Udhtime në djepin e Atlantides
Një sqarim i vogël për lexuesin; në asnjë mënyrë nuk duhet të ngatrrojmi gjuhën sllave më etnin dhe gjuhën skite, edhese gjuha skite identifikohet sot vetëm përmes gjuhës vellahe balto-sllave, né nuk mund të themi se: ky popull ishte sllavë, prandaj, në të ardhmen do e kemi vetëm si gjuhë skite e jo sllave për t'iu ikur keqkuptimeve sepse; tjetër gjë është nëse popujt sllavë që ishin si vasal të skitve e huazuan gjuhën skite mirëpo këta popuj si serbët e bullgarët apo pulgaret ishin popuj të perziër dhe asgjë nuk kanë të perbashkët më balto-vellaho-skitët e Ukraines dhe Dakis, pra, ata ishin të gjithë të perziër më racat mongole të stepeve aziatike. Faleminderit !
Pushtuesit Egjiptian në Kaukaz sundonin dhunshëm ndaj popullsisë autokone të këtyre vendeve. Të gjithë këta popuj që iu dhanë emra të ndryshëm më vonë historianët e antikitetit sot i njohim në gjuhë të ndryshme si Eritreanët, Edomitët, Himiaritët e Fenikasit që të gjithë këta popuj janë, për historianët grekë, Atlantët (ata-lan), Etiopianët, Kurretët dhe Pellazgët e parë. Ndërsa në poemat Hinduiste njihën më emrat Devasët, Ditiasët, Danavasët, Asurasët kurse në legjendat arabe e perse ishin të njohur më emrin Divët, Gjinët, Afritët, e në librat e zoroastrave (yjet e mëngjesit=nga skitja) njihëshin më emrin Darvansët, Drukhët, Haenaët kurse në poemat greke njihen si Titanët, Lestrigonët, (kuk-l-op) dhe në mitologjinë e popujve të veriut njihëshin si Jotunët apo Duvergari. Gjithkund arianizmi iu ipte karakter të djallit dhe të gjenive famëkeqe. Si duket, egjiptianët e kohës së Seozirisit rreth 3315 vite para krishti në Kaukaz kishin themeluar një mbretni të fuqishme në Azinë qëndrore, më qëndër në Bab-el-on, babai i diellit, si On, që quhej dielli tek egjiptasit e vjetër.
Sipas pikës së rëndësishme strategjike Babiloni mbetët për lindjen e Azisë dinastija kryesore ku sipas idiomes kaldeane kështu mori emrin vendi Uri dhe venerohej me simbolin e Horusit, ku sipas të birit të Ozirisit dhe mbretneshes Izis. i tërë regjioni filloj të zhvillohet shpejtë duke njohur prosperitet të madh si dhe shtim të popullësisë.
Nga ishulli i Krimës apo Meotida, ku bënte dimër i ftohët, një koloni e parë u vendos në Ur-i, në krye me prijsin e tyre Xhemshitin, apo sunduesin e Hamit, që kjo koloni përbënte trungun e popujve Iranianë, Kaldean ose Helen që formonin popullin e Hënës. Pas një kohe filloj lufta mes këtyre dy racave që kishin pushtuar qytetinUri, njëra që vinte nga veriu i Kaukazit dhe tjetra që vinte nga jugu i ketij regjioni. Në këtë periudh të ashpër lufte, arrijti në këtë regjion një sundimtar i dalur nga familja e Jupiter -Amonit i cili e krijoj një lidhje të re për ti mbajtur nën sundim popujt Etiopian e Atlantë të Kaukazit që kishin shpetuar nga permbytja, epoka e quajtur neshpetimi apo nefillimi? Kjo fushat njihët më vonë permes poteve, lufta e Titanve kundër Olimpianve ku sipas të dhënave të udhëtarve të huaj, kjo kujtes ka mbetur ende edhe sot tek popujt e Kaukazit. Mirëpo në këto kohhëra të lashta, derisa i tërë regjioni ishte në luftë, një fenomen tjetër ndodhi në brigjet e Detit (Pont-Euksum=Eushumë, pra nga Ponti deri në Eshumë nga hyrja e Bosforit deri tek Euksumi qyteti tjetër perballë Bosforit, në skajin tjetër në Gjeorgjinë aktuale, dhe për atë quhet Pont-Euksum apo Deti i Zi.)..pra ndodhi një kataklizëm i tmerrshëm mbi kolonit egjiptiane të Kaukazit dhe e zhduki qytetin e Atlantëve dhe shkatrroi pjesen më të madhe të ishullit Meotidë. Ky vend aqë i rëndësishëm i civilizimit të veriut të Azisë u fundos në ujërat e Detit të Zi nga shperthimi i një vullkani nënujor, ku më këtë rast, sipas dëshmive, niveli i detit u ngrit më së tri metra, dhe në vendin e këtij ishullit u krijua një liqe që sot quhet gjiri Tamanit.
Popujt që shpetuan këtij kataklizmi gjeten strehim në malet e larta të Krimes dhe për rrethë maleve të bardha, Ko kas, mirëpo ishte e pamundur që i gjithë njerëzimi të ushqehej në male të larta, ishin te detyruar nga uria të gjënin toka të reja. Aty në Kolshidë mbeten disa fise që iu bashkangjitën perandorisë Kushite mirëpo pjesa më e madhe e fiseve kaluan vargmalet e Kaukazit=Kakas=malet e bardha dhe u vendosen në shpatin e maleve të Taurusit dhe Ararat, në këto vende ku sundonin ende kolonit egjiptase. Fiset që ishin më të perparuara nga bujqësija dhe xehtarija u ndalen në luginën Sinhar, Aram- el- Naharajm, që njihet më vonë me emrin Mezopotamia dhe shtrihen brigjeve të Tigrit dhe Eufratit ku ndertojnë qytete të reja në mesin e kolonive egjiptase në Hor të cilët i strehuan miqësishtë këta vllëzërit e veriut që shpetuan nga permbytja dhe mes fiseve Kaldana apo Ana. Pra këta të fundit, Ana apo Kaldanajt, u bashkuan në Armeninë qëndrore, rreth dy liqenjve, Vanit që njihet sot me këtë emër por në realitet dikur quhej Ana, apo Liqeni i Hënës, kurse tjerat fise u vendosën rreth liqenit që ishte në lindje, Urmiah, ose Liqeni i Diellit, urimi=dielli.
Perandoria kaldeane u formua pra mbi bazat egjiptase të sabeanëve, mirëpo edhe kjo kolonia egjiptiane mori shumë mësime nga kjo rrënjë e re e gjeniut kaukazianë, sidomos magjin dhe haren, si e thotë Eusbe,* këto mrekulli u çpiken nga këta popujt e rinjë të ardhur nga Kus apo Kushi i Kaukazit pas permbytjes. Poashtu edhe Kaldeanët ndiqnin këto praktika me studimin e yjeve, ku iu kushtonin atyre disa virtyte me influancë sidomos mbi të vdekurit. Sipas Ciceronit,* kaldeanët e kaukazit vëzhgonin tërë kohën e tyre të lirë shenjat qiellore, levizjet e planeteve dhe formonin prej kohësh në Babilon doktrinen e shenjtë për astronomi. Ata moren nga egjiptasit sistemin politikë e administrativ dhe e ndajten perandorin në 36 konstellacione, që pershtatej mbi 36 emertimet që dikur Seozirisi ua kishte themeluar, gjatë udhtimit të tij në Hindi. Dymbdhjetë rrethe ndahen sipas shenjave të zodiakut, 7 planete ndahen për fiset më të vogla, ata që dominonin hierarkinë si dhe 30 yje këshilltarve, që prezentonin gjyqin e fiseve.
Misioni i tyre ishte ky; që të vëzhgonin gjithqka në mesin e njerzëve dhe të këtyre vasalve të rinjë, kurse gjusma tjetër e gjyqtarëve kujdesej më vezhgimin e qiellit.
Sipas yjeve emroheshin lajmetarët të cilët i raportonin sundimtarit çdo 10 ditë lajmet e reja, kishin për detyr të regjistronin rekrutimin e ushtrisë perandorike. Dhe që nga kjo kohë nga Uri, njihen më vonë 12 shenjat e zodikut edhe në Egjipt. Secili fis kishte si simbol një kafshë specifike që perfaqsonte familjen e tij, ku këto shenja të shënuara mbi zodiak që më vonë edhe grekët e vjetër imituan për ti shënuar mbi harta konstelacionet duke u mbeshtetur nga këto shenjat kaldeane që ishin dy amblemat kryesore që perfaqsonte kaldeanët dhe kushitët që ishin Luani dhe Kau.
Luani shoqëronte Vishnun në Indi, ndersa tek Persët figuronte Mitren, besohët që Mitra e sjelli qerren e Reas në Greqi, të Opsit dhe Junonit. Kau kujdesej mbi pallatin e Asurit ku brirët e tij sherbenin si kuron mbretnore sundimtarve të tyre.
Tek iranianët Luani është figurina që perfaqson ngadhnjimin kurse mbi Kushitet e kaukazit ishte kau. Pra deri vonë këto dy raca ishin në kundershtim më njëra tjetren, apo si të themi, dy figura që simbolizonin kaun dhe luanin.
Gjiganti Orion apo Hor-Ion, eponimi i racës Ioniane, e ngrit çekanin lartë për të rrafur Kaun i cili hidhet kundër heroit. Herodoti thotë se në kaukaz jetonin popuj të shumët, të cilët merrnin gjethët e disa drunjëve për të pikturuar mbi rrobat e tyre figura të shtazëve, këto shenja nuk fshiheshin kurrë. Për këtë arsye te disa popuj, disa shtazë janë të shenjta, me siguri se ato perfaqsonin dikur fiset e tyre para permbytjes. Sirianët nuk e hanin peshkun sepse e kishin huazuar këtë simbol nga nje fis egjiptianë më amblemen e Peshkut, pra edhe te popuj tjerë këto ndalime kishin origjinen më herët, si si shembull, ndalimi i ngrënjës së pëllumbit tek rusët, sepse tek ta konsiderohej si i shenjtë, pa dyshim se më vonë e moren edhe Asirianët që kishin simbol kumrin, që dikur moti kaldeanët e kishin amblem të tyrën nga kasta e shënjtë e të diturve, sepse kumria ishte si edukim i Semiramisëve dhe se falltoret egjiptiane sipas Herodotit, themeluan një orakul në Dodona, që e quanin Pelejaj, ose Kumrijat. Ndalimi për të ngrënë derrin për hebrejet, nuk ka asnjë kuptim higjenik siç mendohet, por vjenë thjeshtë për arsyje se derri që figuron mbi zodiak ishte atributi i tyre atje në ishullin para permbytjes, i kushitëve të kaukazit që quhej ap-hor-kus, ose sus, në latinishtë kurse greqishtë quhej ber, aper e hog në gjuhën skitike, poashtu edhe popujt e races gjermanike nuk e hajnë mishin e kalit. Raca e bardh me lëkur të bardh që prej kohërave të lashta jetonte në Azinë qendrore (kaspik-kaukaz ) derisa u zvoglua më perzierje me racat tjera.
Alianca e popujve gjermanik ishte e kerkuar së tepermi nga bukuria e tyre në ato kohëra sidomos nga Etiopianët e kaukazit dhe kaldeanët, ku më vonë admirohen dhe inspirohen përmes staujave mbi mermer edhe grekët e vjetër. Gjeneza në librin e shenjtë e njehë këtë levizje të popujve nga lashtësija se, nga veriu, pas permbysjes gati se të gjithë këta popuj të bardh u shperngulen kah jugu.
Abrahami dihet se lëshoj Kalden dhe u vëndos në Kanan, vetëm kaq e thotë libri i shenjtë, por nuk na spjegon më tej se, këta popuj erdhen nga Permbytja e Meotidës ku me vete këta popuj sollen edhe trashigimsinë e Atlantëve. Diodori na e spjegon më së miri në një paragraf të tij; "Belus, i biri i Jupiterit e i Libisë, e dergoj një koloni në Babilon, buzë Eufratit, i mësoj priftërijtë e tij sipas modelit egjiptian dhe se ky popull ishte i privilegjuar nga sundimtari, pra të liruar nga tatimet, Babilonasit i quanin Kaldeanë". Si e shohim më vonë gjatë historisë, këta prifterijë të ardhur nga kaukazi u dhanë pas studimit të yjeve, astrologjisë dhe shkences, ku nga Babiloni, prijsi Danau vëndosët në gadishullin e Egjeut dhe themelon Argun, njërin ndër qytetet e para në Greqi. Tjerë prijsa dolen nga i njejti vend dhe barten me vete popujt e Kolshides dhe të Pontiti, apo Putit, në Thrakinë e sotme turke, të tjerë prijsa i sollen hebrejet drejtë Arabisë e Sirisë, ku të gjithë këta popuj praktikonin synetinë tek fëmijt e tyre. Mund të themi se edhe Atenasit ishin koloni e Sajve egjiptas, që provohet edhe sipas sistemit të tyre politikë dhe kishin prijës Sekropsin dhe Erekten por edhe mbretër tjerë me origjinë egjiptiane që perbetoheshin për emrin e Isisi-t deri vonë.
Sipas kësaj teorie dëshmohet se: Bel apo ab-eli, (i parii pellashkve=te bardhve) Abeli biblik, i races së bardh, ishte për këta popuj babai i shenjtë, babi-on-i, babiloni, babai i diellit, i biri i Jupiterit dhe Neptunit, ku edhe Platoni e quan si sundimtarin e Atlantides, e nga ana tjetër edhe Libia e kaukazit, edhe sot emrohet lumi Luba në Kaukaz, nga rrjedh emri Libia, perfaqsonte këtë rac të ishujve të Meotidës, që gjithsejt ishin 7, ku edhe Atlantida bënte pjes në mesin e ishujve që shtriheshin perballë Krimes së sotme në Ukrainë, buzë liqenit të sotëm Kuban.
Libia, siaps Suidas*, shtrihej në veri të Kolshides, ku sipas kësaj deshmije, Belusi, ndoshta prijsi i tyre i bardh i percjelli kaldeanët gjegjësisht të shpetuarit që ishin të dalur nga Atlantët dhe i shpuri në Babilon dhe duke e ndjekur këtë traditë, edhe Helenët e Danausit, si dhe Hebrejet e populli i Put-it apo Pontit të Kolshides, të gjithë këto fise vinin nga i njejti vendë, Meotida e Krimes.
Më këtë deshmi, vertetohet se duke i permendur popujt e lashtë të njohur nga antikiteti grekë, kjo perandoria kaldeane formonte një konfederat apo një lloj Arke të Aliances, aleanc prej fiseve të shumta nga e njëjta origjinë që sunduan tre katër shekuj më tej pas permbytjes së Atlantidës.
Në Azinë qendrore perseri qfaqet një stuhi. Etiopianët që ishin të mbyllur pertej maleve të kaukazit u versulen mbi perandorinë kaldeane. Kjo forcë e madhe e përbërë nga popuj e raca të ndryshme sulmuan në trekëndshin e famshëmk Indo-Skiti dhe e shpartalluan prandorinë e madhe kalde.
Popujt u shperndan në lindje e perendim. Mirëpo populli më i fuqishëm i perandorisë kalde që ishin Asurët, arrijtën t'iu perballonin këtyre sulmeve dhe më në fund edhe ti ripushtonin vendet që posedonte perandoria kalde, kështu që në krye me monarkin e tyre Ninusin, pushtuan edhe Babelin, Erekun, Akadin etj...
Nga kjo pasiguri që mbretnonte në këtë regjion, disa fise të konfederates që ishin këta; As, Arg, Hak, El-ana, Hod, Eri apo Heber, vendosen që të gjithë së bashku të shperngulen nga këto territore, në kerkim të tokave të reja për një vend më të qetë. Edhe këtu e hasim tek Gjenza këtë evenment të famshëm; shperndarja nga Babeli.
Pa dyshim se, raca kaukaziane ishte e fuqishme, i ngjanë një druri të shtrirë, rrënjët i kishte dikur në Meotidë dhe trungu i zgjatej më tej deri në kaukaz ku më tej hapte degët tjera deri në Armeni e Mezopotami, ku kjo deg ndahet pastaj në tri sytha kryesor;
1° Rremi Iranianë, Baktrianë, Hindu.
2° Rremi Sirianë, Hebre, Arab, Berber dhe Etiopianë.
3° Rremi Helenikë, Latino-Iberikë, Keltikë ose Kimerianë.
Ekspansionet e këtyre tre rremave mbi siperfaqen e hemisferes antike dobësohet duke vijuar gradualishtë deri sa humbë fare në racat tjera primitive apo autotone të atyre vendeve që i pershkuan edhe për disa shekuj më tej.
Rrémi i lindjes do humbasi në Tibet e Siam, në Birman, në Kinë, si dhe deri në gjirin e popullsisë mongole, pasi që nxjerrin më vonë me perzierje Tartarët, Turqit, Sllavët e popuj tjerë të Azisë së epërme.
Në drejtim të perendimit ky tip perhapet në shumë llojshmëri të popujve gjermanik, sakson e gotikë pasi që krijohet më vonë nën tipi i Galëve.
Në jug drejtë Afrikës këta popuj të dalur nga Kaukazi humbin në mesin e popujve zezakë në fund të Sudanit e në Abisini ku disa prej tyre pasi që u vëndosën në Egjiptin e epërm dhe në brigjet e Mesdheut e deri në Atlasin Marokanë, të gjithë këta popuj që ishin të dalur nga Kushët e Kaukazit të perzier më banorët vendas që sot i njohim më emrat, Brberët, Kabilët, Abisinianët, Nubianët dhe Morët tjerë, të lloj lloj nuances, të gjithë këta vinin nga origjina e Azisë qendrore.
Pra, bota e cila qfaqej në fillim të periudhes historike, u tregua e mbuluar më këto mbijetesa të trungut kaukazianë, apo i të shpetuarve nga ishujt e Meotidës së Krimes së sotme.
T'ju kojtojmi njëherë vetëm dy rreshta nga epopeja Homerike në Iliada, ku prore Etiopianët zëjnë vend tek Homeri i cili na i prezenton si aleatët e fuqishëm të Priamit që i shkuan në ndihmë rreth 10 000 luftëtar, që për këtë deshmohet edhe nga shkrimet asiriane se etiopianët moren pjesë në luftën e Trojës, mirëpo pêr cilêt etiopianë bëhët fjalë ?
Largohet ideja se tek Homeri etiopianët të ishin Abisinët e Etiopisë që shtrihet në brigjet e detit të Kuq, në pjesen lindore të Afrikës, fqinjë të egjiptianëve, por, pa dyshim se bëhët fjalë për këta etiopianët e vjetër që banonin në pjesen veriore të maleve të Kaukazit, atje ku Kroni perendia bênte gosti dhe mbrenda 12 ditëve më anije të tija do arriinte për vizit edhe në Olimpin madheshtor. Si e shohim, në këtë pjesen veriore të detit të zi shtrihej Etiopia dhe Libija e parë, ku pastaj, këta popuj pas permbytjes u vëndosen në pjesn e Afrikës, si e trregon edhe ngjyra e tyre që moren më vonê nga perzierja e tyre me afrikanët vëndas, ata moren ngjyren e kuqe dhe për këtë arssyje deti i kuq mori po te njejtin emër, sipas njerzëve të kuq që banonin në këto vise. Mirëpo, mos të harrojmi se kur Herodoti e vizitoj Kolshiden dhe Krimen, atje gjeti në mesin e banorve edhe njerëz të zinjë, ishin Etiopianë apo Abisianë të ardhur me siguri nga Afrika apo nga viset e largëta të Nubisë Egjiptiane të cilët iu bashkangjiten ekspedites së Seozirisit, faraonit egjiptianë i cili kishte nërmarrur këtë fushat për ti pushtuar viset e largëta deri në Indi, dy mij vite para Aleksandrit të Madh !
Sipas deshmisë nga Diodori, Osirisi lindi në qytetin Nisa në Egjiptë, buzë Nilit, nga edhe vjen emri i tij, DioNisos, Perendia nga Nisa, që më vonë njihet edhe më emrin Bakus por që është i njëjti person, Seozirisi i famshëm i cili martohet më Izis-in dhe nga kjo martes lindin tre djem, Anubis, Pan dhe Makedo. Drejtë ekspedites së tij në Indi, Sezorisi u nis më një ushtri të madhe prej 600 000 njerëzve, kur arrijti në Indi, atje themeloi për nder të qytetit tê tij të lindjes një qytet ku i dha emrin Nisa, hinduset e moren si perendi dhe e pervetsuan sikur të ishte perendia e vendit të tyre.
Pasi qëndroi një kohë në Indi, Seozirisi vijoi ekspediten e tij edhe në pjesët tjera të Azisë të banuara me shumë poppuj të ndryshëm. Duke u kthyer në Egjiptë, pas 9 vitesh sa zgjati udhëtimi i tij, Seozirisi kalon ngushticen e Bosforit, aty një mbret i këtij vendi të Trakes, kundershton kalimin mbi tokat e tija dhe Seozirisi e vret mbretin dhe e emron mikun e këtij mbretit që quhej Maron të sundoje së bashku më djalin e tij Makedo, ku pastaj ky vend mori emrin Maqedonia. Pastaj kaloi edhe tek Danubi, ku ngriti një shtyll perkujtimore per të kujtuar ekspediten e tij nder këta popuj. Vizitoi edhe Atiken, ku vêndasëve ua mësoi kultivimin e hardhisë dhe vërës, si dhe një pije që quhej zitum, e ngjajshme më vërën por bëhej nga tërrshëra.
Kështu prezentohej Seozirisi në tekstet e vjetra egjiptiane, por vetëm se një dallim kishte tek emri i personazhit. Dihet se egjiptasit e vjeter, perendin e tyre të shenjtë e quanin Oziris, por në realitet ky ishte Bakusi egjiptian, perndryshe Seozirisi, i cili poashtu edhe Bakusi kishte shkuar deri në Indi, poashtu edhe ai si Seozirisi ishin ndalur nê Gadishullin tonë, e mundi Penten, tek vendet e greqisë së lashtë, e mundi edhe Likurgin dhe emroi si mbret një vëndas që quhej Tharops, i cili e kishte shpetuar në një rast gjatë një udhëtimi natën, që ndoshta edhe Thrakia mori emrin sipas këtij mbreti, njashtu si edhe Maqedonia sipas të birit të Sezorisit Makedo ?
Poashtu edhe për Bakuzin thuhet se ndertoi një tempull për nder të atit të tij Amon, më këtë rast ai kishte bërë sakrifica dhe kishte ngritur një shtatore më kokë dashi, sepse edhe i ati i Bakusit, Amoni mbante një helmet të dekoruar me dy brirë të dashit të kthyër dhe e vente mbi kokë kur nisej për luftë. Poashtu si Amoni edhe Bakusi kur u nis për Indi ku ai mbante brirët e dashit të kthyer mbi helmet.
Si të mo na kujtohet në këtë rast princi Makedon, Aleksandri i Madh më helmeten e tij të famëshme që edhe ai si Bakusi shkeli token e Indisë 2000 vite më vonë ?
I vetmi autor ishte Eustate i cili e kishte vrejtur se Bakusi nuk ishte i biri i Slemesë i cili luftonte kundër Hindusve as ai Bakusi që Atenianët e adhuronin si të ishte biri i Jupiterit e i Prosperinës por një tjetër Bakus që origjina e tij dukej e panjohur sipas Eustate.
Të njëjten pytje e shton edhe Arieni, historiani dhe percjelles i ekspedites së Aleksandrit, kur erdhi ky personazh i famshëm i quajtur Makedo që mbante një helmet më brirë dashi, të ngjajshmen si kjo që mbante edhe Aleksandri i Madh dhe kur arrijti në Afganistan, aty afër Kabullit, saktësishtë në qytetin Nisa, qytet i themeluar dy mij vite para ardhjes së Aleksandrit dhe për habinë e të gjithëve, banorët e këtij qyteti ia dorzuan qelsat e kêshtjellës Aleksandrit, se ata e moren për perendin e tyre të lashtë, Bakusin dhe mendonin se ky Makedoni i ri ishte i biri i Bakusit të dikurshëm ?
Mirëpo ne sot mund t'ia kthejmi këtë pergjigjie Arrienit të urtë, se jo vetëm se pas Bakusit fshihej Ozirisi por edhe një personalitet tjetër më emrin Seoziris, faraoni egjiptin që pershkoi këto vende dhe i vetmi që i mundi hidusët, mirëpo egjiptasit e fshihnin këtë emër, pasi që ky kishte hyr në rangun e hyjnive të tyre të shenta dhe nuk duhej të konsiderohej më si mbret por perendi më emrin Oziris.
Nuk ishte koti shkuarja e Aleksandrit në Egjiptë dhe hyrja e tij në tempullin e Amonit, tempullin e babait të Ozirisit, Bakusit egjiptian, ku i dihet, më këshillat e Olimbis, ai duhej të paisej më këtë helmeten dhe brirete dashit, ishte çelsi apo fjalkalimi për të hyr edhe ai në boten hinduiste si perendi ku edhe atje ndoshta e priste një detyr tjetër...
Pra si dëshmi i një egzistences së këtij qytetrimi para europian e para egjiptianë, edhe sot mund të shihen ndertimet gjigante të Atlantëve të lashtë në siujdhesen e Krimes në vendin e quajtur Kersh=si kërrshi, e lartë 30 metra, e nderuar prej gurve kolosal, që vetem ata mjeshtër dinin ti ndërtonin më vegla të tyre të panjohura. Vetëm një qytetrim i tillë ka patur mundësi të ndertoje edhe muret kolosale në gadishullin Ilirikë, në Daoroson, Medun e ndoshta edhe Lezhen, por kurrësesi këta nuk ishin pellazgët si mendojmi ne por ishte ky qytetrmi i Atlantëve më qendër në Krime. Kjo mund të spjegohët vetëm më arsyjen se të shpetuarit pas kësaj permbytjes ndertuan më vonë mure të tilla në naltësi mbidetare prej 600 metra, dhe kur i shohim këto punime, janê tepêr të ngjajshme më ato muret e gjetura në Ukrainë, prandaj, nuk perjashtohet edhe kjo lidhje e gjithë këtyre terrtoreve nga Heregovinna Vinça e deri në Kaukaz kudo gjejmi gjurmê të njejtit qytetrim. Prandaj, përpos ngjajshmërisë së gjuhës, kemi edhe këto dëshmi të ndertimeve. T'ju permendim vetëm dy fjalë të ngjashme më shqipen; Në kohën e Aleksandrit, kur kaloi përmes këtyre vendeve të Transkaukazit, për habi ushtria e tij nuk hasi asnjë rezistencë, të gjithë banoret ishin fshehur në vendëbanimet perdhese që quheshin kulla pra ishin gropa te hapura në shpatije të maleve dhe nga aty vëzhgonin armikun, prandaj edhe sot quhen disa toponime të tilla që mbajn këtë emër, Kullashi, Gusari apo Kusari, ...pra ishin gropa nga kullonte uji dhe sherbenin për strehim.
Nuk mund të thëmi se gjuha shqipe sot nuk ka fjalë të huazuara nga pellazgët, pa dyshim se ka fjalë skito-pellazge apo kalde e kushite të ardhura nga lindja përmes sumerve të Mezopotamisë që i percolen deri tek ne këta pellazgËt apo Bellaskët e bardh nga Babilonia në peloponez, mirëpo kjo nuk do thotë se edhe ne jemi të ardhur me origjinë nga këta pellazgët e shpëtuar nga permbytja e Atlantidës, si e thotë edhe Naim Frashëri, për shkakë tê shtimit të tyre si mizêria, si mizat, u detyruan pellazgêt nga Azia tê kalojnë detin më Anije dhe u vëndosën në trojet tona, ku gjetën strehim nga vëndasit, Molopet e Epirit, u asimiluan në mesin e e popullit autokton, se perndryshe duhej te pranohej teza se ne erdhem nga Babilonia kështu qê edhe ne si grekët do ishim të ardhur e jo autokton, por, e vetmia dëshmi që ne jemi autokton është kjo, përmes Antropologjisë, dëshmohet se shqiptarËt janë popull autokton dhe europianë i races Dinarike dhe jo i ardhur nga lindja, edhepse kjo pakicë e këtyre pellazgëve që kaloi nga Arkadia pastaj në Thesali dhe nga aty kaloi në Thesproti të Epërme që quhej Epiri dikur në vendet per rreth liqenit të Ohrit, dhe Doodna e vertetë duhej të ishte aty afër Dibres e jo në Epirin e sotem. Këta pellazgë që erdhen në viset tona dihet se shumica e tyre iken në Italië, edhese qëndruan tek ne një kohë të shkurtër, rreth 150 vite, ka mundësi të kenë mësuar ndonjë fjalë shqipe nga banoret vendas autoktonë por edhe ne kemi huazuar nga ata fjalë skite prej kësaj diaspore.
Sidoqoftë, edhe pa prezencen pellazge në viset tona, në jemi populli më i vjetër i Europës ku ndoshta edhe këta banorët e Atlantides në Krime e kanë periardhjen nga këto viset e lëshuara si i shohim germadhat në Daoroson dhe Vinça dhe këtu do ishte një mbështetje e vetme pozitive për ne, se, kur i shohim ato punime mbi gur si dhe veshjet e këtyre banorve me tirqi identik me veshjet tona të sotme kombtare, pastaj ngjajshmërin përmes gjuhës, do ishte e pa mundur që të mbesim gjithëmonë në të njëjten pozit; « edhe ata i moren nga ne këto veshje »...mirëpo ka diçka që nuk qendron këtu, sepse, tirqit janë të një stili tepër të persosur, nëse i vrejmi ato shenjat e zeza topa topa si tigri, dhe se në realitet, tigri i bardh jeton vetëm në stepat e largëta të Kazakstanit e Uzbekistanit, nga ku mendohët se edhe zhguni është i ardhur nga banorët e lashtë të altajve, të cilët çpikën zhgunin.
E njëjta gjë është edhe pêr popullin Ujëgur në Kinë ku edhe ata sot lavdërohën se gjithqka e tyre është autentike, si muzika pêrshembull, ku defit i thonë edhe ata si ne =def= mandej edhe stili muzikor i tyre më të cilin mburren ata më një vegel muzikore si çiftelia por më tre tela dhe kur këndojnë, këtë melodi e quajnë =makam= ndërsa tek ne edhe sot quhet =nakam=, pastaj edhe mënyra e tyre se si ia arrijten të çpikin një sistem për ujitjen e arave e kopshtieve të tyre duke hapur galeri apo kanale në vendet gurore për të sjellur ujin deri ne kopshtin e tyre, edhe kjo është e habitshme, apo thjeshtë edhe njê dëshmi pra se dikur, të gjithë këta poppuj kishin si djep qytetrimin nga Meotida apo Atlantida e Krimes.
Atlantida në gjirin e Meotidës në Krime
Te gjitha këto paralele më ngjajshmëri aqë përrallore na bëjnë të mendojmi edhe më tej sot; A thua, ku dhe kur filloi civilizimi i parë, në Egjipt apo në Atlantidën e fundosur këtu në gjirin e Krimës ?
A është e dëmshme apo në dobinë tonë që ne shqiptarët sot të deklarohemi se i tërë qytetrimi i sotëm europianë rrjedh nga të parët tanë pellazgët, e siç e pamë më lartë më deshmi e prova shkencore, se e gjithë kjo bashkësi e popujve të lashtë, origjinën e përbashkët e ka nga të shpetuarit e Atlantides që gjendej në Ukrainë?
Sikur të kishte egzistuar Atlantida aty diku në detin Egje, edhe unë do kish thënë, po, pajtohem dhe se pa dyshim edhe ne duhej të ishim pasardhesit e pellazgëve, mirëpo, është dëshmuar nga dijetra të mdhenjë e shkenctarë se pellazget nuk janë autoktonë në vendet tona por të ardhur nga largë, ku i pari i tyre Belli apo Ab-eli i bardhi, rrjedhin nga kolshida e largët e kaukazit dhe se tê gjitha këto degë të popjve janë me origjinê skitike, te bardh që kurrsesi nuk duhet ti ngatrrojmi më sllavët e ardhur 2000 vite më vonë nê viset tona, kjo rrënjë e përzier me popujt tjerë turko-mongol, kjo dihet, por fjala është për skitet dhe kaldet, e kolshet e vjetër të cilët, pas këtij kataklizmit siç e pam, fundosjes së Atlantides në Krime, u detyruan të strehohen në toka tê reja, nga Babiloni u shperndanë neper vise tjera të botes antike dhe disa degê nga kjo familje e madhe më nê fund gjeti strehim në tokat e të parve tanê autoktonë që ishin banorët më të hershem të europes, raca dinarike ku dhe ne shqiptarët i perkasim ketij trungu, e jo races kalde e skito-kushite, siç e vrejtem më lartë.
Megjithate, nuk perjashtohet kurrësesi ngjajshmëria apo lidhja që na perketë më pellazgët, vetëm përmes gjuhës por jo edhe për nga origjina etnike e gjenetike.
Edhe Albert Dozon kur fletë për gjuhën shqipe, disa herë që është takuar mê Konstandin Kristoforidhin, ai e permend fjalorin e tij tê gjuhes shqipe greke më 40 000 fjalë shqipe dhe në mesin e tyre ka gjetur vetëm 400 fjalë të huaja sllave, do thotë vetëm 1.%, dhe nuk më duket se është ndonjê tragjedi kjo, se shumica e këtyre fjalëve që mendojmi sot se janë fjalë sllave të huazuara nga këta sllavët e jugut të ardhur para 1000 vitesh në viset tona, mirëpo në realitet disa prej tyre janë fjalë të huazuara më herët, me ardhjen e pellazgëve në këtê pjes të gadishullit, lexojeni më lartë si deshmi, pellazgët erdhen nga Babilonia Bab-el-on, =ati i diellit= dhe u vendosen për herë të parë në Argun e Peloponezes dhe u quajten Arkadien, sepse këta popuj bartnin m vete një kuti prej druri dhe e barnin në një karocë, ku në këtë =arka=si e quanin ata në gjuhën e tyre, që edhe shqipja e ka houazuar me siguri, pra mbrenda në këtë ark kêta të shpetuarit e ruanin një guri i zi, si një shenjë kujtimi ndoshta që e ruajten nga shperthimi i vllkanit që shkatrroi Atlaniden ?
Pradaj, nuk duhët të habitemi se këta të shpetuarit e Atlantides, që nuk ishin vetëm pellazgët por edhe etni tjera prej 7 ishujve që jetonin rreth Krimes në Meotiden e sotme, pra të gjith këta popuj bredhen vende të largëta në kërkim të tokave të reja, du një deg e tyre arrijti edhe në Arabi, nuk ka nevoj të flasim se si profeti Muhamet i dogji të gjthë idhujt e të parve të Atlantëve që e aduroninedhe ata hëbën dikur si të gjithë kaldeanët e kushitët, pra vëndosi që ta ekspozoje gurin e zi në pallatin e tij si një simbol i Aliancës së vjetër në A ka ba...ku vinin banor e beduin=të varfër=bedi, në gjuhën skite, nga vendet e largëta të vizitonin dhe ia arrijti këtu fama e tij si profet përmes kësaj magjisë së këtij gurit të zi vullanik nga trualli i Atlantidës.
Poashtu edhe pellazgët kur erdhen në gadishullin tonë, ndoshta pasi bredhen boten, megjithëse, thuhet se erdhen drejtë nga Babiloni, ku në këto toka banonin autoktonët, para ilirët, Molopet apo Epirotët ilirianë e dorianë, të rrënjes dinarike. Pra pa dyshim se keta popuj atje para permbytjes flisnin edhe gjuhen sllave, siç e vren edhe Robert D'Angeli kur fletë për mbishkrimin e Steles Lemnos, fjalen sllave « zivaj » e konsideron si fjalë shqipe, duke u shprehur se kjo fjalë si dhe « =siba » «si je » janë fjalë shqipe por që sllavet i huazuan nga gjuha shqipe, normal se duhet të mbesim pa koment kur hasim në këto analizash të pa baza, sepse dihet se « zivaj » apo =zhivaj =jeto, është fjalë e gjuhës skito sllave që perpos tek stela e Lemnos është gjetur edhe në mbishkrimin tjetër në Egjiptë, prandaj kurrësesi nuk mund të thuhet më tej se « ...ne shqiptarët shkuam deri në Egjiptë » « ….ne shkuam edhe deri në Indi, sepse gjoja se kur shkoi Aleksandri në Indi, atje i thanë prinncat indian që edhe para tij, në kohët e lashta këtu në Indi erdhi edhe një Makedon tjetër i cili mbante mbo kokë të njejtën helmet më brinjë të dashit » dhe tani neve na u është bërë shprehi kjo, të themi se « ne shkuam gjithandej nëper ekspedita dhe pushtuam tërë botën antike gjithandej kemi lën gjurmë të gjuhës shqipe ?
Këto përgjigjije aqë të thjeshta, mos mendoni se e ndihmojnë apo e zmadhojnë historinë tonë, por perkundrazi, ne e demtojmi gjeneraten tonê të re se këto ide janë tepËr negative për ne. Këtu paraqitem historinë e sakët se si erdhi deri tek ndarja e popujve nga Atlantida dhe se si u ndanê pastaj edhe gjuhêt e bootës ku pa dyshim edhe gjuha shqipe së bashku më gjuhêt tjera të botes dikur ishin në kontakte, jo duke u nisur nga gadishulli yni por e kundërta, nga lindja erdhen drejtë perendimit, prandaj është absurde të diskutohet më teza e ideologji të pa baza se të vetmit popuj që ishin autoktonë, os më të lashtë se këta Atlantët e Krimes ishin vendas vetëm Dinarikët dhe kultura e Vinçes ishte bija e Atlantëve të Krimes ku prej aty kalon edhe në mezopotami e Indi. Ende nuk mund të vertetohet se cila kultur ishte me e vjeter, ajo e Viçes apo e Mezopotamis apo e Egjiptit, prandaj djepi i qytetrimit te botes mbetet ende Egjipti, dhe nese është e kunderta që qytetrimi i parë filloi në Krime, atëhere duhet besuar se edhe egjiptasit rrjedhin nga ky qytetrim Atlantëve, ku aty jetonin shumë popuj, si ç e vrejtem, nuk ishin pellazgët të parët e botës por njê rremë i kêsaj familjes atlante të kaldëve që u shperngulen në Armeni e pastaj nga atje erdhen në Gadishullin tonë gjuha armene si dhe tjerat gjuhë po e vertetojnê se tê gjithë jetonin dikur së bashku nê këto vise të largëta dhe nuk duhet dhe nuk kemi pse ti ikim së vertetes kur dihet se ne shqiptarët jemi 90% autoktonë të races dinarike e jo aziatike, por nuk perjashtohet as hyrja e këtyre gjuhëve lindore të ardhura nga popujt që shpetuan nga ky kataklizëm, pra gjenetikishtë ne jemi autokton kurse perkahë gjuha kemi edhe ne si popuj tjerë elemente të kësj bashkësije së lashtë dhe që duhet ta pranojmi këtë fakt të drejtë që duhet parë pozitivishtë pa asnjë dyshim se nuk jemi ne të veçant në botë e as në Europë dhe se gjuhët e tjera të europes nuk dolen nga gjuha shqipe, as që u themelua Roma nga ne sepse ne qendruam në trojet tona aty ku jemi edhe sot dhe kjo është krenaria jonë se jemi shqiptar dhe pasardhes të races dinarike dhe pasardhës të ilirve kjo do na mjaftonete e jo të teprohet më thênjet se gjoja e tërë bota e ka origjinen nga gjuha shqipe. Mirëpo pasi që nuk deshirojmi të mbahemi si të urtë, dhe si dihet, çdo popull ka dhe mburret më origjinen e tij ku nganjêherë secili deshiron ta shpalli veten mê të vjetër se tjetrin.
Të shohim këtu se si armenet i thonë zogut =zog= apo =zok= si dhe rreth 200 fjalë tjera të ngjajshme më shqipen. Tani mund të thuhet se edhe armenishtja e paska origjinen nga shqipja ?
Pse jo, është shumë e lehtë të thuhët por si të provohet kjo...?
Pra, nuk duhet tepruar më këto tema, do ishte në interesin tonë të shkelim më këmbë për toke njëherë, se këto kritika duhet t'ia lëmi trashegim gjenerates së re që të mos infektohet me banalitete si këto të perditshmet që i hasi në shtypin tonë, por të ndrroje konceptin e të meduarit ndryshe nga këto ideologjit e tezat e mbrapshta që i nxjerrim dita dites pa kurrfarë pergjegjsije.
Sipas Robert D'Angeli, shumica e gjuhëv edhe dialekteve pelazgjike të vjetra kanë humbur prej kohesh, njashtu si humbi gjuha hitite, etruske, lidiane e bizantine, por edhe ka edhe të tjera që kanë shpetuar, disa gjuhë në Azinë e vogël, në Toskanë, dhe bregdetin Adriatikë, dhe nëse sot ende ndihen elemente pelazgjke nê Greqi, nê Italië, nê Sicilië në korzikë si dhe Sardenjë e tjera:
"Mos të harrojmi se duke u bazuar në të dhënat tjera, ne nuk do kerkonim nga shqiptarët e sotëm, që ka nevojë të reformohet, i cili për shkaqe të situatës gjeografike dhe shkaqet e rrëthanave tjera, është vonuar për sa i përketë civilizimit të sotëm, ti permbledhin të gjithë termat e të gjitha format që i flisnin popujt vjetër pellazgë dhe duke iu falemenderuar kontaktit të tyre më popuj të ndryshëm sot shqiptarët e kanë zhvilluar dhe perfekcionuar gjuhën e tyre gjatë mivjeçarve të kaluar përmes huazimeve të duhura e të pasuruara".
Tek mbishkrimet e Karrisë, Robert D'Angeli pershkruan tentimet e deshifrimeve të mbishkrimeve në njê permbledhje të këtyre teksteve dy gjuhësore, karriene dhe greke në volumin e famshëm Titulli Asiae Minoris vol. titull Lyciae, 1901, mirëpo dijetarët nuk pajtohën më këto deshifrime, ku shumica e tyre pohojnë se tekstet likiane janë të shkruara në gjuhën indogjermanike, poashtu edhe më parë studiuesi Grotefend pohonte se gjuha likiane ishte indogjermanike, sipas teksteve në fjalë, nder tjera, studiues tjerë pohojnë se këto mbishkrime të zbuluara në Azinë e vogël janë në gjuhën sllave, do thotë ariane ose pellazgjishtës së vjetër, ky ishte mendimi i Shodzkos, ndërsa Konder ka gjetur se gjuha karriene është një dialekt më origjinë nga popujt Vanit, do thotë Albania dhe Armenia e Kaukazit.
Pra si e shofim, dijetarët e shumtë tê shekullit të kaluar si edhe të kohes së tanishme, e vejnë në pytje gjuhën evjetër skite, që Robert d'Angelis e quan gjuha e vjetër e arianve apo e pellazgëve të lashtë, ku edhe më vonë Ventris në deshifriet e Linear B të shekullit XIV-të para krishti vrejti se mbi këto tableta kishte edhe elemente të gjuhës sllave. Normal se lexuesi aktual d befasohej më këto të dhëna, mirëpo si e tham edhe në fillim të temes se, kurrsesi nuk duhet ngatrohet gjuha sllave e popujve që sot jetojnê nê gadishullin tonë, ku dihet fortê mirë se këta sllavët e epokes pas krishti nuk kanë lidhje familiare më skitët e lashtë që ishin popull i antikitetit të vendosur kryesishtë në Ukrainen e sotme, nuk ka fare të bêje as më serbët e as më bullgarët kroatet apo sllovenet, megjithëse sllovenet sot perpiqen nga ana e tyre të pervetsojnë gjuhën pellazge etruske si trashigimsi të tyren, poashtu edhe serbët, pa e thënë asnjëherë se populli skitë ishte strgjyshi i gjermanëve dhe pellazgve, ndërsa stergjyshërit e serbëve e bullgarëve ishin mongolët ku vetëm se duke e huazuar tërsishtë gjuhën skite, këta popuj të stepeve të Azisë që nuk kanë gjenom skitik tentojnë dhe pretendojnë sot se edhe këta janë popull i lashtë i këtij regjioni të gadishullit, gjë që është krejtë e pa vertetë.
Ndërsa sllovenët pretendojnë se janë këta pellazgo-etruskët e vjetër që erdhen nga Azia e vogël ku nga Italia pastaj aty afër në kufi më sllovenët të kenê patur marrdhenje, duke u nisur si baz se sllovenet asnjëherë nuk e kanê pranuar që janë popull i ardhur nê kêto vende nga trungu i popujve të sllavëve të jugut por gjithëmonë kanë revandikuar një origjinë gjermanike, si baz duke marrur emrin "slloven" që do thotë "gerrmshkruesit" dhe ky term iu jep munësin sot të revandikojnë origjinen pellazge e etruske. Përpos kësaj, studiuesit e rinjë slloven perpiqen të deshmojnë më deshifrimin e mbishkrimeve etruske se të gjitha ato fjalë janë sllovene, pa epermenduar asnjëherë lidhjet që kishte nga antikiteti gjuha skite më pellazgët, por i shkojnë rrotull, duke perfituar nga këto argumente të dukshme se dikur vertetë pellazgët ishin të dalur nga bërthama e këtij popullit të lashtë Skitë që ngriti Atlantiden dhe Egjiptin, dy qytetrimet më të famshme. Nuk po hyjmi nê detaje edhe rreth pretendimeve tjera që i revandikojnë poashtu gati si sllovenët edhe serbët të cilët duke u bazuar në mbishkrimet e vjetra egjiptiane vehten e quajnë themeluesit e kësaj perandorie, edhe ata pa i permendur fare skitët por këtë atribut e pervetsojnë, për arsyen e vetme se edhe këta serbët huazuan gjuhën skite, që ishte në realitet edhe gjuha e deges së pellazgëve si dhe e sumerve e persve dhe indogjermanëve dhe e zvicrranëve të sotëm, që kanë origjinë Kimeriane edhe ata, që sot shenja të tilla vrehen gati se nê të gjitha toponimet e këtyre vendeve.
Prandaj, lexuesi yni duhet të jetë i kujdesëshëm kur lexon propaganda të tilla, ne duhet të mësojmi edhe mê tepër se për triumf, më e vlefshme është strategjia e mbrojtjes se sa e sulmit, nuk duhet t'ia kemi friken këtyre revandikimeve që i permendem, por më e keqja është se kur nuk e njohim një gjuhë të huaj siç është gjuha sllave të cilën pakë janê studiues shqiptar që e njohin, andaj edhe nuk mund të kontribojnë sa duhet perball këtyre syzheve nê lidhje më gjuhën skito-pellazge, duke i lênë anash siç e tham, thash e thënat e propagandes serbe e sllovene, se kur e njohim gjuhën e tjetrit, besoj jemi edhe mê të fuqishëm, sidomos sot për një studiues që don tê mirret më gjuhën e etruskve, e pa mundur të deshifroje mbishkrimet e tyre pa e ditur periardhjen e gjuhês etruske, e cila është skito-pellazge, e jo shqipe.
Të gjithë autorët grekë që e vizituan Egjitin, që nga Solloni, Herodoti e Dionisi si edhe nga Homeri edhpse nuk flitet, kur hyjnë në bised më
priftrinjët e Sajit të Egjiptit, ata iu thanë se, ju grekët e njihni vetëm se një permbytje, atë të Deukalionit=pêllumbi i detit (shek. XVI-të para krishti) mirëpo pati edhe permbytje tjera para saj...
Pra, ne pa e zbuluar se si dhe çka ndodhi në gadishullin tonë në kohërat e lashta ku gjurmet e Daorosonit e Medunit Lezhes e gjatë tërë bregdetit Adriatikë ku mbretroi njê kohë raca Dinarike, qê ne jemi pasardhe të saj, dhe ku ndoshta pas kësaj permbysjes së parë, banoret u larguan kah lindja, u ndalen nê brigjet e Danubit dhe vijuan më tej ndoshta deri nê Ukrainë e u ndalen në Krime ku edhe aty krijuan një Atlantidê të re dhe posa kjo u shkatrrua u ndajten këto 7 ishujt nê familje tê ndryshme, disa vijuan deri sa u ndalen në Mezopotami, popuj tjerë e percollen këtë dijeni, ua transmetuan popujve tjerë kështu vijuan deri në Indi, mandej edhe më tutje deri në Kambogj, aty ku themeluan një qytetrim të ri e modern, sa sot që ka siperfaqe Nju Jorku, një qytetrim prej guri, Angor, A n'gur ? Se, perputhja e atyre gurve më një mjeshtri aqë të perfillet, duket edhe sot nê germadhat e Daorosonit e të Lezhes dhe kur arkeologët gjerman në shekullin XIX-të bënë hulumtime në mbrëndësi të kësaj gjungle, u habiten më sistemin e kmerve, edhepse janë të vona, gdhendja e gurve aqë të perputhêt njëri mbi tjetrin iu la peeshtypje hulumtuesve, dhe per fat te mirê, ata zbuluan një vizatim ne relief ku dukej se si ferkohej nga dy punëtor guri i siperm mbi gurin tjetër më poshtë, sigurishtë hidhej ujê dhe zalli mes dy gurve ku guri i siperm ngritej me litar dhe shumê lehtë drejtohej si në një hulaqe duke u grryer mes veti deri sa që kur vehej mbi mur, as letra nuk mund të depertoje mes dy gurve...pra, edhe mjeshtrit e Atlantides në Krime sipas egjiptianve kishin mjete të panjohura, ndoshta sekrete, por si e tham, në Angor, nuk kishin asgjê tjetër perpos bambusit dhe litarve...kështuqë një ditë, nese zbulohet lidhja apo depertimi se si dhe kur iken Dinarikët në Ukrainë nga bregdeti Adriatikë, atëherë vertetë duhet të themi se, i tërë qytetrimi i Vinçes si dhe ai i Tartarisë dhe i Krimes Skite ishin më origjinë nga raca jonë Dinarike shqiptare dhe kështu do zgjidhej enigma e gjuhës shqipe vetëm më prova e deshmi shkencore ku pastaj vertete do themi më plotë mburrrje se e tërë Europa ka zanafillen nga raca jonê dinarike, me origjinë shqiptare. Por, në situaten që sot jemi, pa unvestime nuk arrihet asgjë dhe pa specializime tê arkeologve e hulumtuesve shqiptarë, prandaj, tezat pellazge per momentin nuk na shëndrrit por na qonë në galaksi tê pa eksploruara të një popullit apo një emrit të një familjes apo diaspores endacake që doli nga maletet e kaukazit, apo nga tê shpetuarit e kesaj Atlantides së dytë, por që e bredhi nëper tri kontinente e sa e sa detna, duke u perzier me popuj e raca tê ndryshme deri sa perfundoi së egzistuari në Lemnos e priti diten e denimit nga perendeit per krimet makaber që kishin kryer ndaj njerzimit dhe perendi nuk i harroi dhe i zhduki, ndoshta se e meritonin ?
Kurse në disa faqe më tej poashtu në Enigma të Robert D'Angeli ku autori shprehet kështu; « Shqipëria duhej të ishte dikur e banuar më një popullësi prej 13 million banorve në kohët e lashta që të ket patur mundësi të leje gjurmë nëper të gjitha këto territore të hapta që nga India, Mezopotamia, Azia e Vogël, Palestina, Egjipti Eruskët e italisë Iberia e deri ne vendet Baske e Britania e Madhe, gjithkund dikur flitej gjuha shqipe ? Po nuk e korrigjuam vten, me siguri se do dali dikush të na korrigjoje, mos të harrojmi se nuk jemi të pa thyeshem dhe se e vetmja teori që do na dali në shpëtim një ditë do jetë kjo dinarike dhe prap do kthehmi ti perqafojmi të parët tanë Ilirët, në të njëjtën pikë ku na la Akademia shqiptare dhe do i themi falemenderit shumë.
Prandaj autori bie ne kundershtim më vetë thenjet e meparshme, ku thotë se shqiptarët asnjëherë nuk kanë prodhuar as që kanë patur mundësi të kishin njê popullsi aqë të dendur prej 13 milion banorvë, kurse në disa kapituj më parë e thotë se të gjitha këto vende i kanë shetitur parardhesit e shqiptarve që ishin pellazgët, si popull autokton i gadishullit, por siç e vrejtem në analizen më siper, këtu nga dijetar tjerë, ëeshmohet e kunderta, se, paraardhesi i parë i bardh i pellazgëve quhej Belli apo Abeli i fisit As, Asët e bardh, apo Belli Asi, Azgët e badh ?
Apo si të spjegohet ndryshe që Partët, edhe kjo familje skite, u shendrruan nga Partet në Bardet e pastaj në Lombardet ?
Amazonja skite më tirqi në një muze...
A duhet të mburremi si pasardhes te Atlantëve edhe ne në bashkësi me të gjithë popjt tjerë që i permendem këtu sipër, më kushet, kolshet, kaldët, skitët e largët që rrjedhin nga Atlantida, apo te rrimi aty ku ishim si gjithmon te pa famshëm por autokton nga rrënja dinarike në trojet tona ?
Si të spjegohët ndryshe edhe kjo piktur mija vjeçare e gjetur në djepin e Atlantidës, ku shohim një grua amazone e veshur më zhguna, tirqi dhe qeleshe si veshjet shqiptare ? Pastaj, si të spjegohët ndryshe veshja dhe traditat e rrethit të Zakopanjës në Poloni ku edhe ata mbajnë edhe sot këto të njëjtat veshje tradicionale si të tonat ?
Permbysja e madhe 5600 vite p.K
Harta e Herodotit dhe Meotida, Atlantida e dytë...në Krime..
Rrugëtimet skito-pellazge
Pllatforma e parë êshtë dinarike, vjenë pastaj pellazge dhe skito-gjermane
Migracionet e popujve te lindjes
Dinariket
Migracionet skite
Dinariket dhe perhazpja e tyre
Kam shpresa se do dalin pas kësaj teorie edhe teori tjera, ku i dihet: ndoshta do ti nxjerrim edhe Atlantët më origjinë Pellazge, ne vendë që ti quaim pellazgët si te dalur prej Atanes, kryeqytetit të Atlantides, pse jo ?
Enigma e popujve të Hënës
Diodori qëe vizitoi Egjiptin në kohesen Qezarit, ai nga prifterinjët egjiptianë të Sajit na mëson se si në kohërat e lashta egjiptianët themeluan koloni të tyre në botën antike në Mezopotami, Indi, Kaukaz Trakë dhe Greqi. Bota antike ndahej sipas racave që dominonin njëra mbi tjetrën dhe në krye të këtij sitemi qeverisës sundonte Seozirisi i famshëm nën simbolin e Diellit.
Fiset dhe racat ishin të ndara ne familje të ndryshme, si familja e Hënës, familja e peshkut, familja e krokodilit e Luanit e Kaut.
Në familjen e Hënes bënte pjes edhe Marsi e Venera ose Aferdita si dhe familja Thot ose e Merkurit si dhe disa familje tjera të bregut të Nilit që ishin të drejtuara nën bajrakun e Peshkut.
Miologjia greke i ka ruajtur këto kujtime të familjes së Hënës egjiptase të udhëhequr siapas shefave të tyre. që ishin të ardhur nga qyteti Nisa buzë Nilit, që ishin familja e Silebëve=silene=el-ana =hëna.
Në himnin që mendohet të ishte i Orfeut, Silene ishte babai që e kishte rritur Bakusin, ku permendet edhe tek pushtimi i Hindëve, Silene i cili komandonte krahun e djathtë të Bakusit. Ky rast pra është i ngjajshëm edhe me rastin tjetËr kur Makedo, pra i biri i Seozorisit i jep emrin Maqedonisë, Selenët apo helenet me siguri moren edhe këta emrin helen nga ky komandanti qê quhej Selene që simbolizon Hënën apo al-ab-ana dhe më vonë Hallebana ?
Rrémi i races Dinarike Adriatike është i dallueshëm prej degve tjera...
Qyteti Mendes Men-hes, që në hieroglifet egjiptiane shënohet me simbolin e hënës dhe që i kushtohej perendisë Pan, i cili ishte në fakt njê gjeneral i Seozirisit që e shoqêroj në ekspeditene tij në Indi, ku emri i tij rrjedh nga =ap-an=që ishte personifikimi i familjes së Hënës. Kulti i Panit mê vonë hyri edhe nê Greqi në kohën e luftës së Tojes por duket se këtë perendi e adhuronin shumë kohë më parë Pellazgët arkadianë, pra në pergjithesi, Pani njihej në Greqi vetëm sipas emrit Priape =pre-apa=ku i kushtonin një figurinë më krihë, njësoj si edhe tek sumerët ku është gjetur e njëjta figurin në Shqipëri si dhe kohëve të fundit edhe në Itali e ardhur përmes pellazgo-etruskëve më formen e një sfinksi në miniatyr por më krihë mbeshtetur mbi një këmbë të vetme si te një shpendi që mund të jetë huti apo shqipoja, pra në pamje kjo figurin e Priapëve simbolizonte forcen e fekonditetit të natyres në Mezopotami.
Në luftën e Trojës, mbreti i Asurit i dergon Primait 10 000 luftëtar nën komanden e Memnonit që ishte i biri i Titonit, një zatrap i persëve. Këtu pra na del në ndihmë perpos Plinit e Ktesiasit edhe Diodori i cili mbështet iden e Plinit se Etiopianët që ishin fqinjë të Egjiptit krenoheshin më Memnonin që kishin si hero të tyre, mirëpo edhe tek kushitët e kaukazit hasim të njëjtin emër Men-hon, Menhoni=prijsi i hënës.
Sipas Plinit, Etiopianët e Kaukazit ngjyheshin më ngjyrat tbardh dhe zi, më siguri trashigim nga epoka e ekspedites së Seozirisit nga Egjipti, dhe se këta etiopianët e bardh quheshin Hiperborët, kurse të zinjët quheshin Morët, njësoj si për Morët e Afriekës veriore. Sipas të gjitha këtyre dëshmive kuptojmi se, Etiopia aziatike gjindej në vendet e sotme apo trans kaukazi, Azerbajgjan e Gjeorgji, ku e konfirmon edhe Herodoti. Mirëpo Diodori e sqaron më së miri këtë anomali të keq interpretuar për historinë e njerzimit se në realitet, Etiopia e Azisë lindore i dha Egjiptit të lashtë të Nilit shumë gjëra te vlefshme si disa ligje të tyre si dhe skulptura dhe sistemi i shkrimit lindi nga ky populli etiopianë i Azisë ku i dhan Egjiptit pos tjeash edhe shumë sundimtar.
Etiopia e Afrikës së sotme, perpos disa gjurmeve të krishtianizmi të vonshem nuk na dëshmon asgjë më shumë për një lidhje më Egjiptin e vjetër përpos shperndarjes së fiseve Hiksose që ishin më origjinë ndoshta nga Etiopia aziatike të cilët kur lëshuan egjiptin gjeten strehim në këto pjes të Afrikës lindore që dëshmohët edhe sot më disa idioma se gjuha e tyre ngjanë më gjuhët kushiite të Kaukazit.
Në realitet Etiopianët e Afrikës veten e quajnë Habesh që do thotë në gjuhen Abisiniane populli i perzierë.
Sipas traditave abisiniane populli i tyre rrjedh nga Noe, nga nipi i tij Kushi i cili zbret në Egjiptë dhe nga aty vendosen në Abisini. Pa dyshim se kjo tradit vjen nga dalja e Hiksosve që ishin nga Kaukazi e egjiptasit i qujten hiku-sos, pas sundimit 500 vjeçar mbi Egjiptin mê nê fund egjiptasit i largojnë nga vendi dhe këtë gjenealogji ua percollen edhe banorëve afrikan të Abisinisë që u përzien më ta dhe moren ngjyren e kuqe, për ate edhe Deti i Kuq mori këtë emër.
Një kronik tjetër na informon se Abisinia ishte e banuar më një popullsi të quajtur Agazi ose Agazianë rreth 1800 para krishti, dhe se rreth vitit 1400 para krishti kjo popullësi agze që fliste gjuhë të ndryshme e pushtojnë Abisininë ku dikur ky populli Agazë jetonte në brigjet e Tigrit në Mezopotami.
Pra, ky kolonizim quhej ndryshe më emrin Angaba, që do thotë, hyrja e popujve të ndryshëm në Abisinië më origjinë aziatike nga kushitet e kaukazit. Së pari këta popuj nga kaukazi u vëndosën në Palestinën aktuale, që historianët arab e quajtën këtë popull më emrin Berber të cilët nga Palestina kaluan në Afrikë por që përbënin fise të shumta, sipas Ibin-Khaldun, fiset tjera quheshin; himiaritët, moderitët, koptët, amalesitët, kananenët dhe korreshitët, të gjithë këta popuj jetonin më parë në Sirië dhe flisnin një gjuhë "barbare" që ndoshta pasi që ky populli Hiksos për arabët konsideroheshin Berber pra më plotë logjikë e themi se edhe gjuha e tyre duhej të ishte gjuha Berbere e jo barbare !
Diku tjetër i kemi permendur edhe popujt e egjeut që nga faraonet e egjiptit në shekullin XIII -të pra 100 vite pas largimit të Hiksosve nga Egjipti, faraonet permendin ne shkrimet e tyre se para invadimit të Hiksosve kishin marrêdhenje me popujt e egjeut që quheshin Hajnibu, e tani pas 500 vitesh kur lidhen perseri kontakte me ishujt e egjeut sidomos me Kreten, egjiptianët vrejten se aty më nuk ishte populli Hajnibu por një popull tjetër që e quanin Kefti, të cilët kishin vënë në qarkullim një sistem të njê shkrimi të ri...jo si ai Hajnibujve me simbole si tek egjiptianët hieroglifike por ky ishte njê shkrim fonetik që lexohej rrokje pas rrokjes permes shkronjave tê reja. Një studiues nga Magrebi kohëve të fundit ka dhënê njê spjegim të ri se mbishkrimet e steles së Lemnos deshifrohen permes gjuhës berbere, që do thotë skite- pellazge ose permes gjuhëve te kaukazit ku edhe Berberet e Afrikes veriore shkruanin një alfabet të ngjajshëm më atë fenikas dhe frigjianë, pra deshmohet se ishte i njejti popull ose e njejta deg e familjes së popujve të Hënës.
Emigrant që u dëbuan nga Gjosue nga Siria e Palestina dihet se e pushtuan Abisininë dhe quhëshin Agovë, banonin tek burimi i Nilit ndërsa një koloni tjetër e perbërë prej fiseve Agovë dhe Lasta (nga skitja dallendyshe) ku këta Agovët tê mëdhenjë kishin mbretin e tyre që quhej Hanes, që do thotë sipas simbolikës nga gjuhët kushite të kaukazit an-es =sunduesi i Hënës, nga rrjedh edhe emri shumë i perhapur në Abisini, Johanës i njëjti si për Jon apo Gjon.
Pas një periudhe të shkurtër, këta popuj me të kuq e me flokët e lëmueshme u quajten Ghebertis, i ngjajshëm me fjalët Gheber et Heber që i hasim tek kushitet në Azië dh tek gjermanet si Arian apo Eri, populli Arian. Tek këta emigrant që kishin ruajtur gjithëmon thelbin e fjalës As apo Asi që vinin nga Agazi perputhet më emrat e mbretërve të parë të kêsaj dinastije që sunduan mbi Egjiptin qê nga viti 2183 para krishti qê zgjati gati 500 vite, gjithsejt dhan më së 36 mbretër, nder ta ishin Asis dhe Janias. Nga kjo vertetohet se Abisinia apo Etiopia e sotme është e kompozuar nga popuj të perzier nga kaukazi të cilët pasi qëndruan një kohë në Siri e Palestinë u shperngulen nëper tërë Afriken. Tek sirianët venerohej planeta Aferdita që e quanin Astarte, poashtu edhe emrat e qyteteve palestineze fillojn me A, qê janë, Ashkeloni, Gaza e Ashdod që konfirmohet nga kronikat arabe se këta Hiksosët quheshin Berber e që flisnin një gjuhë barbare. E si mos të permendim Herodotin, babain e historisê antike kur fletë për banorët e Likisë, nuk e dinte se ç'farê gjuhe flisnin edhepse i kishte aty krejtë afër por e thotë se flisnin njê gjuhê « barbare » mos ndoshta këta flisnin gjuhên Berbere ?
T'ju rikujtojmi se këta Hiksosët te ardhur nga Kaukazi, ku disa prej tyre pasi që kishin kaluar pêrmes Mezopotamis kalojnë në Siri e Palestinë dhe që historianët arab i qujten jo Hiksos as Simerianë por Berber dhe pasi qê u shpartalluan nga egjiptianët mê vonë, këta berberet si e vrejtem disa prej tyre gjeten strehim nê perendim tê Egjiptit, pra në Libi e Tunizi të sotme ku mê vonë rreth 1200 para krishti, para luftës së Trojës disa prej tyre donin të kthehen mbrapa por nuk mund të kalonin kah tokat e Egjiptit se ishin në armiqêsi më ta dhe me siguri se duhej te kalonin me anije permes Kretës për arritur në Libanin e sotem ose Siri dhe Turqinê e sotme, tek të afërmit e tyre aty ku ishin vendosur disa shekuj mê parë, dhe kêtu si duket Herodoti i ngatrron kêta berberet me barbarët, kjo mbetet vetem si hipotez e shtruar por të gjitha hulumtimet qojnë drejtë kêsaj mundêsije, ku edeh sot asnjë historian modernê nuk arrin ta kupoje Herodotin se si shprehet nê këtê mênyr që mos të dije se çfarê gjuhe flisnin fqinjêt e tij qê ishin mu aty afêr Halikarnasit., e pa besueshme, si ka mundësi ?
Poashtu kemi edhe dëshmi tjera se fiset e Abisinisë ruajten emrat e banorve të mêparshëm që jetonin në Palestinë para se te shperndaheshin nga Gjozue, si Falshas që sot jetojnë në Etiopi por që praktikojnë judaizmin të cilët pretendojn se ruajnë shkrimet e shenjta dhe se lidhen ngushtë më Filishtimët ose Filistinët që Palestina e sotme mban emrin nga ky fis i Berberve, apo i barinjëve Hiksos që migruan nga Etiopia e Kaukazit.
Sipsa kësj, rrënja e fjalës egjiptiane Ag, mori emrin e prijsit tek kolonit e reja egjiptiane në kaukaz, siq e permendem lartë nga ekspedita e Seozirisit, ku termi Ag vjenë nga naga=gjarpëri nga sanskrishja =aje, aja apo Aga nga e shtuar nga arabët e koptët me qka konfirmohet se sipas mitologjisë së vjetër sumere thuhet se një gjarpër e pushtoi Tigrin dhe sundoi një kohë të gjatë mbi të. Poashtu nga Etiopia e Azisë së kaukazit dolen edhe popuj tjerë siq ishin Pulët që pushtun a Afrikën qëndrore, gjurmët e këtyre popujve i gjejmi në toponimet e sotme nëpër Afrikë si Timboktu, Niger, Jola në Adamava etj. dëshmojnë Denam dhe Barth europianët që u habiten më këto etni të izoluara te Afrikës që kishin shumë dallim nga vëndasit, kishin pamje tjetër dhe diktohej se janë të ardhur nga një vend i panjohur.
Dihet se populli i shkrimeve të para quhej Phul, ku njëri prej mbretërve të Asirisë quhej Phul, apo Phol=ap-hol=, nga rrënja =ol=që nga gotikja do thotë =i lartë, i fuqishëm. Pati edhe fise tjera nga këta Folët apo Fulët qe u shperndan nga Siria më Berberët dhe Kanaanët, ku njëra nga familja e tyre Barabras që sot jetojnë në Nubi e ruajtën këtë emër, e vrejmi fmiljen e tyre përmes statujave egjiptiane që permbajnë flokët bistek, ku këtë dukuri e vrejmi më vonë edhe tek dinastija e mbretërve sirian e persse por në vend te flokëve këta e bënin bistek mjekrren, si e shohim, lidhja e Berberve, Hiksosëve e Pulëve apo Fulve, i përketë të njëjtês familje kushite nga Kaukazi. Këta emigrant të cilët para 4000 vitesh hecen përgjatë Nilit deri në burimin e këtij lumi ku atje lanë gjurmë përmes toponimeve që ndeshim edhe sot si mali i njohur i Afrikës qëndrore që mbanë emrin Gebel- Kumri që do thotë Mali i Hënës. Në realitet rrënja e fjalës =kumri= rrjedh nga emri i perendisë egjiptase Lunus mirëpo thuhet Gom nga u formua Gomeri emri i i djalit të Jafetit si e shohim, edhe nga emri Gom-Eri= rrjedhin nga hëna.
E pa spjegushme do mbetej kjo enigm sikur të mos nderhyhej edhe tek gjuha e traditat keltike, perndryshe si do spjegohej kjo lidhje, kur hasim tek emri i vjetër i Etiopisë në Afrikë pa ditur fare se nga e ka nxjrrur dijetari Prishard emrin e vjetër te këtij vendi që e quanin Alberogran që në gjuhën etiopiane do thotë vendi i lartë ?
Pa dyshim së ky emër është nga gjuha kelte e paster, al- ab-er=Alber është një shprehje keltike e maleve që keltët e përhapen në tërë Europën.
Në mbishkrimet hieroglifike në një shtyll të Tutmesit është gjetur fjala Kens, e një fisi të Abisinisë, poashtu edhe galët prijsin e tye e quajnë Ken, ku edhe pas shekujve që emigroi kjo fmilje nga kaukazi ruajti gjuhën e te parve të tyre ku i emrun prijsat e tyre me emrat Amalek, Malek, tË mdhenjë, nga fjala Ag apo Aga, i madh ku edhe arabët nxjerrin më këtë emër fisin e famshëm Adi, apo Adët titulloheshin si sundimtar të mdhenjë. Pra nuk duhet të habitemi nga këto ngjajshmëri gjuhësore të emrave e toponimeve mes Etiopianve të Afrikës ee Gjermanëve kur dihet fare mirë që diur stergjyshêrit e tyre jetonin në të njêjtën platformë, në Meotidën e Atlantëve në Krime ku Abisinianët sundimtarit i thonë Ata, është i ndar nê 7 fise dhe e adhurojnë hënën, kanë poashu një kult për disa gur dh një dru të shenjtë që e quanin =Uanze=ndër të cilin i kurorizonin mbretërit e tyre.
Studiuesi i njohur Bota e kishte vrejtur këtë fenomen tek popullsit e detit të Kuq, ku Etiopianët i percakton si të kuq apo ngjyrê bakri kurs në malete Jemenit ai krahason femrat e këtyre vendeve si italianet e sotme. Të njëjtin fenomen e gjejmi por në anen e kundërt, në Azinë veriore si dhe Europë ku këta të njëjtit Etiopianë nga Afrika më emrat Ag e Er që njihën edhe më emrat si =pe-l-ag =Pelagë ose Pellazgë si dhe populli tjetër fqinjë =ibh-er=Iber, u vëndosën në mesin e kësaj popullësisë më lëkur të bardh ku më kohën zbardhet ngjyra e tyre se predominon e bardha, por që nuk e humbin nganjëherë tipin e tyre abisinianë apo Alberianë, kështu që u formua njê popullësi e veçantë në mes Detit Kaspik e Detit të Zi, më flokë të zeza e kafkë të zgjatur nga ku rrjedhin Helenët, Iberët, Sllavët e murrëm dhe në Azinë qëndrore Persët, Hebrejtë, Hindët e Arabët paraqitet tipi skitikë më rrallë. Të gjithë këta popuj kanë patur për prind të tyre të parë nga familja e kësaj race Eritreane për të cilën Plini e thotë se mê vonë iu dha emri Etiopia. Kjo është edhe arsyeja pse Arabët dhe Hebrejtë i vëjnë në gjenealogjinë e prejardhes së tyre të gjithë popujt e shumtë të antikitetit që rrjedhin nga rremi i perbashkët ku pastaj i ngjiten thupres së popullsis Kushite të cilët dalin nga trungu Sham. Popullata Berbere Himiarite e ardhur ga veriu i mezopotamisë që vershuan jugun dhe u shperndan deri në Suez, njëra palë shkoi kah jugu në Arabi dh themeluan shtetet Saba, Hadramaut dhe Omanin, e të tjerët hyrën në Egjiptë që u bënë prindërit e Maghrebit e të Kabilve të Atllasit, të Berberve të Lithamit, të Tuaregëve e Nubianëve rrodhen pastaj edhe këta Agazi e Agovët e Abisinisë, rrodhen edhe Fulet apo Folët e Afrikës qëndrore si dhe deri në cepin e Shpresës së Mirë gjejmi Kafrët si dhe Amazulusët të cilët kanë ruajtur doke e zakone te ngjajshme më hebrejtë e parë.
Kur ehapim Gjenezen, është e pabesueshme numrimi i te gjithë këtyre popujve të ndar nê grupe etni e fise që rrjedhin të gjithê nga Kaukazi, siç e thotë profesia e Ezeshielit, "ata të Putit, të Kusit dhe Persët ishin me ta kurse Gomer dhe banda e tyre janë të dalur nga gjiri i Akuiloni " ! Puti ose Ponit të Bosforit rrjdh nga put=udha, si e vrejmi, Gog dhe Gomer janë Gjermanët dhe Getët ose Kimri. Edhe në peridhen pas krishti Kaukazi njihej shpeshëherë me emrin Etiopia ku edhe shën Jeremia e emerton më këtë emer këtë regjion ndërsa Armenianët e quajnë këtë vend Kushan, pra që nga deti Kaspik e Deti i Zi, perndryshe nga të tjerë quhej Gjihan, siq e vrejmi tek profeti Muhamet, në kuran kemi Gjihanin dhe Gjenetin që nê realitet janê dy ishuj të Meotidës sê Krimes ose Atlantidës që u fundosen dhe atyre që shkojnë në boten tjetër profeti i drejton kah ishulli nga doli flaka apo shpertheu vullkani i Atlantides që quhet Gihon ose "gjehnemi".
Si duket, familja e kësaj degës Kushite ka rrënjë shumë të vjetra nga antikiteti i hershëm, në Gjerogji ku fjala Kusari e gjetur në mbishkrimet kuneiforme mbi monumentet e vjetra, poashtu edhe tek muret e Thutmesit në Egjiptë i shekullit XVIII të par krishti, duken portretet dhe emrat e 115 fiseve etiopiane që ishin nën sundimin e Thutmesit, ndër ta dijetari Mariette ka gjetur emrin e Atur, Barabara ose Barabra apo Berberët, ku këta etiopianë ksihin lëkurën e kuqe të qeltë dhe flokët e kuqe si tek gjermanët që dikur flokët i lynin me gelqere dhe merrnin pamjen e kuqe si sulfuri. Prejardhjen e kësj familjes së etiopianve të Kaukazit e gjejmi edhe tek Edomitët, Himiaritët, Foinikët apo Fenikasit që do të thotë të kuqët ku sipas kësaj vertetohët poashtu se edhe Deti i Edomit, mori emrin sipas kêsaj popullêsije, të kuqët, që ishin të familjes Hiksose. Disa autor Etiopin e Kaukazit e vëndosin në Kolshidë tek delta e Fazes në Detin e Zi, =hol-kus=do thotë vendi i naltë ose Kolshida.
Si e vrejmi këtu popujt u ndajtën në Magrip e Mashkrip në Gog e Magog, ose lindje-perendim.
Më këtë dëshmohet pra se të gjithë këta popuj kult e kishin Hënën, si Helenët dh Pellazgët, ishin të një familjes por që Pellazgët u vëndosën rreth 400 vite para Helenëve në gadishullin Ilirikë prandaj Hesiodi kur shprehet se, « pellazgët ishin më të vjetër se Hëna, pra, fjala ishte se këta pellazgët arkadianë erdhen aty në greqi nga Babiloni para këtij grupit të dytë të familjes së shpërndar të Hiksosëve që dolen nga Egjipti dhe u versulen pastaj drejtë Gadishullt por që në fillim kur dolen nga Kaukazi ata ishin të gjithë me një prejardhje nga familja e rrënjes Skite të Kaukazit., e kurrësesi as pellazgët e as helenët nuk ishin autokton në keto troje, perveç se Dinarikëve që ishin një rac tjetër nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar por që duhet kuptuar se nga këta popujt e ardhur më siguri edhe ne kemi huazuar disa fjalë të këtyre gjuhëve skite pellazge e kaldeane, të perziera pastaj siç e pam më shumë etni të ndryshme nga tri kontinentet, ku ne shqiptarët kemi ruajtur vlerat e rëndësishme të races së veçant dinarike që para Ilirëve, ku pastaj dorët e perhapen gjuhën shqipe nëper disa ishuj të detit Egje ku arrijten në Kretë në filim të shekullit XIII-të që njhet kjo periudh nga historianët për qytetrimin grekë si peridha
e errët.
Nga kjo mund të perfundojmi se dikur neë lashtësi që nga Abisinia apo Etiopia Afrikane si dhe Aziatike e deri në Indi e Europë toka ishte e ndarë më emra të këtyre dy familjeve kryesore, Dielli dhe Hëna.
Problemi i dytë:
Kemi edhe disa pakjartësi këtu rreth emrit Albania, si e dijmi, bëhët fjalë për Albanin e Kaukazit dhe Albanin tonë nê Gadishullin ilirik, ku na u është bërë si barr prej kohësh por, duke iu mveshur mirë një studimi të dijetarve të shquar mund të themi se kemi zberthyer edhe këtë ngatrres, siq e skjaruam problemin pellazgjik se ata nuk ishin një popull autokton dhe largë saj ata nuk ishin fare dinarik siç ne sot qê jemi mê shumë se 90% me çka dêshmohët definitivishte se jemi autokton dhe tê parët e kêtyre trojeve tona, pra ne nuk erdhem as nga kjo hordhia helenike-skite, as nuk jemi me prejardhje nga hiksoset e dalur nga Egjipti siq e dëshmuam më lartë në këtë dosje.
Duhët të kuptojmi se si dhe qê nga kur erdhi deri tek shkaqet e ngatrreses së emrit Albania.
Pasi që kemi gjetur fillin e historisë së grekêve dhe pellazgëve vrejtem se ata vinin nga rremi i familjes së Henës, edhepse Pellazgët erdhe rreth 400 vite para grekëve në Gadishull, të gjithê kjo familja e hënës kishte ruajtur marrêdhenjët mes tyre që kur dolen nga Egjipti, siç e vrejtem më shperndarjen e Hiksosve, ku prej tyre dolen hebrejet helenet dhe fenikasit, popujt e hënës dhe greket e quanin veten dhe e qmonin se dilnin nga Hëna, apo ishin bijët e Selenës, ku më vonë mbeti ...helenës pa «s-n » para, ku edhe anëtarët tjerë të ngushtë të kêsaj familjës së Hënës që ishin siq e tham, Hebrejet e Fenikasit Greqinê apo vendin e ri të tyre në Gadishull pas daljes nga Egjipti e quanin Hallebana, që do thotë =al-ab-ana=Albania, apo =hëna nëna e shënjtë=ku nga emri Selenë=(hëna) i egjiptasve kaloi në Hallebana sipas hebrejve dhe më vonë për disa autorë, ky vendë, Greqia pra, i pushtuar nga Hallebanët apo Selenët mbeti i njohur vetëm si Helenë, por në realitet ishte po i njëjti kuptim « hallebana» ose Al-ab-ana= Albania që ka të njejtin kuptim pra se, Albania dhe albanët e vertetë apo « njerzit e hënës», që ishin me origjinë nga Hiksoset apo Azgët e Kaukazit, rrjedhin nga e njëjta familje dhe nga i njëjti vendë i Azerisë, apo Agët e Azerbajgjanit, ng ku të gjithë këta popuj Jo-Dinarik erdhen e u vëndosen në viset e Dinarikve, si e shohim, ngatrrimi i emrit të sotëm të Albanis Ilirike, apo Shqipërisë që prej kur iu dha ky emër nga të huajt, është i gabueshem sepse: emri Albania=Njërzit e Hënës iu pershtatet vetëm se Grekëve te ardhur në viset e Dinarikve që ishin autoktonë apo vendas dhe nga rrjedh padyshim edhe zingjiri yni Iliro-shqiptar i cili nuk ka kurrfarë lidhje me Albanin as me Azgët e Kaukazit e as më popullin e Azerbajgjanit, as me Pellazgët e as me pellashkët, por perkundrazi, janë helenët apo grekët që ishin te ardhur nga ky regjion i Kaukazit dhe ndoshta për korrektësi ndaj historisë duhej të quheshin Albanët ose Azgët, Azganët apo Hiksosët e kaukazit pse jo edhe ndryshe: hallebanet ose albanët kaukazian?
Ky pra është një gabim i thjeshtë i interpretimit që u ngattrua nder shekuj dhe vështirë se do permirsohet, por... dikush do te pyeste; po ne shqiptarët, kush jemi dhe si duhej te quheshim sot?
E kemi permendur disa here, se ne jemi autokton, rrjedhim nga një rac tjetër, as nga raca pellazge e as hiksose as indo-europian skitike e as ariane, por thjeshtë, jemi popull i racës Dinarike-Adriatike vendas të parê në këto troje ku prej tyre dolen Ilirët dhe Dorët. Më vonë Doret siq e dijmi pushtuan greqinë ose mund të themi ripushtuan këto vende që ndoshta i kishin humbur me ardhjen e Arkadianëve e Selenëve ose helenëve apo Hallebanëve, sipas shqiptimit hebre Albanët, dhe si duket, pasi vêrshuan Dorët mbi njerëzit e Hënês, nê veri të Greqisë dhe gjithê bregdetit Adriatikë mbeten sundimtar tê vetêm fiset Ilire nder ta mê tê shquarit ishin Molopët banorët e Epirit si dhe të Peleponezës që edhe ky regjion mê parê para se të vinin Arkadianët apo Pellazgêt apo Azgët skito-hiksosët e Kaukazit, ky vend quhej Molopia që nuk ka ndryshim nga Melopia e Epirit fare, nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar, pa kurrfarë dyshimi ne jemi autokton dhe se nuk kemi ne lidhje as më Agët, as më Tazêt, as më hiksosët e Azerisë së Albanis së kaukazit.
Më këtë analiz u munduam ti sqarojmi këto ngatrresa që na janë bërë në të kaluaren permes shkrimeve tek autor të huaj duke iu dhënë popullit shqiptar emra te ndryshëm që nuk i perkasin realishtë origjines së vertetë shqiptare. Enigma mbi termat e toponimet e dhëna nga autor të huaj popullit shqiptar e sidomos vendit tonë Shqiperisë si Albania, ne sot kemi mundësinë ti shtjellojmi ndryshe këto gabime dhe do perpiqemi të spjegojmi me dëshmi e argumente te ndryshme duke u mbeshtetur mbi të dhëna nga dijetar të shquar e më ndihëmën e shkencës dhe perkrahjen e Akademisë shqiptare nesër do kemi mundësi të shpalosim të vertetën se kush ishim ne dhe nga rrjedhim, që në realitet, ne nuk rrjedhim nga asnjë vend tjetër por jemi të këtij vendi ku jetuan mija vite më parë edhe stergjyshërit tanë të cilët flisnin edhe ata si ne sot që e flasim gjuhën shqipe, por që duhet pranuar se ka në fjalorin tonë edhe fjalë të huaja të huazuara nga migracionët e këtyre popujve të hënës, që nuk do thotë kjo se u gjeten 100 apo 200 fjalë te huaja nê fjalorin e sotem të gjuhês shqipe se edhe populli shqiptar vjen nga jashtë, por më e rëndësishme për ne është se kemi mbetur po ata që ishim, dinarikët vendas dhe duhet të mburremi, siq e thotë Eugene Pittard:
«...është vështirë të gjëndet diku një popull më kafka aq perfekte si tek populli shqiptar» pra, po e mbyllim këtë udhëtim të gjatë ku pershkruam fise kombe e raca të ndryshme, pa kurrfarë pretendimesh, vetëm për hir të së vërtetës pa kerkuar asnjë revandikim as patur asnjë qellim të keq por perkundrazi, duke e njohur të kaluaren besoj se do kalonim edhe më mirê në paqe më fqinjêt tanê edhepse të ardhur nga një vend tjetër i largët, patjeter se duhet tê kemi rrespektin dhe ta ruajmi paqen pêr njê ardhmêri pa urrejtje ndaj njêri tjetrit se siq tregohet një proverb tibetane, njëri ishte duke hecur nê shkretir dhe nga largë e vren njê siluet dhe thot vet me vete «... do më haje ujku...»... ai frigohet, merr dy gur që të mbrohet dhe duke hecur më tej drejtë tij, thot me vete: « ...nuk qenka ujku por qeni ...»... i del pak frika dhe vijon rrugën, kur i afrohët edhe më afër e vrejti se, nuk ishte as ujku as qeni, si kujtonte në fillim por ishte një njéri... dhe i humbi frika...!
Pasi heci më tutje, edhe njeriu perball tij i afrohej, dikur e njohu posa iu afrua dhe iu hodh në qafë nga gëzimi:
« … nuk qënkeni as ujku as qeni, siq mendoja nga lodhja e vapa e shkretires më ishin qorruar sytë, më doli më në fund para syve vëllau imi » i tha dhe e perqafoj vëllau vëllaun e tij !
==========================
Enigma e popujve të Hënës
Diodori qëe vizitoi Egjiptin në kohesen Qezarit, ai nga prifterinjët egjiptianë të Sajit na mëson se si në kohërat e lashta egjiptianët themeluan koloni të tyre në botën antike në Mezopotami, Indi, Kaukaz Trakë dhe Greqi. Bota antike ndahej sipas racave që dominonin njëra mbi tjetrën dhe në krye të këtij sitemi qeverisës sundonte Seozirisi i famshëm nën simbolin e Diellit.
Fiset dhe racat ishin të ndara ne familje të ndryshme, si familja e Hënës, familja e peshkut, familja e krokodilit e Luanit e Kaut.
Në familjen e Hënes bënte pjes edhe Marsi e Venera ose Aferdita si dhe familja Thot ose e Merkurit si dhe disa familje tjera të bregut të Nilit që ishin të drejtuara nën bajrakun e Peshkut.
Miologjia greke i ka ruajtur këto kujtime të familjes së Hënës egjiptase të udhëhequr siapas shefave të tyre. që ishin të ardhur nga qyteti Nisa buzë Nilit, që ishin familja e Silenëve=silene=el-ana =hëna.
Në himnin që mendohet të ishte i Orfeut, Silene ishte babai që e kishte rritur Bakusin, ku permendet edhe tek pushtimi i Hindëve, Silene i cili komandonte krahun e djathtë të Bakusit. Ky rast pra është i ngjajshëm edhe me rastin tjetër kur Makedo, pra i biri i Seozorisit i jep emrin Maqedonisë, Selenët apo helenet me siguri moren edhe këta emrin helen nga ky komandanti qê quhej Selene që simbolizon Hënën apo al-ab-ana dhe më vonë Hallebana ?
Rremi i races Dinarike Adriatike është i dallueshëm prej degve tjera...
Qyteti Mendes Men-hes, që në hieroglifet egjiptiane shënohet me simbolin e hënës dhe që i kushtohej perendisë Pan, i cili ishte në fakt njê gjeneral i Seozirisit që e shoqêroj në ekspeditene tij në Indi, ku emri i tij rrjedh nga =ap-an=që ishte personifikimi i familjes së Hënës. Kulti i Panit mê vonë hyri edhe nê Greqi në kohën e luftës së Tojes por duket se këtë perendi e adhuronin shumë kohë më parë Pellazgët arkadianë, pra në pergjithesi, Pani njihej në Greqi vetëm sipas emrit Priape =pre-apa=ku i kushtonin një figurinë më krihë, njësoj si edhe tek sumerët ku është gjetur e njëjta figurin në Shqipëri si dhe kohëve të fundit edhe në Itali e ardhur përmes pellazgo-etruskëve më formen e një sfinksi në miniatyr por më krihë mbeshtetur mbi një këmbë të vetme si te një shpendi që mund të jetë huti apo shqipoja, pra në pamje kjo figurin e Priapëve simbolizonte forcen e fekonditetit të natyres në Mezopotami.
Në luftën e Trojës, mbreti i Asurit i dergon Primait 10 000 luftëtar nën komanden e Memnonit që ishte i biri i Titonit, një zatrap i persëve. Këtu pra na del në ndihmë perpos Plinit e Ktesiasit edhe Diodori i cili mbështet iden e Plinit se Etiopianët që ishin fqinjë të Egjiptit krenoheshin më Memnonin që kishin si hero të tyre, mirëpo edhe tek kushitët e kaukazit hasim të njëjtin emër Men-hon, Menhoni=prijsi i hënës.
Sipas Plinit, Etiopianët e Kaukazit ngjyheshin më ngjyrat tbardh dhe zi, më siguri trashigim nga epoka e ekspedites së Seozirisit nga Egjipti, dhe se këta etiopianët e bardh quheshin Hiperborët, kurse të zinjët quheshin Morët, njësoj si për Morët e Afriekës veriore. Sipas të gjitha këtyre dëshmive kuptojmi se, Etiopia aziatike gjindej në vendet e sotme apo trans kaukazi, Azerbajgjan e Gjeorgji, ku e konfirmon edhe Herodoti. Mirëpo Diodori e sqaron më së miri këtë anomali të keq interpretuar për historinë e njerzimit se në realitet, Etiopia e Azisë lindore i dha Egjiptit të lashtë të Nilit shumë gjëra te vlefshme si disa ligje të tyre si dhe skulptura dhe sistemi i shkrimit lindi nga ky populli etiopianë i Azisë ku i dhan Egjiptit pos tjeash edhe shumë sundimtar.
Etiopia e Afrikës së sotme, perpos disa gjurmeve të krishtianizmi të vonshem nuk na dëshmon asgjë më shumë për një lidhje më Egjiptin e vjetër përpos shperndarjes së fiseve Hiksose që ishin më origjinë ndoshta nga Etiopia aziatike të cilët kur lëshuan egjiptin gjeten strehim në këto pjes të Afrikës lindore që dëshmohët edhe sot më disa idioma se gjuha e tyre ngjanë më gjuhët kushiite të Kaukazit.
Në realitet Etiopianët e Afrikës veten e quajnë Habesh që do thotë në gjuhen Abisiniane populli i perzierë.
Sipas traditave abisiniane populli i tyre rrjedh nga Noe, nga nipi i tij Kushi i cili zbret në Egjiptë dhe nga aty vendosen në Abisini. Pa dyshim se kjo tradit vjen nga dalja e Hiksosve që ishin nga Kaukazi e egjiptasit i qujten hiku-sos, pas sundimit 500 vjeçar mbi Egjiptin mê nê fund egjiptasit i largojnë nga vendi dhe këtë gjenealogji ua percollen edhe banorëve afrikan të Abisinisë që u përzien më ta dhe moren ngjyren e kuqe, për ate edhe Deti i Kuq mori këtë emër.
Një kronik tjetër na informon se Abisinia ishte e banuar më një popullsi të quajtur Agazi ose Agazianë rreth 1800 para krishti, dhe se rreth vitit 1400 para krishti kjo popullësi agze që fliste gjuhë të ndryshme e pushtojnë Abisininë ku dikur ky populli Agazë jetonte në brigjet e Tigrit në Mezopotami.
Pra, ky kolonizim quhej ndryshe më emrin Angaba, që do thotë, hyrja e popujve të ndryshëm në Abisinië më origjinë aziatike nga kushitet e kaukazit. Së pari këta popuj nga kaukazi u vëndosën në Palestinën aktuale, që historianët arab e quajtën këtë popull më emrin Berber të cilët nga Palestina kaluan në Afrikë por që përbënin fise të shumta, sipas Ibin-Khaldun, fiset tjera quheshin; himiaritët, moderitët, koptët, amalesitët, kananenët dhe korreshitët, të gjithë këta popuj jetonin më parë në Sirië dhe flisnin një gjuhë "barbare" që ndoshta pasi që ky populli Hiksos për arabët konsideroheshin Berber pra më plotë logjikë e themi se edhe gjuha e tyre duhej të ishte gjuha Berbere e jo barbare !
Diku tjetër i kemi permendur edhe popujt e egjeut që nga faraonet e egjiptit në shekullin XIII -të pra 100 vite pas largimit të Hiksosve nga Egjipti, faraonet permendin ne shkrimet e tyre se para invadimit të Hiksosve kishin marrêdhenje me popujt e egjeut që quheshin Hajnibu, e tani pas 500 vitesh kur lidhen perseri kontakte me ishujt e egjeut sidomos me Kreten, egjiptianët vrejten se aty më nuk ishte populli Hajnibu por një popull tjetër që e quanin Kefti, të cilët kishin vënë në qarkullim një sistem të njê shkrimi të ri...jo si ai Hajnibujve me simbole si tek egjiptianët hieroglifike por ky ishte njê shkrim fonetik që lexohej rrokje pas rrokjes permes shkronjave tê reja. Një studiues nga Magrebi kohëve të fundit ka dhënê njê spjegim të ri se mbishkrimet e steles së Lemnos deshifrohen permes gjuhës berbere, që do thotë skite- pellazge ose permes gjuhëve te kaukazit ku edhe Berberet e Afrikes veriore shkruanin një alfabet të ngjajshëm më atë fenikas dhe frigjianë, pra deshmohet se ishte i njejti popull ose e njejta deg e familjes së popujve të Hënës.
Emigrant që u dëbuan nga Gjosue nga Siria e Palestina dihet se e pushtuan Abisininë dhe quhëshin Agovë, banonin tek burimi i Nilit ndërsa një koloni tjetër e perbërë prej fiseve Agovë dhe Lasta (nga skitja dallendyshe) ku këta Agovët tê mëdhenjë kishin mbretin e tyre që quhej Hanes, që do thotë sipas simbolikës nga gjuhët kushite të kaukazit an-es =sunduesi i Hënës, nga rrjedh edhe emri shumë i perhapur në Abisini, Johanës i njëjti si për Jon apo Gjon.
Pas një periudhe të shkurtër, këta popuj me të kuq e me flokët e lëmueshme u quajten Ghebertis, i ngjajshëm me fjalët Gheber et Heber që i hasim tek kushitet në Azië dh tek gjermanet si Arian apo Eri, populli Arian. Tek këta emigrant që kishin ruajtur gjithëmon thelbin e fjalës As apo Asi që vinin nga Agazi perputhet më emrat e mbretërve të parë të kêsaj dinastije që sunduan mbi Egjiptin qê nga viti 2183 para krishti qê zgjati gati 500 vite, gjithsejt dhan më së 36 mbretër, nder ta ishin Asis dhe Janias. Nga kjo vertetohet se Abisinia apo Etiopia e sotme është e kompozuar nga popuj të perzier nga kaukazi të cilët pasi qëndruan një kohë në Siri e Palestinë u shperngulen nëper tërë Afriken. Tek sirianët venerohej planeta Aferdita që e quanin Astarte, poashtu edhe emrat e qyteteve palestineze fillojn me A, qê janë, Ashkeloni, Gaza e Ashdod që konfirmohet nga kronikat arabe se këta Hiksosët quheshin Berber e që flisnin një gjuhë barbare. E si mos të permendim Herodotin, babain e historisê antike kur fletë për banorët e Likisë, nuk e dinte se ç'farê gjuhe flisnin edhepse i kishte aty krejtë afër por e thotë se flisnin njê gjuhê « barbare » mos ndoshta këta flisnin gjuhên Berbere ?
T'ju rikujtojmi se këta Hiksosët te ardhur nga Kaukazi, ku disa prej tyre pasi që kishin kaluar pêrmes Mezopotamis kalojnë në Siri e Palestinë dhe që historianët arab i qujten jo Hiksos as Simerianë por Berber dhe pasi qê u shpartalluan nga egjiptianët mê vonë, këta berberet si e vrejtem disa prej tyre gjeten strehim nê perendim tê Egjiptit, pra në Libi e Tunizi të sotme ku mê vonë rreth 1200 para krishti, para luftës së Trojës disa prej tyre donin të kthehen mbrapa por nuk mund të kalonin kah tokat e Egjiptit se ishin në armiqêsi më ta dhe me siguri se duhej te kalonin me anije permes Kretës për arritur në Libanin e sotem ose Siri dhe Turqinê e sotme, tek të afërmit e tyre aty ku ishin vendosur disa shekuj mê parë, dhe kêtu si duket Herodoti i ngatrron kêta berberet me barbarët, kjo mbetet vetem si hipotez e shtruar por të gjitha hulumtimet qojnê drejtë kêsaj mundêsije, ku edeh sot asnjë historian modernê nuk arrin ta kupoje Herodotin se si shprehet nê këtê mênyr që mos të dije se çfarê gjuhe flisnin fqinjêt e tij qê ishin mu aty afêr Halikarnasit., e pa besueshme, si ka mundësi ?
Poashtu kemi edhe dëshmi tjera se fiset e Abisinisë ruajten emrat e banorve të mêparshëm që jetonin në Palestinë para se te shperndaheshin nga Gjozue, si Falshas që sot jetojnë në Etiopi por që praktikojnë judaizmin të cilët pretendojn se ruajnë shkrimet e shenjta dhe se lidhen ngushtë më Filishtimët ose Filistinët që Palestina e sotme mban emrin nga ky fis i Berberve, apo i barinjëve Hiksos që migruan nga Etiopia e Kaukazit.
Sipsa kësj, rrënja e fjalës egjiptiane Ag, mori emrin e prijsit tek kolonit e reja egjiptiane në kaukaz, siq e permendem lartë nga ekspedita e Seozirisit, ku termi Ag vjenë nga naga=gjarpëri nga sanskrishja =aje, aja apo Aga nga e shtuar nga arabët e koptët me qka konfirmohet se sipas mitologjisë së vjetër sumere thuhet se një gjarpër e pushtoi Tigrin dhe sundoi një kohë të gjatë mbi të. Poashtu nga Etiopia e Azisë së kaukazit dolen edhe popuj tjerë siq ishin Pulët që pushtun a Afrikën qëndrore, gjurmët e këtyre popujve i gjejmi në toponimet e sotme nëpër Afrikë si Timboktu, Niger, Jola në Adamava etj. dëshmojnë Denam dhe Barth europianët që u habiten më këto etni të izoluara te Afrikës që kishin shumë dallim nga vëndasit, kishin pamje tjetër dhe diktohej se janë të ardhur nga një vend i panjohur.
Dihet se populli i shkrimeve të para quhej Phul, ku njëri prej mbretërve të Asirisë quhej Phul, apo Phol=ap-hol=, nga rrënja =ol=që nga gotikja do thotë =i lartë, i fuqishëm. Pati edhe fise tjera nga këta Folët apo Fulët qe u shperndan nga Siria më Berberët dhe Kanaanët, ku njëra nga familja e tyre Barabras që sot jetojnë në Nubi e ruajtën këtë emër, e vrejmi fmiljen e tyre përmes statujave egjiptiane që permbajnë flokët bistek, ku këtë dukuri e vrejmi më vonë edhe tek dinastija e mbretërve sirian e persse por në vend te flokëve këta e bënin bistek mjekrren, si e shohim, lidhja e Berberve, Hiksosëve e Pulëve apo Fulve, i përketë të njëjtês familje kushite nga Kaukazi. Këta emigrant të cilët para 4000 vitesh hecen përgjatë Nilit deri në burimin e këtij lumi ku atje lanë gjurmë përmes toponimeve që ndeshim edhe sot si mali i njohur i Afrikës qëndrore që mbanë emrin Gebel- Kumri që do thotë Mali i Hënës. Në realitet rrënja e fjalës =kumri= rrjedh nga emri i perendisë egjiptase Lunus mirëpo thuhet Gom nga u formua Gomeri emri i i djalit të Jafetit si e shohim, edhe nga emri Gom-Eri= rrjedhin nga hëna.
E pa spjegushme do mbetej kjo enigm sikur të mos nderhyhej edhe tek gjuha e traditat keltike, perndryshe si do spjegohej kjo lidhje, kur hasim tek emri i vjetër i Etiopisë në Afrikë pa ditur fare se nga e ka nxjrrur dijetari Prishard emrin e vjetër te këtij vendi që e quanin Alberogran që në gjuhën etiopiane do thotë vendi i lartë ?
Pa dyshim së ky emër është nga gjuha kelte e paster, al- ab-er=Alber është një shprehje keltike e maleve që keltët e përhapen në tërë Europën.
Në mbishkrimet hieroglifike në një shtyll të Tutmesit është gjetur fjala Kens, e një fisi të Abisinisë, poashtu edhe galët prijsin e tye e quajnë Ken, ku edhe pas shekujve që emigroi kjo fmilje nga kaukazi ruajti gjuhën e te parve të tyre ku i emrun prijsat e tyre me emrat Amalek, Malek, tË mdhenjë, nga fjala Ag apo Aga, i madh ku edhe arabët nxjerrin më këtë emër fisin e famshëm Adi, apo Adët titulloheshin si sundimtar të mdhenjë. Pra nuk duhet të habitemi nga këto ngjajshmëri gjuhësore të emrave e toponimeve mes Etiopianve të Afrikës ee Gjermanëve kur dihet fare mirë që diur stergjyshêrit e tyre jetonin në të njêjtën platformë, në Meotidën e Atlantëve në Krime ku Abisinianët sundimtarit i thonë Ata, është i ndar nê 7 fise dhe e adhurojnë hënën, kanë poashu një kult për disa gur dh një dru të shenjtë që e quanin =Uanze=ndër të cilin i kurorizonin mbretërit e tyre.
Një sqarim i vogël për lexuesin; në asnjë mënyrë nuk duhet të ngatrrojmi gjuhën sllave më etnin dhe gjuhën skite, edhese gjuha skite identifikohet sot vetëm përmes gjuhës vellahe balto-sllave, né nuk mund të themi se: ky popull ishte sllavë, prandaj, në të ardhmen do e kemi vetëm si gjuhë skite e jo sllave për t'iu ikur keqkuptimeve sepse; tjetër gjë është nëse popujt sllavë që ishin si vasal të skitve e huazuan gjuhën skite mirëpo këta popuj si serbët e bullgarët apo pulgaret ishin popuj të perziër dhe asgjë nuk kanë të perbashkët më balto-vellaho-skitët e Ukraines dhe Dakis, pra, ata ishin të gjithë të perziër më racat mongole të stepeve aziatike. Faleminderit !
Pushtuesit Egjiptian në Kaukaz sundonin dhunshëm ndaj popullsisë autokone të këtyre vendeve. Të gjithë këta popuj që iu dhanë emra të ndryshëm më vonë historianët e antikitetit sot i njohim në gjuhë të ndryshme si Eritreanët, Edomitët, Himiaritët e Fenikasit që të gjithë këta popuj janë, për historianët grekë, Atlantët (ata-lan), Etiopianët, Kurretët dhe Pellazgët e parë. Ndërsa në poemat Hinduiste njihën më emrat Devasët, Ditiasët, Danavasët, Asurasët kurse në legjendat arabe e perse ishin të njohur më emrin Divët, Gjinët, Afritët, e në librat e zoroastrave (yjet e mëngjesit=nga skitja) njihëshin më emrin Darvansët, Drukhët, Haenaët kurse në poemat greke njihen si Titanët, Lestrigonët, (kuk-l-op) dhe në mitologjinë e popujve të veriut njihëshin si Jotunët apo Duvergari. Gjithkund arianizmi iu ipte karakter të djallit dhe të gjenive famëkeqe. Si duket, egjiptianët e kohës së Seozirisit rreth 3315 vite para krishti në Kaukaz kishin themeluar një mbretni të fuqishme në Azinë qëndrore, më qëndër në Bab-el-on, babai i diellit, si On, që quhej dielli tek egjiptasit e vjetër.
Sipas pikës së rëndësishme strategjike Babiloni mbetët për lindjen e Azisë dinastija kryesore ku sipas idiomes kaldeane kështu mori emrin vendi Uri dhe venerohej me simbolin e Horusit, ku sipas të birit të Ozirisit dhe mbretneshes Izis. i tërë regjioni filloj të zhvillohet shpejtë duke njohur prosperitet të madh si dhe shtim të popullësisë.
Nga ishulli i Krimës apo Meotida, ku bënte dimër i ftohët, një koloni e parë u vendos në Ur-i, në krye me prijsin e tyre Xhemshitin, apo sunduesin e Hamit, që kjo koloni përbënte trungun e popujve Iranianë, Kaldean ose Helen që formonin popullin e Hënës. Pas një kohe filloj lufta mes këtyre dy racave që kishin pushtuar qytetinUri, njëra që vinte nga veriu i Kaukazit dhe tjetra që vinte nga jugu i ketij regjioni. Në këtë periudh të ashpër lufte, arrijti në këtë regjion një sundimtar i dalur nga familja e Jupiter -Amonit i cili e krijoj një lidhje të re për ti mbajtur nën sundim popujt Etiopian e Atlantë të Kaukazit që kishin shpetuar nga permbytja, epoka e quajtur neshpetimi apo nefillimi? Kjo fushat njihët më vonë permes poteve, lufta e Titanve kundër Olimpianve ku sipas të dhënave të udhëtarve të huaj, kjo kujtes ka mbetur ende edhe sot tek popujt e Kaukazit. Mirëpo në këto kohhëra të lashta, derisa i tërë regjioni ishte në luftë, një fenomen tjetër ndodhi në brigjet e Detit (Pont-Euksum=Eushumë, pra nga Ponti deri në Eshumë nga hyrja e Bosforit deri tek Euksumi qyteti tjetër perballë Bosforit, në skajin tjetër në Gjeorgjinë aktuale, dhe për atë quhet Pont-Euksum apo Deti i Zi.)..pra ndodhi një kataklizëm i tmerrshëm mbi kolonit egjiptiane të Kaukazit dhe e zhduki qytetin e Atlantëve dhe shkatrroi pjesen më të madhe të ishullit Meotidë. Ky vend aqë i rëndësishëm i civilizimit të veriut të Azisë u fundos në ujërat e Detit të Zi nga shperthimi i një vullkani nënujor, ku më këtë rast, sipas dëshmive, niveli i detit u ngrit më së tri metra, dhe në vendin e këtij ishullit u krijua një liqe që sot quhet gjiri Tamanit.
Popujt që shpetuan këtij kataklizmi gjeten strehim në malet e larta të Krimes dhe për rrethë maleve të bardha, Ko kas, mirëpo ishte e pamundur që i gjithë njerëzimi të ushqehej në male të larta, ishin te detyruar nga uria të gjënin toka të reja. Aty në Kolshidë mbeten disa fise që iu bashkangjitën perandorisë Kushite mirëpo pjesa më e madhe e fiseve kaluan vargmalet e Kaukazit=Kakas=malet e bardha dhe u vendosen në shpatin e maleve të Taurusit dhe Ararat, në këto vende ku sundonin ende kolonit egjiptase. Fiset që ishin më të perparuara nga bujqësija dhe xehtarija u ndalen në luginën Sinhar, Aram- el- Naharajm, që njihet më vonë me emrin Mezopotamia dhe shtrihen brigjeve të Tigrit dhe Eufratit ku ndertojnë qytete të reja në mesin e kolonive egjiptase në Hor të cilët i strehuan miqësishtë këta vllëzërit e veriut që shpetuan nga permbytja dhe mes fiseve Kaldana apo Ana. Pra këta të fundit, Ana apo Kaldanajt, u bashkuan në Armeninë qëndrore, rreth dy liqenjve, Vanit që njihet sot me këtë emër por në realitet dikur quhej Ana, apo Liqeni i Hënës, kurse tjerat fise u vendosën rreth liqenit që ishte në lindje, Urmiah, ose Liqeni i Diellit, urimi=dielli.
Perandoria kaldeane u formua pra mbi bazat egjiptase të sabeanëve, mirëpo edhe kjo kolonia egjiptiane mori shumë mësime nga kjo rrënjë e re e gjeniut kaukazianë, sidomos magjin dhe haren, si e thotë Eusbe,* këto mrekulli u çpiken nga këta popujt e rinjë të ardhur nga Kus apo Kushi i Kaukazit pas permbytjes. Poashtu edhe Kaldeanët ndiqnin këto praktika me studimin e yjeve, ku iu kushtonin atyre disa virtyte me influancë sidomos mbi të vdekurit. Sipas Ciceronit,* kaldeanët e kaukazit vëzhgonin tërë kohën e tyre të lirë shenjat qiellore, levizjet e planeteve dhe formonin prej kohësh në Babilon doktrinen e shenjtë për astronomi. Ata moren nga egjiptasit sistemin politikë e administrativ dhe e ndajten perandorin në 36 konstellacione, që pershtatej mbi 36 emertimet që dikur Seozirisi ua kishte themeluar, gjatë udhtimit të tij në Hindi. Dymbdhjetë rrethe ndahen sipas shenjave të zodiakut, 7 planete ndahen për fiset më të vogla, ata që dominonin hierarkinë si dhe 30 yje këshilltarve, që prezentonin gjyqin e fiseve.
Misioni i tyre ishte ky; që të vëzhgonin gjithqka në mesin e njerzëve dhe të këtyre vasalve të rinjë, kurse gjusma tjetër e gjyqtarëve kujdesej më vezhgimin e qiellit.
Sipas yjeve emroheshin lajmetarët të cilët i raportonin sundimtarit çdo 10 ditë lajmet e reja, kishin për detyr të regjistronin rekrutimin e ushtrisë perandorike. Dhe që nga kjo kohë nga Uri, njihen më vonë 12 shenjat e zodikut edhe në Egjipt. Secili fis kishte si simbol një kafshë specifike që perfaqsonte familjen e tij, ku këto shenja të shënuara mbi zodiak që më vonë edhe grekët e vjetër imituan për ti shënuar mbi harta konstelacionet duke u mbeshtetur nga këto shenjat kaldeane që ishin dy amblemat kryesore që perfaqsonte kaldeanët dhe kushitët që ishin Luani dhe Kau.
Luani shoqëronte Vishnun në Indi, ndersa tek Persët figuronte Mitren, besohët që Mitra e sjelli qerren e Reas në Greqi, të Opsit dhe Junonit. Kau kujdesej mbi pallatin e Asurit ku brirët e tij sherbenin si kuron mbretnore sundimtarve të tyre.
Tek iranianët Luani është figurina që perfaqson ngadhnjimin kurse mbi Kushitet e kaukazit ishte kau. Pra deri vonë këto dy raca ishin në kundershtim më njëra tjetren, apo si të themi, dy figura që simbolizonin kaun dhe luanin.
Gjiganti Orion apo Hor-Ion, eponimi i racës Ioniane, e ngrit çekanin lartë për të rrafur Kaun i cili hidhet kundër heroit. Herodoti thotë se në kaukaz jetonin popuj të shumët, të cilët merrnin gjethët e disa drunjëve për të pikturuar mbi rrobat e tyre figura të shtazëve, këto shenja nuk fshiheshin kurrë. Për këtë arsye te disa popuj, disa shtazë janë të shenjta, me siguri se ato perfaqsonin dikur fiset e tyre para permbytjes. Sirianët nuk e hanin peshkun sepse e kishin huazuar këtë simbol nga nje fis egjiptianë më amblemen e Peshkut, pra edhe te popuj tjerë këto ndalime kishin origjinen më herët, si si shembull, ndalimi i ngrënjës së pëllumbit tek rusët, sepse tek ta konsiderohej si i shenjtë, pa dyshim se më vonë e moren edhe Asirianët që kishin simbol kumrin, që dikur moti kaldeanët e kishin amblem të tyrën nga kasta e shënjtë e të diturve, sepse kumria ishte si edukim i Semiramisëve dhe se falltoret egjiptiane sipas Herodotit, themeluan një orakul në Dodona, që e quanin Pelejaj, ose Kumrijat. Ndalimi për të ngrënë derrin për hebrejet, nuk ka asnjë kuptim higjenik siç mendohet, por vjenë thjeshtë për arsyje se derri që figuron mbi zodiak ishte atributi i tyre atje në ishullin para permbytjes, i kushitëve të kaukazit që quhej ap-hor-kus, ose sus, në latinishtë kurse greqishtë quhej ber, aper e hog në gjuhën skitike, poashtu edhe popujt e races gjermanike nuk e hajnë mishin e kalit. Raca e bardh me lëkur të bardh që prej kohërave të lashta jetonte në Azinë qendrore (kaspik-kaukaz ) derisa u zvoglua më perzierje me racat tjera.
Alianca e popujve gjermanik ishte e kerkuar së tepermi nga bukuria e tyre në ato kohëra sidomos nga Etiopianët e kaukazit dhe kaldeanët, ku më vonë admirohen dhe inspirohen përmes staujave mbi mermer edhe grekët e vjetër. Gjeneza në librin e shenjtë e njehë këtë levizje të popujve nga lashtësija se, nga veriu, pas permbysjes gati se të gjithë këta popuj të bardh u shperngulen kah jugu.
Abrahami dihet se lëshoj Kalden dhe u vëndos në Kanan, vetëm kaq e thotë libri i shenjtë, por nuk na spjegon më tej se, këta popuj erdhen nga Permbytja e Meotidës ku me vete këta popuj sollen edhe trashigimsinë e Atlantëve. Diodori na e spjegon më së miri në një paragraf të tij; "Belus, i biri i Jupiterit e i Libisë, e dergoj një koloni në Babilon, buzë Eufratit, i mësoj priftërijtë e tij sipas modelit egjiptian dhe se ky popull ishte i privilegjuar nga sundimtari, pra të liruar nga tatimet, Babilonasit i quanin Kaldeanë". Si e shohim më vonë gjatë historisë, këta prifterijë të ardhur nga kaukazi u dhanë pas studimit të yjeve, astrologjisë dhe shkences, ku nga Babiloni, prijsi Danau vëndosët në gadishullin e Egjeut dhe themelon Argun, njërin ndër qytetet e para në Greqi. Tjerë prijsa dolen nga i njejti vend dhe barten me vete popujt e Kolshides dhe të Pontiti, apo Putit, në Thrakinë e sotme turke, të tjerë prijsa i sollen hebrejet drejtë Arabisë e Sirisë, ku të gjithë këta popuj praktikonin synetinë tek fëmijt e tyre. Mund të themi se edhe Atenasit ishin koloni e Sajve egjiptas, që provohet edhe sipas sistemit të tyre politikë dhe kishin prijës Sekropsin dhe Erekten por edhe mbretër tjerë me origjinë egjiptiane që perbetoheshin për emrin e Isisi-t deri vonë.
Sipas kësaj teorie dëshmohet se: Bel apo ab-eli, (i parii pellashkve=te bardhve) Abeli biblik, i races së bardh, ishte për këta popuj babai i shenjtë, babi-on-i, babiloni, babai i diellit, i biri i Jupiterit dhe Neptunit, ku edhe Platoni e quan si sundimtarin e Atlantides, e nga ana tjetër edhe Libia e kaukazit, edhe sot emrohet lumi Luba në Kaukaz, nga rrjedh emri Libia, perfaqsonte këtë rac të ishujve të Meotidës, që gjithsejt ishin 7, ku edhe Atlantida bënte pjes në mesin e ishujve që shtriheshin perballë Krimes së sotme në Ukrainë, buzë liqenit të sotëm Kuban.
Libia, siaps Suidas*, shtrihej në veri të Kolshides, ku sipas kësaj deshmije, Belusi, ndoshta prijsi i tyre i bardh i percjelli kaldeanët gjegjësisht të shpetuarit që ishin të dalur nga Atlantët dhe i shpuri në Babilon dhe duke e ndjekur këtë traditë, edhe Helenët e Danausit, si dhe Hebrejet e populli i Put-it apo Pontit të Kolshides, të gjithë këto fise vinin nga i njejti vendë, Meotida e Krimes.
Më këtë deshmi, vertetohet se duke i permendur popujt e lashtë të njohur nga antikiteti grekë, kjo perandoria kaldeane formonte një konfederat apo një lloj Arke të Aliances, aleanc prej fiseve të shumta nga e njëjta origjinë që sunduan tre katër shekuj më tej pas permbytjes së Atlantidës.
Në Azinë qendrore perseri qfaqet një stuhi. Etiopianët që ishin të mbyllur pertej maleve të kaukazit u versulen mbi perandorinë kaldeane. Kjo forcë e madhe e përbërë nga popuj e raca të ndryshme sulmuan në trekëndshin e famshëmk Indo-Skiti dhe e shpartalluan prandorinë e madhe kalde.
Popujt u shperndan në lindje e perendim. Mirëpo populli më i fuqishëm i perandorisë kalde që ishin Asurët, arrijtën t'iu perballonin këtyre sulmeve dhe më në fund edhe ti ripushtonin vendet që posedonte perandoria kalde, kështu që në krye me monarkin e tyre Ninusin, pushtuan edhe Babelin, Erekun, Akadin etj...
Nga kjo pasiguri që mbretnonte në këtë regjion, disa fise të konfederates që ishin këta; As, Arg, Hak, El-ana, Hod, Eri apo Heber, vendosen që të gjithë së bashku të shperngulen nga këto territore, në kerkim të tokave të reja për një vend më të qetë. Edhe këtu e hasim tek Gjenza këtë evenment të famshëm; shperndarja nga Babeli.
Pa dyshim se, raca kaukaziane ishte e fuqishme, i ngjanë një druri të shtrirë, rrënjët i kishte dikur në Meotidë dhe trungu i zgjatej më tej deri në kaukaz ku më tej hapte degët tjera deri në Armeni e Mezopotami, ku kjo deg ndahet pastaj në tri sytha kryesor;
1° Rremi Iranianë, Baktrianë, Hindu.
2° Rremi Sirianë, Hebre, Arab, Berber dhe Etiopianë.
3° Rremi Helenikë, Latino-Iberikë, Keltikë ose Kimerianë.
Ekspansionet e këtyre tre rremave mbi siperfaqen e hemisferes antike dobësohet duke vijuar gradualishtë deri sa humbë fare në racat tjera primitive apo autotone të atyre vendeve që i pershkuan edhe për disa shekuj më tej.
Rrémi i lindjes do humbasi në Tibet e Siam, në Birman, në Kinë, si dhe deri në gjirin e popullsisë mongole, pasi që nxjerrin më vonë me perzierje Tartarët, Turqit, Sllavët e popuj tjerë të Azisë së epërme.
Në drejtim të perendimit ky tip perhapet në shumë llojshmëri të popujve gjermanik, sakson e gotikë pasi që krijohet më vonë nën tipi i Galëve.
Në jug drejtë Afrikës këta popuj të dalur nga Kaukazi humbin në mesin e popujve zezakë në fund të Sudanit e në Abisini ku disa prej tyre pasi që u vëndosën në Egjiptin e epërm dhe në brigjet e Mesdheut e deri në Atlasin Marokanë, të gjithë këta popuj që ishin të dalur nga Kushët e Kaukazit të perzier më banorët vendas që sot i njohim më emrat, Brberët, Kabilët, Abisinianët, Nubianët dhe Morët tjerë, të lloj lloj nuances, të gjithë këta vinin nga origjina e Azisë qendrore.
Pra, bota e cila qfaqej në fillim të periudhes historike, u tregua e mbuluar më këto mbijetesa të trungut kaukazianë, apo i të shpetuarve nga ishujt e Meotidës së Krimes së sotme.
T'ju kojtojmi njëherë vetëm dy rreshta nga epopeja Homerike në Iliada, ku prore Etiopianët zëjnë vend tek Homeri i cili na i prezenton si aleatët e fuqishëm të Priamit që i shkuan në ndihmë rreth 10 000 luftëtar, që për këtë deshmohet edhe nga shkrimet asiriane se etiopianët moren pjesë në luftën e Trojës, mirëpo pêr cilêt etiopianë bëhët fjalë ?
Largohet ideja se tek Homeri etiopianët të ishin Abisinët e Etiopisë që shtrihet në brigjet e detit të Kuq, në pjesen lindore të Afrikës, fqinjë të egjiptianëve, por, pa dyshim se bëhët fjalë për këta etiopianët e vjetër që banonin në pjesen veriore të maleve të Kaukazit, atje ku Kroni perendia bênte gosti dhe mbrenda 12 ditëve më anije të tija do arriinte për vizit edhe në Olimpin madheshtor. Si e shohim, në këtë pjesen veriore të detit të zi shtrihej Etiopia dhe Libija e parë, ku pastaj, këta popuj pas permbytjes u vëndosen në pjesn e Afrikës, si e trregon edhe ngjyra e tyre që moren më vonê nga perzierja e tyre me afrikanët vëndas, ata moren ngjyren e kuqe dhe për këtë arssyje deti i kuq mori po te njejtin emër, sipas njerzëve të kuq që banonin në këto vise. Mirëpo, mos të harrojmi se kur Herodoti e vizitoj Kolshiden dhe Krimen, atje gjeti në mesin e banorve edhe njerëz të zinjë, ishin Etiopianë apo Abisianë të ardhur me siguri nga Afrika apo nga viset e largëta të Nubisë Egjiptiane të cilët iu bashkangjiten ekspedites së Seozirisit, faraonit egjiptianë i cili kishte nërmarrur këtë fushat për ti pushtuar viset e largëta deri në Indi, dy mij vite para Aleksandrit të Madh !
Sipas deshmisë nga Diodori, Osirisi lindi në qytetin Nisa në Egjiptë, buzë Nilit, nga edhe vjen emri i tij, DioNisos, Perendia nga Nisa, që më vonë njihet edhe më emrin Bakus por që është i njëjti person, Seozirisi i famshëm i cili martohet më Izis-in dhe nga kjo martes lindin tre djem, Anubis, Pan dhe Makedo. Drejtë ekspedites së tij në Indi, Sezorisi u nis më një ushtri të madhe prej 600 000 njerëzve, kur arrijti në Indi, atje themeloi për nder të qytetit tê tij të lindjes një qytet ku i dha emrin Nisa, hinduset e moren si perendi dhe e pervetsuan sikur të ishte perendia e vendit të tyre.
Pasi qëndroi një kohë në Indi, Seozirisi vijoi ekspediten e tij edhe në pjesët tjera të Azisë të banuara me shumë poppuj të ndryshëm. Duke u kthyer në Egjiptë, pas 9 vitesh sa zgjati udhëtimi i tij, Seozirisi kalon ngushticen e Bosforit, aty një mbret i këtij vendi të Trakes, kundershton kalimin mbi tokat e tija dhe Seozirisi e vret mbretin dhe e emron mikun e këtij mbretit që quhej Maron të sundoje së bashku më djalin e tij Makedo, ku pastaj ky vend mori emrin Maqedonia. Pastaj kaloi edhe tek Danubi, ku ngriti një shtyll perkujtimore per të kujtuar ekspediten e tij nder këta popuj. Vizitoi edhe Atiken, ku vêndasëve ua mësoi kultivimin e hardhisë dhe vërës, si dhe një pije që quhej zitum, e ngjajshme më vërën por bëhej nga tërrshëra.
Kështu prezentohej Seozirisi në tekstet e vjetra egjiptiane, por vetëm se një dallim kishte tek emri i personazhit. Dihet se egjiptasit e vjeter, perendin e tyre të shenjtë e quanin Oziris, por në realitet ky ishte Bakusi egjiptian, perndryshe Seozirisi, i cili poashtu edhe Bakusi kishte shkuar deri në Indi, poashtu edhe ai si Seozirisi ishin ndalur nê Gadishullin tonë, e mundi Penten, tek vendet e greqisë së lashtë, e mundi edhe Likurgin dhe emroi si mbret një vëndas që quhej Tharops, i cili e kishte shpetuar në një rast gjatë një udhëtimi natën, që ndoshta edhe Thrakia mori emrin sipas këtij mbreti, njashtu si edhe Maqedonia sipas të birit të Sezorisit Makedo ?
Poashtu edhe për Bakuzin thuhet se ndertoi një tempull për nder të atit të tij Amon, më këtë rast ai kishte bërë sakrifica dhe kishte ngritur një shtatore më kokë dashi, sepse edhe i ati i Bakusit, Amoni mbante një helmet të dekoruar me dy brirë të dashit të kthyër dhe e vente mbi kokë kur nisej për luftë. Poashtu si Amoni edhe Bakusi kur u nis për Indi ku ai mbante brirët e dashit të kthyer mbi helmet.
Si të mo na kujtohet në këtë rast princi Makedon, Aleksandri i Madh më helmeten e tij të famëshme që edhe ai si Bakusi shkeli token e Indisë 2000 vite më vonë ?
I vetmi autor ishte Eustate i cili e kishte vrejtur se Bakusi nuk ishte i biri i Slemesë i cili luftonte kundër Hindusve as ai Bakusi që Atenianët e adhuronin si të ishte biri i Jupiterit e i Prosperinës por një tjetër Bakus që origjina e tij dukej e panjohur sipas Eustate.
Të njëjten pytje e shton edhe Arieni, historiani dhe percjelles i ekspedites së Aleksandrit, kur erdhi ky personazh i famshëm i quajtur Makedo që mbante një helmet më brirë dashi, të ngjajshmen si kjo që mbante edhe Aleksandri i Madh dhe kur arrijti në Afganistan, aty afër Kabullit, saktësishtë në qytetin Nisa, qytet i themeluar dy mij vite para ardhjes së Aleksandrit dhe për habinë e të gjithëve, banorët e këtij qyteti ia dorzuan qelsat e kêshtjellës Aleksandrit, se ata e moren për perendin e tyre të lashtë, Bakusin dhe mendonin se ky Makedoni i ri ishte i biri i Bakusit të dikurshëm ?
Mirëpo ne sot mund t'ia kthejmi këtë pergjigjie Arrienit të urtë, se jo vetëm se pas Bakusit fshihej Ozirisi por edhe një personalitet tjetër më emrin Seoziris, faraoni egjiptin që pershkoi këto vende dhe i vetmi që i mundi hidusët, mirëpo egjiptasit e fshihnin këtë emër, pasi që ky kishte hyr në rangun e hyjnive të tyre të shenta dhe nuk duhej të konsiderohej më si mbret por perendi më emrin Oziris.
Nuk ishte koti shkuarja e Aleksandrit në Egjiptë dhe hyrja e tij në tempullin e Amonit, tempullin e babait të Ozirisit, Bakusit egjiptian, ku i dihet, më këshillat e Olimbis, ai duhej të paisej më këtë helmeten dhe brirete dashit, ishte çelsi apo fjalkalimi për të hyr edhe ai në boten hinduiste si perendi ku edhe atje ndoshta e priste një detyr tjetër...
Pra si dëshmi i një egzistences së këtij qytetrimi para europian e para egjiptianë, edhe sot mund të shihen ndertimet gjigante të Atlantëve të lashtë në siujdhesen e Krimes në vendin e quajtur Kersh=si kërrshi, e lartë 30 metra, e nderuar prej gurve kolosal, që vetem ata mjeshtër dinin ti ndërtonin më vegla të tyre të panjohura. Vetëm një qytetrim i tillë ka patur mundësi të ndertoje edhe muret kolosale në gadishullin Ilirikë, në Daoroson, Medun e ndoshta edhe Lezhen, por kurrësesi këta nuk ishin pellazgët si mendojmi ne por ishte ky qytetrmi i Atlantëve më qendër në Krime. Kjo mund të spjegohët vetëm më arsyjen se të shpetuarit pas kësaj permbytjes ndertuan më vonë mure të tilla në naltësi mbidetare prej 600 metra, dhe kur i shohim këto punime, janê tepêr të ngjajshme më ato muret e gjetura në Ukrainë, prandaj, nuk perjashtohet edhe kjo lidhje e gjithë këtyre terrtoreve nga Heregovinna Vinça e deri në Kaukaz kudo gjejmi gjurmê të njejtit qytetrim. Prandaj, përpos ngjajshmërisë së gjuhës, kemi edhe këto dëshmi të ndertimeve. T'ju permendim vetëm dy fjalë të ngjashme më shqipen; Në kohën e Aleksandrit, kur kaloi përmes këtyre vendeve të Transkaukazit, për habi ushtria e tij nuk hasi asnjë rezistencë, të gjithë banoret ishin fshehur në vendëbanimet perdhese që quheshin kulla pra ishin gropa te hapura në shpatije të maleve dhe nga aty vëzhgonin armikun, prandaj edhe sot quhen disa toponime të tilla që mbajn këtë emër, Kullashi, Gusari apo Kusari, ...pra ishin gropa nga kullonte uji dhe sherbenin për strehim.
Nuk mund të thëmi se gjuha shqipe sot nuk ka fjalë të huazuara nga pellazgët, pa dyshim se ka fjalë skito-pellazge apo kalde e kushite të ardhura nga lindja përmes sumerve të Mezopotamisë që i percolen deri tek ne këta pellazgËt apo Bellaskët e bardh nga Babilonia në peloponez, mirëpo kjo nuk do thotë se edhe ne jemi të ardhur me origjinë nga këta pellazgët e shpëtuar nga permbytja e Atlantidës, si e thotë edhe Naim Frashëri, për shkakë tê shtimit të tyre si mizêria, si mizat, u detyruan pellazgêt nga Azia tê kalojnë detin më Anije dhe u vëndosën në trojet tona, ku gjetën strehim nga vëndasit, Molopet e Epirit, u asimiluan në mesin e e popullit autokton, se perndryshe duhej te pranohej teza se ne erdhem nga Babilonia kështu qê edhe ne si grekët do ishim të ardhur e jo autokton, por, e vetmia dëshmi që ne jemi autokton është kjo, përmes Antropologjisë, dëshmohet se shqiptarËt janë popull autokton dhe europianë i races Dinarike dhe jo i ardhur nga lindja, edhepse kjo pakicë e këtyre pellazgëve që kaloi nga Arkadia pastaj në Thesali dhe nga aty kaloi në Thesproti të Epërme që quhej Epiri dikur në vendet per rreth liqenit të Ohrit, dhe Doodna e vertetë duhej të ishte aty afër Dibres e jo në Epirin e sotem. Këta pellazgë që erdhen në viset tona dihet se shumica e tyre iken në Italië, edhese qëndruan tek ne një kohë të shkurtër, rreth 150 vite, ka mundësi të kenë mësuar ndonjë fjalë shqipe nga banoret vendas autoktonë por edhe ne kemi huazuar nga ata fjalë skite prej kësaj diaspore.
Sidoqoftë, edhe pa prezencen pellazge në viset tona, në jemi populli më i vjetër i Europës ku ndoshta edhe këta banorët e Atlantides në Krime e kanë periardhjen nga këto viset e lëshuara si i shohim germadhat në Daoroson dhe Vinça dhe këtu do ishte një mbështetje e vetme pozitive për ne, se, kur i shohim ato punime mbi gur si dhe veshjet e këtyre banorve me tirqi identik me veshjet tona të sotme kombtare, pastaj ngjajshmërin përmes gjuhës, do ishte e pa mundur që të mbesim gjithëmonë në të njëjten pozit; « edhe ata i moren nga ne këto veshje »...mirëpo ka diçka që nuk qendron këtu, sepse, tirqit janë të një stili tepër të persosur, nëse i vrejmi ato shenjat e zeza topa topa si tigri, dhe se në realitet, tigri i bardh jeton vetëm në stepat e largëta të Kazakstanit e Uzbekistanit, nga ku mendohët se edhe zhguni është i ardhur nga banorët e lashtë të altajve, të cilët çpikën zhgunin.
E njëjta gjë është edhe pêr popullin Ujëgur në Kinë ku edhe ata sot lavdërohën se gjithqka e tyre është autentike, si muzika pêrshembull, ku defit i thonë edhe ata si ne =def= mandej edhe stili muzikor i tyre më të cilin mburren ata më një vegel muzikore si çiftelia por më tre tela dhe kur këndojnë, këtë melodi e quajnë =makam= ndërsa tek ne edhe sot quhet =nakam=, pastaj edhe mënyra e tyre se si ia arrijten të çpikin një sistem për ujitjen e arave e kopshtieve të tyre duke hapur galeri apo kanale në vendet gurore për të sjellur ujin deri ne kopshtin e tyre, edhe kjo është e habitshme, apo thjeshtë edhe njê dëshmi pra se dikur, të gjithë këta poppuj kishin si djep qytetrimin nga Meotida apo Atlantida e Krimes.
Atlantida në gjirin e Meotidës në Krime
Te gjitha këto paralele më ngjajshmëri aqë përrallore na bëjnë të mendojmi edhe më tej sot; A thua, ku dhe kur filloi civilizimi i parë, në Egjipt apo në Atlantidën e fundosur këtu në gjirin e Krimës ?
A është e dëmshme apo në dobinë tonë që ne shqiptarët sot të deklarohemi se i tërë qytetrimi i sotëm europianë rrjedh nga të parët tanë pellazgët, e siç e pamë më lartë më deshmi e prova shkencore, se e gjithë kjo bashkësi e popujve të lashtë, origjinën e përbashkët e ka nga të shpetuarit e Atlantides që gjendej në Ukrainë?
Sikur të kishte egzistuar Atlantida aty diku në detin Egje, edhe unë do kish thënë, po, pajtohem dhe se pa dyshim edhe ne duhej të ishim pasardhesit e pellazgëve, mirëpo, është dëshmuar nga dijetra të mdhenjë e shkenctarë se pellazget nuk janë autoktonë në vendet tona por të ardhur nga largë, ku i pari i tyre Belli apo Ab-eli i bardhi, rrjedhin nga kolshida e largët e kaukazit dhe se tê gjitha këto degë të popjve janë me origjinê skitike, te bardh që kurrsesi nuk duhet ti ngatrrojmi më sllavët e ardhur 2000 vite më vonë nê viset tona, kjo rrënjë e përzier me popujt tjerë turko-mongol, kjo dihet, por fjala është për skitet dhe kaldet, e kolshet e vjetër të cilët, pas këtij kataklizmit siç e pam, fundosjes së Atlantides në Krime, u detyruan të strehohen në toka tê reja, nga Babiloni u shperndanë neper vise tjera të botes antike dhe disa degê nga kjo familje e madhe më nê fund gjeti strehim në tokat e të parve tanê autoktonë që ishin banorët më të hershem të europes, raca dinarike ku dhe ne shqiptarët i perkasim ketij trungu, e jo races kalde e skito-kushite, siç e vrejtem më lartë.
Megjithate, nuk perjashtohet kurrësesi ngjajshmëria apo lidhja që na perketë më pellazgët, vetëm përmes gjuhës por jo edhe për nga origjina etnike e gjenetike.
Edhe Albert Dozon kur fletë për gjuhën shqipe, disa herë që është takuar mê Konstandin Kristoforidhin, ai e permend fjalorin e tij tê gjuhes shqipe greke më 40 000 fjalë shqipe dhe në mesin e tyre ka gjetur vetëm 400 fjalë të huaja sllave, do thotë vetëm 1.%, dhe nuk më duket se është ndonjê tragjedi kjo, se shumica e këtyre fjalëve që mendojmi sot se janë fjalë sllave të huazuara nga këta sllavët e jugut të ardhur para 1000 vitesh në viset tona, mirëpo në realitet disa prej tyre janë fjalë të huazuara më herët, me ardhjen e pellazgëve në këtê pjes të gadishullit, lexojeni më lartë si deshmi, pellazgët erdhen nga Babilonia Bab-el-on, =ati i diellit= dhe u vendosen për herë të parë në Argun e Peloponezes dhe u quajten Arkadien, sepse këta popuj bartnin m vete një kuti prej druri dhe e barnin në një karocë, ku në këtë =arka=si e quanin ata në gjuhën e tyre, që edhe shqipja e ka houazuar me siguri, pra mbrenda në këtë ark kêta të shpetuarit e ruanin një guri i zi, si një shenjë kujtimi ndoshta që e ruajten nga shperthimi i vllkanit që shkatrroi Atlaniden ?
Pradaj, nuk duhët të habitemi se këta të shpetuarit e Atlantides, që nuk ishin vetëm pellazgët por edhe etni tjera prej 7 ishujve që jetonin rreth Krimes në Meotiden e sotme, pra të gjith këta popuj bredhen vende të largëta në kërkim të tokave të reja, du një deg e tyre arrijti edhe në Arabi, nuk ka nevoj të flasim se si profeti Muhamet i dogji të gjthë idhujt e të parve të Atlantëve që e aduroninedhe ata hëbën dikur si të gjithë kaldeanët e kushitët, pra vëndosi që ta ekspozoje gurin e zi në pallatin e tij si një simbol i Aliancës së vjetër në A ka ba...ku vinin banor e beduin=të varfër=bedi, në gjuhën skite, nga vendet e largëta të vizitonin dhe ia arrijti këtu fama e tij si profet përmes kësaj magjisë së këtij gurit të zi vullanik nga trualli i Atlantidës.
Poashtu edhe pellazgët kur erdhen në gadishullin tonë, ndoshta pasi bredhen boten, megjithëse, thuhet se erdhen drejtë nga Babiloni, ku në këto toka banonin autoktonët, para ilirët, Molopet apo Epirotët ilirianë e dorianë, të rrënjes dinarike. Pra pa dyshim se keta popuj atje para permbytjes flisnin edhe gjuhen sllave, siç e vren edhe Robert D'Angeli kur fletë për mbishkrimin e Steles Lemnos, fjalen sllave « zivaj » e konsideron si fjalë shqipe, duke u shprehur se kjo fjalë si dhe « =siba » «si je » janë fjalë shqipe por që sllavet i huazuan nga gjuha shqipe, normal se duhet të mbesim pa koment kur hasim në këto analizash të pa baza, sepse dihet se « zivaj » apo =zhivaj =jeto, është fjalë e gjuhës skito sllave që perpos tek stela e Lemnos është gjetur edhe në mbishkrimin tjetër në Egjiptë, prandaj kurrësesi nuk mund të thuhet më tej se « ...ne shqiptarët shkuam deri në Egjiptë » « ….ne shkuam edhe deri në Indi, sepse gjoja se kur shkoi Aleksandri në Indi, atje i thanë prinncat indian që edhe para tij, në kohët e lashta këtu në Indi erdhi edhe një Makedon tjetër i cili mbante mbo kokë të njejtën helmet më brinjë të dashit » dhe tani neve na u është bërë shprehi kjo, të themi se « ne shkuam gjithandej nëper ekspedita dhe pushtuam tërë botën antike gjithandej kemi lën gjurmë të gjuhës shqipe ?
Këto përgjigjije aqë të thjeshta, mos mendoni se e ndihmojnë apo e zmadhojnë historinë tonë, por perkundrazi, ne e demtojmi gjeneraten tonê të re se këto ide janë tepËr negative për ne. Këtu paraqitem historinë e sakët se si erdhi deri tek ndarja e popujve nga Atlantida dhe se si u ndanê pastaj edhe gjuhêt e bootës ku pa dyshim edhe gjuha shqipe së bashku më gjuhêt tjera të botes dikur ishin në kontakte, jo duke u nisur nga gadishulli yni por e kundërta, nga lindja erdhen drejtë perendimit, prandaj është absurde të diskutohet më teza e ideologji të pa baza se të vetmit popuj që ishin autoktonë, os më të lashtë se këta Atlantët e Krimes ishin vendas vetëm Dinarikët dhe kultura e Vinçes ishte bija e Atlantëve të Krimes ku prej aty kalon edhe në mezopotami e Indi. Ende nuk mund të vertetohet se cila kultur ishte me e vjeter, ajo e Viçes apo e Mezopotamis apo e Egjiptit, prandaj djepi i qytetrimit te botes mbetet ende Egjipti, dhe nese është e kunderta që qytetrimi i parë filloi në Krime, atëhere duhet besuar se edhe egjiptasit rrjedhin nga ky qytetrim Atlantëve, ku aty jetonin shumë popuj, si ç e vrejtem, nuk ishin pellazgët të parët e botës por njê rremë i kêsaj familjes atlante të kaldëve që u shperngulen në Armeni e pastaj nga atje erdhen në Gadishullin tonë gjuha armene si dhe tjerat gjuhë po e vertetojnê se tê gjithë jetonin dikur së bashku nê këto vise të largëta dhe nuk duhet dhe nuk kemi pse ti ikim së vertetes kur dihet se ne shqiptarët jemi 90% autoktonë të races dinarike e jo aziatike, por nuk perjashtohet as hyrja e këtyre gjuhëve lindore të ardhura nga popujt që shpetuan nga ky kataklizëm, pra gjenetikishtë ne jemi autokton kurse perkahë gjuha kemi edhe ne si popuj tjerë elemente të kësj bashkësije së lashtë dhe që duhet ta pranojmi këtë fakt të drejtë që duhet parë pozitivishtë pa asnjë dyshim se nuk jemi ne të veçant në botë e as në Europë dhe se gjuhët e tjera të europes nuk dolen nga gjuha shqipe, as që u themelua Roma nga ne sepse ne qendruam në trojet tona aty ku jemi edhe sot dhe kjo është krenaria jonë se jemi shqiptar dhe pasardhes të races dinarike dhe pasardhës të ilirve kjo do na mjaftonete e jo të teprohet më thênjet se gjoja e tërë bota e ka origjinen nga gjuha shqipe. Mirëpo pasi që nuk deshirojmi të mbahemi si të urtë, dhe si dihet, çdo popull ka dhe mburret më origjinen e tij ku nganjêherë secili deshiron ta shpalli veten mê të vjetër se tjetrin.
Të shohim këtu se si armenet i thonë zogut =zog= apo =zok= si dhe rreth 200 fjalë tjera të ngjajshme më shqipen. Tani mund të thuhet se edhe armenishtja e paska origjinen nga shqipja ?
Pse jo, është shumë e lehtë të thuhët por si të provohet kjo...?
Pra, nuk duhet tepruar më këto tema, do ishte në interesin tonë të shkelim më këmbë për toke njëherë, se këto kritika duhet t'ia lëmi trashegim gjenerates së re që të mos infektohet me banalitete si këto të perditshmet që i hasi në shtypin tonë, por të ndrroje konceptin e të meduarit ndryshe nga këto ideologjit e tezat e mbrapshta që i nxjerrim dita dites pa kurrfarë pergjegjsije.
Sipas Robert D'Angeli, shumica e gjuhëv edhe dialekteve pelazgjike të vjetra kanë humbur prej kohesh, njashtu si humbi gjuha hitite, etruske, lidiane e bizantine, por edhe ka edhe të tjera që kanë shpetuar, disa gjuhë në Azinë e vogël, në Toskanë, dhe bregdetin Adriatikë, dhe nëse sot ende ndihen elemente pelazgjke nê Greqi, nê Italië, nê Sicilië në korzikë si dhe Sardenjë e tjera:
"Mos të harrojmi se duke u bazuar në të dhënat tjera, ne nuk do kerkonim nga shqiptarët e sotëm, që ka nevojë të reformohet, i cili për shkaqe të situatës gjeografike dhe shkaqet e rrëthanave tjera, është vonuar për sa i përketë civilizimit të sotëm, ti permbledhin të gjithë termat e të gjitha format që i flisnin popujt vjetër pellazgë dhe duke iu falemenderuar kontaktit të tyre më popuj të ndryshëm sot shqiptarët e kanë zhvilluar dhe perfekcionuar gjuhën e tyre gjatë mivjeçarve të kaluar përmes huazimeve të duhura e të pasuruara".
Tek mbishkrimet e Karrisë, Robert D'Angeli pershkruan tentimet e deshifrimeve të mbishkrimeve në njê permbledhje të këtyre teksteve dy gjuhësore, karriene dhe greke në volumin e famshëm Titulli Asiae Minoris vol. titull Lyciae, 1901, mirëpo dijetarët nuk pajtohën më këto deshifrime, ku shumica e tyre pohojnë se tekstet likiane janë të shkruara në gjuhën indogjermanike, poashtu edhe më parë studiuesi Grotefend pohonte se gjuha likiane ishte indogjermanike, sipas teksteve në fjalë, nder tjera, studiues tjerë pohojnë se këto mbishkrime të zbuluara në Azinë e vogël janë në gjuhën sllave, do thotë ariane ose pellazgjishtës së vjetër, ky ishte mendimi i Shodzkos, ndërsa Konder ka gjetur se gjuha karriene është një dialekt më origjinë nga popujt Vanit, do thotë Albania dhe Armenia e Kaukazit.
Pra si e shofim, dijetarët e shumtë tê shekullit të kaluar si edhe të kohes së tanishme, e vejnë në pytje gjuhën evjetër skite, që Robert d'Angelis e quan gjuha e vjetër e arianve apo e pellazgëve të lashtë, ku edhe më vonë Ventris në deshifriet e Linear B të shekullit XIV-të para krishti vrejti se mbi këto tableta kishte edhe elemente të gjuhës sllave. Normal se lexuesi aktual d befasohej më këto të dhëna, mirëpo si e tham edhe në fillim të temes se, kurrsesi nuk duhet ngatrohet gjuha sllave e popujve që sot jetojnê nê gadishullin tonë, ku dihet fortê mirë se këta sllavët e epokes pas krishti nuk kanë lidhje familiare më skitët e lashtë që ishin popull i antikitetit të vendosur kryesishtë në Ukrainen e sotme, nuk ka fare të bêje as më serbët e as më bullgarët kroatet apo sllovenet, megjithëse sllovenet sot perpiqen nga ana e tyre të pervetsojnë gjuhën pellazge etruske si trashigimsi të tyren, poashtu edhe serbët, pa e thënë asnjëherë se populli skitë ishte strgjyshi i gjermanëve dhe pellazgve, ndërsa stergjyshërit e serbëve e bullgarëve ishin mongolët ku vetëm se duke e huazuar tërsishtë gjuhën skite, këta popuj të stepeve të Azisë që nuk kanë gjenom skitik tentojnë dhe pretendojnë sot se edhe këta janë popull i lashtë i këtij regjioni të gadishullit, gjë që është krejtë e pa vertetë.
Ndërsa sllovenët pretendojnë se janë këta pellazgo-etruskët e vjetër që erdhen nga Azia e vogël ku nga Italia pastaj aty afër në kufi më sllovenët të kenê patur marrdhenje, duke u nisur si baz se sllovenet asnjëherë nuk e kanê pranuar që janë popull i ardhur nê kêto vende nga trungu i popujve të sllavëve të jugut por gjithëmonë kanë revandikuar një origjinë gjermanike, si baz duke marrur emrin "slloven" që do thotë "gerrmshkruesit" dhe ky term iu jep munësin sot të revandikojnë origjinen pellazge e etruske. Përpos kësaj, studiuesit e rinjë slloven perpiqen të deshmojnë më deshifrimin e mbishkrimeve etruske se të gjitha ato fjalë janë sllovene, pa epermenduar asnjëherë lidhjet që kishte nga antikiteti gjuha skite më pellazgët, por i shkojnë rrotull, duke perfituar nga këto argumente të dukshme se dikur vertetë pellazgët ishin të dalur nga bërthama e këtij popullit të lashtë Skitë që ngriti Atlantiden dhe Egjiptin, dy qytetrimet më të famshme. Nuk po hyjmi nê detaje edhe rreth pretendimeve tjera që i revandikojnë poashtu gati si sllovenët edhe serbët të cilët duke u bazuar në mbishkrimet e vjetra egjiptiane vehten e quajnë themeluesit e kësaj perandorie, edhe ata pa i permendur fare skitët por këtë atribut e pervetsojnë, për arsyen e vetme se edhe këta serbët huazuan gjuhën skite, që ishte në realitet edhe gjuha e deges së pellazgëve si dhe e sumerve e persve dhe indogjermanëve dhe e zvicrranëve të sotëm, që kanë origjinë Kimeriane edhe ata, që sot shenja të tilla vrehen gati se nê të gjitha toponimet e këtyre vendeve.
Prandaj, lexuesi yni duhet të jetë i kujdesëshëm kur lexon propaganda të tilla, ne duhet të mësojmi edhe mê tepër se për triumf, më e vlefshme është strategjia e mbrojtjes se sa e sulmit, nuk duhet t'ia kemi friken këtyre revandikimeve që i permendem, por më e keqja është se kur nuk e njohim një gjuhë të huaj siç është gjuha sllave të cilën pakë janê studiues shqiptar që e njohin, andaj edhe nuk mund të kontribojnë sa duhet perball këtyre syzheve nê lidhje më gjuhën skito-pellazge, duke i lênë anash siç e tham, thash e thënat e propagandes serbe e sllovene, se kur e njohim gjuhën e tjetrit, besoj jemi edhe mê të fuqishëm, sidomos sot për një studiues që don tê mirret më gjuhën e etruskve, e pa mundur të deshifroje mbishkrimet e tyre pa e ditur periardhjen e gjuhês etruske, e cila është skito-pellazge, e jo shqipe.
Të gjithë autorët grekë që e vizituan Egjitin, që nga Solloni, Herodoti e Dionisi si edhe nga Homeri edhpse nuk flitet, kur hyjnë në bised më
priftrinjët e Sajit të Egjiptit, ata iu thanë se, ju grekët e njihni vetëm se një permbytje, atë të Deukalionit=pêllumbi i detit (shek. XVI-të para krishti) mirëpo pati edhe permbytje tjera para saj...
Pra, ne pa e zbuluar se si dhe çka ndodhi në gadishullin tonë në kohërat e lashta ku gjurmet e Daorosonit e Medunit Lezhes e gjatë tërë bregdetit Adriatikë ku mbretroi njê kohë raca Dinarike, qê ne jemi pasardhe të saj, dhe ku ndoshta pas kësaj permbysjes së parë, banoret u larguan kah lindja, u ndalen nê brigjet e Danubit dhe vijuan më tej ndoshta deri nê Ukrainë e u ndalen në Krime ku edhe aty krijuan një Atlantidê të re dhe posa kjo u shkatrrua u ndajten këto 7 ishujt nê familje tê ndryshme, disa vijuan deri sa u ndalen në Mezopotami, popuj tjerë e percollen këtë dijeni, ua transmetuan popujve tjerë kështu vijuan deri në Indi, mandej edhe më tutje deri në Kambogj, aty ku themeluan një qytetrim të ri e modern, sa sot që ka siperfaqe Nju Jorku, një qytetrim prej guri, Angor, A n'gur ? Se, perputhja e atyre gurve më një mjeshtri aqë të perfillet, duket edhe sot nê germadhat e Daorosonit e të Lezhes dhe kur arkeologët gjerman në shekullin XIX-të bënë hulumtime në mbrëndësi të kësaj gjungle, u habiten më sistemin e kmerve, edhepse janë të vona, gdhendja e gurve aqë të perputhêt njëri mbi tjetrin iu la peeshtypje hulumtuesve, dhe per fat te mirê, ata zbuluan një vizatim ne relief ku dukej se si ferkohej nga dy punëtor guri i siperm mbi gurin tjetër më poshtë, sigurishtë hidhej ujê dhe zalli mes dy gurve ku guri i siperm ngritej me litar dhe shumê lehtë drejtohej si në një hulaqe duke u grryer mes veti deri sa që kur vehej mbi mur, as letra nuk mund të depertoje mes dy gurve...pra, edhe mjeshtrit e Atlantides në Krime sipas egjiptianve kishin mjete të panjohura, ndoshta sekrete, por si e tham, në Angor, nuk kishin asgjê tjetër perpos bambusit dhe litarve...kështuqë një ditë, nese zbulohet lidhja apo depertimi se si dhe kur iken Dinarikët në Ukrainë nga bregdeti Adriatikë, atëherë vertetë duhet të themi se, i tërë qytetrimi i Vinçes si dhe ai i Tartarisë dhe i Krimes Skite ishin më origjinë nga raca jonë Dinarike shqiptare dhe kështu do zgjidhej enigma e gjuhës shqipe vetëm më prova e deshmi shkencore ku pastaj vertete do themi më plotë mburrrje se e tërë Europa ka zanafillen nga raca jonê dinarike, me origjinë shqiptare. Por, në situaten që sot jemi, pa unvestime nuk arrihet asgjë dhe pa specializime tê arkeologve e hulumtuesve shqiptarë, prandaj, tezat pellazge per momentin nuk na shëndrrit por na qonë në galaksi tê pa eksploruara të një popullit apo një emrit të një familjes apo diaspores endacake që doli nga maletet e kaukazit, apo nga tê shpetuarit e kesaj Atlantides së dytë, por që e bredhi nëper tri kontinente e sa e sa detna, duke u perzier me popuj e raca tê ndryshme deri sa perfundoi së egzistuari në Lemnos e priti diten e denimit nga perendeit per krimet makaber që kishin kryer ndaj njerzimit dhe perendi nuk i harroi dhe i zhduki, ndoshta se e meritonin ?
Kurse në disa faqe më tej poashtu në Enigma të Robert D'Angeli ku autori shprehet kështu; « Shqipëria duhej të ishte dikur e banuar më një popullësi prej 13 million banorve në kohët e lashta që të ket patur mundësi të leje gjurmë nëper të gjitha këto territore të hapta që nga India, Mezopotamia, Azia e Vogël, Palestina, Egjipti Eruskët e italisë Iberia e deri ne vendet Baske e Britania e Madhe, gjithkund dikur flitej gjuha shqipe ? Po nuk e korrigjuam vten, me siguri se do dali dikush të na korrigjoje, mos të harrojmi se nuk jemi të pa thyeshem dhe se e vetmja teori që do na dali në shpëtim një ditë do jetë kjo dinarike dhe prap do kthehmi ti perqafojmi të parët tanë Ilirët, në të njëjtën pikë ku na la Akademia shqiptare dhe do i themi falemenderit shumë.
Prandaj autori bie ne kundershtim më vetë thenjet e meparshme, ku thotë se shqiptarët asnjëherë nuk kanë prodhuar as që kanë patur mundësi të kishin njê popullsi aqë të dendur prej 13 milion banorvë, kurse në disa kapituj më parë e thotë se të gjitha këto vende i kanë shetitur parardhesit e shqiptarve që ishin pellazgët, si popull autokton i gadishullit, por siç e vrejtem në analizen më siper, këtu nga dijetar tjerë, ëeshmohet e kunderta, se, paraardhesi i parë i bardh i pellazgëve quhej Belli apo Abeli i fisit As, Asët e bardh, apo Belli Asi, Azgët e badh ?
Apo si të spjegohet ndryshe që Partët, edhe kjo familje skite, u shendrruan nga Partet në Bardet e pastaj në Lombardet ?
Amazonja skite më tirqi në një muze...
A duhet të mburremi si pasardhes te Atlantëve edhe ne në bashkësi me të gjithë popjt tjerë që i permendem këtu sipër, më kushet, kolshet, kaldët, skitët e largët që rrjedhin nga Atlantida, apo te rrimi aty ku ishim si gjithmon te pa famshëm por autokton nga rrënja dinarike në trojet tona ?
Si të spjegohët ndryshe edhe kjo piktur mija vjeçare e gjetur në djepin e Atlantidës, ku shohim një grua amazone e veshur më zhguna, tirqi dhe qeleshe si veshjet shqiptare ? Pastaj, si të spjegohët ndryshe veshja dhe traditat e rrethit të Zakopanjës në Poloni ku edhe ata mbajnë edhe sot këto të njëjtat veshje tradicionale si të tonat ?
Permbysja e madhe 5600 vite p.K
Harta e Herodotit dhe Meotida, Atlantida e dytë...në Krime..
Rrugëtimet skito-pellazge
Pllatforma e parë êshtë dinarike, vjenë pastaj pellazge dhe skito-gjermane
Migracionet e popujve te lindjes
Dinariket
Migracionet skite
Dinariket dhe perhazpja e tyre
Kam shpresa se do dalin pas kësaj teorie edhe teori tjera, ku i dihet: ndoshta do ti nxjerrim edhe Atlantët më origjinë Pellazge, ne vendë që ti quaim pellazgët si te dalur prej Atanes, kryeqytetit të Atlantides, pse jo ?
Enigma e popujve të Hënës
Diodori qëe vizitoi Egjiptin në kohesen Qezarit, ai nga prifterinjët egjiptianë të Sajit na mëson se si në kohërat e lashta egjiptianët themeluan koloni të tyre në botën antike në Mezopotami, Indi, Kaukaz Trakë dhe Greqi. Bota antike ndahej sipas racave që dominonin njëra mbi tjetrën dhe në krye të këtij sitemi qeverisës sundonte Seozirisi i famshëm nën simbolin e Diellit.
Fiset dhe racat ishin të ndara ne familje të ndryshme, si familja e Hënës, familja e peshkut, familja e krokodilit e Luanit e Kaut.
Në familjen e Hënes bënte pjes edhe Marsi e Venera ose Aferdita si dhe familja Thot ose e Merkurit si dhe disa familje tjera të bregut të Nilit që ishin të drejtuara nën bajrakun e Peshkut.
Miologjia greke i ka ruajtur këto kujtime të familjes së Hënës egjiptase të udhëhequr siapas shefave të tyre. që ishin të ardhur nga qyteti Nisa buzë Nilit, që ishin familja e Silebëve=silene=el-ana =hëna.
Në himnin që mendohet të ishte i Orfeut, Silene ishte babai që e kishte rritur Bakusin, ku permendet edhe tek pushtimi i Hindëve, Silene i cili komandonte krahun e djathtë të Bakusit. Ky rast pra është i ngjajshëm edhe me rastin tjetËr kur Makedo, pra i biri i Seozorisit i jep emrin Maqedonisë, Selenët apo helenet me siguri moren edhe këta emrin helen nga ky komandanti qê quhej Selene që simbolizon Hënën apo al-ab-ana dhe më vonë Hallebana ?
Rrémi i races Dinarike Adriatike është i dallueshëm prej degve tjera...
Qyteti Mendes Men-hes, që në hieroglifet egjiptiane shënohet me simbolin e hënës dhe që i kushtohej perendisë Pan, i cili ishte në fakt njê gjeneral i Seozirisit që e shoqêroj në ekspeditene tij në Indi, ku emri i tij rrjedh nga =ap-an=që ishte personifikimi i familjes së Hënës. Kulti i Panit mê vonë hyri edhe nê Greqi në kohën e luftës së Tojes por duket se këtë perendi e adhuronin shumë kohë më parë Pellazgët arkadianë, pra në pergjithesi, Pani njihej në Greqi vetëm sipas emrit Priape =pre-apa=ku i kushtonin një figurinë më krihë, njësoj si edhe tek sumerët ku është gjetur e njëjta figurin në Shqipëri si dhe kohëve të fundit edhe në Itali e ardhur përmes pellazgo-etruskëve më formen e një sfinksi në miniatyr por më krihë mbeshtetur mbi një këmbë të vetme si te një shpendi që mund të jetë huti apo shqipoja, pra në pamje kjo figurin e Priapëve simbolizonte forcen e fekonditetit të natyres në Mezopotami.
Në luftën e Trojës, mbreti i Asurit i dergon Primait 10 000 luftëtar nën komanden e Memnonit që ishte i biri i Titonit, një zatrap i persëve. Këtu pra na del në ndihmë perpos Plinit e Ktesiasit edhe Diodori i cili mbështet iden e Plinit se Etiopianët që ishin fqinjë të Egjiptit krenoheshin më Memnonin që kishin si hero të tyre, mirëpo edhe tek kushitët e kaukazit hasim të njëjtin emër Men-hon, Menhoni=prijsi i hënës.
Sipas Plinit, Etiopianët e Kaukazit ngjyheshin më ngjyrat tbardh dhe zi, më siguri trashigim nga epoka e ekspedites së Seozirisit nga Egjipti, dhe se këta etiopianët e bardh quheshin Hiperborët, kurse të zinjët quheshin Morët, njësoj si për Morët e Afriekës veriore. Sipas të gjitha këtyre dëshmive kuptojmi se, Etiopia aziatike gjindej në vendet e sotme apo trans kaukazi, Azerbajgjan e Gjeorgji, ku e konfirmon edhe Herodoti. Mirëpo Diodori e sqaron më së miri këtë anomali të keq interpretuar për historinë e njerzimit se në realitet, Etiopia e Azisë lindore i dha Egjiptit të lashtë të Nilit shumë gjëra te vlefshme si disa ligje të tyre si dhe skulptura dhe sistemi i shkrimit lindi nga ky populli etiopianë i Azisë ku i dhan Egjiptit pos tjeash edhe shumë sundimtar.
Etiopia e Afrikës së sotme, perpos disa gjurmeve të krishtianizmi të vonshem nuk na dëshmon asgjë më shumë për një lidhje më Egjiptin e vjetër përpos shperndarjes së fiseve Hiksose që ishin më origjinë ndoshta nga Etiopia aziatike të cilët kur lëshuan egjiptin gjeten strehim në këto pjes të Afrikës lindore që dëshmohët edhe sot më disa idioma se gjuha e tyre ngjanë më gjuhët kushiite të Kaukazit.
Në realitet Etiopianët e Afrikës veten e quajnë Habesh që do thotë në gjuhen Abisiniane populli i perzierë.
Sipas traditave abisiniane populli i tyre rrjedh nga Noe, nga nipi i tij Kushi i cili zbret në Egjiptë dhe nga aty vendosen në Abisini. Pa dyshim se kjo tradit vjen nga dalja e Hiksosve që ishin nga Kaukazi e egjiptasit i qujten hiku-sos, pas sundimit 500 vjeçar mbi Egjiptin mê nê fund egjiptasit i largojnë nga vendi dhe këtë gjenealogji ua percollen edhe banorëve afrikan të Abisinisë që u përzien më ta dhe moren ngjyren e kuqe, për ate edhe Deti i Kuq mori këtë emër.
Një kronik tjetër na informon se Abisinia ishte e banuar më një popullsi të quajtur Agazi ose Agazianë rreth 1800 para krishti, dhe se rreth vitit 1400 para krishti kjo popullësi agze që fliste gjuhë të ndryshme e pushtojnë Abisininë ku dikur ky populli Agazë jetonte në brigjet e Tigrit në Mezopotami.
Pra, ky kolonizim quhej ndryshe më emrin Angaba, që do thotë, hyrja e popujve të ndryshëm në Abisinië më origjinë aziatike nga kushitet e kaukazit. Së pari këta popuj nga kaukazi u vëndosën në Palestinën aktuale, që historianët arab e quajtën këtë popull më emrin Berber të cilët nga Palestina kaluan në Afrikë por që përbënin fise të shumta, sipas Ibin-Khaldun, fiset tjera quheshin; himiaritët, moderitët, koptët, amalesitët, kananenët dhe korreshitët, të gjithë këta popuj jetonin më parë në Sirië dhe flisnin një gjuhë "barbare" që ndoshta pasi që ky populli Hiksos për arabët konsideroheshin Berber pra më plotë logjikë e themi se edhe gjuha e tyre duhej të ishte gjuha Berbere e jo barbare !
Diku tjetër i kemi permendur edhe popujt e egjeut që nga faraonet e egjiptit në shekullin XIII -të pra 100 vite pas largimit të Hiksosve nga Egjipti, faraonet permendin ne shkrimet e tyre se para invadimit të Hiksosve kishin marrêdhenje me popujt e egjeut që quheshin Hajnibu, e tani pas 500 vitesh kur lidhen perseri kontakte me ishujt e egjeut sidomos me Kreten, egjiptianët vrejten se aty më nuk ishte populli Hajnibu por një popull tjetër që e quanin Kefti, të cilët kishin vënë në qarkullim një sistem të njê shkrimi të ri...jo si ai Hajnibujve me simbole si tek egjiptianët hieroglifike por ky ishte njê shkrim fonetik që lexohej rrokje pas rrokjes permes shkronjave tê reja. Një studiues nga Magrebi kohëve të fundit ka dhënê njê spjegim të ri se mbishkrimet e steles së Lemnos deshifrohen permes gjuhës berbere, që do thotë skite- pellazge ose permes gjuhëve te kaukazit ku edhe Berberet e Afrikes veriore shkruanin një alfabet të ngjajshëm më atë fenikas dhe frigjianë, pra deshmohet se ishte i njejti popull ose e njejta deg e familjes së popujve të Hënës.
Emigrant që u dëbuan nga Gjosue nga Siria e Palestina dihet se e pushtuan Abisininë dhe quhëshin Agovë, banonin tek burimi i Nilit ndërsa një koloni tjetër e perbërë prej fiseve Agovë dhe Lasta (nga skitja dallendyshe) ku këta Agovët tê mëdhenjë kishin mbretin e tyre që quhej Hanes, që do thotë sipas simbolikës nga gjuhët kushite të kaukazit an-es =sunduesi i Hënës, nga rrjedh edhe emri shumë i perhapur në Abisini, Johanës i njëjti si për Jon apo Gjon.
Pas një periudhe të shkurtër, këta popuj me të kuq e me flokët e lëmueshme u quajten Ghebertis, i ngjajshëm me fjalët Gheber et Heber që i hasim tek kushitet në Azië dh tek gjermanet si Arian apo Eri, populli Arian. Tek këta emigrant që kishin ruajtur gjithëmon thelbin e fjalës As apo Asi që vinin nga Agazi perputhet më emrat e mbretërve të parë të kêsaj dinastije që sunduan mbi Egjiptin qê nga viti 2183 para krishti qê zgjati gati 500 vite, gjithsejt dhan më së 36 mbretër, nder ta ishin Asis dhe Janias. Nga kjo vertetohet se Abisinia apo Etiopia e sotme është e kompozuar nga popuj të perzier nga kaukazi të cilët pasi qëndruan një kohë në Siri e Palestinë u shperngulen nëper tërë Afriken. Tek sirianët venerohej planeta Aferdita që e quanin Astarte, poashtu edhe emrat e qyteteve palestineze fillojn me A, qê janë, Ashkeloni, Gaza e Ashdod që konfirmohet nga kronikat arabe se këta Hiksosët quheshin Berber e që flisnin një gjuhë barbare. E si mos të permendim Herodotin, babain e historisê antike kur fletë për banorët e Likisë, nuk e dinte se ç'farê gjuhe flisnin edhepse i kishte aty krejtë afër por e thotë se flisnin njê gjuhê « barbare » mos ndoshta këta flisnin gjuhên Berbere ?
T'ju rikujtojmi se këta Hiksosët te ardhur nga Kaukazi, ku disa prej tyre pasi që kishin kaluar pêrmes Mezopotamis kalojnë në Siri e Palestinë dhe që historianët arab i qujten jo Hiksos as Simerianë por Berber dhe pasi qê u shpartalluan nga egjiptianët mê vonë, këta berberet si e vrejtem disa prej tyre gjeten strehim nê perendim tê Egjiptit, pra në Libi e Tunizi të sotme ku mê vonë rreth 1200 para krishti, para luftës së Trojës disa prej tyre donin të kthehen mbrapa por nuk mund të kalonin kah tokat e Egjiptit se ishin në armiqêsi më ta dhe me siguri se duhej te kalonin me anije permes Kretës për arritur në Libanin e sotem ose Siri dhe Turqinê e sotme, tek të afërmit e tyre aty ku ishin vendosur disa shekuj mê parë, dhe kêtu si duket Herodoti i ngatrron kêta berberet me barbarët, kjo mbetet vetem si hipotez e shtruar por të gjitha hulumtimet qojnë drejtë kêsaj mundêsije, ku edeh sot asnjë historian modernê nuk arrin ta kupoje Herodotin se si shprehet nê këtê mênyr që mos të dije se çfarê gjuhe flisnin fqinjêt e tij qê ishin mu aty afêr Halikarnasit., e pa besueshme, si ka mundësi ?
Poashtu kemi edhe dëshmi tjera se fiset e Abisinisë ruajten emrat e banorve të mêparshëm që jetonin në Palestinë para se te shperndaheshin nga Gjozue, si Falshas që sot jetojnë në Etiopi por që praktikojnë judaizmin të cilët pretendojn se ruajnë shkrimet e shenjta dhe se lidhen ngushtë më Filishtimët ose Filistinët që Palestina e sotme mban emrin nga ky fis i Berberve, apo i barinjëve Hiksos që migruan nga Etiopia e Kaukazit.
Sipsa kësj, rrënja e fjalës egjiptiane Ag, mori emrin e prijsit tek kolonit e reja egjiptiane në kaukaz, siq e permendem lartë nga ekspedita e Seozirisit, ku termi Ag vjenë nga naga=gjarpëri nga sanskrishja =aje, aja apo Aga nga e shtuar nga arabët e koptët me qka konfirmohet se sipas mitologjisë së vjetër sumere thuhet se një gjarpër e pushtoi Tigrin dhe sundoi një kohë të gjatë mbi të. Poashtu nga Etiopia e Azisë së kaukazit dolen edhe popuj tjerë siq ishin Pulët që pushtun a Afrikën qëndrore, gjurmët e këtyre popujve i gjejmi në toponimet e sotme nëpër Afrikë si Timboktu, Niger, Jola në Adamava etj. dëshmojnë Denam dhe Barth europianët që u habiten më këto etni të izoluara te Afrikës që kishin shumë dallim nga vëndasit, kishin pamje tjetër dhe diktohej se janë të ardhur nga një vend i panjohur.
Dihet se populli i shkrimeve të para quhej Phul, ku njëri prej mbretërve të Asirisë quhej Phul, apo Phol=ap-hol=, nga rrënja =ol=që nga gotikja do thotë =i lartë, i fuqishëm. Pati edhe fise tjera nga këta Folët apo Fulët qe u shperndan nga Siria më Berberët dhe Kanaanët, ku njëra nga familja e tyre Barabras që sot jetojnë në Nubi e ruajtën këtë emër, e vrejmi fmiljen e tyre përmes statujave egjiptiane që permbajnë flokët bistek, ku këtë dukuri e vrejmi më vonë edhe tek dinastija e mbretërve sirian e persse por në vend te flokëve këta e bënin bistek mjekrren, si e shohim, lidhja e Berberve, Hiksosëve e Pulëve apo Fulve, i përketë të njëjtês familje kushite nga Kaukazi. Këta emigrant të cilët para 4000 vitesh hecen përgjatë Nilit deri në burimin e këtij lumi ku atje lanë gjurmë përmes toponimeve që ndeshim edhe sot si mali i njohur i Afrikës qëndrore që mbanë emrin Gebel- Kumri që do thotë Mali i Hënës. Në realitet rrënja e fjalës =kumri= rrjedh nga emri i perendisë egjiptase Lunus mirëpo thuhet Gom nga u formua Gomeri emri i i djalit të Jafetit si e shohim, edhe nga emri Gom-Eri= rrjedhin nga hëna.
E pa spjegushme do mbetej kjo enigm sikur të mos nderhyhej edhe tek gjuha e traditat keltike, perndryshe si do spjegohej kjo lidhje, kur hasim tek emri i vjetër i Etiopisë në Afrikë pa ditur fare se nga e ka nxjrrur dijetari Prishard emrin e vjetër te këtij vendi që e quanin Alberogran që në gjuhën etiopiane do thotë vendi i lartë ?
Pa dyshim së ky emër është nga gjuha kelte e paster, al- ab-er=Alber është një shprehje keltike e maleve që keltët e përhapen në tërë Europën.
Në mbishkrimet hieroglifike në një shtyll të Tutmesit është gjetur fjala Kens, e një fisi të Abisinisë, poashtu edhe galët prijsin e tye e quajnë Ken, ku edhe pas shekujve që emigroi kjo fmilje nga kaukazi ruajti gjuhën e te parve të tyre ku i emrun prijsat e tyre me emrat Amalek, Malek, tË mdhenjë, nga fjala Ag apo Aga, i madh ku edhe arabët nxjerrin më këtë emër fisin e famshëm Adi, apo Adët titulloheshin si sundimtar të mdhenjë. Pra nuk duhet të habitemi nga këto ngjajshmëri gjuhësore të emrave e toponimeve mes Etiopianve të Afrikës ee Gjermanëve kur dihet fare mirë që diur stergjyshêrit e tyre jetonin në të njêjtën platformë, në Meotidën e Atlantëve në Krime ku Abisinianët sundimtarit i thonë Ata, është i ndar nê 7 fise dhe e adhurojnë hënën, kanë poashu një kult për disa gur dh një dru të shenjtë që e quanin =Uanze=ndër të cilin i kurorizonin mbretërit e tyre.
Studiuesi i njohur Bota e kishte vrejtur këtë fenomen tek popullsit e detit të Kuq, ku Etiopianët i percakton si të kuq apo ngjyrê bakri kurs në malete Jemenit ai krahason femrat e këtyre vendeve si italianet e sotme. Të njëjtin fenomen e gjejmi por në anen e kundërt, në Azinë veriore si dhe Europë ku këta të njëjtit Etiopianë nga Afrika më emrat Ag e Er që njihën edhe më emrat si =pe-l-ag =Pelagë ose Pellazgë si dhe populli tjetër fqinjë =ibh-er=Iber, u vëndosën në mesin e kësaj popullësisë më lëkur të bardh ku më kohën zbardhet ngjyra e tyre se predominon e bardha, por që nuk e humbin nganjëherë tipin e tyre abisinianë apo Alberianë, kështu që u formua njê popullësi e veçantë në mes Detit Kaspik e Detit të Zi, më flokë të zeza e kafkë të zgjatur nga ku rrjedhin Helenët, Iberët, Sllavët e murrëm dhe në Azinë qëndrore Persët, Hebrejtë, Hindët e Arabët paraqitet tipi skitikë më rrallë. Të gjithë këta popuj kanë patur për prind të tyre të parë nga familja e kësaj race Eritreane për të cilën Plini e thotë se mê vonë iu dha emri Etiopia. Kjo është edhe arsyeja pse Arabët dhe Hebrejtë i vëjnë në gjenealogjinë e prejardhes së tyre të gjithë popujt e shumtë të antikitetit që rrjedhin nga rremi i perbashkët ku pastaj i ngjiten thupres së popullsis Kushite të cilët dalin nga trungu Sham. Popullata Berbere Himiarite e ardhur ga veriu i mezopotamisë që vershuan jugun dhe u shperndan deri në Suez, njëra palë shkoi kah jugu në Arabi dh themeluan shtetet Saba, Hadramaut dhe Omanin, e të tjerët hyrën në Egjiptë që u bënë prindërit e Maghrebit e të Kabilve të Atllasit, të Berberve të Lithamit, të Tuaregëve e Nubianëve rrodhen pastaj edhe këta Agazi e Agovët e Abisinisë, rrodhen edhe Fulet apo Folët e Afrikës qëndrore si dhe deri në cepin e Shpresës së Mirë gjejmi Kafrët si dhe Amazulusët të cilët kanë ruajtur doke e zakone te ngjajshme më hebrejtë e parë.
Kur ehapim Gjenezen, është e pabesueshme numrimi i te gjithë këtyre popujve të ndar nê grupe etni e fise që rrjedhin të gjithê nga Kaukazi, siç e thotë profesia e Ezeshielit, "ata të Putit, të Kusit dhe Persët ishin me ta kurse Gomer dhe banda e tyre janë të dalur nga gjiri i Akuiloni " ! Puti ose Ponit të Bosforit rrjdh nga put=udha, si e vrejmi, Gog dhe Gomer janë Gjermanët dhe Getët ose Kimri. Edhe në peridhen pas krishti Kaukazi njihej shpeshëherë me emrin Etiopia ku edhe shën Jeremia e emerton më këtë emer këtë regjion ndërsa Armenianët e quajnë këtë vend Kushan, pra që nga deti Kaspik e Deti i Zi, perndryshe nga të tjerë quhej Gjihan, siq e vrejmi tek profeti Muhamet, në kuran kemi Gjihanin dhe Gjenetin që nê realitet janê dy ishuj të Meotidës sê Krimes ose Atlantidës që u fundosen dhe atyre që shkojnë në boten tjetër profeti i drejton kah ishulli nga doli flaka apo shpertheu vullkani i Atlantides që quhet Gihon ose "gjehnemi".
Si duket, familja e kësaj degës Kushite ka rrënjë shumë të vjetra nga antikiteti i hershëm, në Gjerogji ku fjala Kusari e gjetur në mbishkrimet kuneiforme mbi monumentet e vjetra, poashtu edhe tek muret e Thutmesit në Egjiptë i shekullit XVIII të par krishti, duken portretet dhe emrat e 115 fiseve etiopiane që ishin nën sundimin e Thutmesit, ndër ta dijetari Mariette ka gjetur emrin e Atur, Barabara ose Barabra apo Berberët, ku këta etiopianë ksihin lëkurën e kuqe të qeltë dhe flokët e kuqe si tek gjermanët që dikur flokët i lynin me gelqere dhe merrnin pamjen e kuqe si sulfuri. Prejardhjen e kësj familjes së etiopianve të Kaukazit e gjejmi edhe tek Edomitët, Himiaritët, Foinikët apo Fenikasit që do të thotë të kuqët ku sipas kësaj vertetohët poashtu se edhe Deti i Edomit, mori emrin sipas kêsaj popullêsije, të kuqët, që ishin të familjes Hiksose. Disa autor Etiopin e Kaukazit e vëndosin në Kolshidë tek delta e Fazes në Detin e Zi, =hol-kus=do thotë vendi i naltë ose Kolshida.
Si e vrejmi këtu popujt u ndajtën në Magrip e Mashkrip në Gog e Magog, ose lindje-perendim.
Më këtë dëshmohet pra se të gjithë këta popuj kult e kishin Hënën, si Helenët dh Pellazgët, ishin të një familjes por që Pellazgët u vëndosën rreth 400 vite para Helenëve në gadishullin Ilirikë prandaj Hesiodi kur shprehet se, « pellazgët ishin më të vjetër se Hëna, pra, fjala ishte se këta pellazgët arkadianë erdhen aty në greqi nga Babiloni para këtij grupit të dytë të familjes së shpërndar të Hiksosëve që dolen nga Egjipti dhe u versulen pastaj drejtë Gadishullt por që në fillim kur dolen nga Kaukazi ata ishin të gjithë me një prejardhje nga familja e rrënjes Skite të Kaukazit., e kurrësesi as pellazgët e as helenët nuk ishin autokton në keto troje, perveç se Dinarikëve që ishin një rac tjetër nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar por që duhet kuptuar se nga këta popujt e ardhur më siguri edhe ne kemi huazuar disa fjalë të këtyre gjuhëve skite pellazge e kaldeane, të perziera pastaj siç e pam më shumë etni të ndryshme nga tri kontinentet, ku ne shqiptarët kemi ruajtur vlerat e rëndësishme të races së veçant dinarike që para Ilirëve, ku pastaj dorët e perhapen gjuhën shqipe nëper disa ishuj të detit Egje ku arrijten në Kretë në filim të shekullit XIII-të që njhet kjo periudh nga historianët për qytetrimin grekë si peridha
e errët.
Nga kjo mund të perfundojmi se dikur neë lashtësi që nga Abisinia apo Etiopia Afrikane si dhe Aziatike e deri në Indi e Europë toka ishte e ndarë më emra të këtyre dy familjeve kryesore, Dielli dhe Hëna.
Problemi i dytë:
Kemi edhe disa pakjartësi këtu rreth emrit Albania, si e dijmi, bëhët fjalë për Albanin e Kaukazit dhe Albanin tonë nê Gadishullin ilirik, ku na u është bërë si barr prej kohësh por, duke iu mveshur mirë një studimi të dijetarve të shquar mund të themi se kemi zberthyer edhe këtë ngatrres, siq e skjaruam problemin pellazgjik se ata nuk ishin një popull autokton dhe largë saj ata nuk ishin fare dinarik siç ne sot qê jemi mê shumë se 90% me çka dêshmohët definitivishte se jemi autokton dhe tê parët e kêtyre trojeve tona, pra ne nuk erdhem as nga kjo hordhia helenike-skite, as nuk jemi me prejardhje nga hiksoset e dalur nga Egjipti siq e dëshmuam më lartë në këtë dosje.
Duhët të kuptojmi se si dhe qê nga kur erdhi deri tek shkaqet e ngatrreses së emrit Albania.
Pasi që kemi gjetur fillin e historisë së grekêve dhe pellazgëve vrejtem se ata vinin nga rremi i familjes së Henës, edhepse Pellazgët erdhe rreth 400 vite para grekëve në Gadishull, të gjithê kjo familja e hënës kishte ruajtur marrêdhenjët mes tyre që kur dolen nga Egjipti, siç e vrejtem më shperndarjen e Hiksosve, ku prej tyre dolen hebrejet helenet dhe fenikasit, popujt e hënës dhe greket e quanin veten dhe e qmonin se dilnin nga Hëna, apo ishin bijët e Selenës, ku më vonë mbeti ...helenës pa «s-n » para, ku edhe anëtarët tjerë të ngushtë të kêsaj familjës së Hënës që ishin siq e tham, Hebrejet e Fenikasit Greqinê apo vendin e ri të tyre në Gadishull pas daljes nga Egjipti e quanin Hallebana, që do thotë =al-ab-ana=Albania, apo =hëna nëna e shënjtë=ku nga emri Selenë=(hëna) i egjiptasve kaloi në Hallebana sipas hebrejve dhe më vonë për disa autorë, ky vendë, Greqia pra, i pushtuar nga Hallebanët apo Selenët mbeti i njohur vetëm si Helenë, por në realitet ishte po i njëjti kuptim « hallebana» ose Al-ab-ana= Albania që ka të njejtin kuptim pra se, Albania dhe albanët e vertetë apo « njerzit e hënës», që ishin me origjinë nga Hiksoset apo Azgët e Kaukazit, rrjedhin nga e njëjta familje dhe nga i njëjti vendë i Azerisë, apo Agët e Azerbajgjanit, ng ku të gjithë këta popuj Jo-Dinarik erdhen e u vëndosen në viset e Dinarikve, si e shohim, ngatrrimi i emrit të sotëm të Albanis Ilirike, apo Shqipërisë që prej kur iu dha ky emër nga të huajt, është i gabueshem sepse: emri Albania=Njërzit e Hënës iu pershtatet vetëm se Grekëve te ardhur në viset e Dinarikve që ishin autoktonë apo vendas dhe nga rrjedh padyshim edhe zingjiri yni Iliro-shqiptar i cili nuk ka kurrfarë lidhje me Albanin as me Azgët e Kaukazit e as më popullin e Azerbajgjanit, as me Pellazgët e as me pellashkët, por perkundrazi, janë helenët apo grekët që ishin te ardhur nga ky regjion i Kaukazit dhe ndoshta për korrektësi ndaj historisë duhej të quheshin Albanët ose Azgët, Azganët apo Hiksosët e kaukazit pse jo edhe ndryshe: hallebanet ose albanët kaukazian?
Ky pra është një gabim i thjeshtë i interpretimit që u ngattrua nder shekuj dhe vështirë se do permirsohet, por... dikush do te pyeste; po ne shqiptarët, kush jemi dhe si duhej te quheshim sot?
E kemi permendur disa here, se ne jemi autokton, rrjedhim nga një rac tjetër, as nga raca pellazge e as hiksose as indo-europian skitike e as ariane, por thjeshtë, jemi popull i racës Dinarike-Adriatike vendas të parê në këto troje ku prej tyre dolen Ilirët dhe Dorët. Më vonë Doret siq e dijmi pushtuan greqinë ose mund të themi ripushtuan këto vende që ndoshta i kishin humbur me ardhjen e Arkadianëve e Selenëve ose helenëve apo Hallebanëve, sipas shqiptimit hebre Albanët, dhe si duket, pasi vêrshuan Dorët mbi njerëzit e Hënês, nê veri të Greqisë dhe gjithê bregdetit Adriatikë mbeten sundimtar tê vetêm fiset Ilire nder ta mê tê shquarit ishin Molopët banorët e Epirit si dhe të Peleponezës që edhe ky regjion mê parê para se të vinin Arkadianët apo Pellazgêt apo Azgët skito-hiksosët e Kaukazit, ky vend quhej Molopia që nuk ka ndryshim nga Melopia e Epirit fare, nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar, pa kurrfarë dyshimi ne jemi autokton dhe se nuk kemi ne lidhje as më Agët, as më Tazêt, as më hiksosët e Azerisë së Albanis së kaukazit.
Më këtë analiz u munduam ti sqarojmi këto ngatrresa që na janë bërë në të kaluaren permes shkrimeve tek autor të huaj duke iu dhënë popullit shqiptar emra te ndryshëm që nuk i perkasin realishtë origjines së vertetë shqiptare. Enigma mbi termat e toponimet e dhëna nga autor të huaj popullit shqiptar e sidomos vendit tonë Shqiperisë si Albania, ne sot kemi mundësinë ti shtjellojmi ndryshe këto gabime dhe do perpiqemi të spjegojmi me dëshmi e argumente te ndryshme duke u mbeshtetur mbi të dhëna nga dijetar të shquar e më ndihëmën e shkencës dhe perkrahjen e Akademisë shqiptare nesër do kemi mundësi të shpalosim të vertetën se kush ishim ne dhe nga rrjedhim, që në realitet, ne nuk rrjedhim nga asnjë vend tjetër por jemi të këtij vendi ku jetuan mija vite më parë edhe stergjyshërit tanë të cilët flisnin edhe ata si ne sot që e flasim gjuhën shqipe, por që duhet pranuar se ka në fjalorin tonë edhe fjalë të huaja të huazuara nga migracionët e këtyre popujve të hënës, që nuk do thotë kjo se u gjeten 100 apo 200 fjalë te huaja nê fjalorin e sotem të gjuhês shqipe se edhe populli shqiptar vjen nga jashtë, por më e rëndësishme për ne është se kemi mbetur po ata që ishim, dinarikët vendas dhe duhet të mburremi, siq e thotë Eugene Pittard:
«...është vështirë të gjëndet diku një popull më kafka aq perfekte si tek populli shqiptar» pra, po e mbyllim këtë udhëtim të gjatë ku pershkruam fise kombe e raca të ndryshme, pa kurrfarë pretendimesh, vetëm për hir të së vërtetës pa kerkuar asnjë revandikim as patur asnjë qellim të keq por perkundrazi, duke e njohur të kaluaren besoj se do kalonim edhe më mirê në paqe më fqinjêt tanê edhepse të ardhur nga një vend tjetër i largët, patjeter se duhet tê kemi rrespektin dhe ta ruajmi paqen pêr njê ardhmêri pa urrejtje ndaj njêri tjetrit se siq tregohet një proverb tibetane, njëri ishte duke hecur nê shkretir dhe nga largë e vren njê siluet dhe thot vet me vete «... do më haje ujku...»... ai frigohet, merr dy gur që të mbrohet dhe duke hecur më tej drejtë tij, thot me vete: « ...nuk qenka ujku por qeni ...»... i del pak frika dhe vijon rrugën, kur i afrohët edhe më afër e vrejti se, nuk ishte as ujku as qeni, si kujtonte në fillim por ishte një njéri... dhe i humbi frika...!
Pasi heci më tutje, edhe njeriu perball tij i afrohej, dikur e njohu posa iu afrua dhe iu hodh në qafë nga gëzimi:
« … nuk qënkeni as ujku as qeni, siq mendoja nga lodhja e vapa e shkretires më ishin qorruar sytë, më doli më në fund para syve vëllau imi » i tha dhe e perqafoj vëllau vëllaun e tij !
==========================
Enigma e popujve të Hënës
Diodori qëe vizitoi Egjiptin në kohesen Qezarit, ai nga prifterinjët egjiptianë të Sajit na mëson se si në kohërat e lashta egjiptianët themeluan koloni të tyre në botën antike në Mezopotami, Indi, Kaukaz Trakë dhe Greqi. Bota antike ndahej sipas racave që dominonin njëra mbi tjetrën dhe në krye të këtij sitemi qeverisës sundonte Seozirisi i famshëm nën simbolin e Diellit.
Fiset dhe racat ishin të ndara ne familje të ndryshme, si familja e Hënës, familja e peshkut, familja e krokodilit e Luanit e Kaut.
Në familjen e Hënes bënte pjes edhe Marsi e Venera ose Aferdita si dhe familja Thot ose e Merkurit si dhe disa familje tjera të bregut të Nilit që ishin të drejtuara nën bajrakun e Peshkut.
Miologjia greke i ka ruajtur këto kujtime të familjes së Hënës egjiptase të udhëhequr siapas shefave të tyre. që ishin të ardhur nga qyteti Nisa buzë Nilit, që ishin familja e Silenëve=silene=el-ana =hëna.
Në himnin që mendohet të ishte i Orfeut, Silene ishte babai që e kishte rritur Bakusin, ku permendet edhe tek pushtimi i Hindëve, Silene i cili komandonte krahun e djathtë të Bakusit. Ky rast pra është i ngjajshëm edhe me rastin tjetër kur Makedo, pra i biri i Seozorisit i jep emrin Maqedonisë, Selenët apo helenet me siguri moren edhe këta emrin helen nga ky komandanti qê quhej Selene që simbolizon Hënën apo al-ab-ana dhe më vonë Hallebana ?
Rremi i races Dinarike Adriatike është i dallueshëm prej degve tjera...
Qyteti Mendes Men-hes, që në hieroglifet egjiptiane shënohet me simbolin e hënës dhe që i kushtohej perendisë Pan, i cili ishte në fakt njê gjeneral i Seozirisit që e shoqêroj në ekspeditene tij në Indi, ku emri i tij rrjedh nga =ap-an=që ishte personifikimi i familjes së Hënës. Kulti i Panit mê vonë hyri edhe nê Greqi në kohën e luftës së Tojes por duket se këtë perendi e adhuronin shumë kohë më parë Pellazgët arkadianë, pra në pergjithesi, Pani njihej në Greqi vetëm sipas emrit Priape =pre-apa=ku i kushtonin një figurinë më krihë, njësoj si edhe tek sumerët ku është gjetur e njëjta figurin në Shqipëri si dhe kohëve të fundit edhe në Itali e ardhur përmes pellazgo-etruskëve më formen e një sfinksi në miniatyr por më krihë mbeshtetur mbi një këmbë të vetme si te një shpendi që mund të jetë huti apo shqipoja, pra në pamje kjo figurin e Priapëve simbolizonte forcen e fekonditetit të natyres në Mezopotami.
Në luftën e Trojës, mbreti i Asurit i dergon Primait 10 000 luftëtar nën komanden e Memnonit që ishte i biri i Titonit, një zatrap i persëve. Këtu pra na del në ndihmë perpos Plinit e Ktesiasit edhe Diodori i cili mbështet iden e Plinit se Etiopianët që ishin fqinjë të Egjiptit krenoheshin më Memnonin që kishin si hero të tyre, mirëpo edhe tek kushitët e kaukazit hasim të njëjtin emër Men-hon, Menhoni=prijsi i hënës.
Sipas Plinit, Etiopianët e Kaukazit ngjyheshin më ngjyrat tbardh dhe zi, më siguri trashigim nga epoka e ekspedites së Seozirisit nga Egjipti, dhe se këta etiopianët e bardh quheshin Hiperborët, kurse të zinjët quheshin Morët, njësoj si për Morët e Afriekës veriore. Sipas të gjitha këtyre dëshmive kuptojmi se, Etiopia aziatike gjindej në vendet e sotme apo trans kaukazi, Azerbajgjan e Gjeorgji, ku e konfirmon edhe Herodoti. Mirëpo Diodori e sqaron më së miri këtë anomali të keq interpretuar për historinë e njerzimit se në realitet, Etiopia e Azisë lindore i dha Egjiptit të lashtë të Nilit shumë gjëra te vlefshme si disa ligje të tyre si dhe skulptura dhe sistemi i shkrimit lindi nga ky populli etiopianë i Azisë ku i dhan Egjiptit pos tjeash edhe shumë sundimtar.
Etiopia e Afrikës së sotme, perpos disa gjurmeve të krishtianizmi të vonshem nuk na dëshmon asgjë më shumë për një lidhje më Egjiptin e vjetër përpos shperndarjes së fiseve Hiksose që ishin më origjinë ndoshta nga Etiopia aziatike të cilët kur lëshuan egjiptin gjeten strehim në këto pjes të Afrikës lindore që dëshmohët edhe sot më disa idioma se gjuha e tyre ngjanë më gjuhët kushiite të Kaukazit.
Në realitet Etiopianët e Afrikës veten e quajnë Habesh që do thotë në gjuhen Abisiniane populli i perzierë.
Sipas traditave abisiniane populli i tyre rrjedh nga Noe, nga nipi i tij Kushi i cili zbret në Egjiptë dhe nga aty vendosen në Abisini. Pa dyshim se kjo tradit vjen nga dalja e Hiksosve që ishin nga Kaukazi e egjiptasit i qujten hiku-sos, pas sundimit 500 vjeçar mbi Egjiptin mê nê fund egjiptasit i largojnë nga vendi dhe këtë gjenealogji ua percollen edhe banorëve afrikan të Abisinisë që u përzien më ta dhe moren ngjyren e kuqe, për ate edhe Deti i Kuq mori këtë emër.
Një kronik tjetër na informon se Abisinia ishte e banuar më një popullsi të quajtur Agazi ose Agazianë rreth 1800 para krishti, dhe se rreth vitit 1400 para krishti kjo popullësi agze që fliste gjuhë të ndryshme e pushtojnë Abisininë ku dikur ky populli Agazë jetonte në brigjet e Tigrit në Mezopotami.
Pra, ky kolonizim quhej ndryshe më emrin Angaba, që do thotë, hyrja e popujve të ndryshëm në Abisinië më origjinë aziatike nga kushitet e kaukazit. Së pari këta popuj nga kaukazi u vëndosën në Palestinën aktuale, që historianët arab e quajtën këtë popull më emrin Berber të cilët nga Palestina kaluan në Afrikë por që përbënin fise të shumta, sipas Ibin-Khaldun, fiset tjera quheshin; himiaritët, moderitët, koptët, amalesitët, kananenët dhe korreshitët, të gjithë këta popuj jetonin më parë në Sirië dhe flisnin një gjuhë "barbare" që ndoshta pasi që ky populli Hiksos për arabët konsideroheshin Berber pra më plotë logjikë e themi se edhe gjuha e tyre duhej të ishte gjuha Berbere e jo barbare !
Diku tjetër i kemi permendur edhe popujt e egjeut që nga faraonet e egjiptit në shekullin XIII -të pra 100 vite pas largimit të Hiksosve nga Egjipti, faraonet permendin ne shkrimet e tyre se para invadimit të Hiksosve kishin marrêdhenje me popujt e egjeut që quheshin Hajnibu, e tani pas 500 vitesh kur lidhen perseri kontakte me ishujt e egjeut sidomos me Kreten, egjiptianët vrejten se aty më nuk ishte populli Hajnibu por një popull tjetër që e quanin Kefti, të cilët kishin vënë në qarkullim një sistem të njê shkrimi të ri...jo si ai Hajnibujve me simbole si tek egjiptianët hieroglifike por ky ishte njê shkrim fonetik që lexohej rrokje pas rrokjes permes shkronjave tê reja. Një studiues nga Magrebi kohëve të fundit ka dhënê njê spjegim të ri se mbishkrimet e steles së Lemnos deshifrohen permes gjuhës berbere, që do thotë skite- pellazge ose permes gjuhëve te kaukazit ku edhe Berberet e Afrikes veriore shkruanin një alfabet të ngjajshëm më atë fenikas dhe frigjianë, pra deshmohet se ishte i njejti popull ose e njejta deg e familjes së popujve të Hënës.
Emigrant që u dëbuan nga Gjosue nga Siria e Palestina dihet se e pushtuan Abisininë dhe quhëshin Agovë, banonin tek burimi i Nilit ndërsa një koloni tjetër e perbërë prej fiseve Agovë dhe Lasta (nga skitja dallendyshe) ku këta Agovët tê mëdhenjë kishin mbretin e tyre që quhej Hanes, që do thotë sipas simbolikës nga gjuhët kushite të kaukazit an-es =sunduesi i Hënës, nga rrjedh edhe emri shumë i perhapur në Abisini, Johanës i njëjti si për Jon apo Gjon.
Pas një periudhe të shkurtër, këta popuj me të kuq e me flokët e lëmueshme u quajten Ghebertis, i ngjajshëm me fjalët Gheber et Heber që i hasim tek kushitet në Azië dh tek gjermanet si Arian apo Eri, populli Arian. Tek këta emigrant që kishin ruajtur gjithëmon thelbin e fjalës As apo Asi që vinin nga Agazi perputhet më emrat e mbretërve të parë të kêsaj dinastije që sunduan mbi Egjiptin qê nga viti 2183 para krishti qê zgjati gati 500 vite, gjithsejt dhan më së 36 mbretër, nder ta ishin Asis dhe Janias. Nga kjo vertetohet se Abisinia apo Etiopia e sotme është e kompozuar nga popuj të perzier nga kaukazi të cilët pasi qëndruan një kohë në Siri e Palestinë u shperngulen nëper tërë Afriken. Tek sirianët venerohej planeta Aferdita që e quanin Astarte, poashtu edhe emrat e qyteteve palestineze fillojn me A, qê janë, Ashkeloni, Gaza e Ashdod që konfirmohet nga kronikat arabe se këta Hiksosët quheshin Berber e që flisnin një gjuhë barbare. E si mos të permendim Herodotin, babain e historisê antike kur fletë për banorët e Likisë, nuk e dinte se ç'farê gjuhe flisnin edhepse i kishte aty krejtë afër por e thotë se flisnin njê gjuhê « barbare » mos ndoshta këta flisnin gjuhên Berbere ?
T'ju rikujtojmi se këta Hiksosët te ardhur nga Kaukazi, ku disa prej tyre pasi që kishin kaluar pêrmes Mezopotamis kalojnë në Siri e Palestinë dhe që historianët arab i qujten jo Hiksos as Simerianë por Berber dhe pasi qê u shpartalluan nga egjiptianët mê vonë, këta berberet si e vrejtem disa prej tyre gjeten strehim nê perendim tê Egjiptit, pra në Libi e Tunizi të sotme ku mê vonë rreth 1200 para krishti, para luftës së Trojës disa prej tyre donin të kthehen mbrapa por nuk mund të kalonin kah tokat e Egjiptit se ishin në armiqêsi më ta dhe me siguri se duhej te kalonin me anije permes Kretës për arritur në Libanin e sotem ose Siri dhe Turqinê e sotme, tek të afërmit e tyre aty ku ishin vendosur disa shekuj mê parë, dhe kêtu si duket Herodoti i ngatrron kêta berberet me barbarët, kjo mbetet vetem si hipotez e shtruar por të gjitha hulumtimet qojnê drejtë kêsaj mundêsije, ku edeh sot asnjë historian modernê nuk arrin ta kupoje Herodotin se si shprehet nê këtê mênyr që mos të dije se çfarê gjuhe flisnin fqinjêt e tij qê ishin mu aty afêr Halikarnasit., e pa besueshme, si ka mundësi ?
Poashtu kemi edhe dëshmi tjera se fiset e Abisinisë ruajten emrat e banorve të mêparshëm që jetonin në Palestinë para se te shperndaheshin nga Gjozue, si Falshas që sot jetojnë në Etiopi por që praktikojnë judaizmin të cilët pretendojn se ruajnë shkrimet e shenjta dhe se lidhen ngushtë më Filishtimët ose Filistinët që Palestina e sotme mban emrin nga ky fis i Berberve, apo i barinjëve Hiksos që migruan nga Etiopia e Kaukazit.
Sipsa kësj, rrënja e fjalës egjiptiane Ag, mori emrin e prijsit tek kolonit e reja egjiptiane në kaukaz, siq e permendem lartë nga ekspedita e Seozirisit, ku termi Ag vjenë nga naga=gjarpëri nga sanskrishja =aje, aja apo Aga nga e shtuar nga arabët e koptët me qka konfirmohet se sipas mitologjisë së vjetër sumere thuhet se një gjarpër e pushtoi Tigrin dhe sundoi një kohë të gjatë mbi të. Poashtu nga Etiopia e Azisë së kaukazit dolen edhe popuj tjerë siq ishin Pulët që pushtun a Afrikën qëndrore, gjurmët e këtyre popujve i gjejmi në toponimet e sotme nëpër Afrikë si Timboktu, Niger, Jola në Adamava etj. dëshmojnë Denam dhe Barth europianët që u habiten më këto etni të izoluara te Afrikës që kishin shumë dallim nga vëndasit, kishin pamje tjetër dhe diktohej se janë të ardhur nga një vend i panjohur.
Dihet se populli i shkrimeve të para quhej Phul, ku njëri prej mbretërve të Asirisë quhej Phul, apo Phol=ap-hol=, nga rrënja =ol=që nga gotikja do thotë =i lartë, i fuqishëm. Pati edhe fise tjera nga këta Folët apo Fulët qe u shperndan nga Siria më Berberët dhe Kanaanët, ku njëra nga familja e tyre Barabras që sot jetojnë në Nubi e ruajtën këtë emër, e vrejmi fmiljen e tyre përmes statujave egjiptiane që permbajnë flokët bistek, ku këtë dukuri e vrejmi më vonë edhe tek dinastija e mbretërve sirian e persse por në vend te flokëve këta e bënin bistek mjekrren, si e shohim, lidhja e Berberve, Hiksosëve e Pulëve apo Fulve, i përketë të njëjtês familje kushite nga Kaukazi. Këta emigrant të cilët para 4000 vitesh hecen përgjatë Nilit deri në burimin e këtij lumi ku atje lanë gjurmë përmes toponimeve që ndeshim edhe sot si mali i njohur i Afrikës qëndrore që mbanë emrin Gebel- Kumri që do thotë Mali i Hënës. Në realitet rrënja e fjalës =kumri= rrjedh nga emri i perendisë egjiptase Lunus mirëpo thuhet Gom nga u formua Gomeri emri i i djalit të Jafetit si e shohim, edhe nga emri Gom-Eri= rrjedhin nga hëna.
E pa spjegushme do mbetej kjo enigm sikur të mos nderhyhej edhe tek gjuha e traditat keltike, perndryshe si do spjegohej kjo lidhje, kur hasim tek emri i vjetër i Etiopisë në Afrikë pa ditur fare se nga e ka nxjrrur dijetari Prishard emrin e vjetër te këtij vendi që e quanin Alberogran që në gjuhën etiopiane do thotë vendi i lartë ?
Pa dyshim së ky emër është nga gjuha kelte e paster, al- ab-er=Alber është një shprehje keltike e maleve që keltët e përhapen në tërë Europën.
Në mbishkrimet hieroglifike në një shtyll të Tutmesit është gjetur fjala Kens, e një fisi të Abisinisë, poashtu edhe galët prijsin e tye e quajnë Ken, ku edhe pas shekujve që emigroi kjo fmilje nga kaukazi ruajti gjuhën e te parve të tyre ku i emrun prijsat e tyre me emrat Amalek, Malek, tË mdhenjë, nga fjala Ag apo Aga, i madh ku edhe arabët nxjerrin më këtë emër fisin e famshëm Adi, apo Adët titulloheshin si sundimtar të mdhenjë. Pra nuk duhet të habitemi nga këto ngjajshmëri gjuhësore të emrave e toponimeve mes Etiopianve të Afrikës ee Gjermanëve kur dihet fare mirë që diur stergjyshêrit e tyre jetonin në të njêjtën platformë, në Meotidën e Atlantëve në Krime ku Abisinianët sundimtarit i thonë Ata, është i ndar nê 7 fise dhe e adhurojnë hënën, kanë poashu një kult për disa gur dh një dru të shenjtë që e quanin =Uanze=ndër të cilin i kurorizonin mbretërit e tyre.
Studiuesi i njohur Bota e kishte vrejtur këtë fenomen tek popullsit e detit të Kuq, ku Etiopianët i percakton si të kuq apo ngjyrê bakri kurs në malete Jemenit ai krahason femrat e këtyre vendeve si italianet e sotme. Të njëjtin fenomen e gjejmi por në anen e kundërt, në Azinë veriore si dhe Europë ku këta të njëjtit Etiopianë nga Afrika më emrat Ag e Er që njihën edhe më emrat si =pe-l-ag =Pelagë ose Pellazgë si dhe populli tjetër fqinjë =ibh-er=Iber, u vëndosën në mesin e kësaj popullësisë më lëkur të bardh ku më kohën zbardhet ngjyra e tyre se predominon e bardha, por që nuk e humbin nganjëherë tipin e tyre abisinianë apo Alberianë, kështu që u formua njê popullësi e veçantë në mes Detit Kaspik e Detit të Zi, më flokë të zeza e kafkë të zgjatur nga ku rrjedhin Helenët, Iberët, Sllavët e murrëm dhe në Azinë qëndrore Persët, Hebrejtë, Hindët e Arabët paraqitet tipi skitikë më rrallë. Të gjithë këta popuj kanë patur për prind të tyre të parë nga familja e kësaj race Eritreane për të cilën Plini e thotë se mê vonë iu dha emri Etiopia. Kjo është edhe arsyeja pse Arabët dhe Hebrejtë i vëjnë në gjenealogjinë e prejardhes së tyre të gjithë popujt e shumtë të antikitetit që rrjedhin nga rremi i perbashkët ku pastaj i ngjiten thupres së popullsis Kushite të cilët dalin nga trungu Sham. Popullata Berbere Himiarite e ardhur ga veriu i mezopotamisë që vershuan jugun dhe u shperndan deri në Suez, njëra palë shkoi kah jugu në Arabi dh themeluan shtetet Saba, Hadramaut dhe Omanin, e të tjerët hyrën në Egjiptë që u bënë prindërit e Maghrebit e të Kabilve të Atllasit, të Berberve të Lithamit, të Tuaregëve e Nubianëve rrodhen pastaj edhe këta Agazi e Agovët e Abisinisë, rrodhen edhe Fulet apo Folët e Afrikës qëndrore si dhe deri në cepin e Shpresës së Mirë gjejmi Kafirët si dhe Amazulusët të cilët kanë ruajtur doke e zakone te ngjajshme më hebrejtë e parë.
Kur ehapim Gjenezen, është e pabesueshme numrimi i te gjithë këtyre popujve të ndar nê grupe etni e fise që rrjedhin të gjithê nga Kaukazi, siç e thotë profesia e Ezeshielit, "ata të Putit, të Kusit dhe Persët ishin me ta kurse Gomer dhe banda e tyre janë të dalur nga gjiri i Akuiloni " ! Puti ose Ponit të Bosforit rrjdh nga put=udha, si e vrejmi, Gog dhe Gomer janë Gjermanët dhe Getët ose Kimri. Edhe në peridhen pas krishti Kaukazi njihej shpeshëherë me emrin Etiopia ku edhe shën Jeremia e emerton më këtë emer këtë regjion ndërsa Armenianët e quajnë këtë vend Kushan, pra që nga deti Kaspik e Deti i Zi, perndryshe nga të tjerë quhej Gjihan, siq e vrejmi tek profeti Muhamet, në kuran kemi Gjihanin dhe Gjenetin që nê realitet janê dy ishuj të Meotidës sê Krimes ose Atlantidës që u fundosen dhe atyre që shkojnë në boten tjetër profeti i drejton kah ishulli nga doli flaka apo shpertheu vullkani i Atlantides që quhet Gihon ose "gjehnemi".
Si duket, familja e kêsaj degës Kushite ka rrënjë shumë të vjetra nga antikiteti i hershëm, në Gjerogji ku fjala Kusari e gjetur në mbishkrimet kuneiforme mbi monumentet e vjetra, poashtu edhe tek muret e Thutmesit në Egjiptë i shekullit XVIII të par krishti, duken portretet dhe emrat e 115 fiseve etiopiane që ishin nën sundimin e Thutmesit, ndër ta dijetari Mariette ka gjetur emrin e Atur, Barabara ose Barabra apo Berberët, ku këta etiopianë ksihin lëkurën e kuqe të qeltë dhe flokët e kuqe si tek gjermanët që dikur flokët i lynin me gelqere dhe merrnin pamjen e kuqe si sulfuri. Prejardhjen e kësj familjes së etiopianve të Kaukazit e gjejmi edhe tek Edomitët, Himiaritët, Foinikët apo Fenikasit që do të thotë të kuqët ku sipas kësaj vertetohët poashtu se edhe Deti i Edomit, mori emrin sipas kêsaj popullêsije, të kuqët, që ishin të familjes Hiksose. Disa autor Etiopin e Kaukazit e vëndosin në Kolshidë tek delta e Fazes në Detin e Zi, =hol-kus=do thotë vendi i naltë ose Kolshida.
Si e vrejmi këtu popujt u ndajtën në Magrip e Mashkrip në Gog e Magog, ose lindje-perendim.
Më këtë dëshmohet pra se të gjithë këta popuj kult e kishin Hënën, si Helenët dh Pellazgët, ishin të një familjes por që Pellazgët u vëndosën rreth 400 vite para Helenëve në gadishullin Ilirikë prandaj Hesiodi kur shprehet se, « pellazgët ishin më të vjetër se Hëna, pra, fjala ishte se këta pellazgët arkadianë erdhen aty në greqi nga Babiloni para këtij grupit të dytë të familjes së shpërndar të Hiksosëve që dolen nga Egjipti dhe u versulen pastaj drejtë Gadishullt por që në fillim kur dolen nga Kaukazi ata ishin të gjithë me një prejardhje nga familja e rrënjes Skite të Kaukazit., e kurrësesi as pellazgët e as helenët nuk ishin autokton në keto troje, perveç se Dinarikëve që ishin një rac tjetër nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar por që duhet kuptuar se nga këta popujt e ardhur më siguri edhe ne kemi huazuar disa fjalë të këtyre gjuhëve skite pellazge e kaldeane, të perziera pastaj siç e pam më shumë etni të ndryshme nga tri kontinentet, ku ne shqiptarët kemi ruajtur vlerat e rëndësishme të races së veçant dinarike që para Ilirëve, ku pastaj dorët e perhapen gjuhën shqipe nëper disa ishuj të detit Egje ku arrijten në Kretë në filim të shekullit XIII-të që njhet kjo periudh nga historianët për qytetrimin grekë si peridha e errët greke "shekujt obskyre".
Nga kjo mund të perfundojmi se dikur neë lashtësi që nga Abisinia apo Etiopia Afrikane si dhe Aziatike e deri në Indi e Europë toka ishte e ndarë më emra të këtyre dy familjeve kryesore, Dielli dhe Hëna.
Problemi i dytë:
Kemi edhe disa pakjartësi këtu rreth emrit Albania, si e dijmi, bëhët fjalë për Albanin e Kaukazit dhe Albanin tonë nê Gadishullin ilirik, ku na u është bërë si barr prej kohësh por, duke iu mveshur mirë një studimi të dijetarve të shquar mund të themi se kemi zberthyer edhe këtë ngatrres, siq e skjaruam problemin pellazgjik se ata nuk ishin një popull autokton dhe largë saj ata nuk ishin fare dinarik siç ne sot qê jemi mê shumë se 90% me çka dêshmohët definitivishte se jemi autokton dhe tê parët e kêtyre trojeve tona pra, ne nuk erdhem as nga kjo hordhia helenike-skite, as nuk jemi me prejardhje nga hiksoset e dalur nga Egjipti siq e dëshmuam më lartë në këtë dosje.
Avanturat Pellazgjike...
Nxjerrur e perkthyer nga Historia e Herodotit botim i vitit 1802 Paris
Eseja nga Edme Mentelle 1802 Akademia franceze
Pellazgët kanë luajtur dikur një rol të madh te Grekët Herodoti shpeshëhere i permend ne librat e tij.
Të shperndarë në pjesën më të madhe të greqisë, i shohim që kalojnë në Argolidë, në Arkadië, nga ketu shkojnë në Thesalië, dhe në Azië. ndertojnë disa fortifikata në Hellespont ose Propontidë, pushtojnë vendet e bregdetit Egjeenë në mes të Kaikë dhe vendit te banuar pastaj me Ionienet. Pellazgët i gjejmi në Lezbos, në Dodon, në Etolië, në Akarnanië, në Itali në Ombrië qe pastaj e quajnë Tirrenië, në Trakië, në Atinë, në Lemnos etj...
Ky popull aqë shumë i perhapur në pergjithësi në mesdhe , ky popull që ishte bërë i famshëm për plaçkitje dhe që kishte lënë gjithkahë gjurmë kahë kishte kaluar, kishte zhdukur aqë shumë vende që i kishte pushtuar, në kohën e Herodotit e Thukididit nuk mbetej më asnjë, as në Azië e as në Europë, vetëm se disa kantone të mjera, disa vende te izoluara që vertetojnë krejtë pakë vend shkelqësinë Pellazge se sa vjetersinë e tyre.
Roli i tyre që lujten mbi skenen botërore më duket i rëndësishëm, qe kam besuar se do t'iu japi vend në këtë Esej mbi kronologjin e Herodotit dhe ky kapitull do të jetë më pakë i vrejtur si një jashtë- vepre ku babai i historisë, pra Herodoti, i permend shpeshë Pellazgët por në dy a tre vende ai thotë se: Atenienët ishin më origjinë Pellazge.
Ju paraqesim këtu këtë analiz për orogjinën e këtij populli aqë të njohur; ti zbulojmi migracionet e tyre të ndryshme, peraferishtë mundohemi të japim kohën se kur ka ndodhur, dhe në fund të hetojmi se a ishin Atenienët me origjinë Pellazge apo jo ?
Nga erdhen Pellazgët ?
Është shumë për tu habitur se autori Bosharti i famshëm, që i shihte Fenikasit gjithkund, si nuk i sjelli Pellazgët nga Fenicia ? Miëpo në munges të tij, Thoams Renésius, dijetar i dalluar, publikoi në Altemburg në vitin 1650, një permbledhje mbi gjuhën punike "linguae punikae" ku paraqet në kapitullin II XIV e XV; se si Fenikasët e popullojnë dikur ishullin e Tasos, afër Thrakës në Detin Egje, dhe qe nga aty kalojnë pastaj në Atikë dhe nga aty e marrin emrin Pelazgë.
Pika e parë, kjo hipotez bi në kundershtim më atë qe ka cekur Herodoti, babai i historisë dhe të gjithë historianët qe e kanë percjellur këtë deshmin e Herodotit, pra është jashtë dyshimit ?
Kurse të dytin, Thomas Réinesus, mund të themi se nuk ka asnjë autor që e permend këtë se Pellazgët vijnë më origjinê nga Fenicia ku Rénesiusi nuk jep asnjë gjurmë nga citimi i tij, sa për te ju siguruar as Denisi i Halikarnasit e as Lucien nuk thojnë asgjë për këtë origjinë të Pellazgëve, por..tê shohim se nga erdhen dhe kush ishin pellazgët.
Më së miri do ishte ti kerkojmi pellazgët në Argolidë, ku autorët e vjetër pajtohen gati se të gjithë se aty ishte origjna e Pellazgëve dhe se Inakiusi është prijsi i parë qe ka sundua në Argolidë. Nuk e di se me çfarë emri ishte i njohur ky vndë më parë, mirëpo është e sigurt se nuk mbante këtë emër qe e permendem si Argolidë. Mirëpo ka shenja të shumta se quhej Inakië, ne kohën e Inakusit, sipas të dhenave të Etienit te Bizancës, spjegon se, në kohën e birit te tij, Ferone ende nuk e kishte marrur emrin Argolidë kur ky princi Forone mblodhi banorët apo kolonet e parë dhe e themeloi një qytet që i jep emrin Foronike. Femijët e tij u quajten Apis, Eurotas dhe e bija Niobe.
Kur ehapim Gjenezen, është e pabesueshme numrimi i te gjithë këtyre popujve të ndar nê grupe etni e fise që rrjedhin të gjithê nga Kaukazi, siç e thotë profesia e Ezeshielit, "ata të Putit, të Kusit dhe Persët ishin me ta kurse Gomer dhe banda e tyre janë të dalur nga gjiri i Akuiloni " ! Puti ose Ponit të Bosforit rrjdh nga put=udha, si e vrejmi, Gog dhe Gomer janë Gjermanët dhe Getët ose Kimri. Edhe në peridhen pas krishti Kaukazi njihej shpeshëherë me emrin Etiopia ku edhe shën Jeremia e emerton më këtë emer këtë regjion ndërsa Armenianët e quajnë këtë vend Kushan, pra që nga deti Kaspik e Deti i Zi, perndryshe nga të tjerë quhej Gjihan, siq e vrejmi tek profeti Muhamet, në kuran kemi Gjihanin dhe Gjenetin që nê realitet janê dy ishuj të Meotidës sê Krimes ose Atlantidës që u fundosen dhe atyre që shkojnë në boten tjetër profeti i drejton kah ishulli nga doli flaka apo shpertheu vullkani i Atlantides që quhet Gihon ose "gjehnemi".
Si duket, familja e kêsaj degës Kushite ka rrënjë shumë të vjetra nga antikiteti i hershëm, në Gjerogji ku fjala Kusari e gjetur në mbishkrimet kuneiforme mbi monumentet e vjetra, poashtu edhe tek muret e Thutmesit në Egjiptë i shekullit XVIII të par krishti, duken portretet dhe emrat e 115 fiseve etiopiane që ishin nën sundimin e Thutmesit, ndër ta dijetari Mariette ka gjetur emrin e Atur, Barabara ose Barabra apo Berberët, ku këta etiopianë ksihin lëkurën e kuqe të qeltë dhe flokët e kuqe si tek gjermanët që dikur flokët i lynin me gelqere dhe merrnin pamjen e kuqe si sulfuri. Prejardhjen e kësj familjes së etiopianve të Kaukazit e gjejmi edhe tek Edomitët, Himiaritët, Foinikët apo Fenikasit që do të thotë të kuqët ku sipas kësaj vertetohët poashtu se edhe Deti i Edomit, mori emrin sipas kêsaj popullêsije, të kuqët, që ishin të familjes Hiksose. Disa autor Etiopin e Kaukazit e vëndosin në Kolshidë tek delta e Fazes në Detin e Zi, =hol-kus=do thotë vendi i naltë ose Kolshida.
Si e vrejmi këtu popujt u ndajtën në Magrip e Mashkrip në Gog e Magog, ose lindje-perendim.
Më këtë dëshmohet pra se të gjithë këta popuj kult e kishin Hënën, si Helenët dh Pellazgët, ishin të një familjes por që Pellazgët u vëndosën rreth 400 vite para Helenëve në gadishullin Ilirikë prandaj Hesiodi kur shprehet se, « pellazgët ishin më të vjetër se Hëna, pra, fjala ishte se këta pellazgët arkadianë erdhen aty në greqi nga Babiloni para këtij grupit të dytë të familjes së shpërndar të Hiksosëve që dolen nga Egjipti dhe u versulen pastaj drejtë Gadishullt por që në fillim kur dolen nga Kaukazi ata ishin të gjithë me një prejardhje nga familja e rrënjes Skite të Kaukazit., e kurrësesi as pellazgët e as helenët nuk ishin autokton në keto troje, perveç se Dinarikëve që ishin një rac tjetër nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar por që duhet kuptuar se nga këta popujt e ardhur më siguri edhe ne kemi huazuar disa fjalë të këtyre gjuhëve skite pellazge e kaldeane, të perziera pastaj siç e pam më shumë etni të ndryshme nga tri kontinentet, ku ne shqiptarët kemi ruajtur vlerat e rëndësishme të races së veçant dinarike që para Ilirëve, ku pastaj dorët e perhapen gjuhën shqipe nëper disa ishuj të detit Egje ku arrijten në Kretë në filim të shekullit XIII-të që njhet kjo periudh nga historianët për qytetrimin grekë si peridha e errët greke "shekujt obskyre".
Nga kjo mund të perfundojmi se dikur neë lashtësi që nga Abisinia apo Etiopia Afrikane si dhe Aziatike e deri në Indi e Europë toka ishte e ndarë më emra të këtyre dy familjeve kryesore, Dielli dhe Hëna.
Problemi i dytë:
Kemi edhe disa pakjartësi këtu rreth emrit Albania, si e dijmi, bëhët fjalë për Albanin e Kaukazit dhe Albanin tonë nê Gadishullin ilirik, ku na u është bërë si barr prej kohësh por, duke iu mveshur mirë një studimi të dijetarve të shquar mund të themi se kemi zberthyer edhe këtë ngatrres, siq e skjaruam problemin pellazgjik se ata nuk ishin një popull autokton dhe largë saj ata nuk ishin fare dinarik siç ne sot qê jemi mê shumë se 90% me çka dêshmohët definitivishte se jemi autokton dhe tê parët e kêtyre trojeve tona pra, ne nuk erdhem as nga kjo hordhia helenike-skite, as nuk jemi me prejardhje nga hiksoset e dalur nga Egjipti siq e dëshmuam më lartë në këtë dosje.
Avanturat Pellazgjike...
Nxjerrur e perkthyer nga Historia e Herodotit botim i vitit 1802 Paris
Eseja nga Edme Mentelle 1802 Akademia franceze
Pellazgët kanë luajtur dikur një rol të madh te Grekët Herodoti shpeshëhere i permend ne librat e tij.
Të shperndarë në pjesën më të madhe të greqisë, i shohim që kalojnë në Argolidë, në Arkadië, nga ketu shkojnë në Thesalië, dhe në Azië. ndertojnë disa fortifikata në Hellespont ose Propontidë, pushtojnë vendet e bregdetit Egjeenë në mes të Kaikë dhe vendit te banuar pastaj me Ionienet. Pellazgët i gjejmi në Lezbos, në Dodon, në Etolië, në Akarnanië, në Itali në Ombrië qe pastaj e quajnë Tirrenië, në Trakië, në Atinë, në Lemnos etj...
Ky popull aqë shumë i perhapur në pergjithësi në mesdhe , ky popull që ishte bërë i famshëm për plaçkitje dhe që kishte lënë gjithkahë gjurmë kahë kishte kaluar, kishte zhdukur aqë shumë vende që i kishte pushtuar, në kohën e Herodotit e Thukididit nuk mbetej më asnjë, as në Azië e as në Europë, vetëm se disa kantone të mjera, disa vende te izoluara që vertetojnë krejtë pakë vend shkelqësinë Pellazge se sa vjetersinë e tyre.
Roli i tyre që lujten mbi skenen botërore më duket i rëndësishëm, qe kam besuar se do t'iu japi vend në këtë Esej mbi kronologjin e Herodotit dhe ky kapitull do të jetë më pakë i vrejtur si një jashtë- vepre ku babai i historisë, pra Herodoti, i permend shpeshë Pellazgët por në dy a tre vende ai thotë se: Atenienët ishin më origjinë Pellazge.
Ju paraqesim këtu këtë analiz për orogjinën e këtij populli aqë të njohur; ti zbulojmi migracionet e tyre të ndryshme, peraferishtë mundohemi të japim kohën se kur ka ndodhur, dhe në fund të hetojmi se a ishin Atenienët me origjinë Pellazge apo jo ?
Nga erdhen Pellazgët ?
Është shumë për tu habitur se autori Bosharti i famshëm, që i shihte Fenikasit gjithkund, si nuk i sjelli Pellazgët nga Fenicia ? Miëpo në munges të tij, Thoams Renésius, dijetar i dalluar, publikoi në Altemburg në vitin 1650, një permbledhje mbi gjuhën punike "linguae punikae" ku paraqet në kapitullin II XIV e XV; se si Fenikasët e popullojnë dikur ishullin e Tasos, afër Thrakës në Detin Egje, dhe qe nga aty kalojnë pastaj në Atikë dhe nga aty e marrin emrin Pelazgë.
Pika e parë, kjo hipotez bi në kundershtim më atë qe ka cekur Herodoti, babai i historisë dhe të gjithë historianët qe e kanë percjellur këtë deshmin e Herodotit, pra është jashtë dyshimit ?
Kurse të dytin, Thomas Réinesus, mund të themi se nuk ka asnjë autor që e permend këtë se Pellazgët vijnë më origjinê nga Fenicia ku Rénesiusi nuk jep asnjë gjurmë nga citimi i tij, sa për te ju siguruar as Denisi i Halikarnasit e as Lucien nuk thojnë asgjë për këtë origjinë të Pellazgëve, por..tê shohim se nga erdhen dhe kush ishin pellazgët.
Më së miri do ishte ti kerkojmi pellazgët në Argolidë, ku autorët e vjetër pajtohen gati se të gjithë se aty ishte origjna e Pellazgëve dhe se Inakiusi është prijsi i parë qe ka sundua në Argolidë. Nuk e di se me çfarë emri ishte i njohur ky vndë më parë, mirëpo është e sigurt se nuk mbante këtë emër qe e permendem si Argolidë. Mirëpo ka shenja të shumta se quhej Inakië, ne kohën e Inakusit, sipas të dhenave të Etienit te Bizancës, spjegon se, në kohën e birit te tij, Ferone ende nuk e kishte marrur emrin Argolidë kur ky princi Forone mblodhi banorët apo kolonet e parë dhe e themeloi një qytet që i jep emrin Foronike. Femijët e tij u quajten Apis, Eurotas dhe e bija Niobe.
Kjo princesha Niobe, nga Jupiteri ose nga një i panjohur lindi dy djema që e quajt Argos dhe Pelasgus. I pari i prej këtyre, Argosi trashegon Apisin, i ndërron emrin vendit dhe e quan sipas emrit të tij ; Argo-lidë, kurse qyteti i themeluar së pari nga gjyshi i tij Ferone, e quajti qyteti Feronikë ku merr emrin Argos. Kjo rrethinë, që ishte krejtë pakë e ujitur, ishte e thatë më një tokê sterile që nuk mjaftonte për t'i ushqyer të gjithë banorët e vendit, një pjesë e këtij populli duhej të kerkoje toka të reja.
Princi Pellazgus shkon në Arkadië në krye të këtyre avanturierëve të tij rreth vitit -1896 para krishti. Fegje, i biri i Inakusit kishte ngritur aty 18 vite më parë qytetin e Fegjës (Phègée) ky vend nuk quhej ende Arkadië, si e tham, nuk i dihet emri se si e mbante më parë, por dihet se banohej prej një populli barbar (vendas) qe do a themi në paragrafin e ardhshëm.
Pra, këta avanturier arrijtën masivishtë, nuk paten veshtirësi që te sundojnë mbi këto popullësi të shperndara që nuk e prisnin një pushtim nga një sundues i huaj, u nenshtruan menjehere, dhe ketu Pellazgusi mbretnoi në qetësi për shumë vite ku i dha emrin ketij vendi Pelazgjië.
Pausaniasi që e jep këtë mendim nuk na bind aqë shumë e tera kjo histori është krijuar sipas deshmis së poetve.
Pelazgusi sundoi rreth 20 vite, e kishte një djal qe quhej Likaon. Mirëp o ky princi Likaoni ishte i tronditur shumë nga nga traditat e zakonet e pa pelqyera të këtij popullit të posa pushtuar, ose klima nuk i përshtatej; ose thjeshtësija apo paparshtatshmeria ne karakterin e tij, vendosi që të shperngulet nga ky vend i pushtuar dhe te vendose diku tjetër. keshtu qe në këtë kerkim, derisa behej gati të ikte nga kjo tokë, lajmi kishte ardhur se, Thesalia qe deri atëhere ishte liqe, as një termeti te fuqishëm, aqë tronditës sa qe mali Ossa ishte ndarë nga mali Olimpi !Ujërat që e kshin vershuar këtë luginë të bukur ishin zbrazur permes kësaj hapjes dhe ky vend shumë shpejt u zbraz dhe i teri u tha, menjëherë popuj të tërê per rreth zbulojnë këtëo fusha të medha qe i priste kjo fushê e zbrazet popuj fqinjë te vinin dhe ta kultivonin atë.
Kjo ndodhi para se të vdiste Pelazgusi, i cili perfiton këtë rast qe iu premtonte ardhmeri kjo tokë vjergje e bekuar për te gjithë popujt per rreth mirëpo askush nuk kishte guximin t'ia merrte Pelazgusit i cili tani më e kishte pervetsuar...
I biri i tij Likaoni, ishte ende i ri për te percjellur keshillat e babait të tij, i lë babain e tij Pelazgusin në Arkadië, i merrë pas vehtes pelazgët aventurier dhe shkon në Haemonië, e popullon një pjes te këtij vendit që është në mes të Olimpit dh Pene, ne pernedim qe kufizohet me malin Poeus dhe ne lindje deri te deti Egje, ketu formohet Pelagiotidë, njohur më vonë me emrin Magnezi, kjo ngjarje ka ndodhur perafersishtë rreth vitit -1883 para Krishti.
Edhe me të vjetër se Hëna...Arkadianët, a ishin Pellazgë ?
Pelazgusi e mori me vete në Haemonië edhe Pellazgë tjerë qe e kishin percjellur qe nga Argolida, dhe atje në Argolid më nuk kishte mbetur asnjê prej tyre vetem barbaret e hershem vndas qe kishin jetuar aty edhe më parë, të pakët ishin pellazgë qe kishin mbetur aty ne mesin e vendasëve, kishin ndertua shtepi dhe me ne fund shkrihen me banoet e tjerë me shumicë barbare.
Nuk dyshohet pra qe nuk kishin mbetur në Arkadië edhe një pjesë e vogël e Pellazgëve, sepse edhe herodoti e citon ne një vend se Arkadiano-Pellazgët themelojnë kolonit e tyre në Ioniene, ne brigjet lindore te detit Egje* ne Ionine e famshme te Homerit. Pra një kolonie autoktone Arkadiane me një pakicë aleatesh pellazgësh. Me këtë citim nga Herodoti deshmohët se të gjithë Arkadianët nuk ishin me origjnë pelalzge por vetëm një pakicë prej tyre.
Ndërsa Likaoni, i biri i Pelazgosit mbeti dhe sundoi mbi barbaret ne Arkadië, poashtu edhe i biri i tij Niktimusi.
Sundimi i Niktimusit nuk zgjati shumë ai mbijetoi një revolucion që ndrroi pamjen e vendit. Avanturier të tjerë, të ardhur nga Argolida e pushtuan Arkadinë krejtë lehte njashtu si e kishte marrur ne dor edhe pelazgusi 70 vite më parë. Këta pushtues nga Argolida kishin për udheheqës Arkasin, qe ishte i biri i Orkomenusit, si e thotë Duris në librin e tij historia e Maqedonisë, se ky Arkasi nuk ishte as i biri i Zeusit e as nipi i Likaonit nga e bija e tij Kalfisto, pra ky Arkasi ishte ai që i dha emrin banorëve te Arkadisë dhe të gjithë Arkadienëve, i cili ishet nisur si avanturier nga Argolida deh pas një lufte barbaret apo vendasit e Arkadisë e humbin luftën dhe u vunë nën sundimin e pushtuesve te ardhur nga Argolida ne krye me Arkasin deh per deshmi, Aristoti permend në republikene Tegeatëve këtë ngjarje. Pa ky pushtim ndodhi rreth vitit 1834 para Krishti.
Pa dyshim së bëhet fjalë për antikitetin e hershëm, behet fjalë pra per kohen 222 vite para se te vinte Danaii në Argos, 264 vite para sundimit te Sekropit në Atikë, dhe 285 vite para se te vinte kadmosi në Beotië.
Mirëpo a mund ta quajmi këtë periudh aqë të lashtë sipas ideve aqë kok-trasha e feminore sipas epitetit nga Prosélenes, se gjoja keto ngjarje qe i permendem më siper kanë ndodhur "pasi qe është dukur hëna" ?
Ky term i shtrembruar për pellazgët qe thuhej se "ishin aty para hënes" iu ka ka dhënë rast një numri tê madh të përrallave nga të autorët e vjetër e mbi të gjitha preku edhe autoret modern, qe ketu duhet ti themi dy fjalë;
Në mesin e këtyre autorve te fundit, te kohes së tanishme, janë gjetur disa të cilët harrojnë se Azia ishte djepi i botes së qytetrimit, aty ku me doren e tij Perendia e kishte formuar njeriun e parë, ku pastaj nga aty njerzit ishin shtuar, pastaj ishin lidhur pas lloj lloj krimi deri sa vjen tek pasioni i fundit i Perendisë dhe një ditë ua kthenë shpinen njerzve, e mbulon tërë tokën më të gjithë banorët e tij, shpeton vetëm familja e Noés i cili e popullson perseri tokën, mirëpo këta filozof harrojnë se, këto të verteta se, duke u munduar t'iu japin ngjajshmërin me mburrjet të marra të Arkadianve duke pretenduar se jo vetem se ishin populli më i vjetër i tokes por edeh me tej, duke pretenduar se keta ishin më të vjetêr, para se te egzistonte Hëna !
Pra në këtë shekullin që krenohemi më shkelqësinë e tij "lumiérë" apo drita ku në gjirin e kësaj "kompanies së dritës së dijetarve" është riprodhuar ky fenomen i çuditshëm i këtij himni "....
Ishte një opinion në pergjithsi i marrur nga një Arkadien siç ishte zoti Dionis nëper mes të "Kalimit të Esejt të tij mbi Kometat, ku në faqen 184, pretendon se, të parët e tij kishin banuar Tokën, para se Toka e kishte satelitin e saj Hënën...
"Ky opinion për Arkadienet pellazgë është perhapur pêrmes Lucien"
Këto ndjenja janë të pa imagjinueshme nga nga ky filozofi i famshëm që ka guxuar ti pershkruaj pellazgët, gjoja se ishin te dalur para hënës !
Më mirë do t'ishte për të t'ua lënte këtë rrëfim autorve të mjerë që fabrikojnë shigjeta me ç'fardo rremi druri për ti dobësuar provat e besueshme, e mbi të gjtha, nuk është dashur ta injoroje rregullin e Astrologjisë, që është nder Veprat e Lucianit por, në realitet nuk është e këtij autori, mirëpo e një shkruesi të dobët se, nese këta Arkadiano-Pellazgët e quanin veten "më të vjeter se sa Hëna" duhët te jetë nga injoranca e tyre apo nga krye naltësija e kanë thënë këtë marrëzi..."
Dodona Pellazgjike, para -pellazge ?
Aristoti, filozof që bashkangjiste me vehte te gjithë dijetaret e kohës dhe para tij, ka sygjeruar që të kemi kujdes nga përrallat, ose nga krijimi i ndonjë princi imagjiner, te jemi pra te arsyeshem nga keto epitetet. Aristoti na mëson ne Republiken e Tegeatëve se ky vendi qe e quajmi sot Arkadia, dikur ishte i banuar nga Barbarët, ku Arkadienët duke perfituar nga ërrsira e natës i sulmojnë barbarët para se të ngitet Hëna, deh keshu e ksihin fituar luften kunder barbarëve, duke i larguar nga vendi.
Këtu pra shohim origjinen e vertete te ketij epitetit se gjoja "pellazgët ishin me të vjeter se sa Hëna"...?
Këto fjalë të pakta deshmojnë se:
1). Pellazgët dhe Arkadianët nuk ishin Autokton ne keto troje por te ardhur.
2).Që këta popuj kishin marrur keta emra te vjeter pasi që vendosen në këtë vendë.
3). Dhe se banorët e këtij vendi nuk ishin pellazgë por Barbarë mirëpo Aristoti nuk e thotë emrin e tyre.
Mirepo te ndalemi pakë dhe te mirremi me sypozime; E sikurse keta Arkadianët të ishin Pellazgë, njashtu si propozohet ne disa Memure qe lexohen gjatë një koloku te shoqerisë së shkenctarëve, ku sipas tyre Arkadia ishte djepi i i hyjnive të Greqisë, dhe se ky vend sherbente si tetaer i nderhyrjeve te tyre te shkelqyera ne ketë regjion ?
Te sypozojmi edhe me tej se me autorin e ktyre Memuareve që kolonia Thesaliane është me e vonshme si e pam me siper, dikur ishte ketu nje liqe i madh, dhe e pame se si u instaluan Pelazgët ne krye me Pelazgusin ne keto fusha pjellore posa u thanë, dhe pasi vendosen ketu sollen kultin e Perendive, të mbshtjellur me lloj lloj imagjinate, dhe nga Thesalia, toka e fushës si tokë pjellore qe u bënë zotnues, nga ketu ata këtë kult e perhapin njehere ne Dodon, ku pastaj edhe shkojnë e vendosen ?
Pra kush mundet te njohi besimin e pellazgëve qe u vendosen në Dodon ?
Është e vertetë se ata iu drejtonin lutje permes ketij oraklit te njohur, perendive te tyre, iu falnin sakrifica, flijime, mirepo ende nuk i kishin dhënë emrin ketij vendi as ketij orakli....asnjerit pernedi sepse asnjehere nuk i kishin degjuar se si quheshin keto perendi...
Pellazgët e degjuan këtë emrin e Dodones krejtë vonë, vetem pasi qe keta emra u sollen nga Egjipti.
Ishin aqë te pa bindur në pranimin e emrit Dodona qe vinte nga egjipti sa që se pari e pyeten oraklin e shenjtë para se te pranonin.
Nese Pellazgët nuk kishin ne këtë kohë asnjë njohuri rreth përrallave te Arkadianëve vendas, kjo do thotë se pellazgët nuk ishin Arkadianë por banor autokton, para pellazgë.
E sa iu perketë përrallave, qe ua mveshim origjinën Arkadiane, per te provuar vjetersinë e ketij populli, te flasim me plote dhimbje, se ne Arkadië Reja e lindi Jupiterin dhe Neptunin, etj...deri tek Homeri, Sa i perketë Homerit, ky poet qe i ka çendisur me mjeshtri vargjet e tij nga e gjithë mitologjia e kohës së tij, nuk e permend askund keto Perendi.
Kemi prova pra se vendi i quajtur Arkadië nuk ishte i banuar më Pellazgë por me para pellazgë, ndryshe te quajtur nga autoret grekë, barbarë.
2). Invadimi i popullit pellazgë në këtê vend ishte krejtë i shkurtër,
3). Që pellazgët nuk e sherbyen mitologjinë dhe largë saj nuk ishin as krijues te saj, por e pershtaten kultin Egjiptian vetëm sipas autorizimit te oraklit të Dodones.
Si e pam më siper, Pellazgët hyjnë në Haemonië ne krye me shefin e tyre Pelazgus,se si i pushton keto toka, se si zbaton ligje, si e ka krijuar një qeverisje, të ndarë nga tjerë popuj sipas natyres së vendit, deh te koncentruar ne vehten e tyre, pellazgët nuk kishin asnjë perzierje më popujt tjerë fqinjë ! Ky zhvillim pellazgjikë nuk prezentonte asgjë intereesante dhe nuk ua shtonte vemendjen fare fqinjeve te tyre, barbarve, keshtu qe historia nuk na ka transmetuar asgjë interesante per ta sikur mos te ishte versulur kjo hordhi e re Pellazge qe e ndryshoi krejtësishtë vendin.
Pra këta pellazget e ardhur, ne krye me shefin e tyre Pellazgusin, Akajusin e Ptiusin, qe te tre djem të Neptunit e te Larisës, e pushtojnë Thesalinë dhe i dëbojnë nga vendi kolonët e vjetër qe edhe keta pellazgët kolon, ishin te ardhur nga Argolida, q ishte një vend malor, i thate dhe toke sterile...dhe nuk mund ti ushqenet banorët e saj.
Këta tre vllëzër, me siguri rridhnin nga një familje mbretnore, nuk mund t bheshin mbreter asnjëri prj tyre, sespe lindja e tyre ishte iligjitime, keshtu qe u sulen te gjenin toka te reja. per ti realizuar ambicjet e tyre dhe te krijonin një shtet te tyre.
Pushtimi i Pellazgusit nuk u fshi nga memoria e popullit te Argolidës, qe nuk sherbyen fare në këto njohuri për dijen tonë. Heamonia atyre iu beri te mundur te pasuroheshin me keto fusha te reja dhe te korrurat, iu ofroi siguri edhpse nuk mund t'iu rezistonin pellazgëve në fillim, Mirëpo duke parë interesin e madh tek kjo tokë pjellore, Argolidet e pushtuan kete tokë, pra Haemoninë, Thesaline e ardhshme, dhe pelalzgët u shperndanë në të gjitha anët...pas 156 vite qendrimi ne këto toka.
Të dëbuar e të shperndar kjo koloni Pellazge, pa ditur se ku te shkonin, perpos disave qe kishin shkuar ne Thespoti, në Dodon. Kjo është e vertetë se asnjë autor nuk fletë për këtë terheqjen e pellazgëve nga Thesalia në Dodon, mirëpo mund te marrim një citm nga Herodoti de një tjetër nga Denisi i Halikarnasit; Herodoti fletë për një femër Egjiptiane, qe ishte shitur si skllëve dhe ishte quar në Thespotië, mësojmi se ky vend quhej Pelazgia,
Si e e ka ditur kjo fëmër egjiptiane se ai vend quhej Pelazgi, kur pellazgët nuk ishin vendosur ende aty ne Thespoti ?
Nuk e gjejmi ne asnjë vend qe nag kur u vendosen aty perveq se ne kohen kur iken nga Thesalia, pra nga ky sulmi apo revolta e Argolidëve dhe i dëbuan kolonit e vjetra pellazge !
Kurse Dionisi i Halikarnasit qe se si e spjegon këtë; "Kur Deukalioni e dëboi kolonin e dytë të Pellzgëve, shumica e tyre u terhoqen në Dodon, pranë prindërve të tyre" Si shihet ketu në Dodonë paska patru edhe një koloni tjetër Pellazge qe kishin zënë vend më heret në Dodon, pra ata qe ishin shperngulur nga Thesalia.
Nëse e vrejmi më kujdes ketu errësirën e perhapur mbi këto kohëra të vjetra gjendemi shumë të knaqur kur gjejmi një pikë ndriçimi nga ku mund ti qesim hapat e pasigurtë.
Kjo kolonia e re Pellazge u rritë dhe u zhvillua gjatë njê periudhe prej pes gjeneratave; mirêpo, duke filluar nga e gjashta gjenerat, do thotë rreth vitit -1541 para Krishti, pellazgët u dëbua nga nga Dodona nga populli i quajtur Kurretë dhe Lelegë, te quajtur prej kesaj kohes Etolienë, qe vinin nga rrethina e Parnasit ne krye me shefin e tyre Deukalionin, i biri i Prometeut !
Nga kjo kohë pelalzgët shperndahen në vende te ndryshme.
Princi Pellazgus shkon në Arkadië në krye të këtyre avanturierëve të tij rreth vitit -1896 para krishti. Fegje, i biri i Inakusit kishte ngritur aty 18 vite më parë qytetin e Fegjës (Phègée) ky vend nuk quhej ende Arkadië, si e tham, nuk i dihet emri se si e mbante më parë, por dihet se banohej prej një populli barbar (vendas) qe do a themi në paragrafin e ardhshëm.
Pra, këta avanturier arrijtën masivishtë, nuk paten veshtirësi që te sundojnë mbi këto popullësi të shperndara që nuk e prisnin një pushtim nga një sundues i huaj, u nenshtruan menjehere, dhe ketu Pellazgusi mbretnoi në qetësi për shumë vite ku i dha emrin ketij vendi Pelazgjië.
Pausaniasi që e jep këtë mendim nuk na bind aqë shumë e tera kjo histori është krijuar sipas deshmis së poetve.
Pelazgusi sundoi rreth 20 vite, e kishte një djal qe quhej Likaon. Mirëp o ky princi Likaoni ishte i tronditur shumë nga nga traditat e zakonet e pa pelqyera të këtij popullit të posa pushtuar, ose klima nuk i përshtatej; ose thjeshtësija apo paparshtatshmeria ne karakterin e tij, vendosi që të shperngulet nga ky vend i pushtuar dhe te vendose diku tjetër. keshtu qe në këtë kerkim, derisa behej gati të ikte nga kjo tokë, lajmi kishte ardhur se, Thesalia qe deri atëhere ishte liqe, as një termeti te fuqishëm, aqë tronditës sa qe mali Ossa ishte ndarë nga mali Olimpi !Ujërat që e kshin vershuar këtë luginë të bukur ishin zbrazur permes kësaj hapjes dhe ky vend shumë shpejt u zbraz dhe i teri u tha, menjëherë popuj të tërê per rreth zbulojnë këtëo fusha të medha qe i priste kjo fushê e zbrazet popuj fqinjë te vinin dhe ta kultivonin atë.
Kjo ndodhi para se të vdiste Pelazgusi, i cili perfiton këtë rast qe iu premtonte ardhmeri kjo tokë vjergje e bekuar për te gjithë popujt per rreth mirëpo askush nuk kishte guximin t'ia merrte Pelazgusit i cili tani më e kishte pervetsuar...
I biri i tij Likaoni, ishte ende i ri për te percjellur keshillat e babait të tij, i lë babain e tij Pelazgusin në Arkadië, i merrë pas vehtes pelazgët aventurier dhe shkon në Haemonië, e popullon një pjes te këtij vendit që është në mes të Olimpit dh Pene, ne pernedim qe kufizohet me malin Poeus dhe ne lindje deri te deti Egje, ketu formohet Pelagiotidë, njohur më vonë me emrin Magnezi, kjo ngjarje ka ndodhur perafersishtë rreth vitit -1883 para Krishti.
Edhe me të vjetër se Hëna...Arkadianët, a ishin Pellazgë ?
Pelazgusi e mori me vete në Haemonië edhe Pellazgë tjerë qe e kishin percjellur qe nga Argolida, dhe atje në Argolid më nuk kishte mbetur asnjê prej tyre vetem barbaret e hershem vndas qe kishin jetuar aty edhe më parë, të pakët ishin pellazgë qe kishin mbetur aty ne mesin e vendasëve, kishin ndertua shtepi dhe me ne fund shkrihen me banoet e tjerë me shumicë barbare.
Nuk dyshohet pra qe nuk kishin mbetur në Arkadië edhe një pjesë e vogël e Pellazgëve, sepse edhe herodoti e citon ne një vend se Arkadiano-Pellazgët themelojnë kolonit e tyre në Ioniene, ne brigjet lindore te detit Egje* ne Ionine e famshme te Homerit. Pra një kolonie autoktone Arkadiane me një pakicë aleatesh pellazgësh. Me këtë citim nga Herodoti deshmohët se të gjithë Arkadianët nuk ishin me origjnë pelalzge por vetëm një pakicë prej tyre.
Ndërsa Likaoni, i biri i Pelazgosit mbeti dhe sundoi mbi barbaret ne Arkadië, poashtu edhe i biri i tij Niktimusi.
Sundimi i Niktimusit nuk zgjati shumë ai mbijetoi një revolucion që ndrroi pamjen e vendit. Avanturier të tjerë, të ardhur nga Argolida e pushtuan Arkadinë krejtë lehte njashtu si e kishte marrur ne dor edhe pelazgusi 70 vite më parë. Këta pushtues nga Argolida kishin për udheheqës Arkasin, qe ishte i biri i Orkomenusit, si e thotë Duris në librin e tij historia e Maqedonisë, se ky Arkasi nuk ishte as i biri i Zeusit e as nipi i Likaonit nga e bija e tij Kalfisto, pra ky Arkasi ishte ai që i dha emrin banorëve te Arkadisë dhe të gjithë Arkadienëve, i cili ishet nisur si avanturier nga Argolida deh pas një lufte barbaret apo vendasit e Arkadisë e humbin luftën dhe u vunë nën sundimin e pushtuesve te ardhur nga Argolida ne krye me Arkasin deh per deshmi, Aristoti permend në republikene Tegeatëve këtë ngjarje. Pa ky pushtim ndodhi rreth vitit 1834 para Krishti.
Pa dyshim së bëhet fjalë për antikitetin e hershëm, behet fjalë pra per kohen 222 vite para se te vinte Danaii në Argos, 264 vite para sundimit te Sekropit në Atikë, dhe 285 vite para se te vinte kadmosi në Beotië.
Mirëpo a mund ta quajmi këtë periudh aqë të lashtë sipas ideve aqë kok-trasha e feminore sipas epitetit nga Prosélenes, se gjoja keto ngjarje qe i permendem më siper kanë ndodhur "pasi qe është dukur hëna" ?
Ky term i shtrembruar për pellazgët qe thuhej se "ishin aty para hënes" iu ka ka dhënë rast një numri tê madh të përrallave nga të autorët e vjetër e mbi të gjitha preku edhe autoret modern, qe ketu duhet ti themi dy fjalë;
Në mesin e këtyre autorve te fundit, te kohes së tanishme, janë gjetur disa të cilët harrojnë se Azia ishte djepi i botes së qytetrimit, aty ku me doren e tij Perendia e kishte formuar njeriun e parë, ku pastaj nga aty njerzit ishin shtuar, pastaj ishin lidhur pas lloj lloj krimi deri sa vjen tek pasioni i fundit i Perendisë dhe një ditë ua kthenë shpinen njerzve, e mbulon tërë tokën më të gjithë banorët e tij, shpeton vetëm familja e Noés i cili e popullson perseri tokën, mirëpo këta filozof harrojnë se, këto të verteta se, duke u munduar t'iu japin ngjajshmërin me mburrjet të marra të Arkadianve duke pretenduar se jo vetem se ishin populli më i vjetër i tokes por edeh me tej, duke pretenduar se keta ishin më të vjetêr, para se te egzistonte Hëna !
Pra në këtë shekullin që krenohemi më shkelqësinë e tij "lumiérë" apo drita ku në gjirin e kësaj "kompanies së dritës së dijetarve" është riprodhuar ky fenomen i çuditshëm i këtij himni "....
Ishte një opinion në pergjithsi i marrur nga një Arkadien siç ishte zoti Dionis nëper mes të "Kalimit të Esejt të tij mbi Kometat, ku në faqen 184, pretendon se, të parët e tij kishin banuar Tokën, para se Toka e kishte satelitin e saj Hënën...
"Ky opinion për Arkadienet pellazgë është perhapur pêrmes Lucien"
Këto ndjenja janë të pa imagjinueshme nga nga ky filozofi i famshëm që ka guxuar ti pershkruaj pellazgët, gjoja se ishin te dalur para hënës !
Më mirë do t'ishte për të t'ua lënte këtë rrëfim autorve të mjerë që fabrikojnë shigjeta me ç'fardo rremi druri për ti dobësuar provat e besueshme, e mbi të gjtha, nuk është dashur ta injoroje rregullin e Astrologjisë, që është nder Veprat e Lucianit por, në realitet nuk është e këtij autori, mirëpo e një shkruesi të dobët se, nese këta Arkadiano-Pellazgët e quanin veten "më të vjeter se sa Hëna" duhët te jetë nga injoranca e tyre apo nga krye naltësija e kanë thënë këtë marrëzi..."
Dodona Pellazgjike, para -pellazge ?
Aristoti, filozof që bashkangjiste me vehte te gjithë dijetaret e kohës dhe para tij, ka sygjeruar që të kemi kujdes nga përrallat, ose nga krijimi i ndonjë princi imagjiner, te jemi pra te arsyeshem nga keto epitetet. Aristoti na mëson ne Republiken e Tegeatëve se ky vendi qe e quajmi sot Arkadia, dikur ishte i banuar nga Barbarët, ku Arkadienët duke perfituar nga ërrsira e natës i sulmojnë barbarët para se të ngitet Hëna, deh keshu e ksihin fituar luften kunder barbarëve, duke i larguar nga vendi.
Këtu pra shohim origjinen e vertete te ketij epitetit se gjoja "pellazgët ishin me të vjeter se sa Hëna"...?
Këto fjalë të pakta deshmojnë se:
1). Pellazgët dhe Arkadianët nuk ishin Autokton ne keto troje por te ardhur.
2).Që këta popuj kishin marrur keta emra te vjeter pasi që vendosen në këtë vendë.
3). Dhe se banorët e këtij vendi nuk ishin pellazgë por Barbarë mirëpo Aristoti nuk e thotë emrin e tyre.
Mirepo te ndalemi pakë dhe te mirremi me sypozime; E sikurse keta Arkadianët të ishin Pellazgë, njashtu si propozohet ne disa Memure qe lexohen gjatë një koloku te shoqerisë së shkenctarëve, ku sipas tyre Arkadia ishte djepi i i hyjnive të Greqisë, dhe se ky vend sherbente si tetaer i nderhyrjeve te tyre te shkelqyera ne ketë regjion ?
Te sypozojmi edhe me tej se me autorin e ktyre Memuareve që kolonia Thesaliane është me e vonshme si e pam me siper, dikur ishte ketu nje liqe i madh, dhe e pame se si u instaluan Pelazgët ne krye me Pelazgusin ne keto fusha pjellore posa u thanë, dhe pasi vendosen ketu sollen kultin e Perendive, të mbshtjellur me lloj lloj imagjinate, dhe nga Thesalia, toka e fushës si tokë pjellore qe u bënë zotnues, nga ketu ata këtë kult e perhapin njehere ne Dodon, ku pastaj edhe shkojnë e vendosen ?
Pra kush mundet te njohi besimin e pellazgëve qe u vendosen në Dodon ?
Është e vertetë se ata iu drejtonin lutje permes ketij oraklit te njohur, perendive te tyre, iu falnin sakrifica, flijime, mirepo ende nuk i kishin dhënë emrin ketij vendi as ketij orakli....asnjerit pernedi sepse asnjehere nuk i kishin degjuar se si quheshin keto perendi...
Pellazgët e degjuan këtë emrin e Dodones krejtë vonë, vetem pasi qe keta emra u sollen nga Egjipti.
Ishin aqë te pa bindur në pranimin e emrit Dodona qe vinte nga egjipti sa që se pari e pyeten oraklin e shenjtë para se te pranonin.
Nese Pellazgët nuk kishin ne këtë kohë asnjë njohuri rreth përrallave te Arkadianëve vendas, kjo do thotë se pellazgët nuk ishin Arkadianë por banor autokton, para pellazgë.
E sa iu perketë përrallave, qe ua mveshim origjinën Arkadiane, per te provuar vjetersinë e ketij populli, te flasim me plote dhimbje, se ne Arkadië Reja e lindi Jupiterin dhe Neptunin, etj...deri tek Homeri, Sa i perketë Homerit, ky poet qe i ka çendisur me mjeshtri vargjet e tij nga e gjithë mitologjia e kohës së tij, nuk e permend askund keto Perendi.
Kemi prova pra se vendi i quajtur Arkadië nuk ishte i banuar më Pellazgë por me para pellazgë, ndryshe te quajtur nga autoret grekë, barbarë.
2). Invadimi i popullit pellazgë në këtê vend ishte krejtë i shkurtër,
3). Që pellazgët nuk e sherbyen mitologjinë dhe largë saj nuk ishin as krijues te saj, por e pershtaten kultin Egjiptian vetëm sipas autorizimit te oraklit të Dodones.
Si e pam më siper, Pellazgët hyjnë në Haemonië ne krye me shefin e tyre Pelazgus,se si i pushton keto toka, se si zbaton ligje, si e ka krijuar një qeverisje, të ndarë nga tjerë popuj sipas natyres së vendit, deh te koncentruar ne vehten e tyre, pellazgët nuk kishin asnjë perzierje më popujt tjerë fqinjë ! Ky zhvillim pellazgjikë nuk prezentonte asgjë intereesante dhe nuk ua shtonte vemendjen fare fqinjeve te tyre, barbarve, keshtu qe historia nuk na ka transmetuar asgjë interesante per ta sikur mos te ishte versulur kjo hordhi e re Pellazge qe e ndryshoi krejtësishtë vendin.
Pra këta pellazget e ardhur, ne krye me shefin e tyre Pellazgusin, Akajusin e Ptiusin, qe te tre djem të Neptunit e te Larisës, e pushtojnë Thesalinë dhe i dëbojnë nga vendi kolonët e vjetër qe edhe keta pellazgët kolon, ishin te ardhur nga Argolida, q ishte një vend malor, i thate dhe toke sterile...dhe nuk mund ti ushqenet banorët e saj.
Këta tre vllëzër, me siguri rridhnin nga një familje mbretnore, nuk mund t bheshin mbreter asnjëri prj tyre, sespe lindja e tyre ishte iligjitime, keshtu qe u sulen te gjenin toka te reja. per ti realizuar ambicjet e tyre dhe te krijonin një shtet te tyre.
Pushtimi i Pellazgusit nuk u fshi nga memoria e popullit te Argolidës, qe nuk sherbyen fare në këto njohuri për dijen tonë. Heamonia atyre iu beri te mundur te pasuroheshin me keto fusha te reja dhe te korrurat, iu ofroi siguri edhpse nuk mund t'iu rezistonin pellazgëve në fillim, Mirëpo duke parë interesin e madh tek kjo tokë pjellore, Argolidet e pushtuan kete tokë, pra Haemoninë, Thesaline e ardhshme, dhe pelalzgët u shperndanë në të gjitha anët...pas 156 vite qendrimi ne këto toka.
Të dëbuar e të shperndar kjo koloni Pellazge, pa ditur se ku te shkonin, perpos disave qe kishin shkuar ne Thespoti, në Dodon. Kjo është e vertetë se asnjë autor nuk fletë për këtë terheqjen e pellazgëve nga Thesalia në Dodon, mirëpo mund te marrim një citm nga Herodoti de një tjetër nga Denisi i Halikarnasit; Herodoti fletë për një femër Egjiptiane, qe ishte shitur si skllëve dhe ishte quar në Thespotië, mësojmi se ky vend quhej Pelazgia,
Si e e ka ditur kjo fëmër egjiptiane se ai vend quhej Pelazgi, kur pellazgët nuk ishin vendosur ende aty ne Thespoti ?
Nuk e gjejmi ne asnjë vend qe nag kur u vendosen aty perveq se ne kohen kur iken nga Thesalia, pra nga ky sulmi apo revolta e Argolidëve dhe i dëbuan kolonit e vjetra pellazge !
Kurse Dionisi i Halikarnasit qe se si e spjegon këtë; "Kur Deukalioni e dëboi kolonin e dytë të Pellzgëve, shumica e tyre u terhoqen në Dodon, pranë prindërve të tyre" Si shihet ketu në Dodonë paska patru edhe një koloni tjetër Pellazge qe kishin zënë vend më heret në Dodon, pra ata qe ishin shperngulur nga Thesalia.
Nëse e vrejmi më kujdes ketu errësirën e perhapur mbi këto kohëra të vjetra gjendemi shumë të knaqur kur gjejmi një pikë ndriçimi nga ku mund ti qesim hapat e pasigurtë.
Kjo kolonia e re Pellazge u rritë dhe u zhvillua gjatë njê periudhe prej pes gjeneratave; mirêpo, duke filluar nga e gjashta gjenerat, do thotë rreth vitit -1541 para Krishti, pellazgët u dëbua nga nga Dodona nga populli i quajtur Kurretë dhe Lelegë, te quajtur prej kesaj kohes Etolienë, qe vinin nga rrethina e Parnasit ne krye me shefin e tyre Deukalionin, i biri i Prometeut !
Nga kjo kohë pelalzgët shperndahen në vende te ndryshme.
Ky invadim i papritur nga Deukalioni nuk iu lejoj më pellazgëve që të kthehen perseri nga kishin ikur.
Një pjes e tyre kaloi nga Thespotia në Kretë, të tjerë në një pjes të Cikladave, disa prej tyre shkoi ne Histieotide, disa në Beosië dhe Fokidë, disa kaluan edhe në Azië, i pushtuan brigjet e Hellespontit, poashtu edhe në Lesbos, mirëpo shumica u kthyen perseri ne Dodon pranë njerzve te tyre, qe ishin ardhur aty më parë si e spjeguam, kolonia e vjeter pellazgjike.
Po e percjellim edhe njëhere Denis Hallikarnasin; ky historian duke ptur frikë se largohej më këtë rrefim nga qellimi i tij, nuk e thotê asnjê fjalë më shumë per keto migrcione te ndryshme.
Ti kthehemi tani se, ç'thon autorë tjerë rreth kësaj qështjes se migracioneve pellazge, tek Straboni si dhe te tjerë...
Diaspora pellazge në Egje:
Straboni na thotë se Pelazgët themeluan një koloni në ishullin e Kretës duke u mbeshtetur tek Homeri në Odisea. Uliksi kur ai i fletë Penelopes për udhtimin e tij të gjatë, i tregon se banorët e Kretës nuk flisnin të gjithë një gjuhë të njejtë, kishte Atenien, Kretua indigjen, që ishin burra krenar, kishte Sidonien dhe Dorien që keta ishin të ndarë në tre fise dhe "madheshtorët Pellazgë."
Pellazgët kur arrijnë në Kretë pas invadimit te Deukalionit si e cekem më siper, rreth vitit 1541 para krishti, nuk kishin ardhur në numer të madh ketu në Kretë siç e vrejmi nga deshmia e Homerit, numrohen te fundit. Ne ketë ishullin e kretës ata e ruajten lirinë e tyre gati per një shekull, asnjë popullsi nuk sundonte mbi tjetren, derisa pas 125 vite qe nga debimi i tyre nga Thesalia dhe i tërë Ballkani i sotêm, aty rreth vitit 1415 para Krishti, kur Tektamusi, i biri i Dorusit ose nipi i Helllenit, zbret ne Kretë më Eolienët, i nenshtron të gjithë këta popuj e mbretron mbi ta.
Pellazgët asnjëhere nuk perziheshin më të tjerët. Në Kretë më nuk iu gjendet asnjë shenjë pas ketij citimi për Pellazgët, tek asnjë historian tjetër.
Populli fqinjë i Silicienëve të fushës së Trojadês ishin Pellazgë, siç e kendon Homeri, "Hipotis printe trupat e famshëm Pellazge" qe "jetonin në fushën pjellore të Larisës, e njihnin per prijs te tyre Hipopotuan dhe Pikeusin, i dalur nga Marsi dhe i biri i Pelazgut Letus, qe rridhte nga Teutamisi. Më këtê Straboni deshmon peermes vargjeve tê Homerit se Pellazgët jetonin në kufi më Silicienêt dhe quheshin Lirnesienë qe shtrihej ng Kaikê deri nê kufi më Ioninë në Azië, do thotë ne vendiin ku prej kohesh jetojnê tani Eolienët qe vendosen këtu në këtë regjion qe kur Deukalioni i kishte debuar nga Thesalia si e vrejtem e siper...
Pasi që këta pellazgët ishin armiq të Akejve, ose grekêve, këta iu shkojnê në ndihmë Trojanëve. Mirëpo 567 vite pasi që ishin dëbuar nga Thesalia e Dodona si e pamê lartë, e 96 vite pas ramjes së Trojës, janë tê detyruar t'ua leshojnê vendin Eolienëve te cilêt ishin shumê më te fuqishëm, keshtu qe së bashku me Dorianët pushtojnë një pjesë të Azisë së Vogël duke i dëbuar Lelegêt dhe Pellazgët nga vendi qe ishin aty prej më së 567 vite q nga ikja e tyre nga Thesalia.
Pellazgët i gjejmi edhe më heret se lufta e Trojës në Sizikë, në kohën e Argonautëve, do thotë rreth vitit 1350 qe quheshin më emrin Dolionë. Kur marrrin veshë se keta Argonautët ishin pasardhes të Thesalianêve ku më anijen e tyre kalonin aty pari, pêr t'iu hakmarrur i sulmuan...mirêpo mbreti i Sizikês nderhynë dhe vritet ne këtë nderhyrje. Më vonë në Sizikë arrijnë edhe pellazgë tê tjerë, qe quhen në histori pellazgët Tirrenien, të cilët dëbohën nga Tirrenia nga Lidianët, strehohên në Atikë; nga Atikë kalojnë në Lemnos, do thotê se ishin dëbuar pas shumë kohesh dhe disa prej tyre terhiqen në Sizikë. Këta Tirrenienet e ardhur nga Lidia iu bashkangjiten ketyre banorêve që më heret ishin ardhur aty dhe kshtu formohet si popull i perbashkët e quhen Pellazgë. Edhe ketu perseri kolonit greke iu afrohên Cizikut dhe dal ngadale disa shkrihen ne ta e disa prej tyre zhvendosen dhe iu humbin gjurmët nga ky vendë.
Si shihet më siper, e kemi permendur se sipas Denis Halikarnasit, Pellazgët shperngulen në Beotië, këtë e deshmon edhe Straboni kur thotë se "Pellazgët iu bashkangjiten Trakëve, themelojnë një kanton të tyre rreth vitit 1536, pra, pasi që ishin dëbuar nga Thesalia nga Deukalioni, kthehen perseri në Betië, 60 vite pas ramjes së Trojês, do thotë në vitin 1210 para krishti. Kur kthehën Beotianët nga Thesalia i dëbojnë këta Pellazgët qe ishin vendosur në një kanton të tyre.
Pellazgët atëhere duke mos patur ku të shkojnë gjëjnë strehim pranë Pellazgëve tjerë, Tirrenienëve që kishin ardhur para një viti në Atikë ku Atenienët këtyre iu kishin dhuruar tokë për rreth malit Himet.
Denisi i Halikarnasit shton ketu se disa prej Pellazgëve që ishin dêbuar nga Deukalioni qysh në vitin 1541 para Krishti, ishin vendosur në Histieotidë, por në pjesen e Magnezisë, ne rrethinen e Olimpit mirëpo as aty nuk qëndrojnë të qetë se vijnë Lapitët dhe i dëbojnë nga Magnezia si e thotë dhe Hieronim.
Ishulli i Lesbosit iu sherbeu si Azil Pellazgëve që kishin ikur nga Thesalia. Ishte një ishull i shkretë qe quhej Issa, duke u mbeshtetur në provat se perballë saj ishte AntiIsa, ishulli tjetër me i vogël, pra, pasi erdhen ketu në Lesbos Pellazgët, ketij ishulli i mbeti emri Pellazgis. Sipas të gjitha gjasave, këta ishin ata Pellazgët qe kishin ikur nga Silicia, pra ishin Lirnosët e Homerit të shtyer nga Eolienët gjejnë strehim në këtë ishull.
Sidoqoftë, këta Pellazgët e Lesbosit asnjëhere nuk ia arrijten të bëhen të fuqishëm, se si e shohim edhe 400 vite pas qendrimit te tyre në këtë ishull, perseri të ndjekur nga Eolianët që vijnë dhe vendosen ketu dhe e themelojnë qytetin e tyre Lesbos. Pellazgët terhiqen në periferi të qytetit të shperndarë dhe e izoluar....
Diaspora Pellazge nga Dodona kalon në Itali:
E kemi thënë që në fillim të paragrafit të fundit se shumica më e madhe e Pellazgëve që ishin dëbuar nga Thesalia gjëjnë strehim në Dodon dhe se nuk qendruan aty kohë të gjatë, kishin vrejtur së shpejti që ishin nën mirëmbajtjen e banorve të vjetër të Dodonës dhe se vendi nuk mund ti vinte në ndihmë për ti mbajtur të gjithë këta refugjatë mbi supet e tyre, prandaj zhvendosen nga aty, pas një konsultimi të një orakli, shkojnë në Italië, që quhej toka e Saturnit !
Pasi që ishin pajisur më një numër të konsiderushëm të anijeve, kalojnë detin Jonianë, me qellim që të zbarkojnë sa më afër bregudetit të Italisë, mirëpo pasiqë nuk e njihnin mirë vendin, një stuhi e ardhur nga Mesdheu i drejton drejtë veriut të Adriatikut dhe perfundojnë në dalje të lumit Po në Italië.
Aty posa zbarkojnë, pranë anijeve të tyre mbesin të gjithë ata që nuk kishin mundësi të perballonin lodhjen e metejshme, por edhe për të siguruar terheqjen nëse ndermarrja e tyre në toka të reja nuk do kishte sukses.
Keta që mbetën në dalje të lumit Po, ngelen aty pêr një kohë, ndertuan një fortifikim prej gurve dhe duke parë që askush nuk i trazonte, themeluan një qytet dhe e quajten Spina, sipas emrit te gjirit ku u ndalen.
Ky qytet luajti pêr një kohë të shkurtër rëndêsi të madhe në zhvillim dhe prosperitet ndër të gjitha qytetët tjera të detit Jonienë dhe mbeti një kohë të gjatë zotnuese e këtij deti...
Mirëpo më në fund populli fqinjë autokton një ditë i sulmon ashpër, keta e lshojnë qytetin, terhiqen në drejtim të pa njohur !
Keshtu perfundoi kjo koloni e këtij grupi të Pellazgëve që kishte hyr në Itlië.
Ndërsa Pellazgët e tjerë që kishin marrur rrugën e shkurtër tokësore nga delta e lumit Po, si e pam më lartë, këta, kaluan malet dhe arrijtën në tokat e Ombrisve. Këta Ombrisët dikur ishin një popull i vjetër e i fuqishëm, që perfshinte në Italië një siperfaqe të konsiderushme !
Ishin fqinjë të Aborigjenëve ku Denisi i Halikarnasit mendonte se ishin të njëjtë si Enotrienët.
Pellazgët, posa arrijnë ne këto toka, marrin një pjes të tokes së tyre, por edhe disa qyteteve për rreth.
Posa moren këtë lajm, Ombrisët mbledhin forcat tyre dhe sulen në drejtim të Pellazgëve. Të rrezikuar për rreth nga armiqët, Pellazgët terhiqen tek Aborigjenët. Por as këta të fundit nuk ishin më të butë se Ombrisët fare, tubohën dhe dojnë ti sulmojnë, derisa Pellazgët ishin të pa armatosur, shkojnë drejtë tyre, duke mbajtur në dor degë të ullirit në shenjë lutjes.
Kjo sjellje e urtë e tyre qarmatosi Aborigjenët dhe iu ndanê toka Pellazgëve dhe bëjnëaliancë me ta kundër Sikulëve që këta i ngacmonin më luftëra të shpeshta.
Tokat që ua kishin ndarë Pellazgëve nuk mjaftonin për të gjithë këtë popull, i sulmuan Ombrisët, së bashku më Aborigjenët dhe ua marrin një pjes të vendit. Gjithnjë më ndihmën e Aborigjenve u bënë të fuqishëm i sulmojnë edhe Sikulët më një sulm të ashpër sa qê Sikulët i humbin shpresat, mbledhin gratë e fëmijêt e tyre, arin dhe tërë pasurin që posedonin dhe ua lshojnë vendin Pellazgëve. Kjo ka ndodhur sipas të dhenave të Tukididit, tre shekuj më vonë se sa Grekët kishin filluar të vendosin kolonin e tyre të parë në Sicili.
Kjo koloni greke ështê ajo e udhëhequr nga Teuklesi, ku mê kêtê rast themelon qytetin e parë Naksos në Sicili, do thotë rreth vitit 769 para krishti, dhe duke llogaritur kthimin per tre shekuj mbrapa, percaktohemi se Sikulët arrijten në Sicili, duke u mbeshtetur nê të dhenat e historianit Teukles, ata erdhen në Sicili në vitin 1059, para krishti.
Mjerishtë, na vjen keq për këtë hipotez por në këtë kohë nuk kishtë më fare Pellazgë në Italië sespe kishin ikur të gjithë në Atikë, para 30 vitësh.Kjo do thotë se Sikulët terhiqen në Sicili edhe më herët se koha që na e paraqet Tucididi.Dhe pêr këtë arsyje kemi vendosur te marrim deshmin e Denisi Halikarnasit, i cili duke u mbeshtetur në deshmi tê Helanikusit të Lesbosit, i cili e vendos shpernguljen e Sikulëve tri gjenerata para luftës së Trojës, do thotë, 26 vite të sundimit të Alkionisit në Argos, ndersa tjerê autor si Filistusi i cili e vendos shpernguljen e Sikulve 80 vite para luftês së Trojës, pra rreth vitit 1550 para Krishti, me nje ndryshim prej 20 vitesh.
Si e tham, asnjêherë deri ketu Pellazgët nuk kishin ndriquar se sa në kêtê vendin qê pushtojnê prej Sikulëve. Gjithçka iu shkonte mbarë sipas deshirës sê tyre, mirëpo kjo arritje e tyre krijon edhe aspirata tjera...
Diaspora Pellazgjike kthehet në Greqi:
Asnjëhere deri ketu pellazgêt nuk shkelqyen sa në këtë vend qe ua moren Sikulêve, ku keta te fundit e tham, iken nê Sicili dhe atje krijuan vendin e trye te ri qe edhe sot quhet Sicilia...
Gjithçka pellazgêve u shkonte per dore në Itali, nê rrethin e Toskanës, por prapë, as ketu nu qendrojnë si duhet se kajta=etja për të patur ehe mê shumë pasuri i shtyri deri tek humbja e kontrolit !
Një komb i cili është bujar ai pajtohet më vetvehten e tij se ishte i mirë, derisa kundershtari e trajton më nenqmim, ai mbushet me ndjenja hakmarrese dhe pret momentin e duhur qe ky pezem te shpertheje njê ditë herdo kur...
Ky rast nuk vonoj dhe erdhi:
Pellazgët mbetën të tronditur nga këto fatkeqësi tê jashtëzakonshme qe ju erdhi si një dënim nga perenditë !
Fushat e tyre pjellore më nuk dhuruan s një kokërr drithë, sikur se perendia donte ti ndeshkoje nga egersija tyre ndaj fqinjeve te tyre ose ndoshta vetë toka më nuk prodhonte fryte të duhura per nevojat e të gjithë ketij populli qe ndoshta mungonin kultivues ?
Një uri e tmerrshme kaploi vendin e tyre, erdhen pastaj smundjet ngjitëse që moren një pjes të mirë të rinisë që ishte shpres e ketij populli.
Tani fqinjët e tyre që ndjenin se momenti i hakmarrjes kishte ardhur, i sulmuan papritmas dhe i shkatrruan krejtësishtë !
Pellazgët më nuk ia arriten të bashkohën, u shperndanë nê të gjitha anët, perveqse një numri të vogël që mbeti ende pêr një kohë nê Italië, nën kujdesin e ktyre Aborigjenve.
Ata që shpetuan iu drejtuan orakulit për të nxjerrur kêshillat e duhura se ç'duhej të benin pêr të mbijetuar.
Pergjigjëja e Oraklit ishte e prerê; nuk i kishin zbatuar ligjet e detyruara nga perendia, qe ua kishte kerkuar njê dimë, borgj, me dhurim bagêtie dhe drithera, por as kjo nuk iu ndihmoj pellazgêve, perseri uria dhe smunja i dermoi.
Më në fund u mblodhen të gjithë populli në një kuvend të pergjithshëm, për të diskutuar rreth pergjigjijes së orakulit.
Posa u tubuan në kuvend, njëri prej pleçve te tyre nga ky kuvend u ngrit në këmbë e ju tha te tjerve se nuk e keni kuptuar si duhet pergjigjêjen qe na ka shprehur Orakuli !
Ai kerkon edhe një shperblim të fëmijve tonë, iu thotë plaku i urtë.
Mendimet rreth flijimit të fëmijve nisen deri tek shperberja e ketij kuvendi, por edhe njêhere dergojnë prifterit e tyre paar orakulit por perseri pergjigjëja e Perendisê ishte; te ju falen fëmjët !
Pellazgët tani ishin të detyruar, ose te japin këtë sakrificë ose të lêshonin vendin, nuk iu kishte mbetur tjetër...
Kryepleçnarët kishin vendosur që të braktisin vëndin, ehepse shumica rrefyzonin, por ne nderkohë vjen edhe një e papritur në mesin e kêsaj fatkeqsije që nuk mundë ti perballonin...
Lidianët dhe shefi i tyre Tirrenus, njëri prej djemve të mbretit, ishte detyruar të merrte detin dhe tê lshonte Lidinë qe e kishin kapluar edhe këtë vend të Azisë së Vogël thatësirat dhe uria, pas shumê peripecish zbarkojnë në Italië në tokat e Ombrisëve.
Dihet se Denisi i Halikarnasit e qfaqë këtë deshirë, duke iu kundervuar ides së Herodotit që thoshte se Tirrenienêt nuk ishin Lidian por autokton tê Italisë, edhepse është i vetmi autor që e thotê këtë, por Taciti, autori tjtër na e raporton njê dekret nga Etruskët që i jep vulen ndjenjave te Herodotit. Sidoqoftë, kêta Tirrenienët apo Lidianët, zbarkojnë në token e Ombrisë në Italië rreth vitit 1341 para Krishti, ose njê shekull para luftês së Trojës.
Pellazgët që ishin të lodhur nga fatkeqsit e mëparshme si dhe migrimet e shumta, nuk kishin mundêsi ti pengonin këta Lidianët të vendosen në tokat e Ombrisë. Pas 135 viteve, Lidianët u forcuan dhe ishin të gatshëm ti sulmonin Pellazgët, vendi i tyre quhaj tani Tirreni, sipas prijsit te tyre Lidian, ndersa këta Pellazgët ishin tepër të dobësuar për t'iu bërë rezistenc, te lodhur nga migracioni, nga uria më nê fund kishin mbetur vëtëm se një grushtë njerzish.
E ndegjuan më urtësi oraklin, moren gratë e femijët e tyre dhe gjitha qê kishin më të shtrenjtë dhe hypen në anije e mbrrijten nê Atikê afër Atinës.
Kjo mergatê u quajten diaspora Tirreniane, dhe do ti quajmi kështu për ti dalluar ne kete shenim nga Pellazgët e tjerë.
Kthimi i Diaspores Pellazgjik.e në Gadishullin Ilirik:
Pasi që vinin nga Tirrenia, ky grup i pellazgëve qe u kthye perseri ne Gadishullin Ilirikë pas 150 vite qe kur ishin dëbuar hëren e parë nga Deukalioni prej Thesalis e pastaj edhe prej Dodonës, tani kthhen në Atikê afer Atinës dhe vendosen me pajtimi e vendasëve.
Atinianët nuk ksihin hyrë ende në luftërat e literaturës e shkencës, kjo famë qe iu vjenë me vonë, dallohën nga të gjitha kombet tjera. Mirëpo kishin dhe një gjë edhe më shumë se tjerët, se ketu tek ky popull besimi fetar kishte filluar ti zêje rrënjët. Në vendin e tyre kultivimi i tokës kishte filluar deh ishte perhapur më tej në të gjitha anët. Kishin vendosur ligjet dhe çmohej si populli më i ndershëm i Greqisë dhe veten e quanin Athenas.
Të prekur nga fatkeqësija që i'u kishte ndodhur këtyre Pelazgëve Tirrenianë, Atinasët i pranojnë më mirësi dhe iu shperndajnë toka në periferi të Atinës, rrënxë malit Himetë më kushte, qe të ndertonin murin e një pjese të keshtjellës ku dhe u quajt pastaj muret Pellazgjike. Keto kondita ishin të moderuara dhe të lehëta, qe këta Pellazgët në krye më prijsin e tyre Agrolas dhe Hiperbius, ndertun murin dhe ne anen tjeter si shperblim mirreshin me kultivimin e tokave më mjeshtri.
Dersa këta Pellazgët e posardhur nga Italia u merrëshin më ndertimin e murit dhe tokën rrënxë malit Himetë, keta u shtuan më ardhjen e pellazgëve të tjerë, edhe këta që dikur para 150 vitësh të dëbuar nga Thesalia prj Deukalionit,kishin gjetur në këtë kohë strehim në Beosië, iu kishin bashkangjitur një pushtimi Trakëve ku i dëbojnë banorët e vjetër të këtij vendit. Pra këta Boetianët, të detyruar të lëshojnë vendin e tyre, shkojnë e gjëjnë strehim në Thesalië, ku banoret helenë i pranojnë dhe iu japin tokë, si e kemi thê mê lartë; në tokat pjellore ku së pari kishin zënë vend pellazgët në krye me Pellazgusin, shefin e tyre qe pastaj debohen në dodon e me tej ne Italië... Boeisinët tani jetonin në Thesalië dhe kishin ngritur vendëbanimet e tyre të para.Jetojnë ne keto toka rreth tre shekuj, dhe më në fund edhe keta refugjatët Boesianë dëbohen prej Thesaliotve vendas..! Janë të detyruar të kthehën nga kishin ardhur, në Boesinê e tyre, mirëpo,e shohin qe ishte pushtuar nga Pellazgët dhe disa Trakë, i detyrojnë të largohën nga Boesia !
Edhe këta tani duke mos ditur se ku të shojnë, drejtohen në Atikë tek kêta Pellazgët e Italisë se Atenianet i kishin pranuar dhe ndar toka.
Pasi iu bashkangjiten kesaj kolonie edhe këta pellazgët e dëbuar nga Boesisia, filluan për një kohë të shkurtër të zhvillohen aqë shpejtë sa që edhe kishin aspirata tjera, duke zënë pozita te larta në mesin e Atenasëve dhe gati se ishin bërë zotnues mbi Atenianet e duke mos u penguar fare nga ta, Pellazgët kthehen në gjendjen e tyre të mëparshme, ia arrijnë kulmin. Ky popull i cili nuk e njihte ligjin vetem nga i forti, filluan ti ngacmonin Atenianët.
Luksi në këtë kohë ende nuk kishte arritur në qytetin e Atinës, njerëzit nuk dalloheshin nga thjeshtësija e tyre e nga tradita, skllavërija ishte e panjohur ende, se banorët vetê sherbehêshin, vetëm fëmijët i kishin mësuar të merrshin ujë ne krojet e Kalirroës. Ky krua, qe emri itij ishte i njohur për ujin e tij të mirë që buronte nga gurrat e mlit Heimet jo shumë largë qytetit.Pisitrati kishte ndermarrë punime të medha ku permes gypave e ksihte shperndarë këtë burim në nëntë lagje të ndryshme të Athenës qe quheshin Eneakrunos. Pelazgët ishin mësua më pasionët e tyre më brutale, i keqperdornin fëmijtë e tyre, dhe të pa knaqur nga këto të kqija, kishin bërë plane kundër qeverisë, donin ta shtinin në dor dhe te qeveisnin ata.
Kur e kuptuan Atenianët këtë dredhi, morën armët dhe shkojnë në drejtim të Pellazgëve dhe dëbuan nga vendi në vitin 1162 para krishti.Pra kishi ardhur nga Italia në Atikê në vitin 1209 para krishti dhe dêbohën nga vendi pas 47 vite !
Hekateu i Miletit e tregon këtë ngjarje më ndryshe që është pakë më e pandershme për Atenjanët sepse deshmon per të gjitha padrejtësit ndaj tyre. Atenianët thotë Hekateu, e kishin vrejtur se territorin që ua kishin narë Pelazgëve para 47 vite, ishte shendrrua në një kopht të begatshëm që dikur iu dukej i pa vlefshëm, kishin vendosur t'ua marrin këtë tokë pjellore i dëbojnë pellazgët nga vendi për të vetmin motiv nga gjelozija.
Pellazgët dëbohen edhe nga Atika, strehohën më në fund në ishullin Lemnos:
Ndahen në dy grupe, njëri grup i udhëhequr nga shefi i tyre Agrolas, dhe grupi tjetër shkon pas Hiperbiusit, qe kur kishin arritur në Athinë keta ishin te parët që kishin illuar ndertimin e moreve pellazgjike, kalojnë pra nga Atiku në Sicilië, e nga Sicilia në Akarnanië. Nuk dihët fare për fatin e ketij grupi te pellazgeve qe ishin kthyer nga Sicilia në Akarnanië, ka gjasa qe u shkrijten në banorët e Akrnanisê që nuk vijoj më tutje të zhvillohet kjo kloni.
Pellazgët tjarë, që ishin mê shumë ne këtë grup, u vendosen nê ishullin e Lemnosit. Ky ishull më parë banohej nga banorët venda te quajtur Minianët, qe zbrisnin nga Argonautët, të cilët pasi që ishin mirëpritur nga femrat e vendit, e kishin ripertri këtë ishull më popullsi te re.
Jetonin keshtu te qetë në ishullin e tyre prej më se dy shkujve kur papritmas, u pushtuan prej ketij grupi të bandave pellazge. Nuk ia arriten të iu bëjnë rezistencë, morën fëmijët e gratë dhe iken nga aty e shuan u vëndosën në Lakonië, ne vitin 1160 para krishti.
Pellazgët dëbohën nga Lemnosi:
Edhe pse gjeten një tokë të re në ishullin Lemnos, Pellazgët nuk u terhiqeshin nga ideja për hakmarrje ndaj Atenasëve që i dëbuan dhunshëm, tani bënin plane se si ti sulmonin Atenasit. Pellazgët i dinin fortë mirë festat e armiqve të tyre, pikërishtë festen e Dianes në Brauron.
Kjo qytez nuk ishte largë malit Himet ku aty afer kishin banuar më se 57 vite, e njihshin pra këtë vendë shumë mirë, ngarkohën në anije dhe fshehurazi montojnë kurthën në afërsi të Brauron, i rrëmbejnë një numer të madh të ketyre vashave atenase dhe i mbajnë në Lemnos ku edhe i bejnë bashkëshorte...
Nga këto femra ateniane kishin lindur shumë fëmijë, mirëpo pellazgët kishin pergatitur një hakmarrje tronditëse makaber, duhej ti masakrronin të gjthë këta fëmijë të lindur nga këto gra te armiqve tê tyre atinase si dhe nënat e tyre, të gjithë së bashku i dogjën !
Të mbyllur në këtë ishull, perpos kultivimit të tokës, pellazgët mirreshin edhe më rrembime tjera të anijeve Trake, fqinjëve të tyre. E vetmja gjë që historia na deshmoi për ketë popull ishte denimi që duhej të merrte ky popull përë këto krime që kishte bërë në Lemnos. Nuk voni dhe tokat e Lemnosit keto fusha pjellore më nuk japnin fryte, kishin mbetur sterile. E kishin derguar një misionar panë orakullit të Delfit por perendia i kishte kshilluar se duhët ti japin llogari Atenës për atë veprim që kishin kryer ndaj femrave te tyre duke i djegur më gjithë fëmijë...e derguan një këshilltar në Athinë, që tiu kerkoje falje dhe lutje se si ti laheshin krimet që kishin bërë.
Atenasit e kishin ngritur një shtrat në pritane, më të gjitha të mirat qê egzistonin, poashtu dhe kishin pergatitur një tavolinë afër shtrati më të lloj llojë mishi dhe perime, iu thojnë ktyre këshilltarve Pellazgë;
"Te na dorzoni Lemnosin në këtë gjendje si është kjo tavolina ketu me keto ushqime"
"Mirë, do t'jua dorzojmi Lemnosin"- iu pergjigjën këshilltarët Pellazgë."Më një kushtê; "Nëse njëra prej anijeve tuaja do ia arrijë te lundroje vetem mbrenda ditës në kohën kur të fryjnë ererat e veriut, nese ia arrini ne ua dorzojmi Lemnosin"..kështu iu pergjigjet këshilltari Pellazgë.
Pellazgët në pamundësi ti rezstojnë flotes detare Atinase udhëhequr nga Miltiadi, shperndahen në vende të ndryshme në vitin 515 parakrishti.
Disa prej tyre shkuan ne Azië, themeluan qytetin Plakia dhe Skilake, të tjerët u strehuan nê sujdhesen e malit Atos, de ndertuan disa qyteza te vogla. Disa prej tyre kishin mbetur ne keto vende edhe ne kohen e Tukididit e te Herodotit, ku siaps tyre kishin ruajtur ende gjuhën e tyre pellazge ne kete vend afer Atos mirëpo edeh nje koloni tjetër kishte shkuar në Trakë, në qytetin Krestonë, deh per ate e quajti Herodoti Krestonên si qyteti i Pellazgeve.
Mirepo gabimishte Denisi i Halikarnasit e ngatrron me qytetin Kretone ne Ombrië e i qon edhe historianë tjerë në të njejtin gabim..
Fundi i Misterit të gjuhës Pellazge- Etruske
Duke u mbështetur në analizat e fundit dhe percjellur të tëra rrugëtimet që i kaperceu diaspora pellazgjike, më në fund mund të nxjerrim këtë teori më perfundimin se; Origjina e gjuhës Pellazge si dhe Etruske rrjedhin nga Shqipja, e Jo si mendohej deri më tani se, shqipja rrjedhte nga Pellazgjishtja e gjuha Etruske !
Pra, të dhënat dhe analizat e këtyre hulumtimeve japin rezultate krejtë të kundërta më ato që sypozohej deri më sot, mund të themi se ishim të gjithë në rrugë të gabuar...
Sipas këtyre kerkimeve pas shumë vitesh, mendoj se të gjithë autorët deri më sot kanë qenë të mashtruar në këtë drejtim duke menduar se gjuha shqipe rrjedh nga pellazgët, popull i lashtë dhe mitik për të cilin nuk është deterrminuar dri më sot vendi i tyre i sakët i ardhjes së tyr nga një vend i largët i Azisë që sipas Robert D'Angely, në "Enigma" ai e cekë se vendi i tyre i hershëm ishte Tukmenistani i sotshëm .
Mirëpo pas analizave të fundit, mund të themi lirishtë se është e kunderta e ketyre teorive të deritanishëme;
Duke ditur se, Pellazgët, më vonë kur dëbohën nga Ballkani më qfaqjen e Helenëve, diaspora pellazge gjëjnë strehim në Itali, ku kjo popullësi mbahën atje më emrin e një konfederate Rasna që grekët i quajtën më vonë Etruskë.
Mirëpo, para se te ikin Pellazgët nga gadishulli Ilirikë andej në Italië, kjo diaspor tani më që kishin kaluar më se 355 vite në mesin e popujve vendas në Gadishullin tonë, që nga emigrimët e tyre në shekullin XIX-të para krishti, ku ne këtë kohë, grekët apo Helenët ende nuk ishin qfaqur në këtë regjion, vertetohët prezenca e tyre vetëm nga viti 1541 para krishti, në krye më shefin e njohur Deukalionin !
Kjo dëshmon edhe arsyjen tjetër, pse gjuha Etruske nuk kishte asgjë të përbashkët më helenishtën ?
Derisa qendroi në mësin tonë nê Epirë pranë popullit Molopë, Molloset e lashtë kjo diaspora Pellazgjike, mësoi gjuhën e banorëve vëndas, pra gjuhën shqipe, ku pastaj kjo diaspora pellazgjike e ardhur nga Fenicia e largët, ishte asimiluar, pershtatur më gjuhën e barbarëve duke harruar gjuhën e tyre të origjinës skite e fenikase, mëgjithëse sipas Robert D'Angely, pellzgët kishin këtë veçori se komunikonin më dygjuhët, në familje gjuhën e tyre fenikase tê origjinës së tyre ndërsa më tê tjerët gjuhên e vêndasëve, pra gjuhën trake, që ishte e afërme mê shqipen e sotme, kurse pellazgët që jetonin në rrafshirat e Panonisë, në kontakt më Getët e vjetër, ky grup i pellazgëve fliste pra gjuhën skite, greke te lashtë, gete dhe fenikase.
Keshtuqë kur kjo diaspor është dëbuar nga dyndjet helene me shefin e tyre Deukalionin në vitin 1541, ku pushtuan edhe Thesalinë, kjo Diaspor gjeti strehim në Dodon, dhe aty mësoi gjuhën e vendasve, pra gjuhën shqipe !
Si e shohim: nuk ka asnjë mister tjetër rreth kësaj lidhjes Pellazgo Etrusko shqiptare ... !
Pra, as etruskët e as Pellazgët nuk kanë asgjë të perbashkët më origjinen shqiptare, përveç se kësaj lidhjes së gjuhës që këta e moren nga ne dhe pastaj Pellazgët e perhapen nëpërmjet diasporës së tyre që u shperngulen në Itali, Toscana dhe më vonë, gjithandej nëpër Azië të Vogël e nëpër ishuj të Egjeut ku gjithnjë ishin në levizje, në kerkim të një atdheut të ri...
Një shembull konkret; të marrim ishullin Lemnos !
Kur u debuan Pellazgët nga Tyrhenie (Itali) ata gjeten të vetmin strehim në Atikë, periferi të Athinës që pas nje kohe u dëbuan edhe nga Atiku, e strehim të vetëm gjeten në ishullin e Lemnosit. Aty u vendosen ne vitin 1050 para krishti dhe qendruan deri ne vitin 510 para krishti !
Mirëpo iu kishte ardhur fundi, pas gati 500 vitesh qendrimi në Lemnos, Pellazgët e fundit u dëbuan edhe nga Lemnosi, u shperndanë definitivishtë, humbën gjurmët në histori si popull shtegëtar ku bartën më vete sekretet e tyre përgjithëmon !
Pra në këtë shekullin që krenohemi më shkelqësinë e tij "lumiérë" apo drita ku në gjirin e kësaj "kompanies së dritës së dijetarve" është riprodhuar ky fenomen i çuditshëm i këtij hymni "
Ishte një opinion në pergjithsi i marrur nga një Arkadien siç ishte zoti Dionis nëper mes të "Kalimit të esejit të tij mbi Kometat, ku në faqen 184, pretendon se, të parët e tij kishin banuar Tokën, para se Toka e kishte satelitin e saj Hënën...?
"Ky opinion për Arkadienet pellazgë është perhapur përmes Lucien"
Këto ndjenja janë të pa imagjinueshme nga ky filozof i famshëm që ka guxuar ti përshkruaj njashtu: para Hënës ?
Më mirë do t'ishte për të t'ua lërë këtë rrëfim autorëve të mjerë që fabrikojnë shigjeta me ç'fardo druri për ti dobësuar provat e besueshme, e mbi të gjitha, nuk është dashur ta injoroje rregullin e Astrologjisë, që është ndër Veprat e Lucianit, por që nuk është e këtij autori mirëpo e një shkruesi të dobët, se nëse këta Arkadienët Pellazgë e quajnë veten " më të vjetër se sa Hëna" duhet të ishte nga injoranca dhe krye naltësija e tyre që e kanë thënë këtë marri..."
Prandaj, Heziodi si dhe Lucieni, kur permendin eptetin e famshëm për origjinên e vjetër pellazge, nuk flasin në këtë rast për Hënën, satelitin e Tokës, Hënen por fjala është për "Konfederaten e popujve të hënës" -që ishin edhe Helenët, apo Hallebana=Albanët nga kaukazi, të quajtur kështu edhe nga hebrejt, dhe Heziodi thotë se; "..Pellazgët (Arkadianët) ishin aty para Hënës" por në realitet, këtu Heziodi ka dashur të thoshte se:
"Pellazgët kishin ardhur në Arkadi ( 300 vite) para popujve të Hënës" që në fakt, ishin këta Helenët=Hallabana= al-ab-ana=Albanët e Kaukazit ku pastaj nga autoktonët, pra ilirët, quhëshin Perballianët, ata që u vëndosën perball tyre, ose "popujt e Hënës, që kuptojmi ndryshe:
"Hëna nëna e shenjtë"=ose "malet e hënës së shenjë" !
Por me e keqja është se, ky epitet vijon te zmadhohet e te pehapet si një epidemi edhe sot në shekullin XXI-mjerishtë, nga bashkëatdhetaret tanë shqiptar, ose me mirë te themi: nga shkruesit e librave tallava, jo te atyre akademike !
Si Perfundim:
Gjuha shqipe si dhe populli shqiptar janë njê popull autokton në Ballkanë, poullësi të racës Dinarike që shtrihej nga veriu i Adriatikut e deri në Atikë, dhe më migracionet e një pasnishme të popullêsive e të kolonëve të ndryshëm nga Lindja, kjo popullësi autoktone filloi të tkurret gjithënjê e më shumë, duke gjetur strehim nê naltêsit e larta të maleve shiptare bregut të detit Jonë dhe Adriatikut deri tek Alpet Dinarike.
Më fillimin e vëndosjes së kolonëve të parë apo kulturës pellazgjike që nga mijvjeçari i V-të, duke u bazuar vetëm në të dhënat e bartjes së një kultures sê re të zhvillimi siç është perhapja dhe zhvillimi i agrikulturës, që njihihet përmes kësaj popullatës qê nga historianët dhe shkenctarët sypozojnë se bëhet fjalë për migracinêt pellazgjike drejtë Ballkanit qê nga viti 4500 para Krishti.
Sipas te gjithë dijetarve qe kanë provua te deshifrojnë këto dy lloje tabletash, janë te një mendimi se shkrimi lexohet në një gjuhë një rrokshe e pastaj i shtohet dy tri e katër rrokshe..
Por, nga kjo thjeshtësi ne edhe habitemi sepse si e the edhe ti me siper, nuk mbetet asnjê rreshte qe nuk ka rrokje te pa kuptueshme, te gjitha gati se kuptohen me shqipen...ku sipas te gjitha gjasave, Dorianet ndoshta ishin banoret e hershem ne keto vise por qe u shtyn nga invadimet e huaja (greke hiksose fenikase) te dalura nga Egjipti e Azia e vogel dhe u strehuan ne veri te Greqisë, Shqipëri, derisa u forcuan dhe me ne fund i debuan keta pushtues...dhe ketu ndoshta qendron arsyeja se kur erdhen keta kolonet rreth 1500 pk. u ndalen edhe perdorimi i tabletave...B...sespe dorianet jetonin ne mbrendesi te kontinentit, si ne egzil, ne strehim, s'ju duheshin tabletat...Mendoj se e njejta gje ndodhi edhe me tabletat e Lin A, nga lindja, kaukazi e Mezopotamia në te njejten periudh rreth 2200 pk. u versulen mbi Egje dhe Egjipt popuj të ndryshem, u pushtua Egjipti por edhe Egjeu...pra tabletat e Lin A me stil vizatimor si ato te Kananit e egjiptas dolen nga perdorimi por, si ka mundesi qe shpetoi gjuha e tyre dhe vijoi tê shkruhet disa shekuj me vonë por me nje alfabet tjeter, permes rrokjeve ?
Por mbeten edhe shumë pytje tjera pa u shtrua; pa e njohur mirê edhe kronologjin e ngjarjeve dhe levizjeve te popujve ne kete periudh nuk mund te te themi se posa erdhen greket ne keto vise menjehere ia filluan te shkruanin, dhe se Lin B deshifrohet me greqishten duke u bazuar ne dy a tri toponime si Knosos ..dhe një emer tjetër, si nje dijetar i cili thoshte se ka gjetur gjoja emrin Aleksander në keto tableta.. dhe u perfundua se jane te gjuhes greke..
Nese ndjekim kronologjin, sipas ketyre te dhenave nê shek. XVIII, pk. në Greqi, Arkadi(Poloponez erdhen popuj nga lindja, nga Mezopotamia që ishin pellazget ose Arkadianet, arkagjinjet, të cilët (bartnin një ark me veti në qerre dhe një guri te zi në të..) qe prej kataklizmit te Krimes, rreth 2500 pk. e kemi permendur se keta popuj ishin fqinje me tokarianet atje ne brigjet e Kaspikut, por ne te njejten kohe vijne edhe Luvitet nga Kaukazi drejte Azis e Egjeut....prandaj, vrejmi ne Lin B shkrime dy gjuhësore...indoeuropiane=kaspike, tokariane luvite(pra te ardhura ) dhe vendase dinarike, autoktone qe permes fjalve nje rrokshe kuptohen permes shqipes....se është e pamujtun që te shuhej i tere populli vendas edhe se erdhen keta popuj nga lindja...
Prandaj nuk duhet te habitemi nese hasimne keto tableta edhe fjalë në gjuhët e popujve te brigjeve te Kaspikut...ky është mendimi imi, qe nuk doi thote te pajtoheni ...se e para, dinariket, pra vendasit, nuk shkruanin as perdornin tableta, këtë e mesuan me kalimin ne mezopotami te ketyre popujve te bardh, kurse per vendasit dinarikët, shkrimet ishin te pa pranueshme ose shiheshin me sy te keq, por kjo nuk do thote se dikush tjeter nuk huazoi gjuhern e tyre per ta shkruar me lehte ne keto tableta..Si perfudim; gjuha e shkruar ne keto tableta eshte me rrokje shqipe por ka edhe fjali me te gjata nê gjuhet e huaja te popujve te kaspikut...
Jam duke lexuar disa letra te shkruara nga arumunet, vellaket, nuk ka rretsht qe nuk e gjejmi një apo dy fjalë shqipe...e perzier me rumanishte e bugarishte...
Pse shkruanin vllaket shqip ? ..sespe iu dukej me lehtë, me e pershtatshme permes rrokjeve e fjalve te shkurtera qe posedon shqipja gjuha vendase...pra shumë e thjeshtë...
Nga antropologjia është vertetuar se shqiptarët rrjedhin nga kjo dega e lashtë e banorve të hershëm ku prej tyre rrjedhin ilirët e ndoshta edhe trakët, mund të themi se ne jemi popull autokton me origjinë Ilire e jo pellazge ku më sipër kemi dhënë analizen se si kjo koloni e ardhur nga Lindja pas njê çendrimi tê disa shekujve në mesin e popullësisë autoktone shqiptare nisi të pershtatët nê viset tona derisa mêsoi dhe filloi tê flasi shqipë, me një fjalê kjo diaspor pellazgjike u asimilua por ruajti traditat dhe kulturen e tyre origjinale nga vendët e tyre të Lindjës së largët që asnjëri sot nuk ka mundësi të deterrminoje se nga cili vend erdhen keto kolonit pellazge mirëpo perkundrazi mund të vertetohet dhe dêshmohët se vinin nga Azia e largët dhe se asnjë lidhje familjare nuk vrehet në këtë analiz mes origjinës shqiptare që vertetohët së është vendase që nga para historia dhe kolonive pellazge që migruan në Ballkanë duke u mbeshtetur nê të dhenat e autorve nga antikiteti si dhe nga burimet e fundit shkencore, më në fund mund tê themi lirishtê se vetem huazimi gjuhësor që kolonët pellazgë moren nga vendasit ndikoi tek pehapja e gjuhês shqipe edhe me tej pasi pellazgët u dëbuan nga Ballkani në shekullin XVI-të para Krishti.
Burimi: Historia e Herodotit 1802 perktheu Dardan Leka 2011 per Rilindjen ilire shqiptare
nga Akademia franceze Edme Mentelle 1802 Paris
Duhët të kuptojmi se si dhe që nga kur erdhi deri tek shkaqet e ngatrreses së emrit Albania.
Pasi që kemi gjetur fillin e historisë së grekëve dhe pellazgëve vrejtem se ata vinin nga rremi i familjes së Henës, edhese Pellazgët erdhen rreth 400 vite para grekëve në Gadishull, të gjithë kjo familja e hënës kishte ruajtur marrêdhenjët mes tyre që kur dolen nga Egjipti, siç e vrejtem më shperndarjen e Hiksosve, ku prej tyre dolen hebrejet helenet dhe fenikasit, popujt e hënës dhe greket e quanin veten dhe e qmonin se dilnin nga Hëna, apo ishin bijët e Selenës, ku më vonë mbeti ...helenës pa «s-n » para, ku edhe anëtarët tjerë të ngushtë të kêsaj familjës së Hënës që ishin siq e tham, Hebrejet e Fenikasit Greqinê apo vendin e ri të tyre në Gadishull pas daljes nga Egjipti e quanin Hallebana, që do thotë =al-ab-ana=Albania, apo =hëna nëna e shënjtë=ku nga emri Selenët i egjiptasve kaluan në Hallebana dhe mê vonë për disa autor, ky vend i pushtuar nga Hallebanët apo Selenët e mbetur i njohur vetëm si Helenët, në realitet ishte po i njëjti kuptim « hallebana» ose Al-ab-ana= Albania që ka të njejtin kuptim pra, se Albania dhe albanët e vertetë apo « njerzit e hënës», që ishin me origjinë nga Hiksoset apo Azgët e Kaukazit, dhe që rrjedhin nga e njêjta familje dhe nga i njëjti vendë i Azerisë, apo Agët e Azerbajgjanit, ng ku tê gjithë këta popuj Jo-Dinarik erdhen e u vëndosen në viset e Dinarikve, si e shohim, ngatrrimi i emrit të sotëm të Albanis Ilirike, apo Shqipêrisë që prej kur iu dha ky emër nga të huajt, është i gabueshem se emri Albania=Njërzit e hënës iu pershtatet vetëm Grekëve e jo kurrësesi popullit autoktonë vendas që ishin me origjinë dinarike dhe nga rrjedh zingjiri Iliro-shqiptar, që nuk ka kurrfarë lidhje me Albanin as mê Azgët e Kaukazit e as më popullin e Azerbajgjanit, por perkundrazi, helenêt apo grekët që ishin tê ardhur nga ky regjion i kaukazit ndoshta për korrektësi ndaj historisë duhej të quheshin Albanët ose Azgët, Azganët apo Hiksosët, e jo ne ! Ky pra është një gabim i thjeshtë i interpretimit që u ngattrua nder shekuj dhe vështirë se do permirsohet, por... dikush do te pyeste; po ne shqiptarët, kush jemi dhe si duhej te quheshim sot ?
E kemi permendur disa here se, ne jemi autokton, rrjedhim nga një rac tjetër, as nga raca pellazge e as hiksose as indo-europian skitike e as ariane, por thjeshtë, jemi popull i racës Dinarike-Adriatike vendas të parë në këto troje ku prej tyre dolen Ilirët dhe Dorët. Më vonë Doret siq e dijmi pushtuan greqinë ose mund të themi ripushtuan këto vende që ndoshta i kishin humbur me ardhjen e Arkadianëve e Selenëve ose helenëve apo Hallebanëve, sipas shqiptimit hebre Albanët, dhe si duket, pasi vêrshuan Dorët mbi njerëzit e Hënês, nê veri të Greqisë dhe gjithê bregdetit Adriatikë mbeten sundimtar tê vetëm fiset Ilire nder ta më të shquarit ishin Molopët banorët e Epirit si dhe të Peleponezës që edhe ky regjion mê parê para se të vinin Arkadianët apo Pellazgêt apo Azgët skito-hiksosët e Kaukazit, ky vend quhej Molopia që nuk ka ndryshim nga Melopia e Epirit fare, nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar, pa kurrfarë dyshimi ne jemi autokton dhe se nuk kemi ne lidhje as më Agët, as më Tazêt, as më hiksosët e Azerisë së Albanis së Kaukazit.
Më këtë analiz u munduam ti sqarojmi këto ngatrresa që na janë bërë në të kaluaren permes shkrimeve tek autor të huaj duke iu dhënë popullit shqiptar emra te ndryshëm që nuk i perkasin realishtë origjines së vertetë shqiptare. Enigma mbi termat e toponimet e dhëna nga autor të huaj popullit shqiptar e sidomos vendit tonë Shqiperisë si Albania, ne sot kemi mundësinë ti shtjellojmi ndryshe këto gabime dhe do perpiqemi të spjegojmi me dëshmi e argumente te ndryshme duke u mbeshtetur mbi të dhëna nga dijetar të shquar e më ndihëmën e shkencës dhe perkrahjen e Akademisë shqiptare nesër do kemi mundësi të shpalosim të vertetën se kush ishim ne dhe nga rrjedhim, që në realitet, ne nuk rrjedhim nga asnjë vend tjetër por jemi të këtij vendi ku jetuan mija vite më parë edhe stergjyshërit tanë të cilët flisnin edhe ata si ne sot që e flasim gjuhën shqipe, por që duhet pranuar se ka në fjalorin tonë edhe fjalë të huaja të huazuara nga migracionët e këtyre popujve të hënës, që nuk do thotë kjo se u gjeten 100 apo 200 fjalë te huaja sumere-pellazge në fjalorin e sotem të gjuhës shqipe se edhe populli shqiptar vjen nga jashtë, por më e rëndësishme për ne është se kemi mbetur po ata që ishim, dinarikët vendas dhe duhet të mburremi, siq e thotë Eugene Pittard, «...është vështirë të gjëndet diku një popull më kafka aq perfekte si tek populli shqiptar» pra, po e mbyllim këtë udhëtim të gjatë ku pershkruam fise kombe e raca të ndryshme, pa kurrfarë pretendimesh, vetëm për hir të së vërtetës pa kerkuar asnjë revandikim as patur asnjë qellim të keq por perkundrazi, duke e njohur të kaluaren besoj se do kalonim edhe më mirê në paqe më fqinjêt tanê edhepse të ardhur nga një vend tjetër i largët, patjeter se duhet tê kemi rrespektin dhe ta ruajmi paqen për njê ardhmêri pa urrejtje ndaj njêri tjetrit se siq tregohet një proverb tibetane, njëri ishte duke hecur nê shkretir dhe nga largë e vren njê siluet dhe thot vet me vete «... do më haje ujku...»... frigohet, merr dy gur që të mbrohet dhe duke hecur drejtê tij, thot, « ...nuk qenka ujku por qeni »... i del pak frika dhe vijon rrugën, kur i afrohët edhe mê afër e vrejti se nuk ishte qeni si kujtonte por ishte një njeri... dhe i humbi frika...Pasi heci më tutje, edhe njeriu perball tij i afrohej, e njohu posa iu afrua dhe iu hodh në qafë nga gëzimi .. « … nuk qënkeni as ujku as qeni siq mendoja nga lodhja e vapa e shkretires më ishin qorruar sytë, më doli më në fund vëllau imi » i tha dhe e perqafoj vellau vellaun !
Një pjes e tyre kaloi nga Thespotia në Kretë, të tjerë në një pjes të Cikladave, disa prej tyre shkoi ne Histieotide, disa në Beosië dhe Fokidë, disa kaluan edhe në Azië, i pushtuan brigjet e Hellespontit, poashtu edhe në Lesbos, mirëpo shumica u kthyen perseri ne Dodon pranë njerzve te tyre, qe ishin ardhur aty më parë si e spjeguam, kolonia e vjeter pellazgjike.
Po e percjellim edhe njëhere Denis Hallikarnasin; ky historian duke ptur frikë se largohej më këtë rrefim nga qellimi i tij, nuk e thotê asnjê fjalë më shumë per keto migrcione te ndryshme.
Ti kthehemi tani se, ç'thon autorë tjerë rreth kësaj qështjes se migracioneve pellazge, tek Straboni si dhe te tjerë...
Diaspora pellazge në Egje:
Straboni na thotë se Pelazgët themeluan një koloni në ishullin e Kretës duke u mbeshtetur tek Homeri në Odisea. Uliksi kur ai i fletë Penelopes për udhtimin e tij të gjatë, i tregon se banorët e Kretës nuk flisnin të gjithë një gjuhë të njejtë, kishte Atenien, Kretua indigjen, që ishin burra krenar, kishte Sidonien dhe Dorien që keta ishin të ndarë në tre fise dhe "madheshtorët Pellazgë."
Pellazgët kur arrijnë në Kretë pas invadimit te Deukalionit si e cekem më siper, rreth vitit 1541 para krishti, nuk kishin ardhur në numer të madh ketu në Kretë siç e vrejmi nga deshmia e Homerit, numrohen te fundit. Ne ketë ishullin e kretës ata e ruajten lirinë e tyre gati per një shekull, asnjë popullsi nuk sundonte mbi tjetren, derisa pas 125 vite qe nga debimi i tyre nga Thesalia dhe i tërë Ballkani i sotêm, aty rreth vitit 1415 para Krishti, kur Tektamusi, i biri i Dorusit ose nipi i Helllenit, zbret ne Kretë më Eolienët, i nenshtron të gjithë këta popuj e mbretron mbi ta.
Pellazgët asnjëhere nuk perziheshin më të tjerët. Në Kretë më nuk iu gjendet asnjë shenjë pas ketij citimi për Pellazgët, tek asnjë historian tjetër.
Populli fqinjë i Silicienëve të fushës së Trojadês ishin Pellazgë, siç e kendon Homeri, "Hipotis printe trupat e famshëm Pellazge" qe "jetonin në fushën pjellore të Larisës, e njihnin per prijs te tyre Hipopotuan dhe Pikeusin, i dalur nga Marsi dhe i biri i Pelazgut Letus, qe rridhte nga Teutamisi. Më këtê Straboni deshmon peermes vargjeve tê Homerit se Pellazgët jetonin në kufi më Silicienêt dhe quheshin Lirnesienë qe shtrihej ng Kaikê deri nê kufi më Ioninë në Azië, do thotë ne vendiin ku prej kohesh jetojnê tani Eolienët qe vendosen këtu në këtë regjion qe kur Deukalioni i kishte debuar nga Thesalia si e vrejtem e siper...
Pasi që këta pellazgët ishin armiq të Akejve, ose grekêve, këta iu shkojnê në ndihmë Trojanëve. Mirëpo 567 vite pasi që ishin dëbuar nga Thesalia e Dodona si e pamê lartë, e 96 vite pas ramjes së Trojës, janë tê detyruar t'ua leshojnê vendin Eolienëve te cilêt ishin shumê më te fuqishëm, keshtu qe së bashku me Dorianët pushtojnë një pjesë të Azisë së Vogël duke i dëbuar Lelegêt dhe Pellazgët nga vendi qe ishin aty prej më së 567 vite q nga ikja e tyre nga Thesalia.
Pellazgët i gjejmi edhe më heret se lufta e Trojës në Sizikë, në kohën e Argonautëve, do thotë rreth vitit 1350 qe quheshin më emrin Dolionë. Kur marrrin veshë se keta Argonautët ishin pasardhes të Thesalianêve ku më anijen e tyre kalonin aty pari, pêr t'iu hakmarrur i sulmuan...mirêpo mbreti i Sizikês nderhynë dhe vritet ne këtë nderhyrje. Më vonë në Sizikë arrijnë edhe pellazgë tê tjerë, qe quhen në histori pellazgët Tirrenien, të cilët dëbohën nga Tirrenia nga Lidianët, strehohên në Atikë; nga Atikë kalojnë në Lemnos, do thotê se ishin dëbuar pas shumë kohesh dhe disa prej tyre terhiqen në Sizikë. Këta Tirrenienet e ardhur nga Lidia iu bashkangjiten ketyre banorêve që më heret ishin ardhur aty dhe kshtu formohet si popull i perbashkët e quhen Pellazgë. Edhe ketu perseri kolonit greke iu afrohên Cizikut dhe dal ngadale disa shkrihen ne ta e disa prej tyre zhvendosen dhe iu humbin gjurmët nga ky vendë.
Si shihet më siper, e kemi permendur se sipas Denis Halikarnasit, Pellazgët shperngulen në Beotië, këtë e deshmon edhe Straboni kur thotë se "Pellazgët iu bashkangjiten Trakëve, themelojnë një kanton të tyre rreth vitit 1536, pra, pasi që ishin dëbuar nga Thesalia nga Deukalioni, kthehen perseri në Betië, 60 vite pas ramjes së Trojês, do thotë në vitin 1210 para krishti. Kur kthehën Beotianët nga Thesalia i dëbojnë këta Pellazgët qe ishin vendosur në një kanton të tyre.
Pellazgët atëhere duke mos patur ku të shkojnë gjëjnë strehim pranë Pellazgëve tjerë, Tirrenienëve që kishin ardhur para një viti në Atikë ku Atenienët këtyre iu kishin dhuruar tokë për rreth malit Himet.
Denisi i Halikarnasit shton ketu se disa prej Pellazgëve që ishin dêbuar nga Deukalioni qysh në vitin 1541 para Krishti, ishin vendosur në Histieotidë, por në pjesen e Magnezisë, ne rrethinen e Olimpit mirëpo as aty nuk qëndrojnë të qetë se vijnë Lapitët dhe i dëbojnë nga Magnezia si e thotë dhe Hieronim.
Ishulli i Lesbosit iu sherbeu si Azil Pellazgëve që kishin ikur nga Thesalia. Ishte një ishull i shkretë qe quhej Issa, duke u mbeshtetur në provat se perballë saj ishte AntiIsa, ishulli tjetër me i vogël, pra, pasi erdhen ketu në Lesbos Pellazgët, ketij ishulli i mbeti emri Pellazgis. Sipas të gjitha gjasave, këta ishin ata Pellazgët qe kishin ikur nga Silicia, pra ishin Lirnosët e Homerit të shtyer nga Eolienët gjejnë strehim në këtë ishull.
Sidoqoftë, këta Pellazgët e Lesbosit asnjëhere nuk ia arrijten të bëhen të fuqishëm, se si e shohim edhe 400 vite pas qendrimit te tyre në këtë ishull, perseri të ndjekur nga Eolianët që vijnë dhe vendosen ketu dhe e themelojnë qytetin e tyre Lesbos. Pellazgët terhiqen në periferi të qytetit të shperndarë dhe e izoluar....
Diaspora Pellazge nga Dodona kalon në Itali:
E kemi thënë që në fillim të paragrafit të fundit se shumica më e madhe e Pellazgëve që ishin dëbuar nga Thesalia gjëjnë strehim në Dodon dhe se nuk qendruan aty kohë të gjatë, kishin vrejtur së shpejti që ishin nën mirëmbajtjen e banorve të vjetër të Dodonës dhe se vendi nuk mund ti vinte në ndihmë për ti mbajtur të gjithë këta refugjatë mbi supet e tyre, prandaj zhvendosen nga aty, pas një konsultimi të një orakli, shkojnë në Italië, që quhej toka e Saturnit !
Pasi që ishin pajisur më një numër të konsiderushëm të anijeve, kalojnë detin Jonianë, me qellim që të zbarkojnë sa më afër bregudetit të Italisë, mirëpo pasiqë nuk e njihnin mirë vendin, një stuhi e ardhur nga Mesdheu i drejton drejtë veriut të Adriatikut dhe perfundojnë në dalje të lumit Po në Italië.
Aty posa zbarkojnë, pranë anijeve të tyre mbesin të gjithë ata që nuk kishin mundësi të perballonin lodhjen e metejshme, por edhe për të siguruar terheqjen nëse ndermarrja e tyre në toka të reja nuk do kishte sukses.
Keta që mbetën në dalje të lumit Po, ngelen aty pêr një kohë, ndertuan një fortifikim prej gurve dhe duke parë që askush nuk i trazonte, themeluan një qytet dhe e quajten Spina, sipas emrit te gjirit ku u ndalen.
Ky qytet luajti pêr një kohë të shkurtër rëndêsi të madhe në zhvillim dhe prosperitet ndër të gjitha qytetët tjera të detit Jonienë dhe mbeti një kohë të gjatë zotnuese e këtij deti...
Mirëpo më në fund populli fqinjë autokton një ditë i sulmon ashpër, keta e lshojnë qytetin, terhiqen në drejtim të pa njohur !
Keshtu perfundoi kjo koloni e këtij grupi të Pellazgëve që kishte hyr në Itlië.
Ndërsa Pellazgët e tjerë që kishin marrur rrugën e shkurtër tokësore nga delta e lumit Po, si e pam më lartë, këta, kaluan malet dhe arrijtën në tokat e Ombrisve. Këta Ombrisët dikur ishin një popull i vjetër e i fuqishëm, që perfshinte në Italië një siperfaqe të konsiderushme !
Ishin fqinjë të Aborigjenëve ku Denisi i Halikarnasit mendonte se ishin të njëjtë si Enotrienët.
Pellazgët, posa arrijnë ne këto toka, marrin një pjes të tokes së tyre, por edhe disa qyteteve për rreth.
Posa moren këtë lajm, Ombrisët mbledhin forcat tyre dhe sulen në drejtim të Pellazgëve. Të rrezikuar për rreth nga armiqët, Pellazgët terhiqen tek Aborigjenët. Por as këta të fundit nuk ishin më të butë se Ombrisët fare, tubohën dhe dojnë ti sulmojnë, derisa Pellazgët ishin të pa armatosur, shkojnë drejtë tyre, duke mbajtur në dor degë të ullirit në shenjë lutjes.
Kjo sjellje e urtë e tyre qarmatosi Aborigjenët dhe iu ndanê toka Pellazgëve dhe bëjnëaliancë me ta kundër Sikulëve që këta i ngacmonin më luftëra të shpeshta.
Tokat që ua kishin ndarë Pellazgëve nuk mjaftonin për të gjithë këtë popull, i sulmuan Ombrisët, së bashku më Aborigjenët dhe ua marrin një pjes të vendit. Gjithnjë më ndihmën e Aborigjenve u bënë të fuqishëm i sulmojnë edhe Sikulët më një sulm të ashpër sa qê Sikulët i humbin shpresat, mbledhin gratë e fëmijêt e tyre, arin dhe tërë pasurin që posedonin dhe ua lshojnë vendin Pellazgëve. Kjo ka ndodhur sipas të dhenave të Tukididit, tre shekuj më vonë se sa Grekët kishin filluar të vendosin kolonin e tyre të parë në Sicili.
Kjo koloni greke ështê ajo e udhëhequr nga Teuklesi, ku mê kêtê rast themelon qytetin e parë Naksos në Sicili, do thotë rreth vitit 769 para krishti, dhe duke llogaritur kthimin per tre shekuj mbrapa, percaktohemi se Sikulët arrijten në Sicili, duke u mbeshtetur nê të dhenat e historianit Teukles, ata erdhen në Sicili në vitin 1059, para krishti.
Mjerishtë, na vjen keq për këtë hipotez por në këtë kohë nuk kishtë më fare Pellazgë në Italië sespe kishin ikur të gjithë në Atikë, para 30 vitësh.Kjo do thotë se Sikulët terhiqen në Sicili edhe më herët se koha që na e paraqet Tucididi.Dhe pêr këtë arsyje kemi vendosur te marrim deshmin e Denisi Halikarnasit, i cili duke u mbeshtetur në deshmi tê Helanikusit të Lesbosit, i cili e vendos shpernguljen e Sikulëve tri gjenerata para luftës së Trojës, do thotë, 26 vite të sundimit të Alkionisit në Argos, ndersa tjerê autor si Filistusi i cili e vendos shpernguljen e Sikulve 80 vite para luftês së Trojës, pra rreth vitit 1550 para Krishti, me nje ndryshim prej 20 vitesh.
Si e tham, asnjêherë deri ketu Pellazgët nuk kishin ndriquar se sa në kêtê vendin qê pushtojnê prej Sikulëve. Gjithçka iu shkonte mbarë sipas deshirës sê tyre, mirëpo kjo arritje e tyre krijon edhe aspirata tjera...
Diaspora Pellazgjike kthehet në Greqi:
Asnjëhere deri ketu pellazgêt nuk shkelqyen sa në këtë vend qe ua moren Sikulêve, ku keta te fundit e tham, iken nê Sicili dhe atje krijuan vendin e trye te ri qe edhe sot quhet Sicilia...
Gjithçka pellazgêve u shkonte per dore në Itali, nê rrethin e Toskanës, por prapë, as ketu nu qendrojnë si duhet se kajta=etja për të patur ehe mê shumë pasuri i shtyri deri tek humbja e kontrolit !
Një komb i cili është bujar ai pajtohet më vetvehten e tij se ishte i mirë, derisa kundershtari e trajton më nenqmim, ai mbushet me ndjenja hakmarrese dhe pret momentin e duhur qe ky pezem te shpertheje njê ditë herdo kur...
Ky rast nuk vonoj dhe erdhi:
Pellazgët mbetën të tronditur nga këto fatkeqësi tê jashtëzakonshme qe ju erdhi si një dënim nga perenditë !
Fushat e tyre pjellore më nuk dhuruan s një kokërr drithë, sikur se perendia donte ti ndeshkoje nga egersija tyre ndaj fqinjeve te tyre ose ndoshta vetë toka më nuk prodhonte fryte të duhura per nevojat e të gjithë ketij populli qe ndoshta mungonin kultivues ?
Një uri e tmerrshme kaploi vendin e tyre, erdhen pastaj smundjet ngjitëse që moren një pjes të mirë të rinisë që ishte shpres e ketij populli.
Tani fqinjët e tyre që ndjenin se momenti i hakmarrjes kishte ardhur, i sulmuan papritmas dhe i shkatrruan krejtësishtë !
Pellazgët më nuk ia arriten të bashkohën, u shperndanë nê të gjitha anët, perveqse një numri të vogël që mbeti ende pêr një kohë nê Italië, nën kujdesin e ktyre Aborigjenve.
Ata që shpetuan iu drejtuan orakulit për të nxjerrur kêshillat e duhura se ç'duhej të benin pêr të mbijetuar.
Pergjigjëja e Oraklit ishte e prerê; nuk i kishin zbatuar ligjet e detyruara nga perendia, qe ua kishte kerkuar njê dimë, borgj, me dhurim bagêtie dhe drithera, por as kjo nuk iu ndihmoj pellazgêve, perseri uria dhe smunja i dermoi.
Më në fund u mblodhen të gjithë populli në një kuvend të pergjithshëm, për të diskutuar rreth pergjigjijes së orakulit.
Posa u tubuan në kuvend, njëri prej pleçve te tyre nga ky kuvend u ngrit në këmbë e ju tha te tjerve se nuk e keni kuptuar si duhet pergjigjêjen qe na ka shprehur Orakuli !
Ai kerkon edhe një shperblim të fëmijve tonë, iu thotë plaku i urtë.
Mendimet rreth flijimit të fëmijve nisen deri tek shperberja e ketij kuvendi, por edhe njêhere dergojnë prifterit e tyre paar orakulit por perseri pergjigjëja e Perendisê ishte; te ju falen fëmjët !
Pellazgët tani ishin të detyruar, ose te japin këtë sakrificë ose të lêshonin vendin, nuk iu kishte mbetur tjetër...
Kryepleçnarët kishin vendosur që të braktisin vëndin, ehepse shumica rrefyzonin, por ne nderkohë vjen edhe një e papritur në mesin e kêsaj fatkeqsije që nuk mundë ti perballonin...
Lidianët dhe shefi i tyre Tirrenus, njëri prej djemve të mbretit, ishte detyruar të merrte detin dhe tê lshonte Lidinë qe e kishin kapluar edhe këtë vend të Azisë së Vogël thatësirat dhe uria, pas shumê peripecish zbarkojnë në Italië në tokat e Ombrisëve.
Dihet se Denisi i Halikarnasit e qfaqë këtë deshirë, duke iu kundervuar ides së Herodotit që thoshte se Tirrenienêt nuk ishin Lidian por autokton tê Italisë, edhepse është i vetmi autor që e thotê këtë, por Taciti, autori tjtër na e raporton njê dekret nga Etruskët që i jep vulen ndjenjave te Herodotit. Sidoqoftë, kêta Tirrenienët apo Lidianët, zbarkojnë në token e Ombrisë në Italië rreth vitit 1341 para Krishti, ose njê shekull para luftês së Trojës.
Pellazgët që ishin të lodhur nga fatkeqsit e mëparshme si dhe migrimet e shumta, nuk kishin mundêsi ti pengonin këta Lidianët të vendosen në tokat e Ombrisë. Pas 135 viteve, Lidianët u forcuan dhe ishin të gatshëm ti sulmonin Pellazgët, vendi i tyre quhaj tani Tirreni, sipas prijsit te tyre Lidian, ndersa këta Pellazgët ishin tepër të dobësuar për t'iu bërë rezistenc, te lodhur nga migracioni, nga uria më nê fund kishin mbetur vëtëm se një grushtë njerzish.
E ndegjuan më urtësi oraklin, moren gratë e femijët e tyre dhe gjitha qê kishin më të shtrenjtë dhe hypen në anije e mbrrijten nê Atikê afër Atinës.
Kjo mergatê u quajten diaspora Tirreniane, dhe do ti quajmi kështu për ti dalluar ne kete shenim nga Pellazgët e tjerë.
Kthimi i Diaspores Pellazgjik.e në Gadishullin Ilirik:
Pasi që vinin nga Tirrenia, ky grup i pellazgëve qe u kthye perseri ne Gadishullin Ilirikë pas 150 vite qe kur ishin dëbuar hëren e parë nga Deukalioni prej Thesalis e pastaj edhe prej Dodonës, tani kthhen në Atikê afer Atinës dhe vendosen me pajtimi e vendasëve.
Atinianët nuk ksihin hyrë ende në luftërat e literaturës e shkencës, kjo famë qe iu vjenë me vonë, dallohën nga të gjitha kombet tjera. Mirëpo kishin dhe një gjë edhe më shumë se tjerët, se ketu tek ky popull besimi fetar kishte filluar ti zêje rrënjët. Në vendin e tyre kultivimi i tokës kishte filluar deh ishte perhapur më tej në të gjitha anët. Kishin vendosur ligjet dhe çmohej si populli më i ndershëm i Greqisë dhe veten e quanin Athenas.
Të prekur nga fatkeqësija që i'u kishte ndodhur këtyre Pelazgëve Tirrenianë, Atinasët i pranojnë më mirësi dhe iu shperndajnë toka në periferi të Atinës, rrënxë malit Himetë më kushte, qe të ndertonin murin e një pjese të keshtjellës ku dhe u quajt pastaj muret Pellazgjike. Keto kondita ishin të moderuara dhe të lehëta, qe këta Pellazgët në krye më prijsin e tyre Agrolas dhe Hiperbius, ndertun murin dhe ne anen tjeter si shperblim mirreshin me kultivimin e tokave më mjeshtri.
Dersa këta Pellazgët e posardhur nga Italia u merrëshin më ndertimin e murit dhe tokën rrënxë malit Himetë, keta u shtuan më ardhjen e pellazgëve të tjerë, edhe këta që dikur para 150 vitësh të dëbuar nga Thesalia prj Deukalionit,kishin gjetur në këtë kohë strehim në Beosië, iu kishin bashkangjitur një pushtimi Trakëve ku i dëbojnë banorët e vjetër të këtij vendit. Pra këta Boetianët, të detyruar të lëshojnë vendin e tyre, shkojnë e gjëjnë strehim në Thesalië, ku banoret helenë i pranojnë dhe iu japin tokë, si e kemi thê mê lartë; në tokat pjellore ku së pari kishin zënë vend pellazgët në krye me Pellazgusin, shefin e tyre qe pastaj debohen në dodon e me tej ne Italië... Boeisinët tani jetonin në Thesalië dhe kishin ngritur vendëbanimet e tyre të para.Jetojnë ne keto toka rreth tre shekuj, dhe më në fund edhe keta refugjatët Boesianë dëbohen prej Thesaliotve vendas..! Janë të detyruar të kthehën nga kishin ardhur, në Boesinê e tyre, mirëpo,e shohin qe ishte pushtuar nga Pellazgët dhe disa Trakë, i detyrojnë të largohën nga Boesia !
Edhe këta tani duke mos ditur se ku të shojnë, drejtohen në Atikë tek kêta Pellazgët e Italisë se Atenianet i kishin pranuar dhe ndar toka.
Pasi iu bashkangjiten kesaj kolonie edhe këta pellazgët e dëbuar nga Boesisia, filluan për një kohë të shkurtër të zhvillohen aqë shpejtë sa që edhe kishin aspirata tjera, duke zënë pozita te larta në mesin e Atenasëve dhe gati se ishin bërë zotnues mbi Atenianet e duke mos u penguar fare nga ta, Pellazgët kthehen në gjendjen e tyre të mëparshme, ia arrijnë kulmin. Ky popull i cili nuk e njihte ligjin vetem nga i forti, filluan ti ngacmonin Atenianët.
Luksi në këtë kohë ende nuk kishte arritur në qytetin e Atinës, njerëzit nuk dalloheshin nga thjeshtësija e tyre e nga tradita, skllavërija ishte e panjohur ende, se banorët vetê sherbehêshin, vetëm fëmijët i kishin mësuar të merrshin ujë ne krojet e Kalirroës. Ky krua, qe emri itij ishte i njohur për ujin e tij të mirë që buronte nga gurrat e mlit Heimet jo shumë largë qytetit.Pisitrati kishte ndermarrë punime të medha ku permes gypave e ksihte shperndarë këtë burim në nëntë lagje të ndryshme të Athenës qe quheshin Eneakrunos. Pelazgët ishin mësua më pasionët e tyre më brutale, i keqperdornin fëmijtë e tyre, dhe të pa knaqur nga këto të kqija, kishin bërë plane kundër qeverisë, donin ta shtinin në dor dhe te qeveisnin ata.
Kur e kuptuan Atenianët këtë dredhi, morën armët dhe shkojnë në drejtim të Pellazgëve dhe dëbuan nga vendi në vitin 1162 para krishti.Pra kishi ardhur nga Italia në Atikê në vitin 1209 para krishti dhe dêbohën nga vendi pas 47 vite !
Hekateu i Miletit e tregon këtë ngjarje më ndryshe që është pakë më e pandershme për Atenjanët sepse deshmon per të gjitha padrejtësit ndaj tyre. Atenianët thotë Hekateu, e kishin vrejtur se territorin që ua kishin narë Pelazgëve para 47 vite, ishte shendrrua në një kopht të begatshëm që dikur iu dukej i pa vlefshëm, kishin vendosur t'ua marrin këtë tokë pjellore i dëbojnë pellazgët nga vendi për të vetmin motiv nga gjelozija.
Pellazgët dëbohen edhe nga Atika, strehohën më në fund në ishullin Lemnos:
Ndahen në dy grupe, njëri grup i udhëhequr nga shefi i tyre Agrolas, dhe grupi tjetër shkon pas Hiperbiusit, qe kur kishin arritur në Athinë keta ishin te parët që kishin illuar ndertimin e moreve pellazgjike, kalojnë pra nga Atiku në Sicilië, e nga Sicilia në Akarnanië. Nuk dihët fare për fatin e ketij grupi te pellazgeve qe ishin kthyer nga Sicilia në Akarnanië, ka gjasa qe u shkrijten në banorët e Akrnanisê që nuk vijoj më tutje të zhvillohet kjo kloni.
Pellazgët tjarë, që ishin mê shumë ne këtë grup, u vendosen nê ishullin e Lemnosit. Ky ishull më parë banohej nga banorët venda te quajtur Minianët, qe zbrisnin nga Argonautët, të cilët pasi që ishin mirëpritur nga femrat e vendit, e kishin ripertri këtë ishull më popullsi te re.
Jetonin keshtu te qetë në ishullin e tyre prej më se dy shkujve kur papritmas, u pushtuan prej ketij grupi të bandave pellazge. Nuk ia arriten të iu bëjnë rezistencë, morën fëmijët e gratë dhe iken nga aty e shuan u vëndosën në Lakonië, ne vitin 1160 para krishti.
Pellazgët dëbohën nga Lemnosi:
Edhe pse gjeten një tokë të re në ishullin Lemnos, Pellazgët nuk u terhiqeshin nga ideja për hakmarrje ndaj Atenasëve që i dëbuan dhunshëm, tani bënin plane se si ti sulmonin Atenasit. Pellazgët i dinin fortë mirë festat e armiqve të tyre, pikërishtë festen e Dianes në Brauron.
Kjo qytez nuk ishte largë malit Himet ku aty afer kishin banuar më se 57 vite, e njihshin pra këtë vendë shumë mirë, ngarkohën në anije dhe fshehurazi montojnë kurthën në afërsi të Brauron, i rrëmbejnë një numer të madh të ketyre vashave atenase dhe i mbajnë në Lemnos ku edhe i bejnë bashkëshorte...
Nga këto femra ateniane kishin lindur shumë fëmijë, mirëpo pellazgët kishin pergatitur një hakmarrje tronditëse makaber, duhej ti masakrronin të gjthë këta fëmijë të lindur nga këto gra te armiqve tê tyre atinase si dhe nënat e tyre, të gjithë së bashku i dogjën !
Të mbyllur në këtë ishull, perpos kultivimit të tokës, pellazgët mirreshin edhe më rrembime tjera të anijeve Trake, fqinjëve të tyre. E vetmja gjë që historia na deshmoi për ketë popull ishte denimi që duhej të merrte ky popull përë këto krime që kishte bërë në Lemnos. Nuk voni dhe tokat e Lemnosit keto fusha pjellore më nuk japnin fryte, kishin mbetur sterile. E kishin derguar një misionar panë orakullit të Delfit por perendia i kishte kshilluar se duhët ti japin llogari Atenës për atë veprim që kishin kryer ndaj femrave te tyre duke i djegur më gjithë fëmijë...e derguan një këshilltar në Athinë, që tiu kerkoje falje dhe lutje se si ti laheshin krimet që kishin bërë.
Atenasit e kishin ngritur një shtrat në pritane, më të gjitha të mirat qê egzistonin, poashtu dhe kishin pergatitur një tavolinë afër shtrati më të lloj llojë mishi dhe perime, iu thojnë ktyre këshilltarve Pellazgë;
"Te na dorzoni Lemnosin në këtë gjendje si është kjo tavolina ketu me keto ushqime"
"Mirë, do t'jua dorzojmi Lemnosin"- iu pergjigjën këshilltarët Pellazgë."Më një kushtê; "Nëse njëra prej anijeve tuaja do ia arrijë te lundroje vetem mbrenda ditës në kohën kur të fryjnë ererat e veriut, nese ia arrini ne ua dorzojmi Lemnosin"..kështu iu pergjigjet këshilltari Pellazgë.
Pellazgët në pamundësi ti rezstojnë flotes detare Atinase udhëhequr nga Miltiadi, shperndahen në vende të ndryshme në vitin 515 parakrishti.
Disa prej tyre shkuan ne Azië, themeluan qytetin Plakia dhe Skilake, të tjerët u strehuan nê sujdhesen e malit Atos, de ndertuan disa qyteza te vogla. Disa prej tyre kishin mbetur ne keto vende edhe ne kohen e Tukididit e te Herodotit, ku siaps tyre kishin ruajtur ende gjuhën e tyre pellazge ne kete vend afer Atos mirëpo edeh nje koloni tjetër kishte shkuar në Trakë, në qytetin Krestonë, deh per ate e quajti Herodoti Krestonên si qyteti i Pellazgeve.
Mirepo gabimishte Denisi i Halikarnasit e ngatrron me qytetin Kretone ne Ombrië e i qon edhe historianë tjerë në të njejtin gabim..
Fundi i Misterit të gjuhës Pellazge- Etruske
Duke u mbështetur në analizat e fundit dhe percjellur të tëra rrugëtimet që i kaperceu diaspora pellazgjike, më në fund mund të nxjerrim këtë teori më perfundimin se; Origjina e gjuhës Pellazge si dhe Etruske rrjedhin nga Shqipja, e Jo si mendohej deri më tani se, shqipja rrjedhte nga Pellazgjishtja e gjuha Etruske !
Pra, të dhënat dhe analizat e këtyre hulumtimeve japin rezultate krejtë të kundërta më ato që sypozohej deri më sot, mund të themi se ishim të gjithë në rrugë të gabuar...
Sipas këtyre kerkimeve pas shumë vitesh, mendoj se të gjithë autorët deri më sot kanë qenë të mashtruar në këtë drejtim duke menduar se gjuha shqipe rrjedh nga pellazgët, popull i lashtë dhe mitik për të cilin nuk është deterrminuar dri më sot vendi i tyre i sakët i ardhjes së tyr nga një vend i largët i Azisë që sipas Robert D'Angely, në "Enigma" ai e cekë se vendi i tyre i hershëm ishte Tukmenistani i sotshëm .
Mirëpo pas analizave të fundit, mund të themi lirishtë se është e kunderta e ketyre teorive të deritanishëme;
Duke ditur se, Pellazgët, më vonë kur dëbohën nga Ballkani më qfaqjen e Helenëve, diaspora pellazge gjëjnë strehim në Itali, ku kjo popullësi mbahën atje më emrin e një konfederate Rasna që grekët i quajtën më vonë Etruskë.
Mirëpo, para se te ikin Pellazgët nga gadishulli Ilirikë andej në Italië, kjo diaspor tani më që kishin kaluar më se 355 vite në mesin e popujve vendas në Gadishullin tonë, që nga emigrimët e tyre në shekullin XIX-të para krishti, ku ne këtë kohë, grekët apo Helenët ende nuk ishin qfaqur në këtë regjion, vertetohët prezenca e tyre vetëm nga viti 1541 para krishti, në krye më shefin e njohur Deukalionin !
Kjo dëshmon edhe arsyjen tjetër, pse gjuha Etruske nuk kishte asgjë të përbashkët më helenishtën ?
Derisa qendroi në mësin tonë nê Epirë pranë popullit Molopë, Molloset e lashtë kjo diaspora Pellazgjike, mësoi gjuhën e banorëve vëndas, pra gjuhën shqipe, ku pastaj kjo diaspora pellazgjike e ardhur nga Fenicia e largët, ishte asimiluar, pershtatur më gjuhën e barbarëve duke harruar gjuhën e tyre të origjinës skite e fenikase, mëgjithëse sipas Robert D'Angely, pellzgët kishin këtë veçori se komunikonin më dygjuhët, në familje gjuhën e tyre fenikase tê origjinës së tyre ndërsa më tê tjerët gjuhên e vêndasëve, pra gjuhën trake, që ishte e afërme mê shqipen e sotme, kurse pellazgët që jetonin në rrafshirat e Panonisë, në kontakt më Getët e vjetër, ky grup i pellazgëve fliste pra gjuhën skite, greke te lashtë, gete dhe fenikase.
Keshtuqë kur kjo diaspor është dëbuar nga dyndjet helene me shefin e tyre Deukalionin në vitin 1541, ku pushtuan edhe Thesalinë, kjo Diaspor gjeti strehim në Dodon, dhe aty mësoi gjuhën e vendasve, pra gjuhën shqipe !
Si e shohim: nuk ka asnjë mister tjetër rreth kësaj lidhjes Pellazgo Etrusko shqiptare ... !
Pra, as etruskët e as Pellazgët nuk kanë asgjë të perbashkët më origjinen shqiptare, përveç se kësaj lidhjes së gjuhës që këta e moren nga ne dhe pastaj Pellazgët e perhapen nëpërmjet diasporës së tyre që u shperngulen në Itali, Toscana dhe më vonë, gjithandej nëpër Azië të Vogël e nëpër ishuj të Egjeut ku gjithnjë ishin në levizje, në kerkim të një atdheut të ri...
Një shembull konkret; të marrim ishullin Lemnos !
Kur u debuan Pellazgët nga Tyrhenie (Itali) ata gjeten të vetmin strehim në Atikë, periferi të Athinës që pas nje kohe u dëbuan edhe nga Atiku, e strehim të vetëm gjeten në ishullin e Lemnosit. Aty u vendosen ne vitin 1050 para krishti dhe qendruan deri ne vitin 510 para krishti !
Mirëpo iu kishte ardhur fundi, pas gati 500 vitesh qendrimi në Lemnos, Pellazgët e fundit u dëbuan edhe nga Lemnosi, u shperndanë definitivishtë, humbën gjurmët në histori si popull shtegëtar ku bartën më vete sekretet e tyre përgjithëmon !
Pra në këtë shekullin që krenohemi më shkelqësinë e tij "lumiérë" apo drita ku në gjirin e kësaj "kompanies së dritës së dijetarve" është riprodhuar ky fenomen i çuditshëm i këtij hymni "
Ishte një opinion në pergjithsi i marrur nga një Arkadien siç ishte zoti Dionis nëper mes të "Kalimit të esejit të tij mbi Kometat, ku në faqen 184, pretendon se, të parët e tij kishin banuar Tokën, para se Toka e kishte satelitin e saj Hënën...?
"Ky opinion për Arkadienet pellazgë është perhapur përmes Lucien"
Këto ndjenja janë të pa imagjinueshme nga ky filozof i famshëm që ka guxuar ti përshkruaj njashtu: para Hënës ?
Më mirë do t'ishte për të t'ua lërë këtë rrëfim autorëve të mjerë që fabrikojnë shigjeta me ç'fardo druri për ti dobësuar provat e besueshme, e mbi të gjitha, nuk është dashur ta injoroje rregullin e Astrologjisë, që është ndër Veprat e Lucianit, por që nuk është e këtij autori mirëpo e një shkruesi të dobët, se nëse këta Arkadienët Pellazgë e quajnë veten " më të vjetër se sa Hëna" duhet të ishte nga injoranca dhe krye naltësija e tyre që e kanë thënë këtë marri..."
Prandaj, Heziodi si dhe Lucieni, kur permendin eptetin e famshëm për origjinên e vjetër pellazge, nuk flasin në këtë rast për Hënën, satelitin e Tokës, Hënen por fjala është për "Konfederaten e popujve të hënës" -që ishin edhe Helenët, apo Hallebana=Albanët nga kaukazi, të quajtur kështu edhe nga hebrejt, dhe Heziodi thotë se; "..Pellazgët (Arkadianët) ishin aty para Hënës" por në realitet, këtu Heziodi ka dashur të thoshte se:
"Pellazgët kishin ardhur në Arkadi ( 300 vite) para popujve të Hënës" që në fakt, ishin këta Helenët=Hallabana= al-ab-ana=Albanët e Kaukazit ku pastaj nga autoktonët, pra ilirët, quhëshin Perballianët, ata që u vëndosën perball tyre, ose "popujt e Hënës, që kuptojmi ndryshe:
"Hëna nëna e shenjtë"=ose "malet e hënës së shenjë" !
Por me e keqja është se, ky epitet vijon te zmadhohet e te pehapet si një epidemi edhe sot në shekullin XXI-mjerishtë, nga bashkëatdhetaret tanë shqiptar, ose me mirë te themi: nga shkruesit e librave tallava, jo te atyre akademike !
Si Perfundim:
Gjuha shqipe si dhe populli shqiptar janë njê popull autokton në Ballkanë, poullësi të racës Dinarike që shtrihej nga veriu i Adriatikut e deri në Atikë, dhe më migracionet e një pasnishme të popullêsive e të kolonëve të ndryshëm nga Lindja, kjo popullësi autoktone filloi të tkurret gjithënjê e më shumë, duke gjetur strehim nê naltêsit e larta të maleve shiptare bregut të detit Jonë dhe Adriatikut deri tek Alpet Dinarike.
Më fillimin e vëndosjes së kolonëve të parë apo kulturës pellazgjike që nga mijvjeçari i V-të, duke u bazuar vetëm në të dhënat e bartjes së një kultures sê re të zhvillimi siç është perhapja dhe zhvillimi i agrikulturës, që njihihet përmes kësaj popullatës qê nga historianët dhe shkenctarët sypozojnë se bëhet fjalë për migracinêt pellazgjike drejtë Ballkanit qê nga viti 4500 para Krishti.
Sipas te gjithë dijetarve qe kanë provua te deshifrojnë këto dy lloje tabletash, janë te një mendimi se shkrimi lexohet në një gjuhë një rrokshe e pastaj i shtohet dy tri e katër rrokshe..
Por, nga kjo thjeshtësi ne edhe habitemi sepse si e the edhe ti me siper, nuk mbetet asnjê rreshte qe nuk ka rrokje te pa kuptueshme, te gjitha gati se kuptohen me shqipen...ku sipas te gjitha gjasave, Dorianet ndoshta ishin banoret e hershem ne keto vise por qe u shtyn nga invadimet e huaja (greke hiksose fenikase) te dalura nga Egjipti e Azia e vogel dhe u strehuan ne veri te Greqisë, Shqipëri, derisa u forcuan dhe me ne fund i debuan keta pushtues...dhe ketu ndoshta qendron arsyeja se kur erdhen keta kolonet rreth 1500 pk. u ndalen edhe perdorimi i tabletave...B...sespe dorianet jetonin ne mbrendesi te kontinentit, si ne egzil, ne strehim, s'ju duheshin tabletat...Mendoj se e njejta gje ndodhi edhe me tabletat e Lin A, nga lindja, kaukazi e Mezopotamia në te njejten periudh rreth 2200 pk. u versulen mbi Egje dhe Egjipt popuj të ndryshem, u pushtua Egjipti por edhe Egjeu...pra tabletat e Lin A me stil vizatimor si ato te Kananit e egjiptas dolen nga perdorimi por, si ka mundesi qe shpetoi gjuha e tyre dhe vijoi tê shkruhet disa shekuj me vonë por me nje alfabet tjeter, permes rrokjeve ?
Por mbeten edhe shumë pytje tjera pa u shtrua; pa e njohur mirê edhe kronologjin e ngjarjeve dhe levizjeve te popujve ne kete periudh nuk mund te te themi se posa erdhen greket ne keto vise menjehere ia filluan te shkruanin, dhe se Lin B deshifrohet me greqishten duke u bazuar ne dy a tri toponime si Knosos ..dhe një emer tjetër, si nje dijetar i cili thoshte se ka gjetur gjoja emrin Aleksander në keto tableta.. dhe u perfundua se jane te gjuhes greke..
Nese ndjekim kronologjin, sipas ketyre te dhenave nê shek. XVIII, pk. në Greqi, Arkadi(Poloponez erdhen popuj nga lindja, nga Mezopotamia që ishin pellazget ose Arkadianet, arkagjinjet, të cilët (bartnin një ark me veti në qerre dhe një guri te zi në të..) qe prej kataklizmit te Krimes, rreth 2500 pk. e kemi permendur se keta popuj ishin fqinje me tokarianet atje ne brigjet e Kaspikut, por ne te njejten kohe vijne edhe Luvitet nga Kaukazi drejte Azis e Egjeut....prandaj, vrejmi ne Lin B shkrime dy gjuhësore...indoeuropiane=kaspike, tokariane luvite(pra te ardhura ) dhe vendase dinarike, autoktone qe permes fjalve nje rrokshe kuptohen permes shqipes....se është e pamujtun që te shuhej i tere populli vendas edhe se erdhen keta popuj nga lindja...
Prandaj nuk duhet te habitemi nese hasimne keto tableta edhe fjalë në gjuhët e popujve te brigjeve te Kaspikut...ky është mendimi imi, qe nuk doi thote te pajtoheni ...se e para, dinariket, pra vendasit, nuk shkruanin as perdornin tableta, këtë e mesuan me kalimin ne mezopotami te ketyre popujve te bardh, kurse per vendasit dinarikët, shkrimet ishin te pa pranueshme ose shiheshin me sy te keq, por kjo nuk do thote se dikush tjeter nuk huazoi gjuhern e tyre per ta shkruar me lehte ne keto tableta..Si perfudim; gjuha e shkruar ne keto tableta eshte me rrokje shqipe por ka edhe fjali me te gjata nê gjuhet e huaja te popujve te kaspikut...
Jam duke lexuar disa letra te shkruara nga arumunet, vellaket, nuk ka rretsht qe nuk e gjejmi një apo dy fjalë shqipe...e perzier me rumanishte e bugarishte...
Pse shkruanin vllaket shqip ? ..sespe iu dukej me lehtë, me e pershtatshme permes rrokjeve e fjalve te shkurtera qe posedon shqipja gjuha vendase...pra shumë e thjeshtë...
Nga antropologjia është vertetuar se shqiptarët rrjedhin nga kjo dega e lashtë e banorve të hershëm ku prej tyre rrjedhin ilirët e ndoshta edhe trakët, mund të themi se ne jemi popull autokton me origjinë Ilire e jo pellazge ku më sipër kemi dhënë analizen se si kjo koloni e ardhur nga Lindja pas njê çendrimi tê disa shekujve në mesin e popullësisë autoktone shqiptare nisi të pershtatët nê viset tona derisa mêsoi dhe filloi tê flasi shqipë, me një fjalê kjo diaspor pellazgjike u asimilua por ruajti traditat dhe kulturen e tyre origjinale nga vendët e tyre të Lindjës së largët që asnjëri sot nuk ka mundësi të deterrminoje se nga cili vend erdhen keto kolonit pellazge mirëpo perkundrazi mund të vertetohet dhe dêshmohët se vinin nga Azia e largët dhe se asnjë lidhje familjare nuk vrehet në këtë analiz mes origjinës shqiptare që vertetohët së është vendase që nga para historia dhe kolonive pellazge që migruan në Ballkanë duke u mbeshtetur nê të dhenat e autorve nga antikiteti si dhe nga burimet e fundit shkencore, më në fund mund tê themi lirishtê se vetem huazimi gjuhësor që kolonët pellazgë moren nga vendasit ndikoi tek pehapja e gjuhês shqipe edhe me tej pasi pellazgët u dëbuan nga Ballkani në shekullin XVI-të para Krishti.
Burimi: Historia e Herodotit 1802 perktheu Dardan Leka 2011 per Rilindjen ilire shqiptare
nga Akademia franceze Edme Mentelle 1802 Paris
Duhët të kuptojmi se si dhe që nga kur erdhi deri tek shkaqet e ngatrreses së emrit Albania.
Pasi që kemi gjetur fillin e historisë së grekëve dhe pellazgëve vrejtem se ata vinin nga rremi i familjes së Henës, edhese Pellazgët erdhen rreth 400 vite para grekëve në Gadishull, të gjithë kjo familja e hënës kishte ruajtur marrêdhenjët mes tyre që kur dolen nga Egjipti, siç e vrejtem më shperndarjen e Hiksosve, ku prej tyre dolen hebrejet helenet dhe fenikasit, popujt e hënës dhe greket e quanin veten dhe e qmonin se dilnin nga Hëna, apo ishin bijët e Selenës, ku më vonë mbeti ...helenës pa «s-n » para, ku edhe anëtarët tjerë të ngushtë të kêsaj familjës së Hënës që ishin siq e tham, Hebrejet e Fenikasit Greqinê apo vendin e ri të tyre në Gadishull pas daljes nga Egjipti e quanin Hallebana, që do thotë =al-ab-ana=Albania, apo =hëna nëna e shënjtë=ku nga emri Selenët i egjiptasve kaluan në Hallebana dhe mê vonë për disa autor, ky vend i pushtuar nga Hallebanët apo Selenët e mbetur i njohur vetëm si Helenët, në realitet ishte po i njëjti kuptim « hallebana» ose Al-ab-ana= Albania që ka të njejtin kuptim pra, se Albania dhe albanët e vertetë apo « njerzit e hënës», që ishin me origjinë nga Hiksoset apo Azgët e Kaukazit, dhe që rrjedhin nga e njêjta familje dhe nga i njëjti vendë i Azerisë, apo Agët e Azerbajgjanit, ng ku tê gjithë këta popuj Jo-Dinarik erdhen e u vëndosen në viset e Dinarikve, si e shohim, ngatrrimi i emrit të sotëm të Albanis Ilirike, apo Shqipêrisë që prej kur iu dha ky emër nga të huajt, është i gabueshem se emri Albania=Njërzit e hënës iu pershtatet vetëm Grekëve e jo kurrësesi popullit autoktonë vendas që ishin me origjinë dinarike dhe nga rrjedh zingjiri Iliro-shqiptar, që nuk ka kurrfarë lidhje me Albanin as mê Azgët e Kaukazit e as më popullin e Azerbajgjanit, por perkundrazi, helenêt apo grekët që ishin tê ardhur nga ky regjion i kaukazit ndoshta për korrektësi ndaj historisë duhej të quheshin Albanët ose Azgët, Azganët apo Hiksosët, e jo ne ! Ky pra është një gabim i thjeshtë i interpretimit që u ngattrua nder shekuj dhe vështirë se do permirsohet, por... dikush do te pyeste; po ne shqiptarët, kush jemi dhe si duhej te quheshim sot ?
E kemi permendur disa here se, ne jemi autokton, rrjedhim nga një rac tjetër, as nga raca pellazge e as hiksose as indo-europian skitike e as ariane, por thjeshtë, jemi popull i racës Dinarike-Adriatike vendas të parë në këto troje ku prej tyre dolen Ilirët dhe Dorët. Më vonë Doret siq e dijmi pushtuan greqinë ose mund të themi ripushtuan këto vende që ndoshta i kishin humbur me ardhjen e Arkadianëve e Selenëve ose helenëve apo Hallebanëve, sipas shqiptimit hebre Albanët, dhe si duket, pasi vêrshuan Dorët mbi njerëzit e Hënês, nê veri të Greqisë dhe gjithê bregdetit Adriatikë mbeten sundimtar tê vetëm fiset Ilire nder ta më të shquarit ishin Molopët banorët e Epirit si dhe të Peleponezës që edhe ky regjion mê parê para se të vinin Arkadianët apo Pellazgêt apo Azgët skito-hiksosët e Kaukazit, ky vend quhej Molopia që nuk ka ndryshim nga Melopia e Epirit fare, nga të cilët rrjedh edhe populli shqiptar, pa kurrfarë dyshimi ne jemi autokton dhe se nuk kemi ne lidhje as më Agët, as më Tazêt, as më hiksosët e Azerisë së Albanis së Kaukazit.
Më këtë analiz u munduam ti sqarojmi këto ngatrresa që na janë bërë në të kaluaren permes shkrimeve tek autor të huaj duke iu dhënë popullit shqiptar emra te ndryshëm që nuk i perkasin realishtë origjines së vertetë shqiptare. Enigma mbi termat e toponimet e dhëna nga autor të huaj popullit shqiptar e sidomos vendit tonë Shqiperisë si Albania, ne sot kemi mundësinë ti shtjellojmi ndryshe këto gabime dhe do perpiqemi të spjegojmi me dëshmi e argumente te ndryshme duke u mbeshtetur mbi të dhëna nga dijetar të shquar e më ndihëmën e shkencës dhe perkrahjen e Akademisë shqiptare nesër do kemi mundësi të shpalosim të vertetën se kush ishim ne dhe nga rrjedhim, që në realitet, ne nuk rrjedhim nga asnjë vend tjetër por jemi të këtij vendi ku jetuan mija vite më parë edhe stergjyshërit tanë të cilët flisnin edhe ata si ne sot që e flasim gjuhën shqipe, por që duhet pranuar se ka në fjalorin tonë edhe fjalë të huaja të huazuara nga migracionët e këtyre popujve të hënës, që nuk do thotë kjo se u gjeten 100 apo 200 fjalë te huaja sumere-pellazge në fjalorin e sotem të gjuhës shqipe se edhe populli shqiptar vjen nga jashtë, por më e rëndësishme për ne është se kemi mbetur po ata që ishim, dinarikët vendas dhe duhet të mburremi, siq e thotë Eugene Pittard, «...është vështirë të gjëndet diku një popull më kafka aq perfekte si tek populli shqiptar» pra, po e mbyllim këtë udhëtim të gjatë ku pershkruam fise kombe e raca të ndryshme, pa kurrfarë pretendimesh, vetëm për hir të së vërtetës pa kerkuar asnjë revandikim as patur asnjë qellim të keq por perkundrazi, duke e njohur të kaluaren besoj se do kalonim edhe më mirê në paqe më fqinjêt tanê edhepse të ardhur nga një vend tjetër i largët, patjeter se duhet tê kemi rrespektin dhe ta ruajmi paqen për njê ardhmêri pa urrejtje ndaj njêri tjetrit se siq tregohet një proverb tibetane, njëri ishte duke hecur nê shkretir dhe nga largë e vren njê siluet dhe thot vet me vete «... do më haje ujku...»... frigohet, merr dy gur që të mbrohet dhe duke hecur drejtê tij, thot, « ...nuk qenka ujku por qeni »... i del pak frika dhe vijon rrugën, kur i afrohët edhe mê afër e vrejti se nuk ishte qeni si kujtonte por ishte një njeri... dhe i humbi frika...Pasi heci më tutje, edhe njeriu perball tij i afrohej, e njohu posa iu afrua dhe iu hodh në qafë nga gëzimi .. « … nuk qënkeni as ujku as qeni siq mendoja nga lodhja e vapa e shkretires më ishin qorruar sytë, më doli më në fund vëllau imi » i tha dhe e perqafoj vellau vellaun !
Prejardhja
e Pellazgëve
Popullsi
e lashtë mesdhetare paragreke e parailire ku sipas autorëve
antikë nga Homeri, Hesiodi, Herodoti,Tukididi etj. kjo popullsi
jetonte në pellgun e Egjeut dhe në bregdetin përëndimor të
Azsë së Vogël, në Peloponez, në Greqinë Qëndrore, në
Thesali e gjetkë.
Përcaktimi
i karakterit etnik të kësaj popullsie u shtrua si qështje
që në kohën e lashtë ku e trajton edhe Straboni në shekullin
e I-rë para krishti.
Në
shekullin e XIX-të dhe shek. XX çështjen pelalzge e kanë rrahur
gjuhëtarë, histrorianë e arkeologë, që kanë dhënë mendime
e zgjidhje të ndryshme.
Gjatë
Rilindjjes Kombëtare pikëpamja se nga pellazgët e ka
prejardhjen populli shqiptar u përkrah si mbështetje për të
treguar lashtësinë e tij.
Pikëpamjet
e sotme më të rëndësishme mund të përmblidhen në dy
qëndrime kryesore:
1.
Në Ballkan e në Mesdhe ka jetuar një popullsi tajlashtë me
emrin pellazgë që shërbeu si bazë për formimin e popullsive
të mëvonshme të kësaj treve; gjuha e tyre pellazgjishtja
duhet konsideruar si një gjuhë e parë indoeuropiane.
2.
Në kohën e tajlashtë në Ballkan e në Mesdhe nuk ka pasur një
popullsi të njëjtë e as një emêr të njëjtë për të
gjitha këto treva: prandaj emërtimet Pellazge e pellazgjishte
janë të pasakta.
Në
këtë rast këto popullsi quhen para greke, parailire e
paratrake dhe perjashtohet mundësia e percaktimit të karakterit
të tyre etnik.
Teza
e parë, e autoktonisë dhe e lashtësisë së elementit të parë
indoeuropian, ka gjetur një mbështetje nga të
dhënat arkeologjike të vëndit tonë si edhe të vendeve
fqinjë.
Kulturat
e neolitit të hershëm të gjetuar në Vashtëmi, Burimi,
Podgoreie, Blazi, Kolshi etj. kanë lidhje të ngushtë me kulturat
pasardhëse të neolitit të mesëm, të perfaqsuar nga
Cakrani-Dunaveci, kurse kulturat e neolitit të vonëshëm si,
Barçi, Maliqi, Kamniku, Burimasi e tj., kanë në bazë të
zhvillimit të tyre një tërësi elementesh të trashëguara
nga neoliti i mesëm.
Gjatë
epokës pasuese të bakrit, dmth. gjatë gjysmës së dytë të
mijëvjeçarit të tretë para krishti, në territorin e vendit
tonë lindën dhe u zhvilluan kulturat Maliqi II, Burimas, Tren,
Blaz, Gradec, Benjë, të cilat në treguesit kryesorë dëshmojnë
për një lidhje të ngushtë etno kulturore me kulturat
paraardhëse.
Si
përfundim, indoeuropianizmi i territorit të vendit tonë është
bërë nëpërmjet një procesi të gjatë evolutiv që nuk njohu
ndërprerje.
Ardhja
e mëvonshme e një elementi të ri indoeuropian në fillim të
epokës së bronzit nuk i zhduku kulturat dhe popullsitë
vendase indoeuropiane të para.
Kështu
në kapercyellin e mijëvjeçarit të tretë para krishti u bë
një ndërthurje e elementëve kulturorë dhe etnikë vendas me
elementët të rinj indoeuropianë të ardhur (skitët e bardh të
ardhur këtë herë nga veriu me vendbanim të gjithë si edhe
më parë skito-pellazgët që të gjithë të races
skito-sllave, kapercyen Danubin dhe pushtuan tërë Ballkanin,
pasi që i dëbuan kusherinjët e tyre të parë skito pellazgët
qe kishin ardhur në këto treva pasi që ishin përzier më
shumë popuj tjerë atje nê lindjen e afërme; fenikas, semit e
egjiptas, por që sadopakë kishin ruajtur gjuhën skito
sllave nga edhe grekët e vjeter e huazuan nga këta pellazgë
te perzier mes elementeve sllave hebrje) si rezltat i së
cilës u formua një popullsi me tipare të përgjithshme
kulturore e gjuhësore të përbashkëta për tërë Ballkanin.
Kjo
është popullsia e tejlashtë e Shqipërisë që mund të lidhet
me pellazgët e përmendur në burimet historike.
Pergatiti
Minella Kapo për Fjalorin Enciklopedik Shqiptar 1985 Tiranë
1*=
Mergimi i vales së parë Skite, do thotë se skitët
e parë që migruan nga brigjet e Kaspikut dhe vershuan në Azi
të Vogël dhe Lindje të Afërme, ku pas 4 shekujve rqendrimi
ne këto treva, u dëbuan nga Azia, Fenicija, Egjipti e Palestina
dhe u vendosen në Gadishullin tonë ku të gjithë këta
popuj të perzier u quajten pellazgë nga autoret antik.
Flisnin
gjuhën e origjines së tyre sllave që pastaj në lindjen e
afërme të perzier më etni tjera vendase semite fenikase e
egjptase ku më vonë pas një qëndrimi të shkurtër në
Gadishullin tonë huazuan edhe nga autoktonet, Molloset, gjuhën
shqipe dhe se kjo mergatë pas 70 vitesh u shperngul në Italie ku
atje njihet nga autorët me emrin etruskë, dhe si
baz kishte gjuhën balto- sllave-sumere të modifikuar e perziër me të
gjithë popujt që i permendem nga Mezopotamia, Kurdistani, Anatolia,
Fenicia, Palestina e Egjipti.
2*=
Vala e II-të e migracionit Skito sllavë, të ardhur këtë herë
nga veri lindja e Europes të gjithë si edhe më parë
skito-pellazgët, të gjithë të races skito-sllave, të
njohur nga dijetaret më emrin indo europian, kapercyen Danubin
dhe pushtuan tërë Ballkanin, pasi që i dëbuan kusherinjët e
tyre skito-fenikasit, egjiptianë, të quajtur pellazgë që kishin
ardhur në këto treva pasi që ishin përzier më shumë
popuj tjerë atje në Lindjen e Afërme; fenikas, semit e
egjiptas, por që sadopakë kishin ruajtur gjuhën balto-sllave ku edhe grekët e vjeter e huazuan nga këta pellazgët e
perziër mes elementeve sumere e hebrje.
3*=Teza
numer III= perfundimi me dy rreshta:
Prandaj, ne shqiptarët jemi popullsi autoktone dhe te races dinarike edhese kemi huazuar ndonjê fjalë nga kjo mergata e parë balto-skito-sllave sumere fenikase te quajtur pellazge, poashtu huazuam edhe nga mergata e dytë skito sllave baltike, por që në thelbin e gjuhes sonë ruajtem gjuhen e popullit autokton të races dinarike.
Si perfundim: as vala e parë e këtyre migracioneve skito sllave pellazge as vala e dytë skito-sllave balte nuk e shuajti embrioin e gjuhës dhe popupullit tonë autoktonë, edhe pse huazuam shumë fjalë nga këto dy val të dy mergatave, si pellazgjike dhe e dyta indoeuropiane, trungu i races dinarike mbijetoi deri sot ne trojet shqiptare prandaj, as me tezen pellazge e as me tezen indoeuropiane nuk iu shmanget origjina e këtyre dy emrave te popujve të lashtë ku rrënjet e origjines së tyre ishin nga brigjetet e detit Kaspik të njohur nga lashtêsija më emrin skitë, apo ti quaji indoeuropian ose pellazgë, nuk ndryshohet asgjë sepse ky popull fliste gjuhën sllave dhe kurrësesi ne shqiptarët duke menduar se duke i ikur tezes skitike indoeuropiane dhe duke mbeshtetur tezen skito semitiko pellazgjike do i ikim elementit indo-europian, gabohëmi se, që të dy kanë për bazë rrënjët e gjuhëve balto-sllave e që mjerishtë deri më sot studiuesit shqiptarë nuk i kanë shkuar deri në fund këtij studimi, si e lexuam më lartë por, rëndësi ka që për gjeneratat e reja, të mësohet historia më reale mbi të dhëna nga bazat shkencore duke menjanuar kështu pretendimet mitike të percaktimeve nga hamendja e pa baza shkëncore të origjines shqiptare nga autorë të huaj e shqiptarë që koheve të fundit, nga pavetdija e tyre i bejnë dame të mdhaja edhe historisë së origjinës shqiptare.
Pra, i ftojmi të rinjët studentet si dhe nxënësit e shkollave fillore e të mesme, që të mbështesin vetëm këto të dhëna shkencore të publikuara nga Akademia Shqiptare se: populli shqiptar është autokton në trojet tona dhe se, stergjysh nuk kemi as skito balto-sllavet indoeuropianet, por jemi nga trungu dinarik pasardhes të tyre dalin ilirët nga rrjedhim edhe ne që deri më sot jemi të njohur nga opinioni i mbarë europianë dhe Enciklopedia Universale.
Ne jemi Autokton te races dinarike e jo pellazgë.
Te gjithë këta popuj flisnin gjuhët sllave prandaj ne duhet te largohemi nga teza pellazge e cila e dëmton historinë e popullit sdhqiptar, duhet te zgjohemi dhe te dalim nga kjo mjegulla dhe te sherohemi sa më shpejtë nga virusi pellazgjikë !
Cila
ishte gjuha e pellazgëve ?
Pellazgjishtja:
Gjuha
e pellazgëve, një gjuhë e panjohur: disa të dhëna nxirren në
mënyrë të terthortë. Janë veshtruar si mbeturina të
Pellazgëve disa fjalë të greqishtës dhe disa emra vendesh,
personash e perëndish me disa prapashtesa të veçanta, që
nuk kanë të njejtat tipare fonetike që nuk karakterizojnë
greqishten.
Janë
bërë përpjkje për të zbuluar lidhjet e pellazgjishtës me
gjuhë të tjera indoeuropiane dhe janë sjellë të dhëna me
interes që kanë çuar përpra trajtimin e këtij problemi.
Pellazgjishtën
e kanë afruar atë herë më ilirishtën dhe nëpërmjet saj
me shqipen, herë me trakishten, herë me gjuhët gjermanike dhe
balto-sllave, herë me gjuhët anatolike etj.
Populli shqiptar është autokton, i races dinarike dhe nuk kemi asnje lidhje me këta skito sllavet, te ardhur ne gadishull qê u quajten me emrin pellazgë...prandaj duhet ti besojmi vetem Akademisë sonë e jo propagandave te huaja !
Megjithatë përkatësia etnike e pellazgëve dhe përkatësia gjuhësore e tyre nuk janë zgjidhur përfundimishtë.
Për
të treguar lashtësinë e popullit tonë, tezën prejardhjes
pellazge të shqiptarëve e shtjelluan sidomos rilindësit
Jeronim De Rada, Pashko Vasa, Naim Frashëri, Sami Frashëri etj,
dhe e popullarizoi nëpër Europë veçanërishtë albanologu
Hahn.
Kohët
e fundit këtë tezë e ka mbrojtur edhe Spiro Konda në librin:
Shqiptarët dhe problemi pellazgjikë, botuar greqishtë dhe
shqip 1952 Tiranë.
Si perfundim; pellazgjishtja, njësoj si edhe gjuha indoeuropiane janë të daluara që të dyja nga gjuhët bazë që ishin skito-sllave, edhe pse autoret i qujten më emra të ndryshem si pellazgë apo indoeuropianë, nuk ndryshon asgjë, prejardhja e tyre e perbashkët është nga Turkmenistani i sotëm, prandaj ne populli shqiptar nuk kemi lidhje etnke me këto degë, perpos disa fjalëve të huazuara nga këta popuj migrator të cilët qëndruan në trojeve tona si pushtues një kohë të shkurtër dhe u vendosen pastaj në Italë.
Përgatiti
për Fjalorin Enciklopedik Shqiptar
Seit
Mansaku
1985 Tiranë
Pellazgu
1860
Gazetë
e përjavshme politike e shoqërore, një ndër organet e para të
shtypit shqiptar. Doli në Lamia, Greqi nga 1 janari 1860 deri më
1861 në gjuhën greke dhe pjesërisht shqip. E ndryshoi më
pas emrin në Pellazgjotis, me nentitullin "shqiptari dhe
greku". E drejtonin Anastas Byku, i kushtohej tërësishtë
luftës për gjuhën dhe kulturën shqiptare.
Pellazgu
1907
Gazetë
e perdyjavshme politike e shoqërore, pjesërisht edhe frengjisht
e turqisht, numri i parë doli më 1 mars 1907 në Kajro, vijoi
vetëm katër numra. E drejtonte Sami Kulla Prizreni. Propagandoi
idenë e luftës për pamvarësi, për mbrojtjen e kombësisë e
të gjuhës shqipe.
Ju faleminderit !
-
books.google.comJohn William Donaldson - 1860 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThe Pelasgians were of Sclavonian origin. It has been proved that the Sarmatians belonged to the parent stock of the Sclavonians; and we find in the Sclavonian dialects ample illustrations of those general principles by which the ... -
books.google.comJohn William Donaldson - 1860 - 564 pages - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThe Pelasgians were of Sclavonian origin. It has been proved that the Sarmatians belonged to the parent stock of the Sclavonians; and we find in the Sclavonian dialects ample illustrations of those general principles by which the Scythian ... -
books.google.comS. F. Dunlap - 2003 - 416 pages - Aperçu
Autres éditionsThe Sauromatae were at least in part allied to the Sclavonians ; and the Pelasgian was unquestionably most nearly allied to the Sclavonian.4 Sclavonian is the point of transition from the Semitic to the ... -
books.google.comJohn W. Donaldson - 1839 - 598 pages - Afficher la publication en entier
Autres éditionsIf, however, the old Mysians and Sclavonians were the same people, it is pretty clear that the Pelasgians were also of Sclavonic origin, for the inhabitants of Mysia were evidently of the Pelasgian race3, and the Pelasgian traditions of ... -
books.google.com1838 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThe Prussian Sabines might easily coalesce with the Sclavonians, Wends, and other Medo-Grecians ; while it is almost inconceivable ... Mr. Winning next devotes his attentive inquiry to the Pelasgians of Asia Minor, Greece, and Italy . -
-
books.google.comBritish Association for the Advancement of Science. Meeting, British Association for the Advancement of Science - 1852 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThere cannot be any doubt as to the Sclavonian origin of the Tyrrheno-Pelasgian race. There cannot be any doubt that the other element in the old population of Italy was, like the Lithuanian, a mixture of the Sclavonian and Gothic. -
books.google.comBritish Association for the Advancement of Science. Meeting - 1852 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThere cannot be any doubt as to the Sclavonian origin of the Tyrrheno-Pelasgian race. There cannot be any doubt that the other element in the old population of Italy was, like the Lithuanian, a mixture of the Sclavonian and Gothic. -
books.google.comBritish Association for the Advancement of Science - 1852 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThere cannot be any doubt a9 to the Sclavonian origin of the Tyrrheno-Pelasgian race. There cannot be any doubt that the other element in the old population of Italy was, like the Lithuanian, a mixture of the Sclavonian and Gothic. -
books.google.comBritish Association for the Advancement of Science - 1852 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThere cannot be any doubt as to the Sclavonian origin, of the Tyrrheno-Pelasgian race. There cannot be any doubt that the other element in the old population of Italy was, like the Lithuanian, a mixture of the Sclavonian and Gothic.
-
books.google.comWilliam Smith, George Washington Greene - 1871 - 704 pages - Afficher la publication en entier
Autres éditions... and is therefore intimately connected with the old languages of the Indians, Persians, Celts, Sclavo- nians, Germans, and Italians. ... In proportion as the Hellenic or Pelasgian element in this admixture predominated ... -
books.google.com1783 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThe Pelasgi were of Phœnician original, and were called Pelasgi from their pas, ing by sea, [neXœymiJ and warrdering from one ... the ancient Spanish, the ancient Gothic, the Coptic, the Russian, the Sclavo'nian, the Bulgarian, &c. -
books.google.com1856 - Afficher la publication en entier
Autres éditions... of our native land, the ^Eolians were a blended but harmonious mass of varied races. The Sancrit and Zend- speaking Arian, the Celt, the Gete in particular, under the specific name of the Arian, the Sclavo-Arian or Pelasgian, ... -
books.google.comJules Michelet - 1869 - Afficher la publication en entier
Autres éditionsThe connection of the Sclavo- nian, German, and Pelasgian races with the ancient Asiatic nations, may be established by historical testimony; and the relation between the langnages of those races and the Celtic, Is such as to identify ...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire