vehten e quajnë themeluesit e kësaj perandorie, edhe ata pa i permendur fare skitët por këtë atribut e pervetsojnë, për arsyen e vetme se edhe këta serbët huazuan gjuhën skite, që ishte në realitet edhe gjuha e deges së pellazgëve si dhe e sumerve e persve dhe indogjermanëve dhe e zvicrranëve të sotëm, që kanë origjinë Kimeriane edhe ata, që sot shenja të tilla vrehen gati se në të gjitha toponimet e këtyre vendeve.

Prandaj, lexuesi yni duhet të jetë i kujdesëshëm kur lexon propaganda të tilla, ne duhet të mësojmi edhe mê tepër se për triumf, më e vlefshme është strategjia e mbrojtjes se sa e sulmit, nuk duhet t'ia kemi friken këtyre revandikimeve që i permendem, por më e keqja është se kur nuk e njohim një gjuhë të huaj siç është gjuha sllave të cilën pakë janê studiues shqiptar që e njohin, andaj edhe nuk mund të kontribojnë sa duhet perball këtyre syzheve nê lidhje më gjuhën skito-pellazge, duke i lênë anash siç e tham, thash e thënat e propagandes serbe e sllovene, se kur e njohim gjuhën e tjetrit, besoj jemi edhe mê të fuqishëm, sidomos sot për një studiues që don tê mirret më gjuhën e etruskve, e pa mundur të deshifroje mbishkrimet e tyre pa e ditur periardhjen e gjuhês etruske, e cila është skito-pellazge, e jo shqipe.

Të gjithë autorët grekë që e vizituan Egjitin, që nga Solloni, Herodoti e Dionisi si edhe nga Homeri edhpse nuk flitet, kur hyjnë në bised më

priftrinjët e Sajit të Egjiptit, ata iu thanë se, ju grekët e njihni vetëm se një permbytje, atë të Deukalionit=pêllumbi i detit (shek. XVI-të para krishti) mirëpo pati edhe permbytje tjera para saj...

Pra, ne pa e zbuluar se si dhe çka ndodhi në gadishullin tonë në kohërat e lashta ku gjurmet e Daorosonit e Medunit Lezhes e gjatë tërë bregdetit Adriatikë ku mbretroi njê kohë raca Dinarike, qê ne jemi pasardhe të saj, dhe ku ndoshta pas kësaj permbysjes së parë, banoret u larguan kah lindja, u ndalen nê brigjet e Danubit dhe vijuan më tej ndoshta deri nê Ukrainë e u ndalen në Krime ku edhe aty krijuan një Atlantidê të re dhe posa kjo u shkatrrua u ndajten këto 7 ishujt nê familje tê ndryshme, disa vijuan deri sa u ndalen në Mezopotami, popuj tjerë e percollen këtë dijeni, ua transmetuan popujve tjerë kështu vijuan deri në Indi, mandej edhe më tutje deri në Kambogj, aty ku themeluan një qytetrim të ri e modern, sa sot që ka siperfaqe Nju Jorku, një qytetrim prej guri, Angor, A n'gur ? Se, perputhja e atyre gurve më një mjeshtri aqë të perfillet, duket edhe sot nê germadhat e Daorosonit e të Lezhes dhe kur arkeologët gjerman në shekullin XIX-të bënë hulumtime në mbrëndësi të kësaj gjungle, u habiten më sistemin e kmerve, edhepse janë të vona, gdhendja e gurve aqë të perputhêt njëri mbi tjetrin iu la peeshtypje hulumtuesve, dhe per fat te mirê, ata zbuluan një vizatim ne relief ku dukej se si ferkohej nga dy punëtor guri i siperm mbi gurin tjetër më poshtë, sigurishtë hidhej ujê dhe zalli mes dy gurve ku guri i siperm ngritej me litar dhe shumê lehtë drejtohej si në një hulaqe duke u grryer mes veti deri sa që kur vehej mbi mur, as letra nuk mund të depertoje mes dy gurve...pra, edhe mjeshtrit e Atlantides në Krime sipas egjiptianve kishin mjete të panjohura, ndoshta sekrete, por si e tham, në Angor, nuk kishin asgjê tjetër perpos bambusit dhe litarve...kështuqë një ditë, nese zbulohet lidhja apo depertimi se si dhe kur iken Dinarikët në Ukrainë nga bregdeti Adriatikë, atëherë vertetë duhet të themi se, i tërë qytetrimi i Vinçes si dhe ai i Tartarisë dhe i Krimes Skite ishin më origjinë nga raca jonë Dinarike shqiptare dhe kështu do zgjidhej enigma e gjuhës shqipe vetëm më prova e deshmi shkencore ku pastaj vertete do themi më plotë mburrrje se e tërë Europa ka zanafillen nga raca jonê dinarike, me origjinë shqiptare. Por, në situaten që sot jemi, pa unvestime nuk arrihet asgjë dhe pa specializime tê arkeologve e hulumtuesve shqiptarë, prandaj, tezat pellazge per momentin nuk na shëndrrit por na qonë në galaksi tê pa eksploruara të një popullit apo një emrit të një familjes apo diaspores endacake që doli nga maletet e kaukazit, apo nga tê shpetuarit e kesaj Atlantides së dytë, por që e bredhi nëper tri kontinente e sa e sa detna, duke u perzier me popuj e raca tê ndryshme deri sa perfundoi së egzistuari në Lemnos e priti diten e denimit nga perendeit per krimet makaber që kishin kryer ndaj njerzimit dhe perendi nuk i harroi dhe i zhduki, ndoshta se e meritonin ?

Kurse në disa faqe më tej poashtu në Enigma të Robert D'Angeli, autori shprehet kështu; « Shqipëria duhej të ishte dikur e banuar më një popullësi prej 13 million banorve në kohët e lashta që të ket patur mundësi të leje gjurmë nëper të gjitha këto territore të hapta që nga India, Mezopotamia, Azia e Vogël, Palestina, Egjipti Eruskët e italisë Iberia e deri ne vendet Baske e Britania e Madhe, gjithkund dikur flitej gjuha shqipe ? Po nuk e korrigjuam vten, me siguri se do dali dikush të na korrigjoje, mos të harrojmi se nuk jemi të pa thyeshem dhe se e vetmja teori që do na dali në shpëtim një ditë do jetë kjo dinarike dhe prap do kthehmi ti perqafojmi të parët tanë Ilirët, në të njëjtën pikë ku na la Akademia shqiptare dhe do i themi falemenderit shumë.

Prandaj autori bie ne kundershtim më vetë thenjet e meparshme, ku thotë se shqiptarët asnjëherë nuk kanë prodhuar as që kanë patur mundësi të kishin njê popullsi aqë të dendur prej 13 milion banorvë, kurse në disa kapituj më parë e thotë se të gjitha këto vende i kanë shetitur parardhesit e shqiptarve që ishin pellazgët, si popull autokton i gadishullit, por siç e vrejtem në analizen më siper, këtu nga dijetar tjerë, ëeshmohet e kunderta, se, paraardhesi i parë i bardh i pellazgëve quhej Belli apo Abeli i fisit As, Asët e bardh, apo Belli Asi, Azgët e badh ? 

Apo si të spjegohet ndryshe që Partët, edhe kjo familje skite, u shendrruan nga Partet në Bardet e pastaj në Lombardet ?

                                   Amazonja skite më tirqi në një muze...

A duhet të mburremi si pasardhes te Atlantëve edhe ne në bashkësi me të gjithë popjt tjerë që i permendem këtu sipër, më kushet, kolshet, kaldët, skitët e largët që rrjedhin nga Atlantida, apo te rrimi aty ku ishim si gjithmon te pa famshëm por autokton nga rrënja dinarike në trojet tona ?

Si të spjegohët ndryshe edhe kjo piktur mija vjeçare e gjetur në djepin e Atlantidës, ku shohim një grua amazone e veshur më zhguna, tirqi dhe qeleshe si veshjet shqiptare ? Pastaj, si të spjegohët ndryshe veshja dhe traditat e rrethit të Zakopanjës në Poloni ku edhe ata mbajnë edhe sot këto të njëjtat veshje tradicionale si të tonat ?

                                               Permbysja  e madhe  5600  vite p.K

                                  Harta e Herodotit dhe Meotida, Atlantida e dytë...në Krime..

                                                               Rrugëtimet  skito-pellazge

                          Pllatforma e  parë  êshtë dinarike, vjenë pastaj pellazge dhe skito-gjermane

                                               Migracionet e popujve te lindjes

                                                           Dinariket

                                                         Migracionet skite

                                                      Dinariket dhe perhazpja e tyre

Kam shpresa se do dalin pas kësaj teorie edhe teori tjera, ku i dihet: ndoshta do ti nxjerrim edhe Atlantët më origjinë Pellazge, ne vendë që ti quaim  pellazgët  si te dalur prej  Atanes, kryeqytetit  të Atlantides, pse jo ?

 Enigma e popujve   të Hënës

Diodori qëe vizitoi Egjiptin në kohesen Qezarit, ai nga prifterinjët egjiptianë të Sajit na mëson se si në kohërat e lashta egjiptianët themeluan koloni të tyre në botën antike në Mezopotami, Indi, Kaukaz Trakë dhe Greqi. Bota antike ndahej sipas racave që dominonin njëra mbi tjetrën dhe në krye të këtij sitemi qeverisës sundonte Seozirisi i famshëm nën simbolin e Diellit.
Fiset dhe racat ishin të ndara ne familje të ndryshme, si familja e Hënës, familja e peshkut, familja e krokodilit e Luanit e Kaut.

Në familjen e Hënes bënte pjes edhe Marsi e Venera ose Aferdita si dhe familja Thot ose e Merkurit si dhe disa familje tjera të bregut të Nilit që ishin të drejtuara nën bajrakun e Peshkut.

Miologjia greke i ka ruajtur këto kujtime të familjes së Hënës egjiptase të udhëhequr siapas shefave të tyre. që ishin të ardhur nga qyteti Nisa buzë Nilit, që ishin familja e Silebëve=silene=el-ana =hëna.
Në himnin që mendohet të ishte i Orfeut, Silene ishte babai që e kishte rritur Bakusin, ku permendet edhe tek pushtimi i Hindëve, Silene i cili komandonte krahun e djathtë të Bakusit. Ky rast pra është i ngjajshëm edhe me rastin tjetËr kur Makedo, pra i biri i Seozorisit i jep emrin Maqedonisë, Selenët apo helenet me siguri moren edhe këta emrin helen nga ky komandanti qê quhej Selene që simbolizon Hënën apo al-ab-ana dhe më vonë Hallebana ?

Rrémi i races Dinarike Adriatike është i dallueshëm prej degve tjera...

Qyteti Mendes Men-hes, që në hieroglifet egjiptiane shënohet me simbolin e hënës dhe që i kushtohej perendisë Pan, i cili ishte në fakt njê gjeneral i Seozirisit që e shoqêroj në ekspeditene tij në Indi, ku emri i tij rrjedh nga =ap-an=që ishte personifikimi i familjes së Hënës. Kulti i Panit mê vonë hyri edhe nê Greqi në kohën e luftës së Tojes por duket se këtë perendi e adhuronin shumë kohë më parë Pellazgët arkadianë, pra në pergjithesi, Pani njihej në Greqi vetëm sipas emrit Priape =pre-apa=ku i kushtonin një figurinë më krihë, njësoj si edhe tek sumerët ku është gjetur e njëjta figurin në Shqipëri si dhe kohëve të fundit edhe në Itali e ardhur përmes pellazgo-etruskëve më formen e një sfinksi në miniatyr por më krihë mbeshtetur mbi një këmbë të vetme si te një shpendi që mund të jetë huti apo shqipoja, pra në pamje kjo figurin e Priapëve simbolizonte forcen e fekonditetit të natyres në Mezopotami.
Në luftën e Trojës, mbreti i Asurit i dergon Primait 10 000 luftëtar nën komanden e Memnonit që ishte i biri i Titonit, një zatrap i persëve. Këtu pra na del në ndihmë perpos Plinit e Ktesiasit edhe Diodori i cili mbështet iden e Plinit se Etiopianët që ishin fqinjë të Egjiptit krenoheshin më Memnonin që kishin si hero të tyre, mirëpo edhe tek kushitët e kaukazit hasim të njëjtin emër Men-hon, Menhoni=prijsi i hënës.

Sipas Plinit, Etiopianët e Kaukazit ngjyheshin më ngjyrat tbardh dhe zi, më siguri trashigim nga epoka e ekspedites së Seozirisit nga Egjipti, dhe se këta etiopianët e bardh quheshin Hiperborët, kurse të zinjët quheshin Morët, njësoj si për Morët e Afriekës veriore. Sipas të gjitha këtyre dëshmive kuptojmi se, Etiopia aziatike gjindej në vendet e sotme apo trans kaukazi, Azerbajgjan e Gjeorgji, ku e konfirmon edhe Herodoti. Mirëpo Diodori e sqaron më së miri këtë anomali të keq interpretuar për historinë e njerzimit se në realitet, Etiopia e Azisë lindore i dha Egjiptit të lashtë të Nilit shumë gjëra te vlefshme si disa ligje të tyre si dhe skulptura dhe sistemi i shkrimit lindi nga ky populli etiopianë i Azisë ku i dhan Egjiptit pos tjeash edhe shumë sundimtar.

Etiopia e Afrikës së sotme, perpos disa gjurmeve të krishtianizmi të vonshem nuk na dëshmon asgjë më shumë për një lidhje më Egjiptin e vjetër përpos shperndarjes së fiseve Hiksose që ishin më origjinë ndoshta nga Etiopia aziatike të cilët kur lëshuan egjiptin gjeten strehim në këto pjes të Afrikës lindore që dëshmohët edhe sot më disa idioma se gjuha e tyre ngjanë më gjuhët kushiite të Kaukazit.

Në realitet Etiopianët e Afrikës veten e quajnë Habesh që do thotë në gjuhen Abisiniane populli i perzierë.
Sipas traditave abisiniane populli i tyre rrjedh nga Noe, nga nipi i tij Kushi i cili zbret në Egjiptë dhe nga aty vendosen në Abisini. Pa dyshim se kjo tradit vjen nga dalja e Hiksosve që ishin nga Kaukazi e egjiptasit i qujten hiku-sos, pas sundimit 500 vjeçar mbi Egjiptin mê nê fund egjiptasit i largojnë nga vendi dhe këtë gjenealogji ua percollen edhe banorëve afrikan të Abisinisë që u përzien më ta dhe moren ngjyren e kuqe, për ate edhe Deti i Kuq mori këtë emër.
Një kronik tjetër na informon se Abisinia ishte e banuar më një popullsi të quajtur Agazi ose Agazianë rreth 1800 para krishti, dhe se rreth vitit 1400 para krishti kjo popullësi agze që fliste gjuhë të ndryshme e pushtojnë Abisininë ku dikur ky populli Agazë jetonte në brigjet e Tigrit në Mezopotami.
Pra, ky kolonizim quhej ndryshe më emrin Angaba, që do thotë, hyrja e popujve të ndryshëm në Abisinië më origjinë aziatike nga kushitet e kaukazit. Së pari këta popuj nga kaukazi u vëndosën në Palestinën aktuale, që historianët arab e quajtën këtë popull më emrin Berber të cilët nga Palestina kaluan në Afrikë por që përbënin fise të shumta, sipas Ibin-Khaldun, fiset tjera quheshin; himiaritët, moderitët, koptët, amalesitët, kananenët dhe korreshitët, të gjithë këta popuj jetonin më parë në Sirië dhe flisnin një gjuhë "barbare" që ndoshta pasi që ky populli Hiksos për arabët konsideroheshin Berber pra më plotë logjikë e themi se edhe gjuha e tyre duhej të ishte gjuha Berbere e jo barbare !

Diku tjetër i kemi permendur edhe popujt e egjeut që nga faraonet e egjiptit në shekullin XIII -të pra 100 vite pas largimit të Hiksosve nga Egjipti, faraonet permendin ne shkrimet e tyre se para invadimit të Hiksosve kishin marrêdhenje me popujt e egjeut që quheshin Hajnibu, e tani pas 500 vitesh kur lidhen perseri kontakte me ishujt e egjeut sidomos me Kreten, egjiptianët vrejten se aty më nuk ishte populli Hajnibu por një popull tjetër që e quanin Kefti, të cilët kishin vënë në qarkullim një sistem të njê shkrimi të ri...jo si ai Hajnibujve me simbole si tek egjiptianët hieroglifike por ky ishte njê shkrim fonetik që lexohej rrokje pas rrokjes permes shkronjave tê reja. Një studiues nga Magrebi kohëve të fundit ka dhënê njê spjegim të ri se mbishkrimet e steles së Lemnos deshifrohen permes gjuhës berbere, që do thotë skite- pellazge ose permes gjuhëve te kaukazit ku edhe Berberet e Afrikes veriore shkruanin një alfabet të ngjajshëm më atë fenikas dhe frigjianë, pra deshmohet se ishte i njejti popull ose e njejta deg e familjes së popujve të Hënës.

Emigrant që u dëbuan nga Gjosue nga Siria e Palestina dihet se e pushtuan Abisininë dhe quhëshin Agovë, banonin tek burimi i Nilit ndërsa një koloni tjetër e perbërë prej fiseve Agovë dhe Lasta (nga skitja dallendyshe) ku këta Agovët tê mëdhenjë kishin mbretin e tyre që quhej Hanes, që do thotë sipas simbolikës nga gjuhët kushite të kaukazit an-es =sunduesi i Hënës, nga rrjedh edhe emri shumë i perhapur në Abisini, Johanës i njëjti si për Jon apo Gjon.

Pas një periudhe të shkurtër, këta popuj me të kuq e me flokët e lëmueshme u quajten Ghebertis, i ngjajshëm me fjalët Gheber et Heber që i hasim tek kushitet në Azië dh tek gjermanet si Arian apo Eri, populli Arian. Tek këta emigrant që kishin ruajtur gjithëmon thelbin e fjalës As apo Asi që vinin nga Agazi perputhet më emrat e mbretërve të parë të kêsaj dinastije që sunduan mbi Egjiptin qê nga viti 2183 para krishti qê zgjati gati 500 vite, gjithsejt dhan më së 36 mbretër, nder ta ishin Asis dhe Janias. Nga kjo vertetohet se Abisinia apo Etiopia e sotme është e kompozuar nga popuj të perzier nga kaukazi të cilët pasi qëndruan një kohë në Siri e Palestinë u shperngulen nëper tërë Afriken. Tek sirianët venerohej planeta Aferdita që e quanin Astarte, poashtu edhe emrat e qyteteve palestineze fillojn me A, qê janë, Ashkeloni, Gaza e Ashdod që konfirmohet nga kronikat arabe se këta Hiksosët quheshin Berber e që flisnin një gjuhë barbare. E si mos të permendim Herodotin, babain e historisê antike kur fletë për banorët e Likisë, nuk e dinte se ç'farê gjuhe flisnin edhepse i kishte aty krejtë afër por e thotë se flisnin njê gjuhê « barbare » mos ndoshta këta flisnin gjuhên Berbere ?

T'ju rikujtojmi se këta Hiksosët te ardhur nga Kaukazi, ku disa prej tyre pasi që kishin kaluar pêrmes Mezopotamis kalojnë në Siri e Palestinë dhe që historianët arab i qujten jo Hiksos as Simerianë por Berber dhe pasi qê u shpartalluan nga egjiptianët mê vonë, këta berberet si e vrejtem disa prej tyre gjeten strehim nê perendim tê Egjiptit, pra në Libi e Tunizi të sotme ku mê vonë rreth 1200 para krishti, para luftës së Trojës disa prej tyre donin të kthehen mbrapa por nuk mund të kalonin kah tokat e Egjiptit se ishin në armiqêsi më ta dhe me siguri se duhej te kalonin me anije permes Kretës për arritur në Libanin e sotem ose Siri dhe Turqinê e sotme, tek të afërmit e tyre aty ku ishin vendosur disa shekuj mê parë, dhe kêtu si duket Herodoti i ngatrron kêta berberet me barbarët, kjo mbetet vetem si hipotez e shtruar por të gjitha hulumtimet qojnë drejtë kêsaj mundêsije, ku edeh sot asnjë historian modernê nuk arrin ta kupoje Herodotin se si shprehet nê këtê mênyr që mos të dije se çfarê gjuhe flisnin fqinjêt e tij qê ishin mu aty afêr Halikarnasit., e pa besueshme, si ka mundësi ?
Poashtu kemi edhe dëshmi tjera se fiset e Abisinisë ruajten emrat e banorve të mêparshëm që jetonin në Palestinë para se te shperndaheshin nga Gjozue, si Falshas që sot jetojnë në Etiopi por që praktikojnë judaizmin të cilët pretendojn se ruajnë shkrimet e shenjta dhe se lidhen ngushtë më Filishtimët ose Filistinët që Palestina e sotme mban emrin nga ky fis i Berberve, apo i barinjëve Hiksos që migruan nga Etiopia e Kaukazit.
Sipsa kësj, rrënja e fjalës egjiptiane Ag, mori emrin e prijsit tek kolonit e reja egjiptiane në kaukaz, siq e permendem lartë nga ekspedita e Seozirisit, ku termi Ag vjenë nga naga=gjarpëri nga sanskrishja =aje, aja apo Aga nga e shtuar nga arabët e koptët me qka konfirmohet se sipas mitologjisë së vjetër sumere thuhet se një gjarpër e pushtoi Tigrin dhe sundoi një kohë të gjatë mbi të. Poashtu nga Etiopia e Azisë së kaukazit dolen edhe popuj tjerë siq ishin Pulët që pushtun a Afrikën qëndrore, gjurmët e këtyre popujve i gjejmi në toponimet e sotme nëpër Afrikë si Timboktu, Niger, Jola në Adamava etj. dëshmojnë Denam dhe Barth europianët që u habiten më këto etni të izoluara te Afrikës që kishin shumë dallim nga vëndasit, kishin pamje tjetër dhe diktohej se janë të ardhur nga një vend i panjohur.
 
Dihet se populli i shkrimeve të para quhej Phul, ku njëri prej mbretërve të Asirisë quhej Phul, apo Phol=ap-hol=, nga rrënja =ol=që nga gotikja do thotë =i lartë, i fuqishëm. Pati edhe fise tjera nga këta Folët apo Fulët qe u shperndan nga Siria më Berberët dhe Kanaanët, ku njëra nga familja e tyre Barabras që sot jetojnë në Nubi e ruajtën këtë emër, e vrejmi fmiljen e tyre përmes statujave egjiptiane që permbajnë flokët bistek, ku këtë dukuri e vrejmi më vonë edhe tek dinastija e mbretërve sirian e persse por në vend te flokëve këta e bënin bistek mjekrren, si e shohim, lidhja e Berberve, Hiksosëve e Pulëve apo Fulve, i përketë të njëjtês familje kushite nga Kaukazi. Këta emigrant të cilët para 4000 vitesh hecen përgjatë Nilit deri në burimin e këtij lumi ku atje lanë gjurmë përmes toponimeve që ndeshim edhe sot si mali i njohur i Afrikës qëndrore që mbanë emrin Gebel- Kumri që do thotë Mali i Hënës. Në realitet rrënja e fjalës =kumri= rrjedh nga emri i perendisë egjiptase Lunus mirëpo thuhet Gom nga u formua Gomeri emri i i djalit të Jafetit si e shohim, edhe nga emri Gom-Eri= rrjedhin nga hëna.

E pa spjegushme do mbetej kjo enigm sikur të mos nderhyhej edhe tek gjuha e traditat keltike, perndryshe si do spjegohej kjo lidhje, kur hasim tek emri i vjetër i Etiopisë në Afrikë pa ditur fare se nga e ka nxjrrur dijetari Prishard emrin e vjetër te këtij vendi që e quanin Alberogran që në gjuhën etiopiane do thotë vendi i lartë ?
Pa dyshim së ky emër është nga gjuha kelte e paster, al- ab-er=Alber është një shprehje keltike e maleve që keltët e përhapen në tërë Europën.
Në mbishkrimet hieroglifike në një shtyll të Tutmesit është gjetur fjala Kens, e një fisi të Abisinisë, poashtu edhe galët prijsin e tye e quajnë Ken, ku edhe pas shekujve që emigroi kjo fmilje nga kaukazi ruajti gjuhën e te parve të tyre ku i emrun prijsat e tyre me emrat Amalek, Malek, tË mdhenjë, nga fjala Ag apo Aga, i madh ku edhe arabët nxjerrin më këtë emër fisin e famshëm Adi, apo Adët titulloheshin si sundimtar të mdhenjë. Pra nuk duhet të habitemi nga këto ngjajshmëri gjuhësore të emrave e toponimeve mes Etiopianve të Afrikës ee Gjermanëve kur dihet fare mirë që diur stergjyshêrit e tyre jetonin në të njêjtën platformë, në Meotidën e Atlantëve në Krime ku Abisinianët sundimtarit i thonë Ata, është i ndar nê 7 fise dhe e adhurojnë hënën, kanë poashu një kult për disa gur dh një dru të shenjtë që e quanin =Uanze=ndër të cilin i kurorizonin mbretërit e tyre.
Studiuesi i njohur Bota e kishte vrejtur këtë fenomen tek popullsit e detit të Kuq, ku Etiopianët i percakton si të kuq apo ngjyrê bakri kurs në malete Jemenit ai krahason femrat e këtyre vendeve si italianet e sotme. Të njëjtin fenomen e gjejmi por në anen e kundërt, në Azinë veriore si dhe Europë ku këta të njëjtit Etiopianë nga Afrika më emrat Ag e Er që njihën edhe më emrat si =pe-l-ag =Pelagë ose Pellazgë si dhe populli tjetër fqinjë =ibh-er=Iber, u vëndosën në mesin e kësaj popullësisë më lëkur të bardh ku më kohën zbardhet ngjyra e tyre se predominon e bardha, por që nuk e humbin nganjëherë tipin e tyre abisinianë apo Alberianë, kështu që u formua njê popullësi e veçantë në mes Detit Kaspik e Detit të Zi, më flokë të zeza e kafkë të zgjatur nga ku rrjedhin Helenët, Iberët, Sllavët e murrëm dhe në Azinë qëndrore Persët, Hebrejtë, Hindët e Arabët paraqitet tipi skitikë më rrallë. Të gjithë këta popuj kanë patur për prind të tyre të parë nga familja e kësaj race Eritreane për të cilën Plini e thotë se mê vonë iu dha emri Etiopia. Kjo është edhe arsyeja pse Arabët dhe Hebrejtë i vëjnë në gjenealogjinë e prejardhes së tyre të gjithë popujt e shumtë të antikitetit që rrjedhin nga rremi i perbashkët ku pastaj i ngjiten thupres së popullsis Kushite të cilët dalin nga trungu Sham. Popullata Berbere Himiarite e ardhur ga veriu i mezopotamisë që vershuan jugun dhe u shperndan deri në Suez, njëra palë shkoi kah jugu në Arabi dh themeluan shtetet Saba, Hadramaut dhe Omanin, e të tjerët hyrën në Egjiptë që u bënë prindërit e Maghrebit e të Kabilve të Atllasit, të Berberve të Lithamit, të Tuaregëve e Nubianëve rrodhen pastaj edhe këta Agazi e Agovët e Abisinisë, rrodhen edhe Fulet apo Folët e Afrikës qëndrore si dhe deri në cepin e Shpresës së Mirë gjejmi Kafrët si dhe Amazulusët të cilët kanë ruajtur doke e zakone te ngjajshme më hebrejtë e parë.
Kur ehapim Gjenezen, është e pabesueshme numrimi i te gjithë këtyre popujve të ndar nê grupe etni e fise që rrjedhin të gjithê nga Kaukazi, siç e thotë profesia e Ezeshielit, "ata të Putit, të Kusit dhe Persët ishin me ta kurse Gomer dhe banda e tyre janë të dalur nga gjiri i Akuiloni " ! Puti ose Ponit të Bosforit rrjdh nga put=udha, si e vrejmi, Gog dhe Gomer janë Gjermanët dhe Getët ose Kimri. Edhe në peridhen pas krishti Kaukazi njihej shpeshëherë me emrin Etiopia ku edhe shën Jeremia e emerton më këtë emer këtë regjion ndërsa Armenianët e quajnë këtë vend Kushan, pra që nga deti Kaspik e Deti i Zi, perndryshe nga të tjerë quhej Gjihan, siq e vrejmi tek profeti Muhamet, në kuran kemi Gjihanin dhe Gjenetin që nê realitet janê dy ishuj të Meotidës sê Krimes ose Atlantidës që u fundosen dhe atyre që shkojnë në boten tjetër profeti i drejton kah ishulli nga doli flaka apo shpertheu vullkani i Atlantides që quhet Gihon ose "gjehnemi".
Si duket, familja e kësaj degës Kushite ka rrënjë shumë të vjetra nga antikiteti i hershëm, në Gjerogji ku fjala Kusari e gjetur në mbishkrimet kuneiforme mbi monumentet e vjetra, poashtu edhe tek muret e Thutmesit në Egjiptë i shekullit XVIII të par krishti, duken portretet dhe emrat e 115 fiseve etiopiane që ishin nën sundimin e Thutmesit, ndër ta dijetari Mariette ka gjetur emrin e Atur, Barabara ose Barabra apo Berberët, ku këta etiopianë ksihin lëkurën e kuqe të qeltë dhe flokët e kuqe si tek gjermanët që dikur flokët i lynin me gelqere dhe merrnin pamjen e kuqe si sulfuri. Prejardhjen e kësj familjes së etiopianve të Kaukazit e gjejmi edhe tek Edomitët, Himiaritët, Foinikët apo Fenikasit që do të thotë të kuqët ku sipas kësaj vertetohët poashtu se edhe Deti i Edomit, mori emrin sipas kêsaj popullêsije, të kuqët, që ishin të familjes Hiksose. Disa autor Etiopin e Kaukazit e vëndosin në Kolshidë tek delta e Fazes në Detin e Zi, =hol-kus=do thotë vendi i naltë ose Kolshida.
Si e vrejmi këtu popujt u ndajtën në Magrip e Mashkrip në Gog e Magog, ose lindje-perendim.
Më këtë dëshmohet pra se të gjithë këta popuj kult e kishin Hënën, si Helenët dh Pellazgët, ishin të një familjes por që Pellazgët u vëndosën rreth 400 vite para Helenëve në gadishullin Ilirikë prandaj Hesiodi kur shprehet se, « pellazgët ishin më të vjetër se Hëna, pra, fjala ishte se këta pellazgët arkadianë erdhen aty në greqi nga Babiloni para këtij grupit të dytë të familjes së shpërndar të Hiksosëve që dolen nga Egjipti dhe u versulen pastaj drejtë Gadishullt por që në fillim kur dolen nga Kaukazi ata ishin të gjithë me një prejardhje nga familja e rrënjes Skite të Kaukazit., e kurrësesi as pellazgët e as helenët nuk ishin autokton në keto troje, perveç se Dinarikëve që ishin një rac tjetër nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar por që duhet kuptuar se nga këta popujt e ardhur më siguri edhe ne kemi huazuar disa fjalë të këtyre gjuhëve skite pellazge e kaldeane, të perziera pastaj siç e pam më shumë etni të ndryshme nga tri kontinentet, ku ne shqiptarët kemi ruajtur vlerat e rëndësishme të races së veçant dinarike që para Ilirëve, ku pastaj dorët e perhapen gjuhën shqipe nëper disa ishuj të detit Egje ku arrijten në Kretë në filim të shekullit XIII-të që njhet kjo periudh nga historianët për qytetrimin grekë si peridha
e errët.
Nga kjo mund të perfundojmi se dikur neë lashtësi që nga Abisinia apo Etiopia Afrikane si dhe Aziatike e deri në Indi e Europë toka ishte e ndarë më emra të këtyre dy familjeve kryesore, Dielli dhe Hëna.
Problemi i dytë:
Kemi edhe disa pakjartësi këtu rreth emrit Albania, si e dijmi, bëhët fjalë për Albanin e Kaukazit dhe Albanin tonë nê Gadishullin ilirik, ku na u është bërë si barr prej kohësh por, duke iu mveshur mirë një studimi të dijetarve të shquar mund të themi se kemi zberthyer edhe këtë ngatrres, siq e skjaruam problemin pellazgjik se ata nuk ishin një popull autokton dhe largë saj ata nuk ishin fare dinarik siç ne sot qê jemi mê shumë se 90% me çka dêshmohët definitivishte se jemi autokton dhe tê parët e kêtyre trojeve tona, pra ne nuk erdhem as nga kjo hordhia helenike-skite, as nuk jemi me prejardhje nga hiksoset e dalur nga Egjipti siq e dëshmuam më lartë në këtë dosje.
Duhët të kuptojmi se si dhe që nga kur erdhi deri tek shkaqët e ngatrresës së emrit Albania.
 
Pasi që kemi gjetur fillin e historisë së grekêve dhe pellazgëve vrejtem se ata vinin nga rremi i familjes së Henës, edhepse Pellazgët erdhe rreth 400 vite para grekëve në Gadishull, të gjithê kjo familja e hënës kishte ruajtur marrêdhenjët mes tyre që kur dolen nga Egjipti, siç e vrejtem më shperndarjen e Hiksosve, ku prej tyre dolen hebrejet helenet dhe fenikasit, popujt e hënës dhe greket e quanin veten dhe e qmonin se dilnin nga Hëna, apo ishin bijët e Selenës, ku më vonë mbeti ...helenës pa «s-n » para, ku edhe anëtarët tjerë të ngushtë të kêsaj familjës së Hënës që ishin siq e tham, Hebrejet e Fenikasit Greqinê apo vendin e ri të tyre në Gadishull pas daljes nga Egjipti e quanin Hallebana, që do thotë =al-ab-ana=Albania, apo =hëna nëna e shënjtë=ku nga emri Selenë=(hëna) i egjiptasve kaloi në Hallebana sipas hebrejve dhe më vonë për disa autorë, ky vendë, Greqia pra,  i pushtuar nga Hallebanët apo Selenët  mbeti i njohur vetëm si Helenë, por në realitet ishte po i njëjti kuptim « hallebana» ose Al-ab-ana= Albania që ka të njejtin kuptim pra se, Albania dhe albanët e vertetë apo « njerzit e hënës», që ishin me origjinë nga Hiksoset apo Azgët e Kaukazit,  rrjedhin nga e njëjta familje dhe nga i njëjti vendë i Azerisë, apo Agët e Azerbajgjanit, ng ku të gjithë këta popuj Jo-Dinarik erdhen e u vëndosen në viset e Dinarikve, si e shohim, ngatrrimi i emrit të sotëm të Albanis Ilirike, apo Shqipërisë që prej kur iu dha ky emër nga të huajt, është i gabueshem sepse: emri Albania=Njërzit e Hënës iu pershtatet vetëm  se Grekëve te ardhur në  viset e Dinarikve  që ishin autoktonë apo vendas  dhe nga rrjedh padyshim edhe zingjiri yni Iliro-shqiptar  i cili nuk ka kurrfarë lidhje me Albanin as me Azgët e Kaukazit e as më popullin e Azerbajgjanit, as  me Pellazgët e as  me pellashkët, por perkundrazi,  janë helenët apo grekët që ishin te ardhur nga ky regjion i Kaukazit dhe ndoshta për korrektësi ndaj historisë duhej të quheshin Albanët ose Azgët, Azganët apo Hiksosët e kaukazit pse jo edhe ndryshe: hallebanet ose albanët kaukazian?  

Ky pra është një gabim i thjeshtë i interpretimit që u ngattrua nder shekuj dhe vështirë se do permirsohet, por... dikush do te pyeste; po ne shqiptarët, kush jemi dhe si duhej te quheshim sot?
E kemi permendur disa here, se ne jemi autokton, rrjedhim nga një rac tjetër, as nga raca pellazge e as hiksose as indo-europian skitike e as ariane, por thjeshtë, jemi popull i racës Dinarike-Adriatike vendas të parê në këto troje ku prej tyre dolen Ilirët dhe Dorët. Më vonë Doret siq e dijmi pushtuan greqinë ose mund të themi ripushtuan këto vende që ndoshta i kishin humbur me ardhjen e Arkadianëve e Selenëve ose helenëve apo Hallebanëve, sipas shqiptimit hebre Albanët, dhe si duket, pasi vêrshuan Dorët mbi njerëzit e Hënês, nê veri të Greqisë dhe gjithê bregdetit Adriatikë mbeten sundimtar tê vetêm fiset Ilire nder ta mê tê shquarit ishin Molopët banorët e Epirit si dhe të Peleponezës që edhe ky regjion mê parê para se të vinin Arkadianët apo Pellazgêt apo Azgët skito-hiksosët e Kaukazit, ky vend quhej Molopia që nuk ka ndryshim nga Melopia e Epirit fare, nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar, pa kurrfarë dyshimi ne jemi autokton dhe se nuk kemi ne lidhje as më Agët, as më Tazêt, as më hiksosët e Azerisë së Albanis së kaukazit.
Më këtë analiz u munduam ti sqarojmi këto ngatrresa që na janë bërë në të kaluaren permes shkrimeve tek autor të huaj duke iu dhënë popullit shqiptar emra te ndryshëm që nuk i perkasin realishtë origjines së vertetë shqiptare. Enigma mbi termat e toponimet e dhëna nga autor të huaj popullit shqiptar e sidomos vendit tonë Shqiperisë si Albania, ne sot kemi mundësinë ti shtjellojmi ndryshe këto gabime dhe do perpiqemi të spjegojmi me dëshmi e argumente te ndryshme duke u mbeshtetur mbi të dhëna nga dijetar të shquar e më ndihëmën e shkencës dhe perkrahjen e Akademisë shqiptare nesër do kemi mundësi të shpalosim të vertetën se kush ishim ne dhe nga rrjedhim, që në realitet, ne nuk rrjedhim nga asnjë vend tjetër por jemi të këtij vendi ku jetuan mija vite më parë edhe stergjyshërit tanë të cilët flisnin edhe ata si ne sot që e flasim gjuhën shqipe, por që duhet pranuar se ka në fjalorin tonë edhe fjalë të huaja të huazuara nga migracionët e këtyre popujve të hënës, që nuk do thotë kjo se u gjeten 100 apo 200 fjalë te huaja nê fjalorin e sotem të gjuhës shqipe se edhe populli shqiptar vjen nga jashtë por, më e rëndësishme për ne është se kemi mbetur po ata që ishim, dinarikët vendas dhe duhet të mburremi, siq e thotë Eugene Pittard:
 «...është vështirë të gjëndet diku një popull më kafka aq perfekte si tek populli shqiptar» pra, po e mbyllim këtë udhëtim të gjatë ku pershkruam fise kombe e raca të ndryshme, pa kurrfarë pretendimesh, vetëm për hir të së vërtetës pa kerkuar asnjë revandikim as patur asnjë qellim të keq por perkundrazi, duke e njohur të kaluaren besoj se do kalonim edhe më mirê në paqe më fqinjêt tanê edhepse të ardhur nga një vend tjetër i largët, patjeter se duhet tê kemi rrespektin dhe ta ruajmi paqen pêr njê ardhmêri pa urrejtje ndaj njêri tjetrit se siq tregohet një proverb tibetane, njëri ishte duke hecur nê shkretir dhe nga largë e vren njê siluet dhe thot vet me vete «... do më haje ujku...»... ai frigohet, merr dy gur që të mbrohet dhe duke hecur më tej drejtë tij, thot me vete: « ...nuk qenka ujku por qeni ...»... i del pak frika dhe vijon rrugën, kur i afrohët edhe më afër e vrejti se,  nuk ishte as ujku as qeni, si kujtonte në fillim por ishte një njéri... dhe i humbi frika...!
Pasi heci më tutje, edhe njeriu perball tij i afrohej, dikur e njohu posa iu afrua dhe iu hodh në qafë nga gëzimi:
« … nuk qënkeni as ujku as qeni,  siq mendoja nga lodhja e vapa e shkretires më ishin qorruar sytë, më doli më në fund para syve vëllau imi » i tha dhe e perqafoj  vëllau vëllaun e tij !